เราจะรู้ตัวได้ยังไงคะว่าตัวเองไม่ใช่มาร

ตามหัวข้อกระทู้ค่ะ

 

ทำความรู้จักมารก่อน แล้วก็จะรู้ว่าตนเองเป็นมารหรือเทพบุตร เทพธิดา


มาร สิ่งที่ฆ่าบุคคลให้ตายจากความดี หรือจากผลที่หมายอันประเสริฐ, ตัวการที่กำจัดหรือขัดขวางไม่ให้บรรลุความดี มี ๕
คือ
๑. กิเลสมาร มารคือกิเลส

๒. ขันธมาร มารคือเบญจขันธ์

๓. อภิสังขารมาร มารคืออภิสังขารที่ปรุงแต่งกรรม

๔. เทวปุตตมาร มารคือเทพบุตร

๕. มัจจุมาร มารคือความตาย


มัจจุมาร ความตายเป็นมาร เพราะตัดโอกาสที่จะทำความดีเสียทั้งหมด

 

มีวิธีสังเกตอย่างนี้ คือ

เมื่อใด ที่จิตของเรา คิดในสิ่งที่เป็น กุศล หรือ ความดีงาม
จิตของเรา ก็คือ จิตเทพ ในตอนนั้น
แต่ถ้าเมื่อใด ที่จิตของเรา คิดในสิ่งที่เป็น อกุศล หรือ ความชั่ว
จิตของเรา ก็คือ จิตมาร นั่นเอง

แต่ถ้าเมื่อใด ที่จิตเราเฉยๆ ไม่ยินดียินร้าย ทั้ง ความดี และ ความชั่ว
นั่นก็คือ จิตพระอริยะเจ้า

จิตเทพ จิตมาร จิตพระอริยะ
ล้วนดำรงอยู่ในใจของเรา ตลอดเวลา
จะไปคิดว่า มารคือผู้อื่น ก็ไม่ถูกนัก
มารทั้งห้าอย่าง ล้วนเกิดจากใจเรา
มารเค้าอยู่เฉยๆ แต่ตัวเรานี่แหละ
ที่ไปคิดเรื่องที่ไม่ดีงาม
จนมาร เค้าได้ช่อง แล้วก็ผสมปนเป
จนเราโดนมาร มากระทำย่ำยีได้

ขอถามกลับว่า ถ้าจิตเราเป็น เทพ หรือ อริยะ
มารจะได้ช่องได้อย่างไร
ต้องจิตของเราเป็น มาร เท่านั้น
มารถึงจะมาจับจองห้องใจของเราได้
แล้วก็ใช้งานเรา เยี่ยงทาส
เพราะใจของเรา ตกต่ำ ลงไปเอง

 

อภิสังขาร สภาพที่ปรุงแต่งแห่งการกระทำของบุคคล, เจตนาที่เป็นตัวการในการกระทำกรรม มี ๓ อย่าง คือ

๑. ปุญญาภิสังขาร อภิสังขารที่เป็นบุญ

๒. อปุญญาภิสังขาร อภิสังขารที่เป็นปฏิปักษ์ต่อบุญ คือ บาป

๓. อาเนญชาภิสังขาร อภิสังขารที่เป็นอเนญชา คือ กุศลเจตนาที่เป็นอรูปาวจร ๔

เรียกง่ายๆได้แก่ บุญ บาป ฌาน

ปุญญาภิสังขาร อภิสังขารที่เป็นบุญ, สภาพที่ปรุงแต่งกรรมฝ่ายดี ได้แก่ กุศลเจตนา (เฉพาะที่เป็นกามาวจร และรูปาวจร)


อปุญญาภิสังขาร สภาพที่ปรุงแต่งกรรมฝ่ายชั่ว ได้แก่ อกุศลเจตนาทั้งหลาย

อเนญชาภิสังขาร สภาพที่ปรุงแต่งภพอันมั่นคง ไม่หวั่นไหว ได้แก่ ภาวะจิตที่มั่นคงแน่วแน่ด้วยสมาธิแห่งจตุตถฌาน

ตามหลักเขียนอาเนญชาภิสังขาร

 

เอามาจากใหนความคิดนี้ฮื้อ
ดูหนังมากไปรึเปล่า
หนูสวยมากนะ
จากความดี
คนมีความดีจะเป็นมารได้อย่างไร
ยิ่งทำความดี ยิ่งสวยขึ้นทุกวัน
ความดีมากความสวยยิ่งมาก
แค่อย่าหยุดทำ
เพราะกรรมจะมาเร็วนะ
ออกมาทำความดีกันเหอะ

 

“ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ”

ผู้ปฏิบัติพึงรู้ได้เฉพาะตน

 

ลองพิจารณาตามอนุบุฟพิกถาดูสิ
มารอยู่ในบรรพใด
พ้นได้แล้วหรือ

 

จิต ตัวเอง มี สติ เป็นผู้รู้