....เหตุแห่งการกำเนิด เกิดมาเพื่อสร้างบารมี....

เครื่องร้อยรัด พันผูก คือลูกยา
ทั้งสามี ภรรยา นั้นก็ใช่
รวมไปถึง พ่อแม่ ที่ห่วงใย
ไหนจะบ้าน ที่ดิน ทรัพย์ศฤงคาร
แค่ลูกหลาน นั้นก็แย่ จะแก้ไหว
ไหนคนรัก ที่ห่วงหา อีกนั่นหนอ
หาทรัพย์สิน มาได้ ไม่เคยพอ
พ่อก็แก่ แม่ก็ป่วย ช่วยยังงัย
ความห่วงใย รุมเร้า เศร้าในจิต
คิดผิดผิด ก็มีมาก หากไม่สาย
ควรตามรอย พระสัมมาฯ นั้นสบาย
สายกลางงัย วางจิตใว้ ให้ถูกทาง
อะไรบ้าง ที่ห่วงแล้ว ใจยึดติด
ย่อมเป็นพิษ ให้ทุกข์ได้ ใจเศร้าหมอง
ทั้งลูกเมีย สามี ที่ปกครอง
ย่อมเป็นของ ที่รัดใว้ ให้ทุกข์ทน
ความรักร้าย รวบรัด ให้คับอก
ทำจิตตก ยามช้ำใจ ให้อาสัญ
ลืมความดี ที่เคยมี ให้แก่กัน
จนถึงวัน แตกดับ คับแค้นใจ
บ่วงมีใว้ ให้แก้ ก็แย่แล้ว
นี่ไม่แคล้ว สร้างเวร เป็นไฉน
รักแล้วเลิก เคียดแค้น กันเข้าไป
สร้างกำไร บาปเวร ให้เป็นทุน
หนุนวิบาก ความชั่ว ในตัวเพิ่ม
แถมส่งเสริม จิตให้ดำ กรรมสะสม
ดึงกันไป สร้างภพชาติ แสนระทม
คนที่จม กับความทุกข์ ก็คือเรา
หยุดเสียเถิด ลูกเอ๋ย ที่เคยช้ำ
หยุดสร้างกรรม ชั่วช้า ที่แผดเผา
หมั่นสร้างบุญ กุศลใว้ ได้ทุเลา
บาปจักเบา บุญจักเพิ่ม เสริมชีวี
ให้เจ้านั้น หมั่นเพียรสร้าง ทางอริยะ
กามราคะ กิเลสร้าย ให้คลายหนี
ตั้งสติ ดำรงใว้ ให้จงดี
เจ้าจักมี ปัญญาแจ้ง แห่งวิชชา
สติดี สมาธิ จิตตั้งมั่น
ย่อมฝ่าฟัน รู้เท่าทัน กิเลสหนา
เกิดเมื่อไหร่ ใจกระทบ จบทุกครา
เพราะปัญญา เข้าตัด อาสวะวาย
ชนเหล่าใด มีศีลธรรม ย่อมทำได้
รู้ละอาย ต่อบาปกรรม ย่อมนำผล
ชนเหล่าใด รู้วิธี สละตน
ฝึกจิตพ้น อัตตา ฆ่า ทิฏฐามาร
จิตเบิกบาน เพราะละห่วง ห้วงตัณหา
มีวิชชา ปัญญายิ่ง ทุกสิ่งสรรค์
อวิชชา ตัวร้าย หมายประจัญ
ก็รู้ทัน เพราะยึดมั่น นั้นไม่มี.

เครดิต เฟสบุ้ค การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เดินทางสู่ความว่างแห่งปัญญา

 

>>ชีวิตของท่านต้องการดับทุกข์หรือหลบทุกข์

มนุษย์ทุกคนเกิดมามีทางเลือกให้กับตัวเอง ๒ ทางเท่านั้น คือ เลือกทางดับทุกข์ให้กับตนเอง หรือเลือกทางหลบทุกข์ให้กับตนเอง แต่ชีวิตนี้เลือกได้อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น ทำไมจึงเป็นอย่างนี้ ที่เป็นอย่างนี้เพราะมนุษย์ทุกคนทีเกิดมาต้องการหนีทุกข์ไปหาสุขกันทุกคน แต่ละคนก็มีวิธีการไปหาสุขของตนเองแตกต่างกันไปแล้วแต่สติปัญญาของแต่ละคน บางคนก็ประสบความสำเร็จ บางคนก็ผิดหวังคละเคล้ากันไปอย่างนี้ ในสังคมของมนุษย์ปุถุชนแต่ละคนก็พาตนเองไปดิ้นรนไปแสวงหาสุขกันตลอดเวลาหรือตลอดชีวิตไม่มีอันสิ้นสุด เพราะความอยากสุขของแต่ละคนนั้นมีมากถมไม่เต็ม ถ้ามองดูตัวเองให้ดีแล้วก็จะเห็นความจริงว่า สุขที่ต้องการหรือแสวงหานั้นเป็นสุขที่แสวงหามอปรนเปรอเสพเสวยทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เท่านั้นพอได้มาก็สุข ไม่ได้ก็ทุกข์ วนเวียนอยู่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต ชีวิตของแต่ละคนจึงมีเวลาไม่พอที่จะหาสุขมาสนองตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของตนเองได้ ตรงกับคำสอนของพระพุทธเจ้าว่า ชีวิตของคนเราถมไม่เต็ม พร่องอยู่เป็นนิตย์ สภาวะจิตของคนเราที่เป็นปุถุชนทุกคนจึงมีลักษณะดังนี้ เมื่อพอใจก็อยากได้แสวงหาไม่พอใจก็ผลักหนี ตกอยู่ในวังวนอย่างนี้หาที่สิ้นสุดไม่ได้

เครดิต เฟสบุ้ค ปิดทอง หลังพระ

 

นำเสนอบทกลอนเพื่อสอนจิต
เนรมิตปัญญาน่าเลื่อมใส
เรื่องทุกข์โศกที่ร้อยรัดอยู่ภายใน
ด้วยจิตใจอวิชชาน่าเศร้าจริง

คนทุกคนที่เกิดมาเป็นมนุษย์
ถึงที่สุดแห่งทุกขังน่าชังยิ่ง
ล้วนกิเลสตัณหาลวงความจริง
คือทุกสิ่งเกิดจากเหตุอวิชชา

แม้นเกิดมาสุขใจได้มาเกิด
ด้วยว่าเลิศกามภพบรรจบสิ้น
ขันธ์ทั้งห้าอายตนะทั้งหกซ่อนความจริง
ว่าเพริศพริ้งเพริศแพร้วในโลกธรรม

สิ่งทั้งหลายให้มัวเมาเคล้าว่าสุข
ถึงเป็นทุกข์ชีวิตยังสร้างรอยยิ้ม
เพื่อปิดบังกลบเกลื่อนเรื่องความจริง
จิตใจทิ้งความยึดมั่นได้ยากเย็น

อันนั้นทุกข์อันนี้สุขแล้วเราเล่า
เกิดมาเฝ้าหาสิ่งใดใฝ่ถวิล
หลายสิ่งอยากบางสิ่งเกลียดอันใดจริง
แล้วจะทิ้งจะหยิบเอาได้ส่วนใด

เห็นคนอื่นโอ้อวดกันนั้นพิลึก
เหมือนทำศึกต้องได้มาเป็นของฉัน
เมื่อได้มานี่ฉันมีสิ้งนั้นนั้น
เพื่อให้มันมาเสริมสร้างให้ตัวตน

หลงมัวเมายึดมั่นว่าฉันเลิศ
ฉันประเสริฐใครทำได้อย่างฉันใหม
ฉันนี่เจ๋งอวดอภิญญาอ้างภายใน
ว่าตนได้วิชาดีอวดเบ่งตน

จนถึงขั้นมีหน้าตาหน้าฉันใหญ่
ใครต่อใครอย่ามาโม้ฉันไม่สน
ฉันเก่งจริงคนอื่นโม้ฉันเหลือทน
ที่มีคนมาอวดอ้างข้างกายา

อิอิ จนเหลืออด อดไม่ทน จนขันแตก
เพราะมัวแบกหนังหน้าหนาว่าราศรี
มาสอนธรรมแต่สติแตก นี่หรือดี
ที่อ้างมีคุณธรรมศีลธรรมในใจ

เที่ยวสอนใครอย่ายืดมั่นนะอย่ายึดมั่น...อิอิ
ให้เหมือนฉันใครเก่งกว่าเป็นไม่ได้
ใครคุยโม้อวดโอ่ เจอฉันไง
ใครทำได้เหมือนฉันมั้ย มะมาลอง

ฉันนี้สิรู้ดีและทำได้
แข่งกันมั้ยใครว่าแน่ ท้าทายฉัน
ฉันรู้ดี คนอื่นไม่รู้ เถียงหน้ามัน
ทั้งหน้าแดง จนตัวสั่น ...เก่งจริงจริง


นี่แหล่ะหนาคนเขาว่า ดูแต่คนอื่น
ตนกล้ำกลืนความขมขื่นตนเองไหว
แต่ไม่อดทนที่คนอื่นโม้ รับไม่ได้
นี่หรือไร คนเก่งที่ว่า...น่าอ๊าย น่าอายแทน

อิอิ

ไม่เมาเหล้า แต่เรา ยังเมาธรรม
เมาประจำ อยู่ทุกวัน ทุกเช้าสาย
เมาอัตตา ตัวตน เก่งมากมาย
แต่ที่ไหนได้...เมาแบกธรรม ...จนลืมตัว

 

อันคนเรา ไม่ควรมอง จ้องคนอื่น
ทนกล้ำกลืน ฝืนจับผิด คนอื่นเขา
เปรียบตัวตน กับตนเอง ฮื้อ....เท่ไม่เบา
คนอื่นเขา รึจะมา ดีสู้ตน

เวลาคิด เวลาแสดง เวลาเบ่ง
คนนั้นไม่เก่ง คนนี้ไม่เก่ง ไม่มีเหตุผล
ฉันสิเก่ง ฉันทำได้ มีในตน
เที่ยวแต่บ่น...จะเอาอะไร ..ไส่ตัวดี

อิอิ...ผมแต่งกลอนสอนตัวเอง ครับ..ไม่ได้ว่าใครนะครับ

แต่ถ้า มีจิตโยนิโส เป็นก็ดีครับ...จะได้ไม่ต้องให้ใคร ไปกระทบให้ เจ็บใจ
อิอิอิ

 

คนเขาว่า ถ้ามันจริง ใยต้องโกรธ
ใยต้องโทษ หาที่ลง ไส่คนอื่น
ถ้าเราผิด เราต้องแก้ ยอมกล้ำกลืน
ต้องทนฝืน แก้สิ่งผิด ให้มันดี

ถ้าเราดี แต่คนว่า แหมน่าขำ
ที่เราทำ เรารู้ดี ไม่เหลวไหล
ใครว่าแย่ เราต้องแย่ ด้วยหรือไร
เฉยเฉยไง เรารู้ดี ว่าทำดี

เอ่อ...เราต้องโกรธ เราเสียหน้า ด้วยงั้นหรือ
เพราะเราถือ เราเป็นระดับอาจารย์ เก่งเหลือหลาย
ถึงเราทำผิด ก็ผิดน้อย เพราะเราคนเก่งไง
แล้วทำไม ต้องถือสา ...อย่าว่าฉันเลย

อิอิ

 

มันร้อนนนนนนนนนมากเลยเนาะ....

อารมณ์โกรธ ไม่พอใจ ไม่ชอบใจ ของ..คนที่อ้างตนว่ามีศีลมีธรรมเนี่ย....อิอิ

นี่แหล่ะครับ..ที่เขาเรียก ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพลง...มีจัง..ธรรมะ...ปฏิบัติเก่งจัง...ธรรมะ...เที่ยวสอนจัง...ธรรมะ

แต่ แค่ ระงับ อารมณ์ตนเองยังทำไม่ได้...เอ่อ...ทำไปได้

 

ถือธรรมะ ละทิ้ง สิ่งหมองศรี
ถือความดี มีธรรม นำให้เด่น
ถือศีลธรรม นำใจ ใฝ่บำเพ็ญ
จะอยู่เย็น เป็นสุข ไม่ทุกข์ทน
โทษว่ากรรม นำมา พาให้ทุกข์
ไม่มีสุข ผูกติด จิตสับสน
ไม่รู้จัก หักห้าม ความคิดตน
จึงส่งผล บ่นว่า ข้ามีกรรม
แท้ที่จริง สิ่งนั้น นั่นเพราะจิต
เพราะความคิด ติดบ่วง ล่วงถลำ
ทุกข์เพราะใจ ไงเล่า เข้าครอบงำ
ควรหาธรรม นำทาง สร้างจิตตน

เครดิต เฟสบุ้ค วิสาขา ผู้ใฝ่ธรรม

 

แต่บางคน ได้ท่องธรรม ไส่ใจ เหมือนให้โทษ
ใจชอบโกรธ อวดวาจา ข้าธรรมหลาย
เมื่อมีธรรม เหมือนมีกรำ อับจนใจ
เมาธรรมไป เมาตัวตน ที่มีธรรม

ตนมีธรรม ใครมาทำ ธรรมชอบแตก
เอาธรรมแลก ว่ามีดี จะล้นหลาย
ใครล่วงเกิน ข้ามีธรรม ไม่ได้ไง
เพราะตนใหญ่ หลงมีดี เพราะมีธรรม

อิอิ...

 

ต้องร้องเรียน ถึงภพภูมิ ครูอาจารย์ที่เคารพ
ผมต้องพบ กับคนพาล ศิษย์ผู้ใด๋...อิอิ
ท่านสอนศิษย์ ไม่สอนธรรม ด้วยหรือไร
เขาถึงได้ แบกตัวตน ดั่งมลทิน

แม้นวิชา ไปทำร้าย ใครได้นี่
อาจารย์นี้ หรือจะพ้น ความผิดได้
ที่สอนคน ไม่สอนธรรม ประจำใจ
แบบนี้ไง ไม่ไช่ทางนิพพาน . นอกทางธรรม


จำต้องบอก ถึงคุณโทษ ที่สอนศิษย์
ถ้าทำผิด ต้องผิดร่วม ด้วยที่สอน
วิชชาใคร รับผิดชอบ ทุกบทตอน
อย่าได้สอน ให้แต่เก่ง จนลืมตัว

อิอิ

 

หากเอ่ยอ้าง ถามหา คนรับผิด
ที่จะคิด หนีความผิด เป็นไม่ได้
ครูผู้สอน ย่อมต้องรับ ผลมันไง
ถึงจะได้ รู้ว่าดี ไม่ดี ในวิชชา

ถ้ายอมรับ ว่าไม่ดี ยอมแก้ไข
อาจคงได้ พ้นตอนปลาย โทษภัยหนา
ดูตอนนี้ ว่ากลับตัวกลับใจ แก้ไขมา
ให้รู้ว่า ยอมแก้ผิด ได้เพียงไร

 

เครื่องร้อยรัด ชาวโลก ให้พันผูก
หาไช่ลูก หรือภรรยา สามี...ไม่
หาไช่ญาติ หรือพ่อแม่ ที่แก่ตาย
สิ่งทั้งหลาย ล้วนไม่ไช่ เหตุแท้จริง

เหตุแท้จริง ที่ลวงตา พาพันผูก
โทษว่าลูก สามีภรรยา อย่าสับสน
เหตุแท้จริง คือ อวิชชา หลอกลวงคน
ให้ล่วงพ้น จากความจริง ซ่อนความนัย

แม้นหากได้ รู้ความจริง อันประเสริฐ
ที่เป็นเลิศ แห่งวิชา อริยะสัจ
จะไม่มี สิ่งลวงตา เหมือนลมพัด
มาแกว่งกวัด ให้สับสน ไม่แน่นอน

จะได้รู้ ถึงความจริง ที่มีอยู่
ที่บรมครู ท่านชี้แนะ เฝ้าเพียรสอน
ชี้นำทาง ให้สรรพสัตว์ ใด้บั่นทอน
ความไม่แน่นอน ทั้งหลาย ถึงความจริง

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ที่เป็นมา ทั้งหลาย ละวางสิ้น
ไร้ที่ยึด มั่นถือมั่น...ว่ามีจริง
ที่แท้สิ่ง เหล่านี้ ...มีที่มา

ตัวอวิชชา คือที่มา การหลงผิด
ด้วยความคิด สร้างอุปทาน ให้มีผล
ขันธ์ทั้งห้า จึงเหมือนดั่ง มีตัวตน
เป็นเหมือนมนต์ ให้หลงโลก หลงงมงาย

เมื่อเกิดหลง หลงจึงเกิด เพราะไม่รู้
ที่เป็นอยู่ จึงเหมือนกรรม นำวิถี
ให้ถึงรู้ ให้รู้ใน ไม่รู้....นี่สิดี
อริยะสัจสี่...จึงเป็นธรรม นำพ้นภัย

 

....เหตุแห่งการกำเนิด เกิดมาเพื่อเป็นประมุข เกิดมาเพื่อเป็นผู้นำ....

เทพบางองค์ บางคณะ ยอมเสียสละความสุข ความบันเทิงใจในโลกสวรรค์ ในขณะที่พวกเทพชั้นเดียวกัน ส่วนใหญ่ยังคงเสวยสุขอยู่เบื่องบน ตัวเองยอมจุติลงมาบังเกิดในตระกูลกษัตริย์ ในราชวงศ์ ในตระกูลพราหมณ์ผู้มั่งคั่ง เพื่อเสวยสุข แสวงหาความสำราญในโลกมนุษย์เป็นผู้นำปวงชน ปกครองคนหมู่มากให้มีความสุข เป็นการสร้างบารมีพร้อมกันไปในตัวด้วย

เครดิต เฟสบุ้ค แก้วดารา บารมีธรรม

 

กว่าจะข้ามพ้นด่านอันตรายในชีวิตได้แต่ละครั้ง ต้องแลกด้วยอะไรหลายอย่าง จนเราต้องยอมรับให้ได้ว่า นี่แหละชีวิตจริง ของคนทุกคนที่ต้องเจอ อุปสรรคมีมาเสมอ แต่ก็ผ่านไปเสมอเช่นกัน มันไม่เคยอยู่กับเรานานเลยสักครั้ง เราจึงไม่จำเป็นต้องจำนนอ่อนยอมมันขนาดนั้น การเดินบางทีก็ยังมีสะดุดบ้าง แม้นานๆครั้งกว่าจะเจอ แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ได้เตรียมตัวป้องกันเลย อุปสรรคในชีวิตก็ไม่ต่างกัน อาจจะสะดุดที่ตัวบุคคล หรืองานที่ทำ ก็ตามแต่ แต่แท้ที่สุดก็คือ "ใจของเราเอง" ที่มันสะดุดกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจ ก็แค่นั้น ไม่ใช่ของใคร ไม่ใช่ใครบังคับให้เป็น แม้หลายคนอาจจะเถียงว่า เหตุเกิดจากคนอื่นก็ตาม แต่ทุกข์ที่เกิดกับเรา ก็คือใจของเราเท่านั้น.

ถึงคนอื่น หมื่นแสน จะมีสุข
หรือจะทุกข์ ทนโศก วิโยกสัญ
ก็เพราะใจ ของใคร ก็ของมัน
ที่ขยัน ปั่นป่วน กวนชีวี
สุขทุกข์นี้ มีใว้ ให้มองเห็น
ดูให้เป็น เห็นให้ได้ ด้วยใจหนา
เราจะเป็น ผู้เห็นทุกข์ อยู่ทุกครา
เพราะอัตตา ที่ว่าถือ ก็คือ"ใจ"

เครดิต เฟสบุ้ค. การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง. เดินทางสู่ความว่างแห่งปัญญา

 

แม้นไม่ร้อง น้องพร้อมรับ ทับไม่ร้อง
หากน้องร้อง แต่ให้ทับ ก็รับไหว
พอน้องท้อง ให้พี่รับ ต้องทำไจ
ที่ทำไป ต้องยอมรับ ทับด้วยกัน

อิอิ

สิ่งที่ทุกข์ ไช่ขยัน ฝันหาทุกข์
สิ่งที่สุข ไช่ไม่ทุกข์ ไช่มองเห็น
อันสุขทุกข์ ไช่ความจริง ที่พาเป็น
ที่หลบเร้น เพราะไม่รู้ อดสูใจ

แค่ใจรู้ ว่านั่นสุข อันนั้นทุกข์
เป็นแค่คุก เอาไว้ขัง คนหลงไหล
ใครเผลอตัว ด้วยยินยอม มอบกายใจ
หลงเข้าไป ข้างในคุก ทุกอนิจจัง

สุขก็สุข ทุกข์ก็ทุกข์ ใจรู้แน่
ก็เพียงแต่ ไม่ให้แย่ โดยหุนหัน
หลงว่าสุข หลงว่าทุกข์ ก็จบกัน
เพราะว่ามัน แค่ให้รู้ ตื่นรู้พอ

เมื่อรู้แล้ว มันก็เป็น ได้แค่นั้น
เพราะว่ามัน ไม่จีรัง ยั่งยืนหนอ
สุขทุกข์ปน ระคนเกิด อย่ารีรอ
รู้ก็พอ เรื่องของมัน ฉันไม่แคร์

 

ชอบใจในบทกลอนของทุกท่านนะ

 

ถ้าจะเกิดเพื่อสั่งสมบารมี ต้องเกิดที่ลำบาก ยากจน
ต้องดิ้นรน สู้ชีวิต ยอมลำบาก เผชิญกับปัญหา

ปัญหาไม่มี บารมีไม่เกิด

 

อะไรเอ่ย อยู่คนเดียว ก็เสียวได้......คำตอบ...ไม้ปั่นหู

โห...บารมีเพียบเลย....อิอิ

 

ถ้าจะจริง ปั่นหู บารมีเกิดเพียบ