*** กฎแห่งกรรม มิใช่สิ่งสูงสุด ****

*** โอ้...มนุษย์ ****

ไม่มีใครไหนอยู่ค้ำฟ้า
ต่อให้มีบุญญาแข็งกล้าเพียงใด
ต่อให้มีบารมียิ่งใหญ่
ไม่นานเท่าไหร่ก็ว่าร่ำลา

มีเงินจนล้นโลก
มีบุญโชควาสนา
มีข้าทาสบริจาค
หากวัดกันนับความสุขสบาย

ก่อนนั้นยังแต่สุข
ความทุกข์ไม่มาทักทาย
ภัยก็ไม่มีกล้ำกราย
เฉิดฉายด้วยบารมี
ผีเสื้อเมือง
ปูเสื่ออำนวยด้วยชีวี
บุญในโลกโศกนี้

วันเดือนปีทวีสุขใจ
แต่อย่าอวดทะนง
หลงตนเป็นคนยิ่งใหญ่
ใช้ชีวิตดิ้นไป
วันหนึ่งจะไหลจะเผาไหม้

ยืนยงหลงอำนาจ
เอาไปฟาดหัวใครให้เขาเกรง
ตอบจนล้นคนเก่ง
นักเลงก็สยบ

มีบารมีชั้นเลิศ
ใครต่างจะมองไม่รู้จบ
คนน้อมเนาเคารพ
ตายถมทั้งกายและใจ

อำนาจมนุษย์ไม่อาจจะหยุดความตาย
ที่ดิ้นอยู่สะดุดจากตาย
พลั้งตับตาย
ความหมายไม่มี

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** หลักสัจจะธรรม.... กับ... การหลุดพ้นทุกข์ ****

หลักสัจจะธรรม คือ หลักธรรมเที่ยง ... ที่ปักไว้อย่างมั่นคง
มีแก่นสาร คือ...."ตัวกระทำมีจริง ตัวกระทำไม่ตาย ตัวกระทำมีผลตอบแทน"

หาก เราพิจารณา...จะพบว่า
ผลตอบแทนของตัวกระทำ ก็คือ.... กรรม ที่เป็นของใครของมัน
ไม่ว่าจะเจตนา หรือไม่เจตนา....ก็เกิดเป็นตัวกระทำ ขึ้นมา
อุบัติเหตุ โรคภัย...เป็นตัวอย่างของ กรรมที่ไม่เจตนาให้เกิด
แต่ มันเป็นผลจาก....การกระทำที่ไปเบียดเบียนผู้อื่น โดยไม่เจตนา

เมื่อ พระพุทธเจ้า ... ค้นพบ หลักสัจจะธรรม ที่มีอยู่ในธรรมชาติแล้ว
จึงได้ค้นคว้าหา....หนทางหลุดพ้นทุกข์
พบว่า... “การกระทำโดยเจตนา” จะส่งผลย้อนกลับมาโดยตรง เป็นผลเที่ยง
ต่างจาก.... “การกระทำที่ไม่เจตนา” จะส่งผลย้อนกลับมาที่ไม่แน่นอน เป็นผลไม่เที่ยง

ถ้ามนุษย์ “สัญญา” ว่าจะทำสิ่งหนึ่ง แล้วทำได้จริง....ผลตอบแทนก็จะย้อนกลับมาโดยตรง
เหมือนเป็นทางตรง...ผลที่ต้องการก็จะเกิดขึ้นจริง ตามเจตนา

การกระทำของมนุษย์มี ๓ ประการ คือ....กายกระทำ วาจากระทำ ใจกระทำ
การทำความดี ให้ได้ผลดีจริง... จึงต้องเกิดจาก การกระทำทั้ง ๓ ประการตรงกันทั้งหมด
จึงจะเกิดเป็น... “การกระทำเที่ยง” ที่มีผลตอบแทนเที่ยง
พระพุทธเจ้า .... พบว่า มนุษย์ยังคงสร้าง “การกระทำไม่เที่ยง” กันอยู่ตลอดเวลา
เพราะ มนุษย์ยังไม่รู้จัก ... การกระทำเที่ยง
ยังไม่รู้ว่า....การกระทำเที่ยง เป็นอย่างไร

พระพุทธเจ้า...จึงพบว่า “สัจจะ” เป็นหนทาง เป็นแก่นสารในการกระทำ
เพราะ สัจจะ....เป็น สัญญาที่ทำขึ้นมากับใจตนเอง
เมื่อ สัญญาว่าจะทำสิ่งหนึ่ง...แล้วทำได้จริง ก็จะเกิด การกระทำเที่ยง ขึ้นมา
เกิดเป็น “ตัวกระทำเที่ยง” ขึ้นมา....และจะส่งผลเที่ยงกลับมา

พระพุทธเจ้า...พบว่า สัตว์โลกเป็นทุกข์ ต้องเวียนว่ายตายเกิดบนโลก
มีต้นเหตุจาก.... “นิสัย”
เพราะ นิสัย...ส่งผลให้เกิด “การกระทำไม่เที่ยง”
การกระทำไม่เที่ยง....ก่อให้เกิด “ตัวกระทำไม่เที่ยง”
เมื่อ ตายไป ตัวกระทำไม่เที่ยงที่ทำไว้ ...จึงจัดสรร รูปสังขารในการเกิดใหม่
การเกิดใหม่.... เป็นไปตามผลการกระทำที่ทำเอาไว้
คือมี ตัวกระทำในชาติหลังสุด...เป็นผู้จัดสรร

พระพุทธเจ้า...พบว่า “มนุษย์” ต่างจากสัตว์โลกอื่น ที่สามารถเลือกที่จะทำสิ่งๆต่างๆได้เอง
ส่วน “สัตว์โลกที่ไม่ใช่มนุษย์” ....เป็นสังขารที่ชดใช้ผลที่ได้ทำเอาไว้ เป็นการชดใช้กรรม
สัตว์โลกที่จะสามารถหลุดพ้นทุกข์ได้ ... จึงมีเพียง มนุษย์
หนทางที่จะหลุดพ้นทุกข์ พ้นจากโลกได้....จึงเป็น “การขจัดนิสัย” ให้หมดสิ้นไป

“การขจัดนิสัย” ที่ฝังลึกจนเป็นสันดาน ได้จริง... จะต้องใช้เวลา
จะต้องค่อยๆตัด ค่อยๆลด...เสมือน การหยิบใบไม้ออกจากใต้ต้นไม้ เพื่อให้เป็นลานโล่งสะอาดตา
ถ้าไม่หยิบ...ใบไม้ก็สะสม พอกพูนหนาขึ้น
ถ้านานๆหยิบที....ก็ไม่มีวันหมด
แต่ถ้า ตั้งใจหยิบออกเป็นประจำ ...สักวันใบไม้ใต้ต้นไม้นี้ ก็จะหมดไปได้

เพื่อให้มนุษย์... เกิดการกระทำในการตัดลดนิสัย ได้จริง
พระพุทธเจ้า จึงนำ “สัจจะ”....มาใช้ในการฝึก ในการปฏิบัติให้เป็นประจำทุกวัน
คนชอบโกรธขี้โมโห...ถือสัจจะ ไม่โกรธไม่โมโห วันละหนึ่งชั่วโมง เป็นประจำไปเรื่อยๆ
สักวัน นิสัยโกรธโมโห ...ก็หมดไปได้จริง

เมื่อ พระพุทธเจ้า...ค้นคว้าหาคำสั่งสอนได้แล้วว่า คือ “สัจจะ”
พระพุทธเจ้า ก็เริ่มปฏิบัติขจัดนิสัยของพระองค์เอง.... ได้ทีละอย่าง จนหมดสิ้น
หลังจากนั้น...พระพุทธเจ้า จึงเริ่มสอนผู้ที่สนใจหาทางหลุดพ้นทุกข์
สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน....ก็คือ “สัจจะที่พระพุทธเจ้าทำ” คือ ทำแล้วสามารถตัดนิสัยได้จริง
เป็นการปฏิบัติตนที่เรียกว่า... “สัจจะทำ”
สิ่งที่พระพุทธเจ้าทำได้....ก็กลายเป็น “ธรรม” เป็นธรรมะที่สอนให้สัตว์โลกหลุดพ้นทุกข์
“สัจจะธรรม” ...ก็คือ “สัจจะทำ”
“ทำได้จริง” ....ก็กลายเป็น “ธรรม”

เมื่อ ผู้ปฏิบัติสัจจะ...สามารถขจัดนิสัยได้หมดสิ้น
เมื่อตายไป... “ตัวกระทำเที่ยง ที่เกิดจากสัจจะทำ” จะจัดสรรให้กับตนเอง
คือ “การหลุดพ้นไปจากโลก” ...ไม่ต้องมาเกิดใหม่บนโลก
แล้วก็เข้าถึง “นิพพาน”....คือ เข้าถึงที่สุด ไปถึงที่สุด

- “ หนุมาน ผู้นำสาร “
วันที่ ๑๑ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๒

 

*** แก่นสารในศาสนาพุทธ ****​

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER><!-- google_ad_section_end -->

สัจจะ ... เป็นแก่นสาร
นอกนั้นไม่เป็นแก่นสาร​

- " หนุมาน ผู้นำสาร "​

 

คุณหนุมาน คุณอย่ามาโพสต์แบบนี้เลยครับ

อะไรๆ ก็อ้างแต่สัจจะ อ้างแต่โลกุตตระ

แต่คุณไม่สามารถอธิบายสิ่งต่างๆ ได้อย่างถ่องแท้เลย

 

ตัวคุณหนุมารก็ยังขาดแก่นสารค่ะ

" เพราะศรัทธา แต่หามีปัญญาไม่"​

ท่านผู้อ่านโปรดใช้ปัญญาประกอบ

 

ด้วยความเคารพอย่างที่สุด..

<!-- google_ad_section_end -->

​

​

 

ไรอ่ะงง เราอ่านไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะจ๊ะ -*-
ที่แท้ "หนุมาน ผู้นำสาร" ติ๊งต๊อง นี่นา

 

ตัวอักษรใหญ่ดีแท้นะคะ หวังว่าคงได้อ่านเต็มตากันเป็นทิวแถว -*-!!

 

เพราะ...สัจจะ ทำให้เกิดการกระทำเที่ยง
เที่ยงด้วย...กายกระทำ วาจากระทำ ใจกระทำ
เมื่อทำได้ครบทั้งสามประการ ตามที่เคยกล่าวไว้....จึงเกิดเป็นแก่นสารติดตัวไป
.......นานแสนนาน.......

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** ศาสนาพุทธ ****

ศาสนศาสตร์...นำพาสัตว์โลกพ้นทุกข์มีหนึ่งเดียว
มีแก่นสาร....เท่าปลายเข็ม
คือ ความจริง...คือ สัจจะธรรม
และ สัจจะปฏิบัติ.... คือ การปฏิบัติที่นำสัจจะธรรม มาใช้ในชีวิตประจำวัน
นอกจากนั้น...เป็นเนื้อหาความเห็นนอกศาสนาที่เข้ามาปะปน บดบังความจริง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

สัจจะปฏิบัติ...คือ การนำสัจจะธรรม มาใช้ในชีวิตประจำวัน
ข้อสัจจะ ตัดลดละนิสัย...ที่ระบุความชัดเจนให้ตนเอง....คือ หนทางหลุดพ้นทุกข์

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อ่านไปหนึ่งหน้ามันก็เข้าท่าดีแฮะ เสียตรงที่
บอกว่า กฎแห่งกรรม ไม่ใช่สิ่งสูงสุด
ถ้ากรรมไม่ยิ่งใหญ่และที่สุด อะไรมันยิ่งกว่านี้เนี่ยะ

ก็ที่ว่ามามันก็คือกฏแห่งกรรมนั่นแหละ
ตัวกระทำ ก็คือ ตัวเวร ตัวกรรม
ที่เกิดจากการกระทำทางกาย วาจา ใจ ของสารพัดขันธ์ที่มีขึ้น

แต่ใครกันจะมองเห็นตัวเวร ตัวกรรมได้ (ยากหน่ะแต่คิดว่าคงมี) ^^

นิสัย สันดาน ส่วนหนึ่งก็สืบเนื่องจากเผ่าพันธุ์
จากความเคยชินหรือกรรมในอดีตเป็นส่วนประกอบ

คนเราถ้ายังมีเวรกรรมหนัก สัจจะ ก็เป็นสิ่งทำได้ยาก

เขียนไปเขียนมาก็สงสัย สัจจะ คืออะไรหว่า

แม้แต่โจรบางโจรก็ยังมีสัจจะ

เราว่าพระพุทธเจ้าใช้ "ปัญญา" มากกว่าน๊ะ
ปัญญา ทำให้มองเห็นว่าตัวกระทำไม่ตาย(กรรมไม่ตาย)
ตัวกระทำมีผลตอบแทน(กรรมมีผลตอบแทน)
และ
ตัวกระทำสิ้นสุดได้(กรรมสามารถสิ้นสุดได้)
เมื่อหมดสิ้นอวิชชา.....

 

แต่เราก็ไม่ใช่หมายความว่า "ศีล" จะไม่สำคัญน๊ะ
ถ้าคนเรามีสัจจะบังคับตนให้ไม่กระทำชั่วทั้งปวง

วางสัจจะในสิ่งที่ดี ในทางที่ถูกต้อง
เราว่า มันก็เหมือนน้ำที่หยด ทีละหยด
ลงในตุ่มใบใหญ่ๆ ที่สักวันมันก็จะเต็มได้เหมือนกัน

 

อ่านแล้วงง
อ่านแล้วรู้สึกว่ามันมั่ว
อ่านแล้วรู้สึกว่าชักจะไปกันใหญ่แล้ว

 

*** สัจจะธรรม ****

หลักสัจจะธรรม อยู่เหนือกฎแห่งกรรม
เป็นสิ่งที่อธิบายเรื่องของกรรม

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** ยาก ไม่ยาก ****

สัจจะปฏิบัติ จะยาก จะง่าย... อยู่ที่ตัวเรากำหนดขึ้นมานำตัวเอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ขออภัย ทุกท่านครับ
ผมเป็นคนเข้าใจอะไรยากๆแบบท่านๆไม่ค่อยได้ ด้วยปัญญาต่ำต้อย หากมีข้อความใดผิดพลาดได้โปรดชี้แนะด้วย ผมรู้แค่การดำเนินชีวิตของผมควรตั้งมั่นในความดีก็แค่นั้นเอง ง่ายๆแต่ก็ยากนะ ความดีคำนี้ผมว่าความหมายมากกว่าศีลของพระสงฆ์อีก แต่ก็ยังไม่หลุดพ้นได้ แต่ความดีมักจะละทิ้่ง ไม่ยึดติดได้ง่ายกว่าความชั่ว เมื่อละทิ้งได้ไม่ยึดติดได้ ไม่มีตัวกูของกูฯลฯ ผมเข้าใจว่าน่าจะกลับสู่ความว่างเปล่า ซึ่งเป็นการเดินออกจากวงโคจรของการเวียนว่ายตายเกิด
****กรุณาแนะนำ/อธิบายแบบเข้าใจง่ายๆด้วยนะครับ เพราะผมศึกษาธรรมมาน้อย****

 

คิดดีทำดี ความดีที่เราทำ เราสบายใจไม่ต้องย้อนกลับมาคิดกังวลได้
คิดชั่วทำชั่ว ความชั่วที่เราทำ เราไม่สบายใจต้องย้อนกลับมาคิดกังวล
ทำดีทำชั่ว คิดดีคิดชั่ว เรายังมีใจยึดติดกับสิ่งที่เราคิดและทำอยู่
แต่ความดี เราสามารถละทิ้งความจำนั้นได้ง่ายกว่า ไม่มีใครจะมาจดจำเราเพื่อจองเวร
แล้วเมื่อเราละทิ้งได้ ไม่ยึดติด ตัวกูของกู มองทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา..ก็แค่ผ่านไป


*********แล้วสุดท้าย ก็น่าจะหลุดจากวงจร การเกิดดับรึเปล่า..!**********

.....ความเห็นส่วนตัวกรุณาชี้แนะด้วย....

 

นิสัย...เป็นตัวที่ทำให้เกิดอารมณ์
ถ้าค่อยๆฝึกตัดนิสัยได้จริงทุกวัน วันละข้อ....ไม่นาน นิสัยตัวนั้นก็หมดไปได้
เมื่อไม่มีอารมณ์ เห็นอะไรก็ไม่เกิดอารมณ์...ไม่มีอะไรเข้ามากระทบแล้วก่อเกิดอารมณ์ได้
นั่นก็อรหันต์....เป็นผู้ทำได้ใกล้เอื้อม
เมื่อละสังขารไป...ก็ไม่ต้องกลับมาเกิดใหม่
ตัวกระทำจากการตัดลดนิสัยได้ ที่ทำได้ทั้งหมด....จะเป็นผู้จัดสรรให้หลุดพ้นทุกข์พ้นไปจากโลก

พระพุทธเจ้านำสัจจะ มาตัดลดนิสัยให้ได้จริงทุกวันเป็นประจำ
นิสัยสันดานเดิมๆจึงหมดไปได้จริง

เรื่องสัจจะธรรม...เป็นเรื่องตัวตนของการกระทำที่ไม่ตาย และมีผลตอบแทน

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ไม่มีความว่าง ในเรื่องสัจจะธรรม
หลักสัจจะธรรม คือเรื่องตัวตนที่เกิดจากการกระทำ...พระพุทธเจ้าเรียกว่า "ตัวกระทำ"
เป็นตัวตนที่ตามติดเราไปเหมือนเงาตามตัว
ส่วนนิพพาน นั่นมีอยู่จริงในธรรมชาติ เหมือนเป็นอาณาจักร

- " หนุมาน ผู้นำสาร "