ขอถามหน่อยนะค่ะ รู้ช่วยตอบด้วย

ทำไมเวลา ที่ดิฉัน จะนั่งสมาธิ ใจมันจะเต้นเร็วและทำให้นั่งไม่เคยสำเร็จสักครั้ง ก่อนจะนัางก็สวดมนต์แล้ว แถม บทใหญ่ๆด้วย ทำไมจิตถึงไม่นิ่ง คือเวลา ทำอะไรเกี่ยวกับพวกนั่งสมาธิหรือ สวดมนต์ มักจะใจเต้นเร็ว ใจไม่นิ่ง มันเหมือนรีบร้อนอะไรสักอย่าง แต่ก็พยายามทำให้ดีๆขึ้น แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม ต่อให้ทำกี่ครั้งก็เช่นเดิม จนบางครั้ง สวดมนต์เสร็จ แผ่เมตตาเสร็จก็ไม่นั่งสมาธิเพราะมันรู้สึก ล้า เหตื่อย บางครั้งถึงกับว่าตัวเอง ว่า ทำไมเป็นคนแบบนี้ บาปคงเยอะมากมั้งเลยทำให้นั่งลำบาก

 

ก็เต้นน่าซี่

 

พิมพ์ตก

ตื่นเต้นอ่ะครับ ใจจึงเต้นรัว ทำบ่อยๆก็หายไปเอง

 

...ให้ใช้วิธี อานาปานสติ ตามที่พระศาสดาบัญญัติ นั่นคือการเอาจิตมาอยู่ที่ลมหายใจเข้าออก...ตามพระสูตรนี้ครับ
ภิกษุ ท. ! อานาปานสติอันบุคคลเจริญ
กระทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่
ก็อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้วอย่างไร กระทำ
ให้มากแล้วอย่างไร จึงมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่ ?
ภิกษุ ท. ! ในกรณีนี้ ภิกษุไปแล้วสู่ป่า หรือ
โคนไม้ หรือเรือนว่างก็ตาม นั่งคู้ขาเข้ามาโดยรอบ
ตั้งกายตรง ดำรงสติเฉพาะหน้า เธอนั้นมีสติหายใจเข้า
มีสติหายใจออก :
เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้ายาว,
เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกยาว ;
เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้าสั้น,
เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกสั้น ;

เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งกายทั้งปวง หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งกายทั้งปวง หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำกาย
สังขารให้รำงับอยู่ หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้ทำกาย
สังขารให้รำงับอยู่ หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งปีติ หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งปีติ หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งสุข หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งสุข หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งจิตตสังขาร หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งจิตตสังขาร หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำ
จิตตสังขารให้รำงับอยู่ หายใจเข้า” , ว่า “เราเป็นผู้ทำ
จิตตสังขารให้รำงับอยู่” หายใจออก” ;

เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งจิต หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งจิต หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำจิต
ให้ปราโมทย์ยิ่งอยู่ หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้ทำจิต
ให้ปราโมทย์ยิ่งอยู่” หายใจออก ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำจิต
ให้ตั้งมั่นอยู่ หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้ทำจิต
ให้ตั้งมั่นอยู่” หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำจิต
ให้ปล่อยอยู่ หายใจเข้า” , ว่า “เราเป็นผู้ทำจิต
ให้ปล่อยอยู่ หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้
เห็นซึ่งความไม่เที่ยงอยู่เป็นประจำ หายใจเข้า”, ว่า
“เราเป็นผู้เห็นซึ่งความไม่เที่ยงอยู่เป็นประจำ หายใจออก” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้
เห็นซึ่งความจางคลายอยู่เป็นประจำ หายใจเข้า”, ว่า
“เราเป็นผู้เห็นซึ่งความจางคลายอยู่เป็นประจำหายใจออก” ;

เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้
เห็นซึ่งความดับไม่เหลืออยู่เป็นประจำ หายใจเข้า”, ว่า “เรา
เป็นผู้เห็นซึ่งความดับไม่เหลืออยู่เป็นประจำหายใจออก ” ;
เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้เห็น
ซึ่งความสลัดคืนอยู่เป็นประจำ หายใจเข้า”, ว่า “เรา
เป็นผู้เห็นซึ่งความสลัดคืนอยู่เป็นประจำหายใจออก” ;

 

มีอาการคล้ายๆกันค่ะ เมื่อสวดมนต์เสร็จ พอเริ่มนั่งสมาธิปุ๊ปจิตใจเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว คิดไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ พอเรามีสติเราก็เรียกจิตมากำหนด ลมหายใจเข้าออก ให้จิตจับอยู่ทีลมหายใจและ ท้อง พอง ยุบ พอง ยุบ แต่ก็เผลอสติอีก จนเราไม่อยากนั่งกลัวว่าเดี๋ยวจะกลายเป็น บาปไปซะเป่ลาๆ

เวลาก่อนจะนอนก็เหมือนกัน เรากำหนดจิตให้จับลมหายใจ พองยุบ พองยุบ(เพื่อจะได้รู้ว่าก่อนหลับ จิตเราอยู่ที่ พอง หรือ ยุบ แต่ไม่เคยสำเร็จเลยซักที เพราะเผลอสติ ก่อนทุกที