การทำสมาธิที่ตัวแข็งเสร็จก็ตัวหาย ถือว่าเข้าฌาณ 4 หรือยัง

อุตส่าห์บอกล่วงหน้าแล้วนะว่า ไม่ได้ชวนทะเลาะๆ เออ ไม่เข้าใจกันหรือยังไง

 

55 เข้าใจ เข้าใจ...แต่ไม่เชื่อต่างหาก 55.

เขามีคำพังเพยว่า สังดรยังขุดง่าย แต่สันดานขุดยากอ่ะ.... ผมไม่เชื่อคุณ แต่เชื่อคำพังเพยอ่ะ 55

แต่ถ้าคุณทำได้อย่างที่พูด ก็ดีนะ ยินดีด้วย...
คนดีต้องแก้ไข คน___ต้องแก้ตัว..
ขอให้เป็นคนดีครับ

 

สั้นๆก็คือ การถือตน ล่ะครับ

 

ใครบ้างไม่ถือตน

 

พูดยังงี้ กำลังคิดว่าผมเป็นคนเลว คุณเป็นคนดี จริงไม่จริง

 

คุณพินิจ นี่ถือตนไหม


อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ.

ตนแลเป็นที่พึงของตน บุคคลอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
เพราะบุคคลมีตนฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งที่บุคคลหาได้โดยยาก.

 

น่าสงสาร
ยกตำรามาแปะ แต่ไม่เคยบอกว่าตนภาวนาอย่างไร
เอาแต่บริภาษผู้อื่น
แล้วก็เที่ยวถามไปทั่วว่าภาวนากันอย่างไร
จะเอาคำตอบเหล่านั้นไปแอบอ้างต่อที่ไหนเหรอครับ
พอเจออะไรไม่ถูกใจก็ทำตัวเหมือนผู้ดีจีบปากจีบคอกระทบกระเทียบเสียดสี
หลวงตามหาบัวท่านว่าไอ้พวกนี้มันพวกส้วมพวกถานสันดานมูตคูถ

 

จริงๆแล้วส่วนตัวผมว่าคุณไม่ใช่คนไม่ดีนะ แต่อาจจะเป็นคนดีที่มีอัตตาสูง

 

ก็ถูกของคุณ คร่าวๆไม่มีใครไม่ถือตน.. แต่มันต่างกันตรงที่ว่า มากน้อยต่างกัน.

ถ้าน้อยโอกาสที่จะเห็นข้อบกพร่องตัวเองก็มีสูง
ถ้ามาก โอกาสที่จะเห็นข้อบกพร่องตัวเองก็จะมีน้อย

คนเราไม่มีวันปรับปรุงตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้นได้หรอก ถ้าไม่เห็นข้อบกพร่องของตัว

 

อ้าวๆเอาหลวงตาบัวมาเล่นอีก หาเรื่อง

หลวงตาบัวปากจัดนะ ด่าคนนั้นคนนี้ ถูกเขาหลอกใช้ วันตายก็ยังไม่รู้ตัว หมดประโยชน์ถูกยึดหมด ทั้งเสาอากาศ เสือ

 

ถามว่านี่ใช่อัตตาไหม ไม่ตอบ

อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ.

ตนแลเป็นที่พึงของตน บุคคลอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
เพราะบุคคลมีตนฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งที่บุคคลหาได้โดยยาก.

 

อุตส่าห์เข้ามาหาความรู้ เพราะเห็นโพสน่าสนใจ. อ่านไปอ่านมา กลายเป็นเจ้ามาอ่านคนทะเลาะกัน. เจอหลายโพสอล้วที่เป็นแบบนี้
ทำไมไม่ไปดวนกันข้างนอก แบบตัว ต่อตัวเลย

 

น่าสงสาร
ยกตำรามาแปะ แต่ไม่เคยบอกว่าตนภาวนาอย่างไร

มีใครเคยถามผม เหมือนผมไหม ไม่มี

คุณไม่เอาตำรา ใช่ไหม ตรัสรู้เองใช่ไหม ใช่ ไม่ใช่
1. ใช่ ตรัสรู้เอง
2. ก็เอาศัพท์ในตำรานั่นแหละ เช่น สมถะก็ตำรา

 

ก็เหตุมันมีในนี้นี่ขอรับ

 

อัตตา ตัวตน, อาตมัน, ปุถุชนย่อมยึดมั่นมองเห็นขันธ์ ๕ อย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งหมดเป็นอัตตา หรือยึดถือว่ามีอัตตาเนื่องด้วยขันธ์ ๕ โดยอาการอย่างใดอย่างหนึ่ง เทียบอนัตตา

ปุถุชน คนที่หนาแน่นไปด้วยกิเลส, คนที่ยังมีกิเลสมาก หมายถึงคนธรรมดาทั่วๆไป ซึ่งยังไม่เป็นอริยบุคคลหรือพระอริยะ บุถุชน ก็เขียน

 

เจตภูต (เจดตะพูด) น. สภาพเป็นผู้คิดอ่าน คือ มนัส, ที่เรียกในภาษาสันสกฤตว่า “อาตมัน” เรียกในภาษาบาลีว่า “อัตตา” ก็มี “ชีโว” ก็มี มีอยู่ในลัทธิว่า “ในโลกนี้ไม่มีอะไรสูญ แม้คนและสัตว์ตายแล้ว ร่างกายเท่านั้นทรุดโทรมไป ส่วนเจตภูตเป็นธรรมชาติไม่สูญ ย่อมถือปฏิสนธิในกำเนิดอื่นสืบไป” ลัทธินี้ข้างพระพุทธศาสนาจัดเป็นสัสสตทิฏฐิ แปลว่า ความเห็นว่าเที่ยง ตามสามัญที่เข้าใจกัน เจตภูต คือ วิญญาณที่สิงอยู่ในตัวคน กล่าวกันว่าออกจากร่างได้ในเวลานอนหลับ

 

เอาความหมายอัตตา ทางตำราให้ดู ตรงกับอัตตาที่คุณคิดไหม

 

ผมบอกก่อนหน้าแล้วว่า ไม่ได้มาชวนทะเลาะ ไม่ได้มาชวนทะเลาะ ชวนสนทนาธรรม (บอร์ดธรรมะนะไม่ใช่บอร์ดตาย่าน) เป็นไง ที่ลงมานั่นน่า เป็นธรรมไหมครับ

 

นี่ไม่ใช่ตำรา (แต่ก็อยู่ในตำรานั่นแหละ เพียงแต่ว่าเข้าใจตำรากันแค่ไหน) และน่าจะเป็นความรู้ มือหาย


คือผมใช้วิธีรู้ลมหายใจที่บริเวณจมูก บางครั้งใช้ท่องพุทโธร่วมด้วย แต่หลักๆใช้วิธีรู้ลม นั่งครั้งแรกๆก็ยาก ทำไม่ได้ ทำทีไรเป็นว่าบังคับลมทุกที หายใจอึดอัด บางครั้งถึงขั้นเหนื่อยกับการหายใจ ผลทำให้นั่งได้ไม่นานก็เลิก

เมื่อนั่งบ่อยๆเข้า ผมก็เริ่มพอทำได้ คือไม่เหนื่อย ไม่อึดอัด รู้สึกได้ว่าไม่ได้ไปบังคับการหายใจ และรู้ว่ากำลังหายใจอยู่

ประเด็นที่พบ

การนั่งครั้งหลังๆมานี้ เกิดสภาวะคล้ายๆเดิม ตลอดเกือบทุกครั้ง คือ มือหายไปจากความรู้สึก ไม่รู้สึกว่ามีมืออยู่ (รู้ว่ามี แต่รู้สึกว่าไม่มี ผมอธิบายไม่ถูก เชื่อว่าท่านผู้รู้คงเข้าใจผม) ก้น และต้นขาที่นั่งทับพื้นยังรู้สึกว่ามีอยู่ หลังที่นั่งพิงเก้าอี้ก็รู้สึกว่ายังมีอยู่ คือสรุปว่า มือหายทั้งสองข้าง อย่างอื่นที่เหลือยังรู้สึกถึงได้ อยู่ครบยังไม่หาย มีอาการตัวพองๆยุบๆบ้างแต่ก็ไม่บ่อย มีอาการหายเกือบทั้งตัวบ้างแต่น้อยมาก แต่ที่แน่ๆคือ มือทั้งสองข้างหายทุกครั้ง, ทุกครั้งจริงๆครับ นั่งแป๊บเดียวก็หายแล้ว และหายไปจากความรู้สึกตลอดเวลาที่ยังนั่งอยู่

ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเหมือนลมหายไป เหมือนไม่ได้หายใจ ในครั้งแรกๆที่เจอสภาวะนี้ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก ตะลีตะลานรีบควานหาลม แล้วก็กลับมาหายใจแบบปกติ, แต่ในครั้งหลังๆ ผมจะพยายามทนอยู่กับสภาวะนี้ ซึ่งผมจะอึดอัดมาก และในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว จนต้องบังคับให้ตัวเองหายใจด้วยการสูดยาว จึงจะกลับมารู้สึกว่าผมหายใจแล้ว ผมจึงเริ่มรู้ลมใหม่ .. แล้วลมก็แผ่ว .. แล้วลมก็หาย .. แล้วผมก็ทน .. แล้วผมก็ทนไม่ไหว .. แล้วผมก็สูดลม .. แล้วผมก็รู้ลม .. แล้วลมก็แผ่ว .. ฯลฯ วนรอบอยู่อย่างนี้ ซ้ำรอบอยู่อย่างนี้

 

ไม่ใช่