เล่าเรื่อง ... “อรูปพรหม” / นาม-รูป ตามหลักปฏิจจสมุปบาท /เห็นยากแต่เห็นด้วยอาศัยธรรมที่ละเอียดกว่า

เล่าเรื่อง ... “อรูปพรหม”



อรูปภพ คือ ที่สถิตอยู่ของ “อรูปพรหม” ๔ ชั้น
ผู้ที่ในอดีตชาติได้เจริญ “อรูปฌาน” แล้ว
ขณะกำลังจะจุติ (ตาย) จิตยังไม่เสื่อมจาก อรูปฌาน ชั้นใด
ก็จะได้มาเกิดเป็น อรูปพรหม ในชั้นนั้น
สถิตอยู่ในวิมานที่ละเอียด ประณีตสวยงาม ... ลอยอยู่ในอากาศ
แต่ละชั้นภูมิอยู่สูงต่ำกว่ากัน ตามความละเอียดประณีตของแต่ละชั้นภูมิ (อรูปฌาน ๔)
บนพื้นอรูปโลกเดียวกันนั่นเอง

ชั้นที่ ๑ อากาสานัญจายตนภูมิ เป็นที่เกิดของ อรูปพรหม
ที่ก่อนตายจิตยังไม่เสื่อมจาก อากาสานัญจายตนฌาน
มีอายุ ๒๐,๐๐๐ มหากัป

ชั้นที่ ๒ วิญญานัญจายตนภูมิ เป็นที่เกิดของ อรูปพรหม
ที่ก่อนตายจิตยังไม่เสื่อมจาก วิญญานัญจายตนฌาน
มีอายุ ๔๐,๐๐๐ มหากัป

ชั้นที่ ๓ อากิญจัญญายตนภูมิ เป็นที่เกิดของ อรูปพรหม
ที่ก่อนตายจิตยังไม่เสื่อมจาก อากิญจัญญายตนฌาน
มีอายุ ๖๐,๐๐๐ มหากัป
(อาฬารดาบส ได้บรรลุ “อรูปฌาน ๓” เมื่อตายจากโลกมนุษย์ ก็ได้มาเกิดในภพนี้)

ชั้นที่ ๔ เนวสัญญานาสัญญายตนภูมิ เป็นที่เกิดของ อรูปพรหม
ที่เมื่อชาติก่อนได้เจริญ “อรูปฌาน ๔” (รวมรูปฌาน ๔ เป็น สมาบัติ ๘)
ที่ก่อนตายจิตยังไม่เสื่อมจาก เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน
จึงได้มาเกิดในภพนี้ มีอายุ ๘๔,๐๐๐ มหากัป
(อุทกดาบส ได้บรรลุ “อรูปฌาน ๔” เมื่อตายจากโลกมนุษย์ ก็ได้มาเกิดในภพนี้)



อรูปพรหม มีรูปร่างสวยงามมาก วรกายใหญ่
มีเครื่องประดับที่สวยงาม ละเอียดประณีตยิ่งนัก
ละเอียดมากจนแม้แต่อรูปพรหมด้วยกัน ... ก็ไม่เห็นรูปกายของกันและกัน
คงติดต่อกัน รู้กัน ... ด้วยจิต

อรูปพรหม มีทั้งที่เป็นปุถุชน และที่เป็นอริยบุคคล

อรูปพรหมปุถุชน เมื่อสิ้นอายุแล้ว มีโอกาสไปเกิดในภพภูมิที่ต่ำกว่า
ตามกรรมเก่า ... ที่กำลังรอให้ผลอยู่ได้เสมอ

ส่วน อรูปพรหมอริยบุคคล ตั้งแต่ชั้น พระอนาคามีบุคคล ลงมา
ที่สถิตอยู่ใน อรูปภพชั้นที่ ๑ - ๒ – ๓
เมื่อสิ้นอายุก็มีโอกาสไปเกิดในภูมิที่สูงกว่าได้ จะไม่ไปเกิดในภูมิที่ต่ำกว่าเดิมอีก
จนกว่าจะบรรลุ พระอรหัตตผล แล้ว ... ก็จะ ปรินิพพาน ในชั้นนั้น

เฉพาะ อรูปพรหมอนาคามีบุคคล ลงมา
ที่สถิตอยู่ใน อรูปภูมิชั้นที่ ๔ (ชั้นสูงสุด) คือ เนวสัญญานาสัญญายตนภูมิ
เมื่อสิ้นอายุลงก็จะเกิดในภพภูมิเดิมนี้ จนถึงบรรลุความเป็น พระอรหันต์
ก็จะ ปรินิพพาน ในชั้นนี้



แม้จะชื่อว่า “อรูปพรหม” ... ตามเหตุปัจจัย คือ “อรูปฌาน”
(ความเพ่งที่ไม่อาศัยรูป เพราะเห็นว่า ... รูปฌานยังหยาบอยู่
จึงเจริญฌานที่ละเอียดยิ่งกว่า ... โดยไม่อาศัยรูป)
เป็นชนกกรรม นำให้มาเกิดใน อรูปภพ

แต่ “รูปขันธ์” ย่อมต้องเกิดมีพร้อมกับ “นามขันธ์ ๔”
ตามสาย “ปฏิจจสมุปบาทธรรม” คือ
อวิชชา เป็นปัจจัยให้เกิด สังขาร
สังขาร เป็นปัจจัยให้เกิด วิญญาณ
วิญญาณ เป็นปัจจัยให้เกิด นามรูป (สฬายตนะ ผัสสะ ฯลฯ)

เพียงแต่รูปกายของอรูปพรหมนั้น ... ละเอียดนัก (เพราะ อรูปาวจรวิบาก)
จนไม่อาจเห็นได้ แม้แต่จักษุของอรูปพรหมด้วยกัน
หรือ ด้วยจักษุของสัตว์โลก ... ในภูมิที่ต่ำกว่า
มีแต่ “ญาณพระธรรมกาย” เท่านั้น ... ที่ละเอียดกว่า
สามารถเห็น “รูปกายของอรูปพรหม” ได้ตามที่เป็นจริง



ถ้าสัตว์โลกที่เกิดด้วยอำนาจของ ... อวิชชา ตัณหา อุปาทาน
เกิดขึ้นแต่เฉพาะ “นามขันธ์” โดยปราศจาก “รูปขันธ์” ได้
พระพุทธดำรัส ที่ว่าด้วย “ปฏิจจสมุปบาทธรรม” ... ก็ไร้ความหมาย
ซึ่งเป็นไปไม่ได้ ... ที่สัตว์โลกจะมีแต่ “จิตใจ”
โดยไม่มี “รูปกาย” เป็นที่ตั้งที่อาศัย
และเป็นไปไม่ได้ที่ พระพุทธพจน์ ... จะเป็นอื่น (คือไม่จริง)

“พระพุทธพจน์” ... ย่อมเป็นธรรมที่แท้จริงเสมอ





* ที่มา
หนังสือ ทางมรรคผลนิพพาน
(ธรรมปฏิบัติถึงธรรมกายและพระนิพพาน)
สถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกาย
อ.ดำเนินสะดวก
จ.ราชบุรี

หนังสือ สมถวิปัสสนาภาวนาตามแนวสติปัฏฐาน ๔
(ถึงธรรมกายและพระนิพพานของพระพุทธเจ้า)
วัดหลวงพ่อสดธรรมกายาราม
อ.ดำเนินสะดวก
จ.ราชบุรี

 

อรูปพรหม คือ พรหมที่เกิดในภพ อันเนื่องจากสาเหตุแห่งการเพ่งความเป็นอรูป


ไม่ได้หมายความว่า เป็นพรหม ที่ไม่มีรูปให้เห็น

รูปนั้นมี แต่ละเอียดนัก ต้องเห็นด้วยจักษุอันละเอียดกว่า

 

อสัญญีภพ เป็นที่สถิตอยู่ของ "อสัญญีพรหม" (พรมลูกฟัก)
ผู้ที่ชาติก่อนได้เจริญ รูปฌาน ... โดยไม่ยินดีในสัญญา (ความจำ)

พระโพธิสัตว์ เเละ พระอริยเจ้า ย่อมไม่มาบังเกิดในภพภูมินี้

อ้างอิงจาก
หนังสือ ทางมรรคผลนิพพาน
(ธรรมปฏิบัติถึงธรรมกายและพระนิพพาน)
สถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกาย
อ.ดำเนินสะดวก
จ.ราชบุรี