ครอบครัวและโรงเรียนพร่ำสอนแต่เอาตัวให้รอด

พ่อแม่ผู้ปกครองมีกี่คน
ที่ได้พร่ำสอนลูกหลานให้
คิดถึงเรื่องส่วนรวมและประเทศชาติ แทบไม่เคยได้ยินด้วยหูของตัวเอง
หากจะมีอยู่บ้างแต่เมื่อเด็กเหล่าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นได้เห็นความเป็นจริงว่าไม่มีใครได้คิดได้ทำเพื่อส่วนรวมเป็นหลัก

มีแต่ทุ่มเทเพื่อความเจริญส่วนตัวและครอบครัวเป็นหลัก การยืนหยัดเพื่อส่วนรวมคงหายและทำตามๆ กันไปในที่สุดก็จะไปซึมซับเเละคุ้นเคยกับคำที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาชาติ
นั่นคือ พวกใครพวกมัน
อย่าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้าน
เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ

คิดกันอย่างนี้อีก 100 ปีก็ตามเพื่อนบ้านไม่ทัน
ถ้าไม่หาทางแก้ไขทัศนะแบบนี้ คิดบวก
หรือโลกสวยอย่างไร
ก็ไม่สามารถเป็นจริงตามที่คิด

 

เอิ๊กๆ ระบบโซนนิ่งตัวเอง แบบนี้แก้ยาก ถ้าจะเปลี่ยนทัศนคติ อะนะ คงอีกนาน =..=

 

เอาตัวให้รอด ก็ยังดีกว่า เอาตัวไม่รอดนะครับ (ซึ่งจะเป็นภาระของสังคม)
เรื่องสร้างชาติไม่เกี่ยวกับเอาตัวให้รอดหรือไม่รอดเท่านั้นหรอกครับ

สมมุตินะครับ .. ถ้าลองให้ทุกบ้าน ทุกคนที่มีลูก พอลูกเกิดมาไม่ต้องไปเลี้ยง
ให้เด็กมันดิ้นรน หาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่น้อยๆ .. ลองนึกดูว่าการพัฒนาของโลกจะเกิดได้หรือไม่
ก็คงเกิดไม่ได้ เพราะแต่ละคนก็มัวแต่ต้องดิ้นรนให้ตัวเองรอดให้ได้ก่อน
ดังนั้น คงจะเหลือน้อยคนมาก ที่จะมีเวลามาคิดงานสร้างสรรต่างๆ รถยนต์ เครื่องบินคงไม่มีให้เห็นกัน

แต่เนื่องจากโลกเรา มีระบบอุปถัมภ์การศึกษา(พัฒนา) นั้นเอง (ไม่ใช่แค่ให้คนอ่านออกเขียนได้ แต่อุปถัมป์ให้วิจัยพัฒนา)
คือ ชาติตะวันตก ให้ความสำคัญกับการศึกษา และงานวิจัย เขาเลยอุปถัมภ์การศึกษา
อุปถัมภ์นักเรียน นักวิจัย อาจารย์ นั้นเอง และ มีสมาคมมหาวิทยาลัยสื่อสารความรู้แลกเปลี่ยนกันตลอด
ดังนั้น ความรู้เมื่อถูกค้นพบแล้ว จึงมีการแชร์แลกเปลี่ยน ให้วิจัยต่อยอด ไม่ใช่ไปวิจัยซ้ำแข่งกัน

ดังนั้น ความรู้จึงวิวัฒนาการขึ้นมาได้

(และต่อให้คิดเพื่อชาติ แต่ไม่รู้วิธีก้าวเดิน .. มันก็ไปได้ช้า หรือไม่พัฒนาเลยก็ได้)

 

กลยุทธ์ต่อไปคือ จะวิวัฒนาการอย่างไรให้เร็วต่างหาก

แม้ชาติตะวันตกเอง เช่น อเมริกาตอนนี้ ก็ไม่ใช่ว่างานวิจัยทุกอย่างจะฉลาดนะ
แม้ตัวงานวิจัยดูฉลาด แต่ผลลัพธ์บางทีไม่ได้ประโยชน์ก็มี

ล่าสุดเมื่อเดือนก่อน ผมไปวิจารณ์งานวิจัยหนึ่งของ อเมริกา จนเขาน่าจะอึ้งกันนะ
คือ ไม่นานมานี้ Bill Gate ออกมาโพสต์ดีใจมากว่า มีงานวิจัยของมหาวิทยาลัยหนึ่งในอเมริกา
เขาตื่นเต้นมาก ว่ามันจะเป็นแหล่งพลังงานใหม่ของโลกในอนาคตก็ว่าได้
งานวิจัยนั้นคือ "การดึงก๊าซคาบอนไดออกไซต์ในอากาศ แล้วแปลงกับมาเป็น น้ำมัน"

ผมวิจารณ์ไปว่า เป็นไปไม่ได้ เพราะว่า ตอนที่เราเผาน้ำมันในเครื่องยนต์ แล้วปล่อยก๊าซคาบอนไดซ์ออกมา
โดยเราได้พลังงานออกมาด้วย ดังนั้นในทางกลับกัน หากต้องการแปลง ก๊าซคาบอนได้ซ์ให้เป็นน้ำมัน
คุณจะต้องใส่พลังงาน (Energy) กลับเข้าไปด้วย ซึ่งผมขอเดาว่ามันคือกระแสไฟฟ้านั้นเอง
และดูเหมือน Bill Gate จะเพิ่งรู้ว่า กระแสไฟฟ้า คือ พลังงาน อย่างหนึ่ง

ผมจึงสรุปไปใหม่ว่า การแปลงก๊าซคาบอนไดซ์ให้กลับมาเป็นน้ำมัน มันคือการ
เปลี่ยนรูปของ Energy Storage ไม่ใช่การสร้างพลังงานขึ้นมาใหม่

ดังนั้น ผมจึงกล่าวว่าแม้งานวิจัยบางอย่างอาจจะดูฉลาด แต่ทิศทางอาจจะไม่ฉลาดก็ได้

 

บันทัดสุดท้ายตรงเผงฮะ

 

ต่อให้เป็นคนคิดเพื่อชาติ แต่ไม่รู้วิธีก้าวเดิน .. มันก็ไปได้ช้า หรือไม่พัฒนาเลยก็ได้
ต่อให้เป็นคนคิดเพื่อชาติ แต่ไม่มีใครเหลียวแล .. ปล่อยให้ดิ้นรน .. เขาก็ทำอะไรไม่ได้
หรือ ต่อให้มีระบอบอุปถัมภ์ แต่ดันไปอุปถัมภ์เพื่อให้คนอยู่เฉยๆ มันก็เจริญวัตถุไม่ได้ (แต่ได้โลกที่สงบสุข)
หรือ ต่อให้มีระบอบอุปถัมภ์ แต่ดันอุปถัมภ์เฉพาะพวกพ้อง, ผิดคน, ความสามารถไม่ถึง .. มันก็เจริญไม่ได้

* แม้โลกหรือคนส่วนใหญ่ยังโหยหาผลประโยชน์เข้าตัว
ดังนั้น ควรแยกงานอุปถัมภ์งานวิจัยพัฒนาออกไป .. อย่าเอาพวกพ้องเข้าไปหวังผล
เพื่อจะได้ผูกขาดเฉพาะตัวพวกพ้องเท่านั้น หรือหวังในเงินในงบวิจัยอะไรแบบนั้น

 

กลยุทธ์หรือวิธีก้าวเดิน .. เรายังไปไม่เป็นกันเลย
และที่เราเห็นวัตถุเจริญๆ ในประเทศเหล่านี้ส่วนมาก เราทำเองเหรอ? ลองถามตัวเองดู

ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจว่า วันหนึ่งอยู่ๆ ประเทศก็เศรษฐกิจไม่ดี
เพราะตอนที่เศรษฐกิจดี เรายังเดาๆ มั่วๆ กันไป และหาเหตุผลข้างๆคูๆ
จริงๆ เราไม่รู้ว่ามันดีขึ้นมาเพราะอะไร ดังนั้น ในวันที่มันแย่ เราก็ไม่รู้เหมือนเดิม มันก็ไม่แปลก

 

ต่อให้สร้างมหาวิทยาลัยให้บริการความรู้ชั้นสูง .. แต่ดัน
มีแต่ครูมาสอนวิชาที่มีอยู่แล้ว ไม่มีการวิจัย .. แล้วการพัฒนามันจะมาอย่างไร?

ถ้าการพัฒนา เกิดจากการนำมาใช้อย่างเดียว .. ต่อไปมหาวิทยาลัยคง
ตามไม่ทันบริษัทเอกชนแล้ว

และถ้าเป็นเช่นนี้ ควรจบ ม.6 แล้วทำงานได้เลย โดยให้บริษัทฝึกคนเลยจะดีกว่า
ก็ในเมื่อ ประโยชน์ของมหาวิทยาลัย แถบจะไม่มี .. ก็คงต้องคงไว้เฉพาะที่มีประโยชน์
คือ คงรูปแบบ ป.โท ป.เอก ไว้

 

อ้อ.. ลืม.. หลายคนมากคิดว่า ปล่อยๆ ไป .. เดี๋ยวโลกมันพัฒนาเอง

มีเยอะนะ คนที่คิดแบบนี้

 

เพื่อนบ้านในอาเซี่ยนที่ล้ำหน้าไปไกลๆ ต่างก็มีความเป็นชาตินิยมอ่อนๆ หรือผู้นำนิยมเช่น สิงค์โปร์ช่วงลีกวนยู
ของไทยเรายังไม่มีจังหวะไหนที่มีสภาวะการนำสร้างชาตินิยมและผู้นำนิยมเช่นนั้น
ความพร้อมเพรียงเป็นเอกภาพในการสร้างวีรกรรมเพื่อชาติ
จึงไม่อาจเกิดขึ้นได้ครับ

 

สมัยก่อนตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ ก็ทะเยอทะยานทางโลกนะ อยากพิสูจน์ตัวเอง
ทำอะไรก็อยากจะแข่งกับประเทศที่พัฒนาสูงๆ เหล่านั้นให้ได้

แต่พอศึกษาธรรมะมากขึ้น .. และมากขึ้น พร้อมกับเห็นบ้านเมืองแบบนี้

บางทีนะ .. บางทีก็เริ่มทำใจ .. เราจะเป็นแบบศรีลังกา ก็ดีนะ
รัฐบาลก็ให้ประชาชนแต่งขาว เข้าวัดสวดมนต์ อาทิตย์ละครั้ง .. จะวันพุธก็ได้

ถ้าเรารักจะมาทางนี้ รักสงบแบบนี้ .. ผมก็ทำใจได้

 

ตอนนี้ก็ยกเรื่องเหลื่อมล้ำ ขึ้นมาแก้กันแล้ว..

แต่รู้ไหม .. ยิ่งวัตถุเจริญ ความเจริญทางวัตถุ จะยิ่งทำให้ทิ้งห่างขึ้นไปอีก
ก็แสดงว่า เราก็จะต้องมีหน้าที่ ดึงคนอื่นๆ เป็น สิบๆ ล้าน ตามขึ้นมา

ก็หมายความว่า .. งานแก้ความเหลื่อมล้ำ ไม่มีวันหมดไปได้จริง

แต่ถ้าเราวุ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ .. ก็เหมือนเราวุ่นอยู่กับเรื่องปากท้องไปวันๆ นั้นล่ะ

และแทนที่จะมีกลยุทธ์ .. เดินหมาก 1, หมาก 2 แล้ว
พอเดิน หมาก 3 ก็ต้องให้ หมาก 1,2 ที่วางไว้ ส่งผลต่อมายังหมาก 3 ด้วย .. แต่ไม่ทำ

เอ๊.. หรือคิดไม่ได้? ก็แบกมันซะเองหมด ทุกหมากที่เดินนั้นล่ะ .. กลายเป็นยากไปหมด ก้าวเดินไม่ออก

 

เผลอๆ ว่างมาก คิดไม่ออก ... ล้มกระดาน เดินใหม่เลยดีกว่า .. ว่างจัด

 

ไม่ว่าจะเป็นความเจริญทางจิต หรือทางวัตถุ หรือทั้ง 2 ทางควบคู่กันไป จะต้องดำเนินไปด้วยแนวนโยบายหรืออุดมการณ์
แห่งรัฐครับ

การเอนเอียงไปทางใดทางหนึ่งแบบถูกลากไป โดยปราศจากอุดมการณ์ของรัฐย่อมเป็นสิ่งที่ไม่อาจยั่งยืนได้
เพราะประชาชนเองก็ไม่เข้าใจและจะไม่ร่วมมือร่วมใจด้วย

 

คนเรียนเก่งแต่ทำงานได้ค่าจ้างเงินเดือนต่ำกว่าคนเรียนไม่เก่งก็จะถูกตำหนิทำนองว่าความ
รู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด

ทำให้ทัศนะคติเปลี่ยนไปจากเรียนให้เก่ง ไปหาเส้นใหญ่ๆ
ในองค์กรดีๆ จะมีค่าตัวสูงการเรียนพอปานกลาง มีโอกาสดีกว่าก้มหน้าก้มตาเรียน
แต่ไม่มีเส้นมีสาย

 

ไหนจะวิชาทางโลก วิชาเอาตัวรอดอีก เรียนจนสมองกระจาย