ขอคำแนะนำเกี่ยวกับการนั่งสมาธิแล้ววูบค่ะ

รบกวนสอบถามเรื่องการนั่งสมาธิค่ะ มีประสบการณ์นั่งสมาธิมาบ้างตอนเป็นเด็ก และได้เลิกนั่งมาเป็นเวลานานกว่า 10 ปีแล้ว ตอนนี้ได้เริ่มกลับมานั่งสมาธิอย่างจิงจังเป็นเวลาประมาณ4เดือนและได้คิดกังวนเกี่ยวกับชีวิตของเราเป็นอย่างมาก เนื่องด้วยมีประสบการณ์จากสารเคมีสกัดจากพืช ทำให้ได้เห็นคล้ายกับอดีตชาติและได้รู้สึกรูปร่างตัวของเราได้เปลี่ยนสภาพไปเป็นสัตว์หลายอย่างมากมายโดยไม่อาจหยุดยั้งได้ ทำให้เกิดความทุกข์เศร้าโศกเสียใจ เหนื่อยเบื่อหน่ายเวทนาตัวเองมาก พอเริ่มรู้สึกตัวจะไม่สามารถจำอะไรได้เลย แม้กระทั่งสามีนั่งอยู่ข้างๆเรา แต่กลับรู้สึกเป็นแค่เพื่อนสนิทร่วมโลก หลังจากนั้นไม่นานความทรงจำก็เริ่มกลับมาอย่างมากมาย เป็นไปในลักษณะค่อยๆจำได้ และจะรู้สึกถึงความรักของโลกและเกิดความปิติความสุขที่สุดในชีวิต หลังจากนั้นได้เริ่มนั่งสมาธิเพื่อที่จะหาคำตอบของชีวิต ระหว่างนั่งสมาธิในตอนกลางวันได้มีความรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงมากๆ ด้วยความตกใจกลัวจึงลืมตาและเลิกนั่งสมาธิในวันนั้น วันหลังมานั่งอีกและได้มีความรู้สึกเหมือนตัวเองขยายใหญ่ขึ้นมาก บางทีก็ตัวยาววววมากมาย บางทีลมหายใจสั่น ตอนกลางคืนขณะล้มตัวลงนอนจะกำหนดรู้ไปจนกว่าจะหลับทุกคืน และทุกคืนจะเห็นแสงต่างๆมากมายจนชิน พักหลังๆจะมีอาการวูบหายไปเหมือนพล้อยหลับไปแต่อยู่ดีๆความรู้สึกจะกลับมาและไม่มีอาการง่วงเลยด้วยความเคยชินก็กำหนดรู้ต่อและก็วูบต่อ และความรู้สึกก็กลับมาไม่มีความง่วงอีกแล้ว แล้วทำไมเราถึงวูบไปได้ วูบแล้วตื่นๆหลายครั้งจนในทีสุดเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นได้เห็นแสงของอันยมณีวูบวาบสว่างไสวไปทั่วสวยงามเป็นที่สุด ด้วยความกลัวจึงตกใจตื่นขึ้นมา เพราะแสงที่เห็นมันเหมือนกับตอนที่มีประสบการณ์ใช้สารเคมีจากพืช เราได้ปรึกษาสามีเพราะเค้าจะนั่งสมาธิทุกวันมานานหลายปีแล้วเค้าก็ไปถามเพื่อนอีกที เพื่อนเค้าก็แนะนำให้เปลี่ยนอิริยาบทเป็นเดินจะได้ไม่เป็นแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่เราก็ไม่แน่ใจกับคำแนะนำนี้ เนื่องด้วยเพื่อนของสามีเป็นผู้ตื่นด้วยการคิดพิจารณาจนมีปัญญาตื่นได้ ไม่ถนัดด้านนั่งสมาธิเหมือนคนไทย จึงอยากจะสอบถามว่าเราควรจะเปลี่ยนอิริยาบทดีหรือทำอย่างไรต่อดี เพราะช่วงที่วูบไปจะควบคุมสติไม่ค่อยได้เพราะมันเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นค่ะ ช่วยแนะนำด้วยนะค่ะ เพราะรู้สึกตันไปต่อไม่ถูกค่ะ ขอบคุณล่วงหน้ามาณที่นี้เลยนะค่ะ

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเป็นอย่างสูงนะค่ะ แต่คลอเฟนนิรามีนที่แก้แพ้ ไม่เคยใช้ ไม่เคยลอง และไม่แน่ใจว่า แวเรียม (ไดอะซีแพม)คืออะไร สารที่ว่านั้นแปลเองเป็นไทย ว่าสารวิญญาณ วิจัยโดย Dr. Rick Strassman, M.D.,ภายใต้โครงการงานวิจัยของรัฐบาลใน usa ซึ้งจะทำให้เกิดประสบการณ์ใกล้ความตาย Near-Death and Mystical Experiences เป็นสิ่งผิดกฏหมายแต่สารนี้จะมีอยู่ในร่างกายมนุดทุกคนโดยจะผลิตขึ้นในสมองเวลาคนเรานอนหลับ สารนี้จะทำให้เกิดความฝัน ฯลฯ จะมีริดอยู่แค่ประมาณ 15 นาที แต่จะมีความรู้สึกเหมือนเราใช้เวลาหลายร้อยปี ร่างกายจะไม่ตอบสนองใดๆทั้งสิ้นเกิดประสบการณ์หลายอย่างมากมายเกี่ยวกับรูปร่างและชีวิตมันมีการเกิดดับๆๆๆๆแต่จะมีช่วงเวลาที่มันหยุด คล้ายๆกับมันมีการเริ่มต้นใหม่ เปลี่ยนแปรไป จบลง ช่วงหยุดของมัน เป็นอย่างนี้เป็นร้อยๆครั้ง เกิดความทุกข์ทรมารกายและใจยิ่งนัก โชคดีที่มันแค่15นาที เป็นการใช้สารนี้เพียงครั้งเดียวและคิดว่าจะไม่ใช้อีกเพราะว่ามันแรงเกินไปหลังจากนั้นได้หันมานั่งสมาธิเรื่อยมา ช่วงที่วูบมันจะรู้สึกคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่นแต่ก็จะกลับมามีความรู้สึกชัดเจนอีก ไม่มีความง่วง แล้วก็วูบอีก เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนเห็นวงแสงของอันยมณีอยู่ทั่วห้องก็เลยต้องหยุด เราก็อาจจะฝันไปเองก็ได้

 

อาการวูบนี้เป็นธรรมดาของมัน เพราะสติสัมปชัญญะเป็นต้นยังไม่ติดต่อ อุปมาเหมือนเด็กซึ่งกำลังหัดเดิน เดินได้หน่อยก็ล้มๆๆ ฯลฯ หน้าที่ของผู้ปฏิบัติก็คือกำหนดอาการวูบเป็นอารมณ์ด้วย เพื่อให้สติสัมปชัญญะเกิด แล้วสังขารจะไม่ปรุงแต่จิตให้คิดไปเรื่อยตามสังขารอีกต่อไป เช่น รู้สึกวูบปุ๊บ กำหนดรู้ปั้ป "วูบหนอๆๆๆ" กำหนดแล้วก็ดึงความรู้สึกมากำหนดกรรมฐานที่ใช้อยู่ เช่น ลมหายใจเข้าออก ก็เกาะจับอยุ่กับลมเข้าออกต่อไป หากใช้อาการพอง-ยุบ ก็เกาะจับพอง-ยุบ ต่อไป ฯลฯ

เมื่อเกิดอาการวูบเป็นต้นอีก ก็ให้วางกรรมฐานดังกล่าวก่อน แล้วกำหนดอาการวูบเป็นอีก เท่านี้เป็นตัวอย่าง

ลิงค์นี้ให้ไว้

มีอาการวูบ

เพื่อไปดูสภาวธรรมของกายใจซึ่งปรากฏแก่ผู้ปฏิบัติว่ามีมากมายหลายอาการ

เน้นให้เป็นข้อคิดว่า เพราะไม่รู้ จึงติด (อวิชชา-ตัณหา) พอรู้ก็หลุด (วิชชา-วิมุตติ)

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเป็นอย่างสูงค่ะ ทุกวันนี้นั่งสมาธิเอง ฟังธรรมออนไลน์แทบทุกวัน อยากหาอาจารย์แต่ไม่มีพระไทยในเมืองที่อยู่ สามีก็นั่งสมาธิตามหลักการสอนของ zen เพราะทำสมาธิไม่ค่อยได้ง่ายต้องใช้ความคิดพิจารณาเยอะๆ เราเองก็มีอุปสรรคหลายอย่างแต่ที่เด่นๆก็คืออาการกลัว ตอนกลางวันก็ดีๆอยู่หรอกไปเดินเล่นในสุสารอยู่บ่อยๆ พอนั่งสมาธิแล้วเกิดอาการแปลกๆ บางทีก็คิดว่ามันสนุกดีแต่พยายามไม่ไปใส่ใจมัน แต่พอตกกลางคืนนี้ซิ เหมือนเป็นคนละคน

 

การปฏิบัติตามหลักสติปัฏฐานนี่ง่ายสุดๆแล้ว ไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากมากมายอย่างที่เข้าใจ คือ ตามดูรู้ทันสภาวะที่เกิดทั้งทางกายทางใจตามนั้นคือตามที่มันเป็น แล้วก็กำหนดจิตหรือความรู้สึกไปตามนั้นเรื่อยๆไป เมื่อสติสัมปชัญญะเพิ่มขึ้นจากการกำหนดตามเป็นจริงน้นจิตก็บริสุทธิ์ประณีติขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับรู้ธรรมะคือกายใจนี้ตามเป็นจริง

 

ยังใหม่อยู่ อาการต่างๆ เกิดขึ้นมา เดี่ยวมันก็หายไปได้เองจ๊ะ เราเองก็วูบบ่อย แหม แต่วูบแล้วเสียดาย ไม่น่าวูบ ถ้าไม่วูบ สักพักจะขาดความรู้สึกทางกาย เริ่มรู้สึกว่า ขาหาย แขนหาย เหลือแต่หัว ต่อไปเหลือแต่ลมหายใจ สุดท้ายลมหายใจก็ไม่มี เหลือแต่จิตที่นึกคิดอยู่โดดๆ ถ้าเหลือตรงนี้ก็ไม่ต้องตกใจน่ะ ว่า เราอยู่ที่ไหนหรือ ปล่อยไปนิ่งๆ นานๆ จนอิ่ม นั่นแหละ ค่อยถอนออกมา

 

ขอบคุณคุณอะพิญญามากค่ะ แต่น่าแปลกที่ความรู้สึกวูบของเรานั้นจะเกิดหลังจากที่ลมหายใจของเราไม่สามารถสัมผัสถึงได้ เหลือแต่ความรู้สึกโล่งสบาย ในใจก็แวบขึ้นมาว่าทำไมจมูกเราถึงได้ทำงานดีเป็นพิเศษ แต่เราก็ไม่ได้ติดคิดสงสัยอะไรกับมันเพราะรู้ดีว่าลมหายใจมันก็ต้องมีอยู่ไม่งั้นจะมีความรู้สึกสบาย รู้สึกอิ่มไปกับอากาศได้อย่างไร เราก็กำหนดรู้ความสบายต่อ ช่วงที่วูบนั้นจะสังเกตุว่าเราได้ทำสมาธิติดต่อกันมาเป็นเวลามากกว่า 2 ชั่วโมง บางทีมาดูนาฬิกาอีกทีก็ อ้าว 3 ชม.ผ่านไป หลังจากนั้นตอนเช้าได้มานั่งคิดว่าเราจะดูสติความรู้ตอนมันวูบได้อย่างไร เพราะว่าเราควบคุมมันไม่ได้ทั้งหมด. แต่ก็จะพยายามทำสมาธิให้ถึงที่สุดได้แค่ไหนก็แค่นั้น บางทีก็นึกอยากจะเป็นผู้ชายเพราะผู้ชายบางคนเค้าไม่มีความกลัวเลย ผิดกับเราอย่างเห็นได้ชัด ผีหรือวิญญาณก็ไม่เคยเจอจังๆเลยสักครั้ง แต่ก็คิดแต่เรื่องๆผีๆนี้แหละ หรอกหลอนตัวเองอยู่ทุกวัน.

*****หมายเหตุ สารเคมีนี้เราเรียกว่าสารวิญญาณ เพราะสารเคมีนี้จะถูกผลิตครั้งแรกในร่างกายมนุษย์ตอนอยู่ในท้องแม้ประมาณวันที่ 40ของการตั้งครรภ์(ถ้าจำไม่ผิด) และจะถูกปล่อยออกมาจากตัวเด็กทารกเองในขณะที่มีการคลอดลูก และจะถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมดอีกครั้งในนาทีสุดท้ายของการตายซึ่งจะเป็นพลังสุดท้ายของมนุษย์

 

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆๆขึ้นไปด้วย

 

เรื่องวูบ

ผมว่าสวดมนต์ก่อนนั่งสมาธิก้อดีเหมือนกันนะ ก่อนจะนั่งสวดพาหุงฯ(คาถาชนะมาร) สัก 1 จบ แล้วถึงทำสมาธิ อาการวูบมาจากการที่เปนสมาธิมากๆทำให้จิตวูบเหมือนตกจากที่สูง บางทีเรียกว่า ดิ่งพสุธา จะว่าไปก้เปนอาการหรือผลข้างเคียงของสมถะภาวนา มีอาการแปลกกๆเกิดขึ้นก่อน กอ่นที่จิตจะเข้าสู่ความสงบ

แต่ถ้าจะเดินจงกรมค่อยมานั่งก้จะยิ่งดีใหญ่ครับ เพราะเดินจงกรมให้อานิสงส์ต่อ
การทำสมาธิได้เปนอย่างมาก เช่น ทำให้อวัยวะตั้งอยู่ในความพอดีอาหารย่อยได้ง่าย ธาตุในร่างกายทำงานปกติ สมาธิที่เกิดจากการเดินจะตั่งมั่นได้ดีกว่านั่ง และหากมานั่งต่อสมาธิที่เกิดจากการนั่งจะเกิดขึ้นเปนสองเท่า

 

ขอบคุณคุณอินทรี และคุณmailgolfมากค่ะสำหรับคำอวยพรและคำเสนอแนะดีๆ จะลองปฏิบัติตามและพิจรณาดูนะค่ะ

 

สงบแล้ว วูบแล้ว เพิ่มสติเข้าไปอีก ดีขึ้นเลยครับ

 

ยืน เดิน นั่ง นอน ทำสมาธิ ได้หมดคับ

เพียงแต่ว่า ที่ วูบ เพราะ ขาด สติ คับ ตกภวังค์

แก้ด้วย มีคำภาวนา ให้มี สติ จับ กับ คำภาวนา ตลอดเวลา ห้ามปล่อยคำภาวนาเด็ดขาด

ส่วนเรื่อง อาการทางกาย เวลา นั่งสมาธิแล้ว ความรู้สึกเหมือนตัวเองขยายใหญ่ขึ้นมาก บางทีก็ตัวยาววววมากมาย หรือ อาการ อื่นๆ นั้น ให้แก้โดยการ อย่าเอา จิต ไป ยึด กับอาการ ต่างๆของร่างกาย ที่เรารู้สึก ตอน นั่งสมาธิคับ

เพราะ เมื่อ มีอาการต่างๆ เช่น รู้สึกตัว ขยายใหญ่ หรือ ตกจากที่สูง หรือ อื่นๆ ก็อย่าไปสนใจ เรามีสติ อยู่กับคำภาวนาพอคับ แล้วจะเข้าสมาธิได้เอง

คนส่วนใหญ่ พอเจอแบบนี้แล้ว จะติด ไปต่อไม่ได้ เพราะ ไม่รู้ว่าตัวเองว่าติด คับ เพราะหลง เอา อารมณ์ ไปจับความรู้สึกที่เข้ามากระทบ จิต แทน เลยทำให้ จิต ไม่เข้า สมาธิ คับ

ข้ามตรงนี้ไปได้ เดี๋ยวก็จะเจอ แบบอื่นๆ มาหลอกอีกละคับ มีอีกเยอะ อย่าหลง นะคับ

โดย เฉพาะ นิมิต ต่างๆ เช่น พวก แสงดี ที่ จขกท เห็น จนตกใจตื่น ต่อไป อาจเจอแบบอื่นๆก็ได้ เล่น เห็นลมหายใจเป็นทาง เป็นแสงมั้ง เห็นเส้นสี วิ่งยาว ไม่มีที่สิ้นสุดบ้าง เห็นนั้นเห็นนี้ บ้าง

ถ้าเรา หลง โดย ไปตามดู นิมิต พวกนี้ ก็จะ แป็ก ค้างอยู่แค่นี้ สมาธิ ไม่เดินหน้าไปไหนคับ


มีสติ มีคำภาวนา รู้ตัวตลอดเวลา เจออาการต่างๆ ก็อย่าเอาจิต ไปจับ อาการต่างๆพวกนั้น ให้อยู่กับ คำภาวนาอย่างเดียว ถ้าเมื่อไหร่ รู้ตัวว่า เพลอ ไปจับอาการต่างๆ พอรู้ตัว ตามทัน ก็ ให้กลับมา คำภาวนา คับ ให้ตัด นิมิต ต่างๆออกไป

แก้แบบนี้ จนชำนาญ แล้ว จะผ่านไปได้คับ