ขอความเมตตาสั่งสอน แนวทางปฏิบัติแก้ใข

ขอเริ่มเลยนะครับ
ผมเป็นคนนึงที่หวังพระนิพพาน
เมื่อก่อนมุ่งมั่นมาก (มุ่งมั่นเกินไปหรือเปล่า)
แต่ติดนิสัยขี้เกลียด ทำบ้างไม่ทำบ้าง
แต่ยังไม่ลืมพระนิพพาน

ในปัจจุบัน ความตั้งใจหายไป
หลงมัวเมาในขัน5
หลงมัวเมาในการผิดศีล
รู้ว่าผิดก็ยังทำ รู้ตัวว่าไม่ดี
คิดจะหยุดแต่ไม่หยุด
จะทำสมาธิเพื่อยับยั้ง แต่ติดขี้เกียด
เหมือนรู้ทุกอย่างที่จะแก้ไข
แต่ทำไม่ได้
เหมือนเข้าใจในธรรมะ แต่ไม่เข้าใจ
ตอนนี้กลัวว่าถ้าตายในตอนนี้
คงไม่พ้นนรกไปอีกนานแสนนาน
จึงอยากจะขอแนวทางแก้ใขจากผู้รู้ช่วยสั่งสอน ไม่รู้ว่ากรรมใดมาสนอง หรือเพราะแค่นิสัยขี้เกลียด (ปกติเป็นคนไม่ใส่ใจอะไรในโลกเลยหรือเรียกว่าคนเห็นแก่ตัว หรือป่าวไม่แน่ใจ)
ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นทุกคำสั่งสอนไว้ล่วงหน้าครับล่วงหน้าครับ

 

หวังในนิพพาน แต่ก่อนมุ่งมั่นมาก..

อยากทราบรายละเอียดครับ ว่า เคยมุ่งมั่นมาก มาขนาดไหนครับ

ช่วยเล่า ประสบการณ์ ให้ฟังหน่อยสิครับ

 

ทางโลก ขี้เกียจ ไม่ขี้เกียจ วัดตรง " หน้าที่ การงาน "
เป็นพ่อ ก็ต้องเลี้ยงลูกให้ดี โตแค่ไหนก็ต้องเลี้ยง ทำแบบ พ่อแม่ท่านทำ
เป็นสามี ก็ต้องเป็นเพื่อนคู่ทุกข์ คู่ยาก ไม่ใช่เรื่องอื่น (ถ้าทำ สองอย่างหน้า
ได้ดี ไม่มีทางมีปัญหาเรื่องอื่น)

ทางธรรม ขี้เกียจ เป็นเพียงข้ออ้าง เวลามันอ้าง ให้หัดหายใจ ระลึกลมหาย
ใจขณะนั้น มีหรือไม่ไม่ ถ้ามี ระลึกได้หรือไม่ได้ ถ้าได้ ขยันเรียบร้อยแล้ว
ส่วนที่มันยัง พูดนั่นนี้ ล้วนเป็นข้ออ้าง ให้กำหนดรู้หางๆ เห็นมันเกิดดับ ไม่ต้อง
ไปเชื่อมัน อย่าตำหนิจิต หากเราระลึกลมหายใจเข้าออกได้ ปรารภความเพียร
เรียบร้อยแล้ว ลองดู

ปล.เนื่องจาก จขกท สาธยาย การเห็นกิเลส มาหลายตัว แปลว่า กำหนดรู้ทุกข์
อยู่ พระพุทธองค์ตรัสว่า การปรารภเห็นกิเลส ปรารภไปเรื่อยๆ จิตจะปรารภ
การหาอุบายออกจากทุกข์ไปเรื่อยๆ จริงๆ มีแค่นี้ ที่เห็นว่าไม่ก้าวหน้า เพราะ
ไป "ตำหนิจิต" ซึ่งเป็นเรื่องเสียเวลา

บางที ที่เราไปติดตำหนิจิต ก็เพราะ เราส่งจิตออกนอก ไปสนใจกิเลสในธรรม
ภายนอก แล้วเอามาเปรียบเทียบ ให้กำหนดรู้กิเลสเฉพาะตน ไปแบบนั้นแหละ
แต่อย่า พิจารณาไป ตำหนิไป ให้ดูห่างๆ

 

ตรง "รู้ทุกอย่าง แต่ทำไม่ได้ " อันนี้ ลองยกขึ้นมา ดูบ่อยๆ

ดูแบบ ไม่ตำหนิจิต

ไม่ตำหนิจิตแล้ว จะได้อะไร

จะเห็น กองเวทนาขันธ์ มันทำงาน เกิด ดับ

ถ้าถนัดดูกาย "รู้ทุกอย่าง แต่ทำไม่ได้" จะเห็น ทุกขเวทนาทางกาย
ให้กำหนดรู้ ความสั้นยาวของทุกข์ทางกาย ให้ดีๆ

ถ้าถนัดดูจิต "รู้ทุกอย่าง แต่ทำไม่ได้" จะเห็น ทุกขเวทนาทางจิต
ให้กำหนดรู้ ให้เพิ่มอาการ แสร้งทำเฉย เพิ่มอีกหนึ่งตัว ให้ดีๆ

ร้ลงไตรลักษณ์ให้หมด ถ้าจิตตั้งมั่นพอ

ถ้าจิตไม่ตั้งมั่นพอ ให้ตรึกพิจารณา คุณ และ โทษ

 

กิเลส กับ ธรรม นั้นมีอำนาจตรงกันข้ามกันครับ ถ้ากิเลสมีอำนาจมาก ก็เพราะว่าเราสอนจิตเราให้ชำนาญแต่ในทางกิเลส ทางแก้คือ ฝืน อดทน ไม่ยอมทำตามอำนาจกิเลส เช่นขี้เกียจก็ขยัน และทำให้ได้ พอชนะกิเลสครั้งที่ 1 ก็จะมีครั้งที่ 2 ไปได้ แล้วอำนาจธรรมจะเจริญก้าวหน้าขึ้น กลายเป็นว่า พออำนาจธรรมมาแทนที่กิเลสแล้ว จิตจะทำความดีได้ง่ายๆ เรียกว่า บารมี เช่น ขันติบารมี ปัญญาบารมี เนกขัมมะบารมี ทานบารมี เป็นต้นจากนั้นแล้วจึงค่อยฝึกสมาธิให้ก้าวหน้า และบำเพ็ญบารมีส่วนอื่นๆให้มีกำลัง
ในกรณีที่ไม่สามารถฝืนได้ด้วยความอดทน ก็อาจจะหาทางออกด้วยปัญญา พิจารณาหาข้อดีข้อเสีย หาสิ่งชดเชยที่ไม่เป็นพิษเป็นภัย แทน

 

คือยังไม่เห็นทุกข์จริงๆ ในสิ่งที่รู้ว่าไม่ดีที่กล่าวมา สิ่งที่ยึดมั่นหรือหลงมัวเมา ไม่ว่าจะเป็นความสำเร็จ สิ่งที่ทำให้รู้สึกดี ต่างๆ ความสุขที่เกิดขึ้นนั้นไม่เที่ยง มันจะต้องกลับกลายเป็นทุกข์ เมื่อความทุกข์จากการไม่ได้สิ่งที่ต้องการเกิดขึ้นกับเราก็ลองพิจารณาดูว่าความสุขที่ไม่เที่ยงนี้เรายังพอใจกับมันไหมหรือเกิดความเบื่อหน่าย การปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์ก็เพื่อออกจากทุกข์เหล่านี้ ออกจากสิ่งไม่เที่ยง ไม่เป็นอิสระ

 

เมื่อก่อน ก่อนนอน ตอนตื่น ก่อนออกจากบ้าน ก่อนกลับบ้าน ก่อนทำงาน หลังเสร็จงาน ระลึกถึงความตายเสมอว่า ถ้าเราต้องตายเราจะขอไปพระนิพพานแห่งเดียวเท่านั้น เมื่อว่างหรือเบื่อๆ ก็จะภาวนาตลอด พิจรณาอยู่เป็นนิจ กวาดใบไม้ก็จับมาพิจณาได้หมด เหมือนคนที่ฉลาดในธรรมมาก การรักษาศีลคือชีวิต
ติดที่หวังผลการปฏิบัติด้วย เป็นคนติดอยาก อยากได้ ตาทิพ อยากถอดกายทิพ เมื่อไม่ได้ก็ท้อ แก้นิสัยนี้ไม่หายครับ
เมื่อก่อนก็ประมาณนี้ครับแบบคราวๆ
แต่ปัจจุบันไม่ใช่เลย เหมือนกับเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเลยครับ

 

ขอบคุณทุกคำแนะนำมากเลยครับ
ผมจะพยายามทำให้ได้อีกครั้งนะครับ
**สอดแทรกเล็กน้อย**
เมื่อครั้งที่บวชพระครั้งที่สาม มีผู้ฝึกมโนยิทธิศิษย์หลวงพ่อฤาษีลิงดำ มาช่วยบอกเรื่องดวง ว่าผมนั้นจะบวชพระทั้งหมดถึง 5 ครั้ง ซึ่งครั้งที่ 5 จะครองเพศบรรพชิตจนสิ้นอายุขัย ถ้าถามว่าเชื่อไหมผมก็เชื่อนะครับ. แต่ทุกครั้งที่บวชก็ไม่เคยคิดจะสึก แต่ต้องมีเหตุไห้สึกทุกครั้ง ผมพอจะรู้ว่างดวงคนเราเปลี่ยนได้เสมอ จึงกลัวจะตายในสภาพจิตในตอนนี้ที่ติดอยู่ในกิเลส**

 

บวช 5 ครั้งทำไมเยอะจัง ถ้าเรื่องทางโลกยังมีห่วงอยู่เยอะก็เคลียร์ให้หมดก่อน การบวชนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนา นับว่ารู้จักพระดีๆ เยอะ ผมก็อยากบวชเหมือนกันติดที่สมองไม่ดี กับหนี้เยอะ คงทำใจแล้วชาตินี้ที่ผมพบพระพุทธศาสนาช้าไป

 

สมมติไม่มีนิพพาน
ปฏิบัติแล้วขาดทุน เสียเวลา
ก็ไม่เลิกปฏิบัตินะครับ

 

ปัจจุบัน ดีขึ้นแล้ว แบบไหนล่ะ
นิพพาน เขาถึงกันด้วยปัญญา สะสมปัญญา รู้ความจริง ของ กายใจจิต
เส้นทางตรง ลัด สั้น มีอยู่....ก็เดินสิ
เลือกเส้นทางที่ง่ายๆ ให้กับตนเอง ...สิ

 

ความจริง นิพพานนี่ ง่ายที่สุดละ....คือ แค่ตั้งความปรารถนา ว่า ละ เลิก เอาออก กอง วาง ทิ้ง สละ ไม่เอาอะไร...ทั้งนั้น ไม่เอาทุกสมมุติที่มี....ทำได้มั้ยล่ะ.....ละจริงๆ ละได้ ไม่ยึดมั่นถือมั่นได้...หมั่นฝึกละวางในสิ่งที่ ตนเอง ยึดทั้งหลาย ไล่ไปทีละตัว ของสมมุติของโลกทั้งหลาย..เช่น ร่างกายเรา ร่างกายคนในครอบครัวเรา ร่างกายญาติเรา ไล่ไปที่ ทรัพย์สมบัติต่างๆ จนครบหมดทุกสิ่งที่คิดได้....ลอง ละทิ้งในใจ ว่า ในใจตนเอง สละทิ้งได้หมดมั้ย...อะไรที่สละทิ้งยากที่สุด เอาไว้ละ เป็นตัวสุดท้าย...ฝึกแบบนี้ ...ง่ายมั้ย

 

ความจริง นิพพานนี่ ง่ายที่สุดละ....คือ แค่ตั้งความปรารถนา ว่า ละ เลิก เอาออก กอง วาง ทิ้ง สละ ไม่เอาอะไร...ทั้งนั้น ไม่เอาทุกสมมุติที่มี....ทำได้มั้ยล่ะ.....ละจริงๆ ละได้ ไม่ยึดมั่นถือมั่นได้...หมั่นฝึกละวางในสิ่งที่ ตนเอง ยึดทั้งหลาย ไล่ไปทีละตัว ของสมมุติของโลกทั้งหลาย..เช่น ร่างกายเรา ร่างกายคนในครอบครัวเรา ร่างกายญาติเรา ไล่ไปที่ ทรัพย์สมบัติต่างๆ จนครบหมดทุกสิ่งที่คิดได้....ลอง ละทิ้งในใจ ว่า ในใจตนเอง สละทิ้งได้หมดมั้ย...อะไรที่สละทิ้งยากที่สุด เอาไว้ละ เป็นตัวสุดท้าย...ฝึกแบบนี้ ...ง่ายมั้ย

 

อีกแบบ คือ...ตนเอง มีอะไรอยู่จริงๆในตอนนี้..เช่น เงิน ทอง เมีย ลูก พ่อแม่ ที่ดิน รถ ..ทุกอย่างที่เป็นของคุณ...ที่คุณเป็นเจ้าของ...ให้ลองกำหนดละ สละ ทิ้ง มันไป แล้ว สังเกตุ เรียนรู้ อารมณ์ในจิตของตน ว่า ถ้า ตนเองขาดสิ่งนั้นไปจากชีวิต จิตตนจะมีอารมณ์ความรู้สึก เช่นไร....ปล่อยวางได้เร็วหรือช้า ปล่อยวางได้จริงมั้ย ...ลอง สละทิ้ง..สอบอารมณ์ ตนเองดู ประจำ ทุกเวลา ถ้า ฝึกได้...จนกว่าตนเองจะ ไม่มี ผลเกิดอะไรกับจิตตน ...นี่ ต้องลอง

 

ไม่ลองขอตรงต่อพระพุทธฯเลยล่ะ
ตั้งจิตอธิษฐานขอทุกวันทุกคืน
ทั้งเดือน ทั้งปี เช้า กลางวัน ก่อนนอน
ขอให้ผลบุญบารมีที่สั่งสมจากการบวชทุกครั้ง
เพื่อสืบศาสนาของพระองค์ท่านช่วยเกื้อหนุน
ผลักดันให้เเจ้งในพระนิพพานในเวลาอันใกล้นี้
แต่ตอนบวชนั่นอยู่ในพระธรรมวินัยแค่ไหน
ไม่ทราบถ้าทำบาปก็แรงมาก
ถ้าไม่มีบาปก็บุญหนัก
อาศัยได้ พึ่งบุญที่ทำได้เลย

 

คือการฝึก ระลึกถึงความตาย ของตน มันก็ดี แต่ ส่วนมากมันจะหลอกตนเอง...เพราะ แค่เราตาย แต่ พันธะที่เกี่ยวข้องผูกพัน กับคนอื่น สิ่งอื่นยังมีอยู่...จึงควรฝึกระลึกละ ทิ้ง ไม่มี..แล้วเราจะเป็นอย่างไร...นี่แค่ ปกตินะ เพราะ เป็นการละ สละทิ้ง ในสิ่งที่เรา แค่ มันหมดไป

ที่หนักกว่า ปกติ ก็มี..คือ...ขั้นกว่า..นั่นคือ...เราเคยมี สิบ..เอาออกสิบ ถือว่า จิ๊บจ๊อย..เพราะ ที่จะขุด อัตตาตัวตยของตนได้ มันต้อง เคยมีสิบ แล้ว ต้อง เรียนรู้ การถึง ติดลบสิบ...ลองดูให้ได้...อันนี้ จะ ฝึกยากกว่า

เคยมีร้อย เอาออกร้อย...เข้าสู่ สภาวะติดลบร้อย..
สภาวะติดลบเนี่ย มันจึงเป็นความทุกข์ในจิต ที่แท้จริง

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้

ถ้า ละวางได้ ทำไม ไม่ยกกำลังร้อย แล้วกำหนดละ ละฮับ

 

ขอไปก็ เท่านั้น ...หากตัวเราไม่ สละ ทิ้ง ให้ จิตคลาย ให้ เทพเทวดาเห็น สละทิ้ง เพื่อเป็นพุทธบูชา...แสดงความจริงใจ....ให้พระพุทธเจ้าได้เห็น

เพราะนิพพานคือ ที่สุดของการไม่ยึดมั่นถือมั่นสิ่งใด...

 

เอาตามจริง ที่ตนเองมี มาอ้างอิง ..สิ...อย่าหัดสอนคนอื่น ให้โกหก ตอแหล ต่อต่อตนเองเองสิ...นิสัยเนี่ย...สันดานไม่เปลี่ยนเลยนะ ไอ้อมนุษย์

 

เอ้า

ก็ถ้า ละ ได้เนี่ยะ

พุทธวจน ระบุไว้นี่ฮับ ให้ ซ่องเสพให้มากๆ น้อมไป จนตัว ลอย โน้นเบย

ยิ่งกว่า ยกกำลังร้อยอีก

ถ้า กำหนดละได้ ไม่ใช่ยกกำลังร้อยและ ขอแก้เป็น ไม่มีประมาณ

อิ อิ