ขอถามแม่ชี

ผมเพิ่งหัดฝึกสมาธิ แต่เวลานั่งมีเวทนามากๆ เลยเปลี่ยนเป็นนอน พอนอนใช้อานาปนสติ นับลมหายใจเข้าออกทำไปนานก็มีอาการเหมือนที่เขาบอกว่าได้สมาธิ หรืออับปนาหรืออุปจารสมาธิก็ไม่ทราบเพราะฝึกเอง ไม่เคยไปหาอาจารย์ที่ไหนเลย อ่านหนังสือเอา อ่านหลายสำนักครับ ก็ลองหัดสวดมนต์ภาวนา แล้วก็ต่อด้วย ภาวนา พอนับลมหายใจ พอช่วงคงเป็นสมาธิลึกหน่อย เกิดเหมือนมีอาการจิตจะหลุด ผมก็ปล่อย(ไม่รุ้คิดเองเออเองหรือเปล่าครับ) คือแน่นหน้าอก แล้วก็พุ่งออกมา ผมก็กำหนดว่าอย่ากไปหาใคร เกิดหลายต่อหลายครั้งไม่รู้และไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองหรือว่าต้องเป็นเหมือนกันทุกรายครับที่ฝึกสมาธิคืออย่างนี้นะครับ
เริ่มครั้งแรก
1.เห็นรูปพระเดิน แค่ไม่ถึง 2-3 วินาทีก็หายไป
2.ได้ยินเสียงผู้หญิงเสียงสัตว์ดังระงมไปหมด แค่แป๊ปเดียวตกใจก็คลายออก
3.คราวนี้นอนอานาปานสติอยู่แน่นหน้าอกผมรู้สึกว่าเหมือนจิตจะออก แล้วก็ปล่อยให้ออกพอปล่อยมันมี อาการเหมือนพุ่งไปข้างหน้าเลย ผมก็กำหนดว่าไปหาพุทธเจ้า เพราะผมอยากดูว่าจะไปได้ไปถึงไหม จิตผมก็มาถึงที่เป็นป่าแห่งหนึ่งเหมือนหมู่บ้านในป่าครับ เจอคน 2 คน คนแรกนั่งอยู่ผมก็เห็นว่าลักษณะเหมือนคนเป็นโรคผิวหนังน่าเกลียดเหมือนคนเป็นเนื้องอกเล็กเต็มตัวไปหมด แต่หน้าคล้ายกับย่าของผมที่เสียไปนานแล้ว แต่ใจบอกไม่ใช่นะ อีกคนพูดคุยกับผม ในความรุ้สึกเหมือนว่าเขาสองคนนี้จะช่วยตอรองเจ้ากรรมนายเวรให้ผมได้ เหมือนจะช่วยต่อรองให้กับผมแต่ยังไม่เห็นได้ผลอะไรสมาธิคลายเสียก่อนครับ
4.ผมก็ออกอีกคราวนี้พุ่งไป ตั้งใจไปหาพุทธเจ้าอีก แต่พุ่งไปเป็นถนนลูกรังข้างทางมองเห็นหญ้าสีเขียวเล็ก แต่พุ่งไปเห็นเป็นใครไม่รู้ไม่ชัดเห็นเพียงแค่ช่วงใบหน้าเขาเท่านั้น ไม่เต็มใบหน้าด้วยแค่ช่วงคิ้วและจมูก ปากเท่านั้น เห็นแค่นั้นครับเหมือนจิตผมพุ่งตรงไปถึงหน้าเขาแล้วก็มองเขาตรงหน้าเลย แล้วก็กลับมาเข้าร่าง(สมาธิคลายออก)เกิดแค่แป๊บๆ เองครับ
สรุปผมต้องการหาพุทธเจ้าแต่ไม่เห็นเจอสักที งง...ไปเจอใครแปลกๆ เรื่อยเลย
5.อีกครั้งคราวนี้พอนอนสมาธิอยู่จิตหลุดเพราะหูไปได้ยินเสียงรายการทีวีช่องไหนไม่ทราบพี่เขาเปิดทีวีไว้ ได้ยินทีวีพูดว่าที่ประเทศลาวมีพระอรหันต์ที่สำเร็จได้ด้วยการวาดภาพ พอได้ยินพิธีกรพูดถึงเรื่องนี้จิตผมก็หลุดตรงไปลาวเลย พุ่งตรงมาก็มาก้มกราบท่าน ท่านรู้ว่าเรามาหาแต่ไม่พูด มีรัสมีสีทองหรือเหลืองประมาณนี้ครับ พอมองไม่ชัดว่าเป็นพุทธรูปหรือว่าพระสงฆ์มองไม่ชัดไม่แน่ใจแต่เพราะมีแสงสว่างรอบคลุมไว้ผมก็ตั้งจิตให้เข้มแข็งขึ้นเพื่อที่จะมองให้ชัดก็ชัดขึ้นมาไม่มาก ผมก้มกราบแล้วก็หันหลังคลานออกมา(ผมเห็นอย่างนั้นครับ)พอกลับมาก็คลายออก แต่พอตอนจะเข้าร่างเหมือนจะมีปัญหาเหมือนว่าเข้าไม่ได้ ผมเกิดความไม่แน่ใจว่า เป็นตัวผมหรือเปล่า ทำไมเป็นความรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมาไม่ทราบครับ.. ผมไปจับมือผมดูสักพักก็เข้าได้ เหมือนเริ่มมีการรังเรสงสัย เลยเกิดปัญหาครับ เพราะเวลาผมจิตออกไปผมชอบเล่าให้เพื่อนฟังเพื่อนผมก็บอกให้ไปหาเขาดูซิ พอผมจะไปก็กลับไม่พุ่งไปเหมือนออกมาเดินอยู่ใกล้ร่างตัวเองแล้วก็กลับเข้าร่างเหมือนบังคับไม่ได้ว่าไปอย่างที่เราอยากไปทุกครั้ง ไปได้เป็นบางที่ผม บางที่ก็ไปไม่ได้หรือไม่เป็นดังใจคิดครับเ กิดเพราะอะไร เพราะพลังจิตผมไม่เข้มแข็งพอหรือเปล่าเพราะส่วนมามันจะเป็นช่วงแป๊บๆ เองครับ แล้วก็คลาย บางทีหากไม่ออก
บางครั้งผมไม่ออกผมลองภาวนาต่อ ตัวจะเบาเหมือนจะลอยขึ้นหรือวิ่งไถลไปบนห้องที่นอนเพราะว่าผมนอนภาวนา มันรู้สึกเหมือนตัวลอย เบาหวิวๆ และก็มีอีกอาการคือไถลไปบริเวณพื้นห้องวิ่งไปวิ่งมาอยู่นานทีเดียว
ถามว่าเป็นจริงหรือแค่ผมคิดไปเองครับ.ช่วงที่คิดว่าตัวลอยขึ้นไปเกือบชนเพดาล ผมอ่านในหนังสือก็เคยเจอเหมือนผมก็มี
6.อีกครั้งล่าสุดผมหลุดอีกคราวนี้ผมลองตั้งจิตไปหาพ่อที่ตายไปหลายปีแล้ว จิตพุ่งตรงไปที่สถานมือๆ สลัวๆ ไม่มีแสงอาทิตย์เป็นเหมือนสถานที่กว้างใหญ่แต่ไม่มีแสงมีแต่มืดสลัวตลอดเวลา คนทีนอนตัวโตเหมือนเปรต ตัวยาวสูงมาก ทุกคนนอนอยู่กับที่เคลื่อนไหวไม่ได้ ผมก็พุ่งจากด้านเท้าพอไปหาที่หน้าท่าน ท่านถามว่า ผมมาได้ยังไง ผมตอบท่านว่า จิตหลุดมาครับ ท่านบอกผมว่าท่านอยู่ที่นี้มาตั้งแต่ตายไปแล้ว นานมาก เกือบ 20 ปีแล้ว เวรกรรมคงนำท่านมาเกิดทีนี้เอง เป็นแดนที่กรรมนำท่านมาเกิดครับนอนอย่างเดียวไม่สามารถไปไหนได้เลย ท่านบอกอย่างนั้น พอเสร็จอย่างพอ ผมก็กำหนดว่าไปตามหาแม่ผมอีกคนท่านก็เสียมา 2 ปีแล้ว พอคิดจิตก็พุ่งไปที่หมุ่บ้านแห่งหนึ่งครับ ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นที่ไหน แต่เป็นหมู่บ้าน ที่มีถนน ตัดผ่านเหมือน ทางสามแยกแย่งนั้นแหละครับ มาหยุดอยู่หน้าบ้านใครไม่รู้ตรงทางสามแยก เหมือนจิตสับสนไม่รู้ว่าแม่อยู่หลังไหนแต่คงอยู่ย่านนี้ เหมือนผมทราบว่าท่านเกิดแล้ว เพียงไม่แน่ใจว่าเกิดบ้านหลังไหน เพราะดูบ้านคนเต็มไปหมด ผมเลยกลับ
7.อีกครังล่าสุด ผมหลุดผมต้องการไปหาพุทธเจ้าอีก คราวนี้มีหยุดอยู่แค่ธาตุใส่กระดูกตามหวัดครับ จิตพุ่งขึ้นสูงวูปๆ ไปเรื่อย ๆมาหยุดตรงธาตุ ขนาดไม่ใหญ่มาไม่ใช่เจดีย์นะครับจิตมองเห็นแค่ธาตขนาดเหมือนที่เห็นตามวัดทั่วๆไปครับ ผมก็เข้าไปกราบแล้วก็กลับ ไม่เห็นเจอพุทธเจ้าเสียที พยายามยังไงก็ไม่เจอ
8.ผมก็ออกหลุด ผมต้องการตามหาย่าผมที่เสียมาประมาณ 5 ปี ผมก็ตั้งใจหากออกคราวนี้จะไปไหนดี พอผมคิดอยู่เห็นเหมือนแสงกลมสีเหมือนดวงจันทร์(คงเป็นนิมิตเหมือนที่เขาเพิ่งให้เกิดนิมิตละมังครับใช่ไหมครับ)พอผมเอาใจไปจับแสงกลมขาวนวลจิตหลุดทันทีเลยครับ พุ่งออกผมก็ตั้งใจไปหาย่าผมครับ พุ่งออกไปนานมากๆ แล้วก็หยุดเชยเห็นแต่มืดๆ ผมก็คิดว่าพลังหมดเลยตั้งจิตใหม่คราวนี้พุ่งเหมือนนานมากเหมือนจะไปรอบโลกได้เลยครับ พอพุ่งมาก็หยุดที่ตรงแดนแห่งหนึ่ง จิตก็หยุดจิตสัมผัสผมบอกว่าเป็นธาตุอีกแล้ว สถานที่เต็มไปด้วยธาตุ(เหมือนที่ใส่กระดูกคนตายแหละครับ)เต็มไปหมดแต่ผมมาหยุดที่ธาตุอันหนึ่ง เหมือนว่าธาตุพูดโต้ตอบกับผมได้ครับ ท่านบอกว่ามาหาใคร เหมือนท่านใจดีครับ ความรู้สึกบอกแบบนั้นผมพูดกับท่านธาตุองค์นั้นว่า ผมตามหา ย่าครับ ท่านบอกชื่ออะไร ตายมานานหรือยัง ผมกลับไม่แน่ใจว่ากีปีเกิดนึกไม่ออกก็บอกไปประมาณ 10 ปี ท่านบอกว่านี้เป็นแดนคริส นะไม่ใช่พุทธ ผมก็เลยกลับ ลืมตาขึ้นก็คลายจากสมาธิครับ ทุกครั้งที่ทำสมาธิของผมจิตพุ่งออกไปจะรู้สึกว่าเหนื่อยมากๆครับ ทำไมผมรู้สึกเหนื่อยครับ ที่ผมเล่ามาผมคิดไปเองหรือว่าเป็นจริงครับแม่ชีกรุณาช่วยแนะนำผม ด้วย เพราะว่าวันหลังหากจิตจะหลุดอีกผมจะได้ไม่ปล่อยออก เพราะเหนื่อยเหมือนกันครับ
ผมสังเกตุว่าเวลาผมจิตหลุดทุกครั้งผมรู้สึกเหนือย และบางทีกำหนดว่าจะไปไหนก็ไปหยุดที่มืดๆ เฉย เหมือนหมดแรงผมก็ลืมตาสมาธิก็คลาย เป็นช่วงแค่แป๊บเดียวครับ ผมค่อยๆ เรียนรู้และฝึกเอาเองครับ พอหยุดผมลองกำหนดใหม่ก็พุ่งต่อได้นี้แสดงว่าที่หยุดไปเหมือนพลังหมดใช่ไหมครับ ทั้งที่ยังไม่ถึงที่ที่เราจะไปเลย ไปหยุดแล้วก็สมาธิคลายเฉยๆ เลยครับ
9.อีกครั้งผมออกผมลองระลึกชาติตามหนังสือบอกครับ อยากลองว่าเราลองทำดูพอจิตหลุดผมลองกำหนดว่าชาติที่แล้วผมเป็นใคร จิตผมพุ่งตรงไปที่มืดเหมือนเป็นภฃถ้ำครับ รอบตัวมีแต่ค้างคาวห้อยหัวรอบผมเต็มไปหมด ผมเลยสรุปเองว่าผมคงเป็น ค้างคาวเมื่อชาติก่อน จริงไหมครับ ผมคิดไปเองหรือว่าบ้าไปแล้ว พอเล่าให้พี่ฟังพี่ผมเขาบอกระวังเป็นบ้านะ แต่ผมรู้ว่ไม่บ้าแต่ไม่แน่ใจว่าผมคิดเองหรือว่าเป็นจริง หากผมคิดไปเองก็แปลกดี เรื่องแปลกเกิดขึ้นได้เหมือนนิยายเลย ผมก็สนุกดีครับ ชอบด้วยครับ แต่เหนื่อยนิดหน่อยครับ
บางทีก็หลุดไปเจอแต่ความมืดตื้อไม่เจออะไรสมาธิคลายเร็วมาก

 

เจริญธรรม...

เรื่องที่เล่ามานั้นถ้าเล่าให้คนอื่นฟังบางคนต้องว่า บ้าแน่ๆ
คนที่ทำสมาธิหรือมีสมาธิเพียงนิดหน่อย จิตจะมีอาการอย่างนั้น คือจิตของคนเราชอบท่องเที่ยว อยากรู้อยากเห็นอะไรตามที่ใจปรารถนา โดยบางครั้งลืมถึงความเป็นจริง

พระพุทธเจ้าทั้งหลายต่างไม่มีสังขาร คงมีเพียงพลังงาน แล้วจะเห็นพระพุทธเจ้าที่มีรูปร่างได้อย่างไร?

พระพุทธเจ้าทรงกล่าวว่า "บุคคลใดเห็นธรรม บุคคลนั้นเห็นเราตถาคต" หมายความว่า เมื่อใดที่เราเข้าใจธรรมชาติอย่างถ่องแท้ เราจะเข้าใจได้ทันทีว่า พระพุทธเจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งในธรรมชาติ ที่สังขารย่อมมีการเสื่อมสลายไป คงเหลือไว้เพียงจิตวิญญาณ หรือพลังที่มองไม่เห็นคล้ายลม

แต่บริสุทธิ์กว่าลม เมื่อเราเข้าใจธรรมชาติก็เท่ากับเราเห็นพระองค์ คำว่าเห็น คือเห็นตามความเป็นจริง

อย่าเพิ่งติดใจในสิ่งที่เป็นอยู่เลย พยายามทำใจของตัวเองให้สงบระงับกับสิ่งทั้งปวงดีกว่า เพราะสิ่งที่เป็นอยู่นั้น เป็นเพียงมายาที่หลอกล่อเราชั่วขณะ ถ้าเรายึดติดกับมัน มันจะจับเราให้ติดอยู่จนถอนตัวไม่ขึ้น และสุดท้ายจะกลายเป็นความหลงผิดไป

แต่ถ้ายังอยากสนุกกับมันก็ไม่เป็นไร พยายามควบคุมสติไว้ให้มั่น เมื่อมีสติอยู่กับตัวจะกลัวอะไร จริงไหม? มองดูสิ่งที่เห็น สิ่งที่กำลังเป็นด้วยอาการสงบเถอะ เพราะเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

บุญรักษา/ธรรมสวัสดี

 

เป็นนิมิต ตาแก่กำหนดจิตไปตามที่เห็น ตามที่ได้ยิน ฯลฯ ตามความรู้สึก เห็นอย่างไรกำหนดอย่างนั้น รู้สึกอย่างไรกำหนดอย่างนั้น ตามที่เป็นหรือตามเป็นจริง เท่านี้เองวิธีแก้อารมณ์กรรมฐาน
กำหนดอารมณ์นั้นๆแล้วก็แล้วกันปล่อย มานับลมคือกรรมฐานต่อ