"ความฟุ้งซ่าน กับการภาวนา" (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)

.
"ความฟุ้งซ่าน กับการภาวนา"

" .. มันเป็นเรื่องการทดสอบของการภาวนา "นักภาวนาทั้งหลายเมื่อมีความสงบมากเท่าไร ก็จะมีการฟุ้ง
มากเท่านั้น" เพราะจิตของเรายังไม่คงที่ "จึงควรใช้อุบายให้มาก ๆ คือคิดถึงเรื่องนั้น ๆ จนจิตสงบลงให้
ได้"

เช่น เรื่องการสร้างวัดทำให้ได้ประโยชน์อย่างนั้น ๆ มีคุณอย่างนั้น ๆ ทำแล้วจะมีอายุอยู่นานอย่างนั้น ๆ เมื่อหมด
อายุของวัดหรือตัวเราผู้สร้างวัดแล้ว สิ่งเหล่านั้นจะต้องสลายไปตามสภาพของมันไม่มีอะไรเหลือสักอย่างเดียว
เมื่อเราพิจารณาอย่างนี้จิตก็ปล่อยวางแล้วรวมเข้ามาเป็นอันหนึ่ง

"การภาวนา คือการต่อสู้" ถ้าต่อสู้ถูกวิธีทาง จิตก็จะรวมลเป็นหนึ่งได้ ถ้าไม่ถูกวิถีทางก็ฟุ้งไปกันใหญ่ จึงไม่ควร
ทิ้ง แต่พิจารณาให้ถูกตามหลักกรรมฐาน ถ้าหากพิจารณาไม่ได้ก็ควรทิ้งเสีย

เราก็จะต้องตาย ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ทั้งนั้น เว้นเสียแต่บุญแลบาปเท่านั้น ซึ่งจะติดตัวเราไปเกิดในภพนั้น ๆ
"การทำจิตให้รวมลงเป็นอันหนึ่งนี้แหละคือการรวบรวมเอาบุญกุศลไว้สำหรับติดตัวเราไปเกิดในภพข้าง
หน้า" .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี