ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

" ขวัญเอ๋ย ขวัญมา ลูกพ่อ" ขนลุกตรงนี้ สิงห์เรียกของรึครับ

 

ท่านพระยาเป็นคนพูด แต่คำนี้ พี่เคยได้ยินในจิต ไม่ใช่ท่านพระยาพูดค่ะ

 

วันนี้ วันอนุรักษ์ช้างไทยค่ะ ช้างน้อยน่ารัก พ่อพลายงาม

 

ท่านพระยาลุกจากสำรับ แล้วฉวยมือสิงห์ลุกขึ้น
" ไปเถิดเสือ พ่ออยากเดินรับลม มีงานอีกมาก รอเราอยู่"

แล้วหันไปทางท่านชาย " ท่านชาย หากอยากไปดูเจ้าช้างน้อย
ให้ท่านขุนแลซาเงพาไปเถิด พ่อสั่งเจ้า ห้ามตามพ่อกับพี่ไป"

ท่านชายทำตาละห้อย แต่ก็กลัวบิดานัก"ขอรับ"
ซาเงกับท่านขุนมองหน้ากัน รู้เสียแล้วว่า โดนไล่ทางอ้อม

แล้วท่านพระยาก็เดินลงเรือนไปก่อน แม้อายุมากแล้ว แต่กิริยายังองอาจนัก

 

เดินมามิทันไร ตะวันก็ลับขอบฟ้าจนสิ้น ชาวบ้านเริ่มจุดคบไฟ จุดใต้ให้แสงสว่าง
สิงห์มองกิริยาที่เหล่าทหารยามที่คุ้มกันเรือน แสดงท่าทีเคารพท่านพระยา ก็ให้รู้สึกแตกต่าง
กับท่านพระยาที่เคยเห็นที่คุ้มบ้านนัก ทหารเหล่านั้นดูยำเกรงท่านพระยา แต่ในหน้า
ก็ดูภูมิใจที่ได้รับใช้ท่านพระยานัก

สองคนพ่อลูก เดินทอดน่อง สิงห์เดินเยื้องไปด้านหลัง อย่างสุขุมและอ่อนน้อม

ท่านพระยา เริ่มพูดเมื่อออกมาไกลจากเรือนแลทหารยามแล้ว

"พ่อมิรู้ว่า เจ้าจักภักดี ต่อเจ้าหอหน้าเพียงใด แต่พ่ออยากให้เจ้ารู้ว่า
พ่อเป็นทหาร แม้ตายไปก็เป็นทหาร แต่พ่อเป็นทหารเพื่อรักษาแผ่นดิน
มิได้เป็นทหารด้วยตามนาย พ่อภักดีอยู่ด้วยพ่ออยู่หัว แต่ในการปกครองนั้น
หากราชาทำตามใจตน เอาใจตนเป็นใหญ่ จักพาแผ่นดินล่มสลาย ลูกหลานจักมิมี
แผ่นดินจักกลบหน้า หากภักดีแล้วไซร้ ต้องคอยดูมิให้ถลำลึก

พ่อพูดเยี่ยงนี้ เจ้าเข้าใจฤาไม่"

สิงห์นั้นให้สับสนกับคำพูก ท่านพระยานัก แต่รู้สึกว่าตนยังมิควรพูดโต้ตอบใด
นอกจาก " ขอรับ ท่านพ่อ"

 

ท่านพระยาเริ่มพรั่งพรู สิ่งที่อยู่ในใจ ออกมาจนสิ้น

"เจ้าคงได้ยินมาบ้างว่า ข้าพระยาสุพรรณบุรี ผู้จงรัก จักเอากายเอาใจออกห่าง
ซ่องสุมกำลัง คิดเป็นกบฏ โทษหนักด้วยประหารเจ็ดชั่วโคตร สมแล้วฤากับคุณความดี
ที่พ่ออาบเลือดชโลมดิน รักษาแผ่นดินนี้ไว้ ใยเจ้ามิคิดว่า เหตุใดเหล่าทหารจึงเอาใจออกห่าง
จากเจ้าชีวิต ว่าไง ขุนสิงห์ จงตอบพ่อทีเถิด"

 

แลการเมือง การสงคราม ทุกฝ่ายย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง เป็นธรรมชาติ ที่จะต้องห้ำหั่นกัน ผู้ชนะคือฝ่ายที่ถูกต้องชอบธรรมที่สุด

 

แต่ก็มิอาจบิดเบือนความจริง จักกลับขาวเป็นดำมิได้ เมื่อถึงเพลา เมฆหมอกสลายไป
ดวงสุริยาก็จักเจิดจ้าอีกครา

 

กินไม่ได้นอนไม่หลับมาสามวัน จิตไม่สงบ สวดมน์ นั่งสมาธิ จิตก็ไม่สงบ
สุดท้าย เมื่อคืนเที่ยงคืน ตื่นมานั่งสมาธิ จิตเข้าสู่ความสงบ

แล้วก็โดนดึงขึ้นสูง เพียงกระพริบจิต ก็ไปสู่วิมานพรหม

มาพบพรหมรูปหนึ่ง งดงามมาก กว่าที่เคยประสบพบมา รัศมีงดงาม เจิดจ้า เกินบรรยาย
เหมือนมองพระอาทิตย์ แต่ไม่แสบตา
ขนาดใหญ่โตมาก เหมือนเราเป็นเพียงเศษธุลี

แล้วเสียงแบบสามร้อยหกสิบองศาก็ดังขึ้นในจิต

" เราคือ .....(ชื่อ).....พรหม เราจักมากำเนิดโดยเจ้า จงรอรับเรา"

แล้วก็รู้สึกจิตของเราเจิดจ้าขึ้นจากศูนย์กลางกาย

ช่วงนี้ กินมัง มาสามวันแล้ว วันนี้ ร้านมังหยุด กินเนื้อเข้าไป ตอนนี้
รู้สึกเหมือนคนอาหารเป็นพิษ

คราวนี้ มันดันไม่ใช่ฝัน อาจเป็นนิมิตลวง แต่ก็นับว่า รูปใดก็ตามที่ทำให้เกิดนิมิตนี้
มีพลังงานมาก มากจนป้าไม่สามารถตอบโต้ในจิตได้ ในนิมิตป้าจะปฏิเสธ แต่จิตป้า
เหมือนโดนสตาฟ ให้แข็ง ไม่สามารถส่งจิตไปเชื่อมเพื่อตอบโต้ใดๆได้

ยังจำความงดงามของใบหน้า(พักตร์) ของพรหมรูปนั้นได้ มันงาม มันชัดเจน จน
ไม่เหมือนจิตมโน

 

ไปนั่งคิดไปคิดมา การกำเนิด อาจไม่ได้หมายถึงการจุติเป็นมนุษย์ก็ได้

ป้าเป็นคนไม่มีคู่และหวังว่า คงจะพ้นเวรพ้นกรรมเรื่องคู่

อาจจะหมายถึง การกำเนิดแบบอื่นก็เป็นได้

 

แนว Remote ลงมา แฝงๆเปล่าครับ

 

ก๊อกๆๆ พี่สิงงงงงงห์.........หายไปไหนนานจังขอรับ!!
อันตัวผมหากไม่ติดราชการอันใด ก็จอมารอพี่สิงห์นะขอรับ ^_^

 

สิงห์ครุ่นคิดคำนึง เกรงวาจาตนจักบาดใจ แลไม่เป็นการดี จึงได้แต่ก้มหน้ามองผืนดิน
พระยาสุพรรณบุรี เห็นอากัปกิริยาสิงห์เช่นนั้น ก็ได้แต่ทอดถอนใจ
" พ่อจักไม่หักด้ามพร้าด้วยเข่า เมื่อใจเจ้าจงรักภักดี พ่อก็จักเข้าใจ เพียงแต่
อยากให้ขุนสิงห์ เปิดหู เปิดตา เพลานี้ จงตั้งใจทำหน้าที่ของทหารรักษาแผ่นดิน
จักเป็นคนของผู้ใด มิสำคัญ เท่าทำกะไรเพื่อแผ่นดินบ้าง"

"พ่ออยากให้ขุนสิงห์ละวางเรื่องในใจลงเสีย ให้ทำหน้าทีในกรมคชบาลให้ดีที่สุด"

"พ่อนั้นวิสัยทหาร เมื่อเห็นเจ้าเป็นไม้แข็ง เพลานั้นหากให้พ่อดัด คงหักเสีย แลเป็นคำสั่งของ
ครูบาอาจารย์ที่นับถือ พ่อจึงจำต้องตัดใจส่งลูกไปชายแดน เพื่อให้เจ้ามิเสียคน ขอให้เสือตรองดูเถิด ความลำบากตรากตรำ จักเป็นเครื่องขัดเกลาให้เจ้าเป็นคนมีมานะอดทน สมวิสัยทหารหาญ"

 

สิงห์กล่าวออกมาจากน้ำใจจริงของตน " ขอบพระคุณท่านพ่อที่ชุบเลี้ยงลูก เรื่องเก่ากาลก่อน
ลูกมิได้นำพา ดั่งท่านพ่อว่า ลูกจักทำหน้าที่ของทหาร รักษาแม่ธรณี จึงจักมิเสียชาติเกิด"

ท่านพระยา ได้แต่พยักหน้า

"เพลาพรุ่ง พ่อจักต้องพาน้องเจ้ากลับเมืองสุพรรณ ราชการมากนัก แลพ่อจักต้องรีบไปเข้าเฝ้า
พ่อถูกเรียกให้เข้าเฝ้าอยู่เนืองๆ ด้วยความกินแหนงแคลงใจ จนมิได้ทำหน้าที่ทหารนัก
สิงห์เอ๋ย บางเพลาพ่อก็แค่อยากจักดาบเข่นฆ่าอริราชศตรู โดยมินำพากับผู้ใด แต่เพลานี้
พ่อเป็นแม่ทัพใหญ่ ควบคุมทหารเรือนแสน หน้าที่พ่อ มิเพียงจับอาวุธ แต่ต้องจัดกระบวนทัพ
ให้แข็งแกร่ง คอยมองหาจุดด้อย แลกำจัดเสีย เห็นเจ้าเป็นเยี่ยงนี้ พ่อก็เบาใจ พ่อกลัวนัก
มิอยากให้เจ้าเป็นภัยต่อแผ่นดิน มิเช่นนั้น พ่อคงต้องทำลายเจ้าทิ้งเสีย พ่ออยากให้เจ้ารู้ว่า
ที่พ่อพูดเช่นนี้ มิใช่ไม่มีหัวใจ แต่แผ่นดินต้องมาก่อน มันผู้ใดเป็นภัยต่อแผ่นดิน แม้เป็นสายเลือด
เดียวกัน พ่อก็จักมิเว้น"

 

สายลมยามดีก พัดผ่านมาต้องกาย สิงห์จึงเอ่ยขึ้นว่า
"ท่านพ่อไปพักเถิดขอรับ ตรากตรำจากการเดินทาง ท่านหญิงคงรอ ลูกจักเดินไปส่ง"

พระยาสุพรรณบุรี โอบไหล่สิงห์ แล้วเดินกลับเรือนพร้อมกัน

ซาเงเห็นภาพสองพ่อลูกในอดีต เดินกลับมาเช่นนั้น ก็ได้แต่อุทานในใจซ้ำไปมา
"ขุนสิงห์ท่านเล่นละคร ฤาท่านเห็นเป็นใจกับพระยาสุพรรณบุรีกันแน่??"

 

ขุนสิงห์ เดินไปส่งท่านพระยาสุพรรณบุรี ที่เรือน โดยมิเหลือบแลซาเง ที่เมียงมอง
ท่านชายมารออยู่แล้ว เมื่อเห็นกิริยาที่ท่านพ่อกับท่านพี่เดินมา ก็ยิ้มไม่หุบ
รีบวิ่งไปรับ ท่านชายเงยหน้ามองพี่สิงห์ แล้วเอ่ยด้วยวาจาอันแสนซื่อ
" พี่เสือ ขอรับ หากข้าจักขอมาฝึกกับพี่บ้างจักได้ฤาไม่ ขอรับ"

ขุนสิงห์ เห็นท่านพระยาแลมาอย่างชั่งใจ ก็ตอบรับ โดยมินึกว่า กาลต่อมา
จักเป็นไปดังวาจาของตน
"หากเจ้าไว้ใจพี่ มีน้ำอดน้ำทน พี่จักฝึกเจ้าให้เป็นแม่ทัพใหญ่ เยี่ยงท่านพ่อ"

ท่านพระยาโอบไหล่ลูกทั้งสอง อย่างภาคภูมิใจนัก

 

สิงห์เอ่ยต่อ
"ราตรีล่วงมาหลายเพลา จงนิทราเสียท่านชาย เพลารุ่ง จักต้องเดินทางกลับอีกไกลโข"

ท่านชายเอ่ยปากจักชวนพี่มานอนบนเรือนด้วย แต่ท่านพ่อมองมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
จึงได้แต่พยักหน้าเบา
"ขอรับ เพลารุ่ง ก่อนข้ากลับ ข้าอยากชมเพลงดาบของพี่เสือซักครา
ข้ายังจำได้ว่า เวลาพี่เสือซ้อมเพลงดาบ ช่างงดงามนัก ข้าจักได้มีกำลังใจเพลาฝึก
ท่านพ่อว่าข้าใจอ่อน ฝึกฝนเพลงดาบไม่ก้าวหน้า นะขอรับ พี่เสือ"

สิงห์ อดใจอ่อนมิได้
" ท่านชาย จักได้ชมเมื่อเพลารุ่ง พี่สัญญา หากรักจักเรียนดาบ ไม่ต้องฟังผู้ใด จงฟังแต่เสียงดาบ
กับเสียงใจตนเท่านั้น เพลงดาบนั้นงดงามดังเจ้าว่า มันคือศาสตร์แลศิลป์ พี่จักแสดงให้ดู รับขวัญ
ที่เราพี่น้องได้กลับมาพบหน้ากันอีกครา "

 

สิงห์เดินกลับเรือน เงียบๆ ซาเงเดินตามไปติดๆ แต่สิงห์ชักฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ซาเงรู้โดยสัญชาตญานว่าท่านขุนคงมิอยากพูดจากับตน จึงลดฝีเท้าได้แต่
เดินตามหลังเงียบๆ

เมื่อไปถึงเรือนพ่อหมอ สิงห์ปีนขึ้นเรือนไปเงียบๆ เห็นเข้มนั่งอยู่ริมระเบียง เงยหน้ามอง
ฟ้าไร้ดาวในคืนนั้น สิงห์เดินไปเงียบๆ รู้ว่าคนหูไวอย่างพี่เข้ม คงรู้ว่าตนมา แล้วทรุดตัวลง
นั่งข้างๆ พี่เข้ม สองพี่น้อง มองท้องฟ้าคืนนั้นด้วยกันเงียบๆ

มีซาเง ที่นั่งอีกฟากของระเบียง จนผ่านไปเป็นครู่ใหญ่ ซาเงเห็นท่านสองท่านขุนคงมิลุกเข้าห้อง
จึงไปหาหมอนหาเสื่อ หาผ้าทอมาจัดที่หลับที่นอน ให้ท่านขุนทั้งสองและตน แล้วล้มตัวลงนอน

 

เพลารุ่ง สิงห์ตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่ ได้ยินเสียงไก่ขัน หอมกลิ่นข้าวสุกลอยมา จึงรีบลงไป
ล้างหน้าล้างตาใต้เรือน แล้วรีบขึ้นเรือนมาสมทบกับท่านขุนทั้งสาม
"พี่ทั้งสาม ข้าอยากขอร้อง ท่านชายอยากชมเพลงดาบ เพื่อจักได้ประทับจิต
มีใจรักในเพลงดาบ ข้าอยากให้พี่ทั้งสาม ประดาบกับข้าให้ท่านชายดู อยากให้
การประลองดาบนี้ งดงาม แลคงไว้ซึ่งแม่ไม้เพลงดาบ แลยังจักให้พระยาสุพรรณบุรีพึงใจ
อาจขัดใจท่านทั้งสาม ก็ให้ถือเสียว่า ประดาบวันนี้ ถวายครูดาบครูมวยที่ประสิทธิประสาท
วิชาให้ ข้าอยากให้สวยงาม ดุดัน แลทรงพลัง ให้เป็นเพลงดาบของลูกผู้ชาย"

ขุนแก้วนั้นฟังก็ขัดใจ มิอยากแสดงเพลงดาบต่อหน้าพระยาสุพรรณบุรี แต่ก็ข่มใจ ไปตามหน้าที่
ส่วนขุนเข้มและขุนทอง ก็พยักหน้า

แล้วท่านขุนทั้งสี่ ก็ลงไปยืดเส้นยืดสายใต้เรือน

ส่วนซาเง นกรู้ ก็กลัวท่านขุนทั้งสี่ จะเสียฤกษ์ จึงไปป่าวประกาศทั่วทั้งหมู่บ้าน

แต่ผู้ที่อยากดูฝีไม้ลายมือ เพลงดาบ กลับเป็นพ่อหมอ แลพ่อบ้านเถื่อน รวมทั้งบริวารทั้งหลาย
ของพ่อบ้านเถื่อน

ซาเงกลัวท่านขุนจะมารุมดัดหลังตน หลังจากไปกระจายข่าวแล้ว
จึงรีบมารายงานท่านขุนทั้งสี่ ว่า
" ท่านขุนขอรับ คงต้องไว้ลายเสือแล้วขอรับ ได้ข่าวว่า ครูบาอาจารย์ของท่านขุนทั้งสี่
มิธรรมดา ทั้งพ่อครูเอก พ่อครูขาว ขรัวอินทร์ แลเล่าขานกันว่า เจ้าหอหน้ายังสอนเพลงดาบ
ให้ขุนแก้ว คงจักเป็นบุญตาแท้ ข้าเลยอยากให้ความโชคดีนี้ ไปถ้วนหน้ากัน ข้าเลยไปบอกทั่วหมู่บ้านแล้วขอรับ ทั้งพ่อหมอ พ่อบ้าน แลข้ารับใช้ของพ่อบ้าน รวมทั้งแม่บัวคนสวย "

สิงห์นั้นอยากจะรำดาบรำมวยใส่ซาเงที่ทำเกินหน้าที่ แต่ก็คิดไปเสียว่า มีแต่ได้ไม่มีเสีย

 

วันนี้ เสาร์ห้า คันตัวยุกยิก จับไข้เลย