ฟังธรรมแบบพระพาหิยะ ฟังอย่างไร วิเคราะห์ให้ที

ทำความจริง คืออัลไรครับ วัยรุ่นงงเลยครับ

 

ตกลงคนไร้บ้านสนใจอะไรกันแน่ครับ

 

สมมุติ นะครับ ผมเข้าไปในห้องครัว เครื่องใช้ต่างๆนั้นก็เสมือนกับห้องสัญญา ที่ผมจะหยิบอะไร
นำมาใช้ก็ได้ เมื่อผมหยิบเครื่องใช้ต่างๆ มาทำอาหาร ตรงนี้ก็จะเป็น สังขาร นำมาปรุงแต่ง
ระหว่างที่ผมกำลังทำอาหาร ผมชิมอาหารที่ผมทำ นั้นก็คือการมีผู้รู้ ยกออกมาชิม
ก็จะมีได้ทั้งความพอใจในอาหาร และ ความไม่พอใจในอาหาร ตรงในส่วนที่กล่าวว่าเป็นธรรมคู่
นั้นจึงเป็นการที่หยิบยกขึ้นมาแล้ว

แต่ในส่วนที่ว่า สักแต่ว่ารู้สักแต่ว่าเห็น นั้น ก็คือการที่ผมเข้าไปในห้องครัว
แล้วผมก็ไม่ได้หยิบใช้สอยอะไรๆ ในห้องครัวเพื่อมาทำอาหารเลย ของที่มีอยู่ในห้องครัวนั้น
ก็จะถูกจัดวางอยู่ตามเดิม โดยไม่มีการปรุงแต่ง เข้ามาร่วมกับภาคปัจจุบัน
ของที่เคยวางไว้ในกาลไหน ก็ยังอยู่ตามกาลนั้นอยู่ตามเดิมครับ

 

ไม่ใช่สิคร้าบ คุณ ฮายุกะ

สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเหน จะต้องเปน พ่อครัวชำนาญ
การปรุง ขนิด อร่อยเหาะ เหินฟ้า เดินอากาส กัน
ได้เลย

มีอาหารทำเสร็จ เพื่อประโยชน์ของชนเปนอันมาก

บางองค์ปรุงไว้ สองพันกว่าปีมาแล้ว ยังไม่อันตรธาน

เว้นแต่ ปรุงเฉยngo

ก้จะเข้าใจ การพ้นการปรุงผิดวิธี

ดูหลวงตามหาบัว ปรุงผ้าป่าช่วยชาติพระคลังหลวง

เปนต้น

ซึ่ง เครื่องครัวอยู่ที่เดิม ทำไม่ได้ เพราะ ไม่ได้ภาวนา

 

กรณี พระพาหิยะ สักแต่ว่า ที่ จขกท มองว่า
เปนเรื่อง อาจหาญแก้ผ้าโทงๆ

อันนี้ จขกท เขาก้เข้าใจผิด

แก้ผ้าโทงๆ นั้น เปนสิ่งที่ พระพุทธองค์ทรงแก้ไข
ความเหนผิด เข้าใจผิด

พอแก้ได้ พระพาหิยะ ก้ ไปหา บาตร หา จีวร
จะมาสวมใส่ นะ

ไม่ใช่ ยิ้มปากอ้า ตะเบ้ะเต้ะท่า เท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า

 

ว่าไปนู่น

ถามแปลดๆ ชาวพุทธต้องสนเหตุปัจจัยสิฮะ ไม่ทำเหตุก็ไม่เกิดผล ไม่มีมรรคก็ไม่มีผล เหตุลูบคลำผลก็ลูบคลำสิฮะ

 

เรื่อยเจื้อยเบย พ่อยอดขมองอิ่ม มาๆมีพุงอะไรจะโชว์ จัดไปจ้า

 

ตอบมาแบบนี้ ก็แสดงว่าคนไร้บ้านยังไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองทำ ทำอะไรลงไปไม่รู้ตัว จะเฉลยให้ก็ได้ ที่ถามท่านไปแบบนั้นก็เพราะ คำถามต่อมาของท่านนั่นแหละมันฟ้องว่า ท่านมองข้ามมรรค ท่านไม่สนใจเรื่องมรรคจริง ท่านไปสนใจเรื่องอื่นเรื่องชาวบ้านแทน หรือไม่ท่านก็ไม่รู้จักมรรคเลย เริ่มต้นหัวข้อกระทู้ของท่านสวยหรู ดูดีมีความสนใจเรื่องมรรคดี แต่พอเอาเข้าจริงๆ ท่านก็ทิ้งมรรค จะเอาแต่ความรู้ไปประดับมีประโยชน์อะไรไม่ปฏิบัติให้เกิดผลเอง มรรคไม่มีอย่าไปโม้ไปโต้กับคนอื่นเรื่องผล วุ่นเปล่าๆ มีแต่โทษ

 

ใจเย็นน่า คุณพูดอะไรของคุณ ที่คุณเทศนามาเหมือนผมจะฟังเข้าใจ แต่คุณมาขมวดท่าจบ ทำความจริงให้ประจักษ์อะไรของคุณ ผมถามคุณเพราะผมไม่เข้าใจ เพราะผมภาวนาไม่เป็นแทะแต่ตำราก็บอกไปแล้วนิครับ อธิบายธรรมะให้คนไม่ยู้ก็ได้แต่บุญเอาบุญหน่อยไม่ดีหรือครับ

 

สาธยายธรรม แสดงธรรม พิจารนาธรรม เป็นเหตุให้บรรลุธรรมทั้งนั้น ใจๆกันหน่อยครับ

 

ไม่หยิบสัญญา แล้วคุยกับคนอื่นรู้เรื่องเหรอครับ

 

ไม่ได้ใจเย็นใจร้อนอะไร แค่ดูตามเนื้อหาแล้ววิเคราะห์ไป และไม่ได้เทศนาเพราะไม่ใช่พระ

"เหมือนผมจะฟังเข้าใจ" นั่นแหละครับวิธีการปฏิบัติเป็นมรรคเป็นทางไป ผลจะเกิดเองอย่าไปอยากได้ แต่เชื่อเหอะบางทีอยากได้มันก็มี ก็เท่าทันไปตามกำลังแห่งตนนั่นแหละครับ ตัณหาเป็นเหตุแห่งทุกข์

"ขมวดท่าจบ - ทำความจริง" คนไร้บ้านใยใส่ใจเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ไม่ควรเป็นประเด็น ถ้าหากดูจากรูปประโยคก่อนหน้าต่อเนื่องกันมา คนมีการศึกษาย่อมพอเข้าใจได้ไม่ยากว่า หมายถึงทำความจริงให้ปรากฏตามความเป็นจริง "ไปเอง" ตัวนี้ลงท้ายไว้เพื่อให้รู้ว่า ที่สุดทำเหตุไว้ตรง ผลย่อมปรากฏเอง ก็ไม่เห็นมีอะไร อรรถภาษามันไม่ถูกใจหรือไง พูดง่ายๆว่ามันมีที่จะติ ผมเลยว่าคนไร้บ้านไม่สนใจมรรค ทิ้งมรรค! หันไปกำขี้อย่างเก่า

 

น้ำไหลไฟดับเลยนะครับอ. จัดไปจ้า

 

ระหว่าง มีในสิ่งที่วาง กับ หยิบมาต่อทายาทสืบต่อไปเรื่อยๆ เป็นขาวบ้าง เป็นดำบ้าง

แบบ 1

แบบ 2

 

ขอโชวพุงโหน่ย....

ลวกเพ่ หยิบสัญญา ด้วย อนุโลมเร้า หรือ อนุโลมมิก..ญฯ ฮับ

หรือว่า

หยิบเพราะ ตนมีสัญญา สัญญาเปนตน
มีตนในสัญญา ในสัญญามีตน ...ฮับ

 

เรื่องสัญญานี้ ความเห็นผม ถ้าไม่เป็นสัญญาวิปลาส เราสามารถหยิบ จับ ปรุง ใช้ ทำอาหารก็ได้ใช่ไหมหนอนิ

 

นี่แปลว่า ไปแปลความหมาย สัทธรรม สัญญาวิปลาส แปลว่า บ้า อะสิ

สัญญาวิปลาส เป็นเรื่อง ความเห็นผิดว่า " ตนมีสัญญา สัญญาเปนตน
มีตนในสัญญา ในสัญญามีตน " อย่างใด อย่างหนึ่ง ใน 4 ลักษณะดังกล่าว

ส่วน ปุถุชนที่หมั่นสดับ จะ กำหนดรู้ อาการ ตนมีสัญญา สัญญาเปนตน
มีตนในสัญญา ในสัญญามีตน ในการระลึก เวลาที่ สัญญา มันเกิด ด้วย

ถ้าเป็น กัลยาณปุถุชน จะเริ่ม คล้อยตามสัจจ ดังกล่าวว่า พระพุทธองค์กล่าว สัจจ ที่มีอยู่จริง

กัลยาณชน จะมี ทัศนะแจ่มแจ้ง ว่า ปุถุชนมีปรกติสัญญาวิปลาสเสมอ

พระพาหิยะ ท่านไม่ได้อาศัย แค่มี "ญาณทัศนะ" แบบ กัลยาณชน

 

ทำไมท่านพาหิยะถึงได้พยพระพุทธเจ้า แล้วทำไมพระพุทธเจ้าถึงสอนท่านพาหิยะแบบนั้นล่ะ เพราะอะไร เพราะว่าความลงตัว เราอย่าได้คิดเรียนแบบท่านเลย มันคนละเรื่อง ทำให้มากเจริญให้มากๆ และอย่างที่ยอกอย่าลืมทำกิจในอริยสัจทุกข้อ

 

พูดแบบนี้ก็เหมือนคนยังเข้าไม่ถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า คำสอนของพระพุทธเจ้า ทรงตรัสบทหนึ่งทะลุถึงกันได้ทั้งหมด ยกตัวอย่างเช่นพระสูตรพาหิยะสูตรบทนี้ กล่าวถึงเรื่องการเจริญสติ การที่ต้องมีสติสัมปชัญญะรู้เท่าทันตามความเป็นจริงด้วยหรือไม่ ลองพิจารณาดีๆ น่าจะชัดเจนมากอยู่

คือถ้าไม่มีสติสัมปชัญญะเห็นตามความเป็นจริง จะเกิดปัญญาเห็นแจ้งตามคำสอนของพระศาสดาไม่ได้ เรื่องมีพื้นฐานมีวาสนามาแต่กาลก่อนนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง คือทำให้ได้รับการยกย่องว่าเป็นสาวกผู้บรรลุธรรมเร็วที่สุด เร็วที่สุด ท่านเข้าใจคำว่าเร็วที่สุดไหม ปฏิบัติสบายบรรลุเร็ว ปฏิบัติสบายบรรลุช้า ปฏิบัติลำบากบรรลุเร็ว ปฏิบัติลำบากบรรลุช้า มีทุกแบบ ไม่ใช่ว่าห้ามปฏิบัติตาม ห้ามเรียนแบบหรือเลียนแบบตามนะ อยู่ที่เหตุปัจจัยถึงพร้อมไหมต่างหาก

เหตุปัจจัยที่เห็นกันชัดๆ คือ การได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา เมื่อทรงตรัสบอกให้รอถึง 3 ครั้ง ทีแรกปิติกล้า ปิติกล้าจะฟังธรรมแล้วไม่รู้ทั่วถึง จึงทรงยั้งไว้ เรื่องวาสนาบารมีแยกออกเป็นเหตุปัจจัยบรรลุเร็วได้ไหม พอแยกออกไหม เห็นอะไรไหม. ดังน้ันอย่าเผลอไปเหมาว่าเรียนแบบตามไม่ได้ พระสูตรไหนก็เรียนได้ อย่าไปขวางโอกาสในการเรียนรู้พระธรรมกัน

 

คุณบิ๊กตูดเค้าไม่คิดว่าสูตรนี้ทำกิจในอริยสัจ เป็นคนละเรื่องเดียวกัน


คุณบิ๊กตูดควต้องกำหนดรู้ทุกข์ แล้วมาละสมุทัย มาเจริญมรรค เจริญนิโรธ ตามทีละข้อๆไปใช่ไหมหนอนิ