กระทู้สีรุ้ง

แบ้วกินยาต้านเศร้าแล้วค่ะ คงต้องกลับมากินให้เหมือนเดิม

 

9 บุคคลดังระดับโลกที่คุณอาจคิดไม่ถึงว่าพวกเขาก็เป็น ‘โรคซึมเศร้า’

POSTED ON 21/11/2017 BY AMARINBOOKS TEAM

21
พ.ย.


การเป็นผู้ป่วยซึมเศร้าแบบไบโพลาร์ ต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะอารมณ์สุดโต่งเพราะสารเคมีในสมองแปรปรวน มันอาจไม่ใช่เรื่องดีของชีวิตเท่าไหร่นัก อีกมุมหนึ่งกลับทำให้รู้ว่า ไม่มีอะไรในโลกนี้สมบูรณ์แบบ 100% ไม่มีคนใดในโลกเป็นคนสมบูรณ์แบบ แต่คนไม่สมบูรณ์แบบสามารถทำสิ่งน่าทึ่งและประสบความสำเร็จในชีวิตได้



เช่นเดียวกับผู้ป่วยซึมเศร้าและผู้ป่วยไบโพลาร์คนดังเหล่านี้ พวกเขาสร้างสรรค์ผลงานมีค่าขึ้นมาประดับโลกมากมาย แม้จะได้ชื่อว่าผู้ป่วยก็ตาม






Portrait of Leonardo Da Vinci

By Francesco Melzi – Web Gallery of Art: Public Domain

เลโอนาร์โด ดาวินชี (Leonardo Da Vinci) ศิลปินอัจฉริยะยุคเรอเนสซองซ์ เจ้าของภาพ “โมนาลิซา (Mona Lisa)” และ “พระกระยาหารค่ำมื้อสุดท้าย (The Last Supper)” อันโด่งดังคนนี้ เป็นโรคสมาธิสั้น (Attention Deficit Hyperactivity Disorder หรือ ADHA) จากลักษณะนิสัยไม่ค่อยมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่ทำ มีผลงานศิลปะจำนวนมากของเขาถูกเริ่มต้นและทิ้งกลางคัน แล้วยังมีอาการของโรคความบกพร่องในการอ่านหนังสือ (Dyslexia) เขาจึงเขียนตัวหนังสือกลับด้านเหมือนเอาตัวหนังสือไปส่องกระจก





Mona Lisa or La Gioconda (1503–05/07)‍—‌Louvre, Paris, France





The Last Supper (1498)‍—‌Convent of Sta. Maria delle Grazie, Milan, Italy



และยังมีวิเคราะห์อีกว่า ดาวินชีเป็นไพโบลาร์แบบอาการแมเนียเป็นหลัก เลยชอบคิดและทำอะไรแหกกฎเกณฑ์ไม่เหมือนชาวบ้าน เป็นจอมโปรเจกต์ มีโครงการมากมายผุดขึ้นเต็มหัวสมอง เวลาเขาจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งจะตะลุยและจมอยู่กับมัน แต่พอไม่เอาแล้วก็ทิ้งไปเลยแบบไม่สนใจไยดี



จินตนาการของเขาพวยพุ่งอยู่เสมอและจินตนาการเหล่านั้นเป็นสิ่งล้ำค่ามาก เขาได้สร้างสรรค์ภาพวาดจากความคิดลงกระดาษ บางสิ่งบางอย่างเป็นไปไม่ได้ในโลกยุคนั้น กลายเป็นนวัตกรรมเปลี่ยนโลกในยุคต่อๆ มา อย่างพาหนะที่ทำให้คนบินอยู่บนฟ้าได้เหมือนนก เรือดำน้ำที่ช่วยให้คนสามารถลงไปอยู่ใต้ท้องทะเลเหมือนปลา





วินเซนต์ ฟาน ก็อก (Vincent Van Gogh)

Self-Portrait, 1887, Art Institute of Chicago
By Vincent van Gogh – mwF3N6F_RfJ4_w at Google Cultural Institute maximum zoom level, Public Domain

เจ้าของภาพโด่งดัง “ราตรีประดับดาว (The Starry Night)”



The Starry Night, June 1889. Museum of Modern Art, New York

By Vincent van Gogh – bgEuwDxel93-Pg at Google Cultural Institute, zoom level maximum, Public Domain



เรื่องราวชีวิตของเขาเล่าผ่านจดหมายที่เขียนถึง ‘ธีโอ (Theo)’ น้องชาย มันบ่งบอกอาการของผู้ป่วยไบโพลาร์จากความผิดหวังในอาชีพจิตรกรเพราะภาพที่วาดไว้นับพันชิ้น ตลอดชีวิตของเขาขายได้ภาพเดียว ภาวะอารมณ์รุนแรงพลุ่งพล่านสลับกับซึมเศร้าหดหู่อย่างหนัก ทำให้ต้องเข้าบำบัดอาการทางจิตในโรงพยาบาล จนสุดท้ายจบลงด้วยการฆ่าตัวตายเมื่ออายุแค่ 37 ปี แต่หลังจากที่เขาเสียชีวิต ผลงานของเขากลายเป็นสมบัติล้ำค่าราคาสูงลิบลิ่วในโลกศิลปะ



ซ้าย – ธีโอ น้องชาย ขวา – วินเซนต์ในวัยหนุ่ม

By Jacobus Marinus Wilhelmus de Louw (1823–1907) – Memory of the Netherlands, From Vincent van Gogh: letters, art, and context of the Van Gogh Museum, Public Domain





ส่วนหนึ่งของจดหมายที่วินเซนต์ ฟาน ก็อก เขียนถึงน้องชาย

By Vincent van Gogh – Memory of the Netherlands, From Vincent van Gogh: letters, art, and context of the Van Gogh Museum, Public Domain








Paul Gauguin, photography, ca. 1891

By Louis-Maurice Boutet de Monvel – Museum page, Public Domain



เพื่อนสนิทของวินเซนต์อีกคน เป็นศิลปินดังผู้ผิดหวังกับอาชีพจิตรกรในขณะยังมีชีวิตอยู่ คือ ปอล โกแกง (Paul Gauguin) มีประวัติเป็นโรคซึมเศร้าและมีภาวะเครียดอย่างหนัก จนถึงขนาดพยายามกินยาฆ่าตัวตาย สุดท้ายโกแกงตัดสินใจย้ายตัวเองไปอยู่บนเกาะตาฮิติ ซึ่งเป็นที่ที่เขาสร้างสรรค์ผลงานภาพเขียนมากมาย และเป็นผลงานสร้างชื่อให้เขาหลังจากจากโลกนี้ไป



ผลงานส่วนหนึ่งของโกแกง

The Market Gardens of Vaugirard, 1879, Smith College Museum of Art

By Paul Gauguin – The Yorck Project: 10.000 Meisterwerke der Malerei. DVD-ROM, 2002. ISBN 3936122202. Distributed by DIRECTMEDIA Publishing GmbH., Public Domain







ภาพวาด The Scream อันโด่ง ผลงานของเอ็ดเวิร์ด มุงก์

Left – The Scream (1893)

Right – By Anders Beer Wilse – Galleri Nor Tilvekstnummer: NF.WA 02037 Internnr: NBR9407:00965, Public Domain,



“หวีด (The Scream)” ภาพชายร่างผอม ใบหน้าบิดเบี้ยวสื่อถึงความสับสนและเจ็บปวดในจิตใจ มักถูกนำมาใช้เวลาเล่าถึงโรคทางจิตเวชอยู่เสมอ เรียกว่าเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งเลยก็ว่าได้ ภาพนี้วาดโดย เอ็ดเวิร์ด มุงก์ (Edvard Munch) ศิลปินผู้วาดภาพเป็นผู้ป่วยซึมเศร้า ตลอดชีวิตของเขาพบเจอกับความสูญเสียมาตลอด เสียแม่ตอนอายุ 5 ขวบ และเสียพี่สาวตอนอายุ 14 แถมสุขภาพตัวเองก็ไม่ค่อยดี เขาเลยจมอยู่กับความเครียด หดหู่มาทั้งชีวิต จึงถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกเหล่านี้ออกมาทางภาพวาด







Charles M. Schulz ผู้ให้กำเนิดสนูปปี้หมาน้อยที่คนทั่วโลกหลงรัก

By Roger Higgins, World Telegram staff photographer – Library of Congress. New York World-Telegram & Sun Collection

ชาร์ลส์ เอ็ม. ชูล์ซ (Charles M. Schulz) ผู้ให้กำเนิดตัวการ์ตูนเจ้าหมาสนูปปี้และผองเพื่อนชาร์ลี บราวน์ เป็นอีกคนที่ทนทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้ามาตลอดชีวิต ใครจะไปคิดว่าตัวการ์ตูนน่ารักประทับใจคนทั้งโลกนั้นถูกสร้างสรรค์จากผู้ป่วยคนหนึ่ง เขาเคยเอ่ยถึงอาการของโรคว่า “เวลาดำดิ่งอยู่ในภาวะซึมเศร้า มันไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลยสักอย่าง อยากก้มหน้าซบกับท่อนแขนของตัวเองอยู่อย่างนั้นอย่างเดียว”



ชาร์ลี บราวน์และสนูปปี้







คนเก่งๆ บนโลกอีกหลายคน เอ่ยชื่อแล้วอาจคาดไม่ถึงว่าพวกเขามีอีกมุมหนึ่งของชีวิตจมอยู่กับความเศร้าซึม และต้องทนทุกข์ทรมานกับอารมณ์อันแกว่งไกวสุดขั้ว





เบโธเฟน

Portrait by Joseph Karl Stieler, 1820

คีตกวีอัจฉริยะ เบโธเฟน (Ludwig Van Beethoven) เป็นผู้ป่วยไบโพลาร์ มีภาวะแมเนียและซึมเศร้ารุนแรง แถมดด้วยอาการประสาทหลอน เขาใช้อารมณ์สุดขั้วเหล่านี้มาเป็นแรงผลักดันให้เกิดจินตนาการอันบรรเจิด สร้างสรรรค์เป็นผลงานเพลงมากมาย

ตัวอย่าง ผลงานเพลงชื่อดังจากเบโธเฟน



Symphony No. 5, Op. 67 (1st movement)



Für Elise








นักเขียนเป็นอีกหนึ่งอาชีพที่มีคนวิเคราะห์ว่าเสี่ยงต่อโรคจิตเวชสูง เช่นเวอร์จิเนีย วูลฟ์ (Virginia Woolf) เรื่องราวของนักเขียนคนนี้ถูกถ่ายทอดเป็นภาพยนตร์เรื่อง ลิขิตชีวิตเหนือกาลเวลา (The Hours) เธอป่วยเป็นโรคไบโพลาร์ ครอบครัวมีประวัติเป็นโรคจิตเวช เธอมีอาการสติแตกครั้งแรกตอนอายุ 13 เพราะสูญเสียแม่ มีคนบอกว่าเพราะอารมณ์แตกต่างทั้งสองขั้วจากโรคนี้ งานเขียนของเธอจึงเปี่ยมด้วยอารมณ์บ้าคลั่งและหดหู่สุดขั้ว เธอเป็นอีกคนหนึ่งที่จบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย



Virginia Woolf in 1902; photograph by George Charles Beresford




ตัวอย่างภาพยนตร์เรื่อง ลิขิตชีวิตเหนือกาลเวลา (The Hours) โดยมี นิโคล คิดแมน (Nicole Kidman) แสดงเป็น เวอร์จิเนีย วูลฟ์



งานชิ้นสำคัญๆ ของวูล์ฟก็ได้แก่นวนิยาย “Mrs Dalloway” (ค.ศ. 1925), “To the Lighthouse” (ค.ศ. 1927) และ “Orlando: A Biography” (ค.ศ. 1928) และหนังสือ “A Room of One’s Own”(ค.ศ. 1929) ที่มีประโยคที่เป็นที่รู้จักว่า “ผู้หญิงต้องมีเงินและห้องที่เป็นของตนเองถ้าจะเขียนนวนิยาย” (“A woman must have money and a room of her own if she is to write fiction.”)











นอกจากนักเขียน ศิลปินแล้ว แม้แต่ผู้นำยิ่งใหญ่ของโลกบางคนก็ต้องต่อสู้กับโรคซึมเศร้าและไบโพลาร์มาตลอดชีวิต อย่าง อับราฮัม ลิงคอล์น (Abraham Lincoln) อดีตประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา เคยตกอยู่ในภาวะซึมเศร้ารุนแรงจนมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย เขาเขียนจดหมายเล่าถึงตัวเองขณะดำดิ่งอยู่ในห้วงของอารมณ์แห่งความเศร้าและความหดหู่ว่า “ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนน่าสังเวชที่สุด”





President Abraham Lincoln in November 1863

By Alexander Gardner – [1], Public Domain,



วินสตัน เชอร์ชิลล์ (Winston Churchill) อดีตนายกรัฐมนตรีอังกฤษ ช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ป่วยเป็นโรคไบโพลาร์ในภาวะแมเนีย เขาจะทำงานอย่างบ้าคลั่งไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่หลับไม่นอน แต่เมื่อไหร่ที่ดิ่งสู่ภาวะซึมเศร้าจะหดหู่สุดขีด อยากฆ่าตัวตาย เขาเคยเอ่ยถึงความคิดอยากฆ่าตัวตายว่า ทำให้แทบไม่กล้ายืนบนชานชาลารถไฟหรือบนดาดฟ้าเรือ เพราะกลัวตัวเองอาจจะกระโจนลงไปข้างล่าง โดยภาวะซึมเศร้าสร้างความทุกข์ให้เชอร์ชิลล์ เขาเปรียนอาการซึมเศร้าของเหมือน‘หมาสีดำ’ จนถึงกับตั้งชื่อตัวเองในช่วงอารมณ์นั้นว่า “ไอ้หมาดำผู้เศร้าซึม (Black Dog of Depression)”



Winston Churchill in the Canadian Parliament, December 1941 by Yousuf Karsh.



I had a black dog, his name was depression

เรื่องภาพสร้างสรรค์โดย แมธทิว จอห์นสโตน (Matthew Johnstone) ผู้ที่อยู่กับโรคซึมเศร้ามานานกว่า10 ปี จนกระทั่งยอมรับและเรียนรู้ที่จะรักษษาและอยู่ร่วมกับ ‘หมาดำ’







ชีวิตของคนดังเหล่านี้ชวนให้คิดว่า อาการผิดปกติของโรคทางจิตเวชส่งผลให้พวกเขากลายเป็นนักคิด นักสร้างสรรค์มากกว่าคนปกติทั่วไปหรือเปล่า ในทางกลับกัน การเป็นนักสร้างสรรค์ทำให้เสี่ยงต่อโรคจิตเวชง่ายขึ้นหรือไม่ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ทำไมมันมีส่วนเกี่ยวข้องกัน




มีคนศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจังพบว่า พวกนักสร้างสรรค์ ไม่ว่าครีเอทีฟ ศิลปิน นักร้อง นักดนตรี นักเต้น นักเขียน ช่างภาพ มักมีความเข้มขนของอารมณ์ต่างๆ มากกว่าคนทั่วไป เลยอ่อนไหวกับสิ่งที่มากระทบจิตใจได้ง่ายและรุนแรง จึงเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าหรือไบโพลาร์มากกว่าปกติ กลับกัน อาการบางอย่างของโรค เช่น การดำดิ่งในห้วงอารมณ์อันแตกต่างแบบสุดๆ การคิดเยอะ หรือมีจินตนาการพวยพุ่งมหาศาล ก็กลายเป็นแรงผลักดันให้คนกลุ่มนี้สามารถสร้างสรรค์ผลงานแปลกใหม่น่าทึ่งเช่นกัน


เรียบเรียงเนื้อหาจากหนังสือ เรื่องเล่าบนยอดภูเขาน้ำแข็ง เขียนโดย ดาวเดียวดาย

บันทึกจากผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่เขียนจากความทรงจำและประสบการณ์ในการบำบัดรักษาอาการเจ็บป่วยด้วยโรคทางจิตเวชกว่า 8 ปี

ที่ต้องต่อสู้กับการทำความเข้าใจจิตใจ ความคิด อารมณ์ความรู้สึกของตนเองจนหาย


http://www.amarinbooks.com/9-persons-famous-depression/

 

ต้องมองคนที่ด้อยกว่าคร่าา มองไม่ออกเลยเวลาหดหู่

 

ฟังไปซิตอัพไปค่ะ เพลินดีค่ะ

 

วันนี้ไปเดทมาค่ะ คู่เดทเรียบร้อยคุยเก่ง เริ่มต้นปีใหม่ด้วยความสดใสค่ะ

 

มีคนมาจีบอาทิตย์นึงละค่ะ วันนี้เค้ารู้ตัวว่าเราไม่ชอบเค้า เค้าเลยไป เรารู้จักกันทางอินเตอร์เน็ต และนัดเจอกันไปดูหนังกินข้าวกัน และวันนี้ไปกินไอติมกันมา เค้าดีพอสมควรจากที่คุย แต่ความประทับใจแรกพบเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าเจอหน้ากันแล้วไม่ชอบรูปลักษณ์หรือการพูดการแสดงออกมันยังไม่คลิก นิสัยก้อเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญต่อให้ดีแต่ถ้า ใจมันไม่คลิกก้อไม่มีความหมาย โอเคว่าจขกท.ก้อไม่เลิศเลอ แต่เราก้อมีความเพ้อฝันของเรา ว่าผู้ชายแบบไหนที่จะทำให้หัวใจเราเต้นแรง รู้สึกอยากอ้อน อยากอยู่ใกล้ๆ ...

 

สาเหตุให้ ‘เศร้าง่าย’
และ ‘ยืดเยื้อ’ จนเข้าขั้นเป็นโรคนั้น
มีหลายหลาก ทั้งเหตุภายนอก และเหตุภายใน
สำหรับเหตุภายใน
ทางพุทธเรียกว่าเป็น ‘มโนกรรม’
หรือกรรมทางใจ
กรรมอันเกิดจากวิธีคิดซ้ำๆในปัจจุบัน
ไม่ใช่กรรมเก่า

คิดอย่างไรแล้วจิตตกง่าย
คิดอย่างไรแล้วซึมเซาหดหู่
คิดอย่างไรแล้วจมปลักเหมือนติดกับดักตัวเอง
เหล่านั้นแหละ มโนกรรมอันเป็นปัจจัย
ให้เศร้าง่ายและยืดเยื้อ
เรียงตามลำดับจาก
อันตรายมากไปหาน้อยได้ดังนี้

๑) คิดมาก คิดวน ย้ำคิดย้ำทำ
กรรมนี้นำไปสู่การขยายผล
ที่ควรเศร้าน้อย กลายเป็นเศร้ามาก
ที่ควรเศร้าวันเดียว กลายเป็นเศร้าสิบปี

๒) คาดหวังเกินตัว
กรรมนี้นำไปสู่การไม่สมหวังในชีวิต
คนเราเมื่อไม่สมหวังในชีวิตซ้ำซาก
ในที่สุดก็เศร้ามันได้ทั้งชีวิต

๓) ด่าตัวเอง ไม่ให้อภัยตัวเอง
กรรมนี้นำไปสู่การกักขังหน่วงเหนี่ยว เฆี่ยนตี
หรือมีวิธีสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเองแปลกๆ
หาชิ้นดีในตนไม่เจอ น้อยใจวาสนาไม่เลิก

๔) โทษคนอื่น หาแพะรับบาปเสมอ
กรรมนี้นำไปสู่อารมณ์ปิดแคบ เห็นแก่ตัว
เห็นแต่ความผิดคนอื่น ไม่เห็นความผิดของตน
ยิ่งด่าโลกมาก โลกยิ่งมืดมาก ใจยิ่งหม่นมาก

๕) เรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็คิดให้เป็นเรื่อง
กรรมนี้นำไปสู่การเห็นไปเองว่า
เรื่องเล็กน้อยไม่มี มีแต่เรื่องใหญ่โต
มีแต่เรื่องคอขาดบาดตายหนักหัว

๖) เสพติดข่าวร้าย คิดถึงผลร้ายไว้ก่อน
กรรมนี้นำไปสู่อารมณ์หวาดกลัวครอบงำจิตใจ
ยิ่งกลัวมาก ใจยิ่งมืดบอดมาก
หาแสงสว่างเปิดใจยาก

๗) ไม่แยแสความคิดคนอื่น ไม่เห็นหัวอกใคร
กรรมนี้นำไปสู่เส้นทางแปลกแยก โดดเดี่ยว
ครั้นจะหาทางเดินร่วมกับคนอื่นก็สายไป
รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ในโลกที่ไม่มีใครเข้าใจตน

๘) ชินที่จะแก้ปัญหาด้วยอารมณ์เปรี้ยงปร้าง
กรรมนี้นำไปสู่การควบคุมตัวเองไม่ได้
ทำไปแล้วค่อยมารู้สึกผิดทีหลังซ้ำซาก
ว่างๆก็รู้สึกแย่ อายตัวเองแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

ความรุนแรงของกรรมทางความคิด
ของแต่ละคนแตกต่างกัน
และเป็นตัวแปรให้ต้องรับผลเร็วช้าต่างกัน
ขอให้เข้าใจด้วยว่า
กรรมทางความคิดไม่ได้มีอยู่หนึ่งเดียว
แม้บางคนจะ ‘คิดไม่ดี’ ดังที่กล่าวมาหลายข้อ
แต่ก็ ‘คิดได้’ หรือกระทั่ง ‘คิดดี’
ในทางที่พยุงใจ หรือต่อกรกับเหล่าความคิดไม่ดีได้
เช่น คิดเรื่องงานอย่างเป็นระบบ
มีเป้าหมาย มีขั้นตอน
จึงเลี้ยงจิต เลี้ยงอารมณ์ไว้ไม่ให้ตกบ่อย
ไม่มีเวลาฝันกลางวันเกินตัวนานนัก
หรือคิดเรื่องบุญเรื่องกุศล
ในแบบตั้งใจช่วยอนุเคราะห์คนอื่นจริงๆ
จึงมีความชุ่มชื่น มีความเบิกบานเป็นพักๆ
ไม่จมปลักอยู่กับอารมณ์เศร้าลึกและยืดเยื้อเกินไป!

 

หยุดแล้วกับการแสวงหาความรัก ...

 

ความผิดหวัง

บางครั้งความผิดหวังที่เราได้รับ แท้จริงแล้วเป็นวิบากกรรม แต่ในทำนองกลับกัน อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราได้พบกับสิ่งที่ดีกว่า สิ่งที่ดีกว่า มีอยู่เสมอ รอเราไปค้นพบ ไปรับมา เท่านั้นเอง

ตอนผมเป็นนักศึกษาแพทย์ มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง จับสลากได้ไปทำงานที่จังหวัด อำเภอห่างไกลกันดารมาก ผมจำได้ว่า พี่เขาร้องไห้เสียใจ มีคุณหมอร้องไห้เสียใจ กับเรื่องทำนองนี้มาก ต่อมาก็ทราบว่าเขาได้แต่งงานกับท่านผู้ว่าราชการจังหวัดที่นั่น มีความสุข

ผมจึงมาคิดได้ว่า เขาได้ไปที่นั่น เพราะเนื้อคู่เขาอยู่ที่นั่นเอง

บางทีเราคิดว่า เพราะคนนี้ทำให้เราได้รับสิ่งนี้ ทำให้ได้รับสิ่งนั้น เพราะคนนี้ ทำให้เราผิดหวัง ทำให้เราไม่ได้รับสิ่งที่เราต้องการ. แต่ความจริงอาจจะเป็นว่า เราจะได้สิ่งที่ดีกว่านั้นนั่นเอง

มีคนจำนวนมากเสียใจ แฟนทิ้ง เศร้ามาก ต่อมาก็พบว่าได้พบคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม. หรือไม่ได้พบ ก็ได้พบชีวิตที่เป็นอิสระ อยู่คนเดียวมีความสุขกว่า ก็มี

ดังนั้น เราไม่สนใจอดีต ไม่สนใจอนาคต ให้มากนัก แต่ให้มีความสุขกับปัจจุบันทันที เป็นดีที่สุดครับ

เราตั้งใจไว้ว่า อย่ามีชีวิต ด้วยความกลัว อย่ามีชีวิตด้วยความอยาก

แต่จงมีชีวิตด้วยหน้าที่ ด้วยปัญญา ด้วยการปล่อยวาง ว่าทุกอย่างไม่เที่ยง ไม่แน่นอน ไม่ใช่ตัวเราของเรา และอยู่ด้วยหน้าที่ ด้วยความสุขนะครับ

 

เปิดร้านละค่ะ พร้อมรับสิ่งใหม่ๆอย่างสดใส

 

จะลบกระทู้ต้องทำยังไงคร้า

 

วันนี้ก้อเป็นอีกวันนึงนะคะ ที่รู้สึกว่าตัวเองอกหัก ได้กลับมาอ่านที่คุณคะนึงเขียนแล้วมีกำลังใจขึ้นค่ะ ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่เราปฏิเสธคนดีๆ แต่ไปมีใจให้คนที่ไม่คู่ควร ...

 

ต่อให้ไม่มีคนเอาเรา เราก้อมั่นใจว่าเราดีพร้อมทุกอย่าง มีคนเยอะแยะจีบเราแทบตาย ยังไม่ได้คบกับเราเลย

 

ลองคบคนที่เค้าจีบเราดีกว่า เราจะได้ไม่ผิดหวัง

 

วันนี้ค่อนข้างเงียบ แต่ขนมออกมาสวยค่ะ