กิจวัตรประจำวันของหลวงพ่อ โดย พรนุช คืนคงดี (ลูกศิษย์บันทึกเล่ม 1)

กิจวัตรประจำวันของหลวงพ่อ โดย พรนุช คืนคงดี

ข้อความต่อไปนี้ หลวงพ่อสั่งให้ข้าพเจ้าเขียน
ในฐานะที่ข้าพเจ้าปฏิบัติตนรับใช้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมานานปีจนปัจจุบันได้ทราบถึงกิจวัตรประจำวันของหลวงพ่อประจำ
ตลอดมา ทั้งๆ ที่ท่านป่วยไข้ไม่สบายเป็นปกติอันเนื่องมาจากความชราภาพ สภาพร่างกายทรุดลงตามธรรมชาติของการเกิด
มาต้องแก่ ประกอบกับชีวิตของหลวงพ่อผ่านการป่วย และวาระการมรณภาพชั่วคราวมาหลายครั้ง ทำให้เนื้อเยื่อและเส้นประสาท
ต่างๆ ในร่างกายทำงานได้ไม่เป็นปกติมานาน โดยเฉพาะระบบทางเดินอาหาร ลำไส้ไม่ขยับตัว ไม่ทำงานตามหน้าที่ ทำให้
ระบบอื่นๆ เรรวนปรวนแปรไปหมด ผลที่เกิดขึ้นก็คือ ความทุกข์ทรมานแสนสาหัสกับร่างกายของหลวงพ่อ

แต่หลวงพ่อเป็นพระที่อดทน และขยันที่สุด แม้จะป่วยไข้ไม่สบายท่านก็ไม่ปล่อยเวลาให่ว่างโดยไร้ประโยชน์ ตั้งแต่เช้ามืดยันค่ำ
ถึงตกดึก วันไหนตื่นเช้ามากเกินไป เพราะไม่หลับอีกแล้วท่านจะทำงานขีดเขียน บันทึกเสียงหรือปรับปรุงเครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆ
เตรียมพร้อมในการทำงานต่อไป เวลา 06.30 น.เศษ ฉันอาหารเช้าและฉันยาช่วยย่อยอาหารแล้วออกไปเลี้ยงสุนัข หลังจากนั้น
หลวงพ่อท่านก็ไปที่ทำงาน หอบเอกสารการงานส่วนที่เป็นบัญชี การเงิน เซ็นธนาณัติ อ่านจดหมายผู้เขียนมา หรือไม่ก็ออกไป
ตรวจงานการก่อสร้าง บอกจุดให้ช่างก่อสร้างทำเพราะการก่อสร้างทั้งหมดไม่มีแบบแปลนที่เป็นแผ่นกระดาษ ได้เวลาฉันอาหาร
เพล เสร็จแล้วก็ต้องฉันยาช่วยย่อยอาหาร ได้เวลา 13.30 น. ลงรับแขก แม้จะป่วยก็ไม่พักผ่อนต้องฉันยากระตุ้นสมองไว้มิให้มี
การอ่อนเพลียปรากฏ ท่านผู้มาทำบุญจะมีมากน้อยเพียงใด หลวงพ่อก็ลงทุกวันตามเวลา 15.00 น. ต้องเลิกรับแขก เพราะอาการ
ป่วยมาตามเวลาคือ เสมหะข้นเหนียว งง เพลีย มึนศีรษะ เดินซวนเซ แทบล้มทั้งยืน กลับที่พัก มีสุนัขนับร้อยและผู้ปฏิบัติรับใช้ท่าน
รออยู่ หลงพ่อเดินไปเยี่ยมสุนัขที่คลอดลูกแต่ละครอกสม่ำเสมอกัน เพราะตัวแม่มารอรับให้เข้าไปเยี่ยมลูกเข้าถึงบ้าน ปีนี้มีลูกสุนัข
ที่โตประมาณ 2 เดือน รวม 71 ตัว สุนัขใหญ่อีก 87 ตัว ตามหลวงพ่อไปเป็นขบวน หลวงพ่อจะนั่งกับพื้นดิน บรรดาลูกสุนัขก็รุมกัน
เข้ามานั่งตักบ้าง กัดสายรัดประคตเล่นบ้าง กัดเนื้อเล่นบ้าง ตามใจปรารถนา เป็นเวลาพอสมควรก็ย้ายไปครอกอื่น ทำเช่นนี้ถึง 4
โมงเย็น ขึ้นห้องพัก พักเหนื่อยสักครู่ ฉันยาละลายเสมหะ และยาช่วยขับเสมหะมี 3 ขนาน แล้วสำรอกเสมหะออกมาด้วยความลำ
บากยากเย็น เพลียและเหนื่อยต่อการกระแทกให้เสมหะออกจากลำคอ เพราะถ้าเสมหะไม่ออก ฉันยาถ่ายเข้าไปตกค้างบนเสมหะ
ก็ไม่มีผลในทางรักษา จึงต้องสำรอกและอาเจียนออกมาก่อนเป็นกระโถนเกือบเต็มแทบทุกวัน ตอนนี้ก็มีพระครูปลัดอนันต์ช่วยตบ
หลังเบาๆ บริเวณตรงกับปอด เพื่อให้เสมหะออกดีขึ้น อาเจียนเสร็จแล้วสักครู่ ก็สรงน้ำ และฉันยาถ่ายซึ่งข้าพเจ้าจัดเตรียมไว้เรียบ
ร้อยแล้ว ยาถ่ายสำหรับเราธรรมดา 5-10 เม็ดก็พอถ่ายดีแล้ว แต่หลวงพ่อต้องฉัน 180-200 เม็ด แถมยาน้ำซึ่งเป็นยาถ่ายเช่นกัน
อีก 3 แก้วกินยาเต็ม รวม 150 ซีซี ยากันท้องอืด ยาแก้โรคกระเพาะ ยาบำรุง เรียกว่าอิ่มก็แล้วกัน บางทีล้นกระเพาะ อาเจียนออก
มาก็หมดกัน กว่าจะเสร็จเรื่องยาก็ปาเข้าไป 5 โมงเย็น 5 โมงครึ่ง หลวงพ่อท่านออกเดินรับอากาศบริสุทธิ์บริเวณหน้าวิหาร 100
เมตร และช่วยการขับเคลื่อนของลำไส้ด้วย หนึ่งทุ่มเศษ กลับที่พัก บันทึกเสียงหรือทำงานส่วนองค์ท่าน พร้อมกับกิจกรรมเดินเข้า
ห้องน้ำเป็นระยะๆ จนได้เวลาทุ่มครึ่ง ถวายยาก่อนนอนและยาบำรุงและน้ำส้มคั้น สี่ทุ่มหลวงพ่อออกมาเลี้ยงขนมสุนัข แล้วหลังจาก
นั้นก็เป็นเรื่องการเข้าห้องน้ำ

บางวันท่านไม่ถ่าย เพราะมีไข้ อุจจาระแข็งจับลำไส้มาก ทำให้ไม่สบาย อึดอัด ร้อนภายใน อาหารที่ฉันเข้าไปย่อยไม่ได้ และออก
ไม่ได้ เพราะอุจจาระเดิมเกาะกันแข็งเต็มลำไส้ขยับไม่ได้ จะเกิดความร้อนภายในสูง อักเสบตลอดแนวทางเดินอาหาร ภายใน
ช่องปากแดง ริมฝีปากมีเม็ดผื่นขึ้นเต็ม ทรมานมาก อาหารออกไม่ได้ก็อืดขึ้นดันกระบังลม แน่นหน้าอก แน่นจมูกหายใจไม่ออก
ไม่โล่งไม่โปร่งไปได้ และเจ้าอุจจาระแข็งเกาะลำไส้นี้แหละไปกดทางเดินปัสสาวะเข้าอีก ทำให้ปัสสาวะไม่ออก ปวดแทบแย่ก็ไม่
ออก เส้นประสาทขาและนิ้วเท้าถูกกดเจ็บเดินไม่คล่องอีก จึงจำเป็นต้องหาทางเอาอุจจาระออกโดยสวนทางทวารหนัก น้ำยาที่
ใช้สวนมิใช่น้ำสบู่ธรรมดา ใช้ดีจรเข้ซึ่งคุณฉวีวรรณ ปุษยานนท์ ซื้อหามาถวาย มีราคาแพงมาก และผสมกับยาดำในอัตราส่วนที่
ข้าพเจ้าทดลองแล้วว่าจะละลายอุจจาระที่แข็งเกาะลำไส้ใหญ่ ลำไส้เล็กออกได้บ้าง สวนคราวละ 2-6 ครั้งเป็นเวลา 2 วัน ก็พอออก
ได้บ้าง ท่านก็เบาสบายไประยะหนึ่ง แต่บางโอกาส โรคประจำตัวมาเยือน เช่นไข้ซึ่งมันเป็นแขกประจำตัว จนจะกลายเป็นเจ้าของ
บ้านอยู่แล้ว ไข้มาปุบ อุจจาระก็แข็งตัวเกาะทันที นี่เป็นโรคที่ทรมานกายท่านอยู่ประจำไม่เคยมีวันไหนจะว่างเว้นจากการฉันยา
เรื่องสวนอุจจาระจึงต้องทำเป็นปกติ เดือนละอย่างน้อย 2 ครั้ง

มีคราวหนึ่งในปี 2530 ขณะไปสอนกรรมฐานที่อเมริกา นั่งเครื่องบินไปใช้เวลานาน ลำไส้ไม่ขยับตัว อุจจาระแข็งมาก สวนก็ไม่
ออก น้ำยาที่สวนเข้าไปไม่ออก ทางปากก็ไม่ออก ทางทวารหนักก็ไม่ออก น้ำและอุจจาระแน่นในลำไส้เฉยๆ อย่างนั้น จนร่างกาย
เขียว แต่หลวงพ่อท่านอดทนมาก ซึ่งแขกผู้มาสังเกตยาก เพราะท่านคุยปกติ สร้างกำลังใจที่เป็นสุขแก่คนอื่นทั้งๆ ที่ร่างกายของ
ท่านกำลังถูกเผาด้วยโรคภัยไข้เจ็บ และแล้วก็อาเจียนออก น้ำร้อนมาก เพราะข้าพเจ้าจับกระโถนโลหะอยู่ มือเกือบทนถือไม่ได้
หลวงพ่อท่านก็ขอกับพระท่าน เพื่อกลับมามรณภาพในเมืองไทยเมืองเกิด จะได้ไม่ลำบากคนอื่น กลับวัดด้วยสภาพคล้ายคนที่ตาย
แล้วซีดเซียว ปากแห้ง ทางเดินอาหารตั้งแต่ลำคอลงไปแดงบวม กลืนอาหารไม่ลง เจ็บ คุณหมอประจำองค์ท่าน 6 ท่านก็ระดมกำ
ลังความคิด สติปัญญาเยียวยากันจนสุดความสามารถก็รักษาร่างกายไว้ได้ แต่ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไรนัก เรื่องอักเสบลดลงก็เบาลงมาก
แล้วสวนอุจจาระออกให้ได้ ก็บรรเทาลงไปมาก ยาฉีดก็ดี น้ำเกลือก็ดี ต้องใช้ตลอดเวลา จนเส้นท่านไม่มีช่องว่างแล้ว และกล้าม
เนื้อสะโพกก็เป็นพังผืด แข็งเป็นแผ่น ยาซึมยาก หมอต้องกดกระบอกฉีดยาจนมือสั่นยาก็ไม่ลงไปได้ แต่จำเป็นต้องฉีด หลวงพ่อ ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้เป็นประจำทุกวัน แม้กระนั้นวาจาที่ท่านเอ่ยออกมาจะมีแต่สร้างกำลังใจ ชุ่มชื่นใจให้แก่ผู้ฟัง ความทุกข์
ของท่านเองที่รับประจำอยู่ไม่มีความหมาย แต่ท่านสงเคราะห์คนทั้งหลายให้คลายทุกข์และพ้นทุกข์ ทั้งชั่วคราวและตลอดไป มี
พระนิพพานเป็นที่หมาย ทุกวันท่านจะปรารภแต่กิจการงานที่จะสร้างสรรค์ตามสุขแก่ผู้อื่น ไม่ได้คำนึงถึงองค์ท่านเลย

นอกจากนี้พอค่ำลง ทุ่มเศษ จะบันทึกเสียงทำหนังสืออ่านเล่นบ้าง บันทึกเสียธรรมะบ้าง และเขียนหนังสือบ้าง เสียงแหบแห้ง
ท่าน ก็ทนทำ เพื่อให้คนทั้งหลายได้รับความสุข การทำงานของหลวงพ่อท่านทำเป็นเวลา แน่นอน และชัดเจน กว่าจะหลับก็ดึก
มาก เพราะตั้งแต่ประมาณ 1 ทุ่มไป ยาถ่ายจะออกฤทธิ์ เดินเข้าห้องส้วมเพื่อถ่ายเป็นระยะๆ จนเกือบห้าทุ่ม ถ้าวันไหนการถ่าย
ผิดปกติ มีแต่น้ำออก ไม่มีเนื้อ แสดงว่าอุจจาระแข็งเกาะลำไส้ อาการจุกเสียดก็เกิดขึ้นเนื่องจากอุจจาระแน่น ท่านก็นอนไม่ลง
บางครั้งตี 2-3 ก็ยังไม่หลับ จึงต้องใช้ยาช่วยหลับ ยิ่งตอนไปสอนกรรมฐานที่บ้านสายลม ไม่ได้เดินให้ลำไส้เคลื่อนเลย นั่งรับแขก
ตลอดวัน เย็งลงก็ขึ้นฉันยา พักสักครู่ กลางคืนลงอีกถึง 4 ทุ่ม ขึ้นพัก กว่าจะได้นอนก็ห้าทุ่ม หมอต้องฉีดยาช่วยให้หลับทุกคืน เพราะถ้าไม่หลับ รุ่งเช้าก้ไม่มีแรงลงรับแขกอีก ดังนั้นเมื่อกลับจากสายลมจึงเพิ่มโรคมาอีก 4 เท่าจากเดิม กลับมาปรับปรุงร่าง
กายที่วัด พอ เดินรับอากาส ตอนเย็นได้บ้าง พอร่างกายจะดีขึ้นก็ได้เวลาเข้าสายลมสอนกรรมฐานแล้ว เป็นอย่างนี้ตลอดปีทุกปี
แต่หลวงพ่อท่าน ไม่เคยบ่น เพียงเพื่อสนองเจตนากุศลของบรรดาพุทธบริษัท ตามคำสั่งของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

บางครั้ง เวลาท่านเข้าที่พักซึ่งเป็นเวลาจะต้องอาเจียนหรือสำรอกเอาเสมหะและอาหารไม่ย่อยออก ถ้ามีแขกผู้คุ้นเคยนั่งอยู่ด้วย
โดยติดตามขึ้นไปยังห้องพักของท่าน โดยคิดว่าศรัทธานำหน้าเหตุผล ผลก็คือ ท่านไม่กล้าอาเจียน ต้องอดกลั้นเสมหะ ซึ่งควรจะ
ออกไว้ เพราะไม่ต้องการให้แขกเห็นอาการเช่นนั้น ท่านก็จะรู้สึกอึดอัด อักเสบ ผะอืดผะอม ท่นก็ทรมานสุดจะทนทาน ท่านก็
กล้ำกลืนไว้ก่อน ต่อเมื่อแขกผู้คุ้นเคยกลับไปแล้ว นั่นแหละท่านจึงจะสำรอกเสมหะและอาเจียนออกมา

ข้าพเจ้าสงสารหลวงพ่อจับใจ จึ่งตั้งหน้าตั้งตาปรนนิบัติท่านเท่าที่สติปัญญาอันน้อยนิดของข้าพเจ้าจะพึงทำได้ เพียงเพื่อความ
สบาย บังเกิดแก่หลวงพ่อ สำหรับใจท่านเป็นสุขอยู่แล้วยามปกติข้าพเจ้าก็มีงานทำจิปาถะ ตั้งแต่งานแม่บ้าน งานโรงเรียน งานหอ
พัก งานดูแลรับผิดชอบสุนัขหนึ่งร้อยเศษ มันสมองไม่ว่างสักวัน แต่ข้าพเจ้ามีพระ พรหม เทวดา ตลอดจนท่านผู้มีพระคุณมากมาย
มีหลวงพ่อเป็นองค์สำคัญที่คอยให้กำลังใจข้าพเจ้าเสมอมา นี่เองที่ทำให้ข้าพเจ้าทรงกายอยู่ได้ ทำงานไม่เหนื่อย และพอใจใน
การทำงานทั้งทางโลกและทางธรรมได้ตลอดเวลา ขอกราบขอบพระคุณทุกท่านที่ยังให้กำลังใจแก่ข้าพเจ้า

ที่มา เว็บแดนนิพพานค่ะ

 

อ่านแล้วพูดไม่ออกเลย ท่านทนทรมานเพื่อทุกคนจริงๆ

 

กราบหลวงพ่อด้วยเศียรเกล้า

 

หลวงพ่อไม่เคยหยุดสอนกรรมฐาน
ท่านต้องการให้ลูกหลานได้รับมรดกของท่านกันทุกคน