การจะก้าวสู่การเป็นพระอริยบุคคล ควรทบทวนตนเองก่อนรึเปล่าว่าเป็นพุทธมามกะที่ดีพอหรือยัง

จขกท. เคยคิดนะคะอยากเป็นพระอริยบุคคลขั้นนั้นขั้นนี้ แต่แค่เรื่องทานกับศีล เรายังรู้สึกเลยว่าตัวเองยังทำได้ไม่ดีพอ และสำหรับคนเรื่องเยอะอย่างจขกท. คือเป็นโรคทางอารมณ์ด้วย และอยากจะใช้ชีวิตในหน้าที่ภรรยาของผู้ชายสักคนด้วย เรื่องเนกขัมมะจึงเป็นสิ่งไกลตัว.

..

ต่อไปนี้จะเป็นการดีกว่ามั้ยคะ ถ้าจขกท. จะซื่อสัตย์ต่อจิตใจของตนเอง ขอย่ำอยู่กับที่ทำหน้าที่บุตรพระพุทธเจ้าให้ดีเสียก่อน ก่อนก้าวขึ้นสู่ภูมิธรรมที่สูงขึ้นไป และขอเปลี่ยนแปลงตนเองเพื่อให้ดีพร้อมสำหรับการใช้ชีวิตครอบครัว

...

ถึงอย่างไรซะจขกท. ต้องเข้าใจบทบาทของตนเองด้วยว่าเป็นเพียงอุบาสิกา ยังไม่ใช่แม่ชี เรื่องที่จะเร่งทำความเพียรอาจแตกต่างกัน คือจขกท. ควรทำหน้าที่ปรนนิบัติบุพการีให้ดี เตรียมตัวออกเรือน(เพราะต้องการเต็มที) และปฏิบัติทานศีลภาวนาตามแต่ชีวิตฆราวาสคนนึงจะพึงกระทำได้ ถึงไม่สามารถบวชชีได้ก้อยังเป็นฆราวาสชั้นเลิศที่ทำหน้าที่อุปัฏฐากศาสนาต่อไป มิเช่นนั้นหากไม่มีอุบาสกอุบาสิกา ทุกคนต่างต้องการบวชกันหมด ใครจะทำหน้าที่ดูแลอุปัฏฐาก และรับใช้สังคมประเทศชาติ

 

ที่เกี่ยวข้องกับวิญญาณเจ้าที่ ก้อจะถอนคำอธิษฐานติดตามคู่ด้วย

 

ตั้งแต่เข้าบอร์ดนี้ในปีล่าสุดก้อสับสนมาตลอดว่าต้องเลือก สภาวะการก้าวขึ้นสู่ภูมิธรรมที่สูงขึ้นไป หรือ เลือกมีชีวิตคู่ ซึ่งวันนี้จขกท. เลือกได้แล้วว่า จะควบคู่ทั้ง2อย่างไปด้วยกัน ขอทำตัวให้ดีพอสำหรับสุภาพบุรุษสักคน และปฏิบัติธรรมให้สมกับการเป็นบุตรพระพุทธเจ้าไปด้วย. ขอเลือกทั้งวิมุตติและความรักค่ะ

 

ในระหว่างการปรับปรุงตัวเพื่อให้เป็นผู้หญิงที่คู่ควรแก่สุภาพบุรุษ ก้อยังได้ปฏิบัติทานศีลภาวนาเหมือนเดิม แม้ในที่สุดอาจไม่ได้มีคู่เลย ก้อให้เป็นเรื่องของอนาคต เพราะยังไงสิ่งที่จขกท. จะได้แน่ๆคือการขัดเกลาตัวเองทั้งภายนอกภายใน

 

แต่กระนั้นขอเป็นบุตรพระพุทธเจ้าสมณะโคดม หากแม้นต้องเป็นหญิงไร้คู่ก้อตาม หน้าที่ทางธรรม และต่อบุพการี มาก่อน ความเป็นภรรยาของชายผู้คู่ควร

 

เคยนึกถึงเรื่องที่เราชอบได้ทั้งวันไหมครับ
ทำแบบนั้นแหละ แต่เปลี่ยนให้มานึกชอบในเรื่องปฏิบัติแทนเท่านั้น
ให้นึกทั้งวันเหมือนกัน ไม่ได้บังคับนึก แต่นึกเพราะชอบ จะทำให้เรานึกได้ไม่มีเบื่อ

กติกาการเป็นพระโสดาบันคือ

1. รู้สึกตัวอยู่เสมอว่าเราต้องตายแน่ เหมือนกับทุกคนในโลก เพราะร่างกายมันเดินไปหาความเสื่อมอยู่ทุกวัน ไม่มีใครหนีพ้น

2. เชื่อในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ว่าท่านดีจริง เราคิดมารอบด้านแล้ว คิดจนเชื่อแล้วว่าท่านดีจริง ไม่มีสงสัย

3. รักษาศีล 5 เป็นปกติ ไม่ยอมละเมิดโดยเจตนาเด็ดขาด แต่ถ้ามันเผลอไปเหยียบมดตายก็ไม่ต้องไปกังวล เพราะเราไม่ได้เจตตา ศีลไม่ขาด แต่เศร้าหมองไปนิดเท่านั้น ไม่เป็นไรให้ตั้งใจรักษาศีลต่อไป ศีลก็จะกลับมาบริสุทธิ์ใหม่

4. ตั้งใจไว้ว่า ตายเมื่อไหร่ขอไปพระนิพพานที่เดียวเท่านั้น พระพุทธเจ้าอยู่ที่ไหน เราขออยู่ที่นั้น เราไม่ต้องการไปไหนอีก จะไปนิพพานอย่างเดียว ที่อื่นไม่เอา

นึกแบบนี้ทุกวัน ยืน เดิน นั่ง นอน นึกได้เมื่อไหร่ก็นึกไว้แบบนี้เสมอ
ถ้ามันจะตายจริง ๆ จิตจะรวมตัว จะไปนิพพานทันที

หรือ ถ้าได้ฌาน 1 ละเอียดขึ้นไป แล้วนึกแบบนี้ทุกวัน ก็จะได้เป็นพระโสดาบัน
เป็นพระอริยะเจ้าในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ไปเลย ไม่ต้องไปรอให้ตายก่อน