...........ความสุขของคุณ คืออะไร ? ...........

มานี่.....จะสอนวิธี หาความสุขให้ (นะ)

ถ้าเพียงความสุขขั้นต้น
ก็ไม่ทำบาปชั่วทั้งในที่ลับและที่แจ้ง ทำแต่สิ่งที่ดีงาม เป็นประโยชน์ ทั้งต่อตัวเอง ต่อผู้คนในสังคม และทำจิตใจให้บริสุทธิ์ รักษาจิตใจไว้ไม่ให้กระเพื่อมไหวไปกับความอยากทั้งหลาย ทั้งอยากทางวัตถุ
และความอยากได้อารมณ์ต่าง ๆ

พวกเราส่วนมากเหมือนคนบ้าหอบฟาง
เราแบกตะกร้าไว้บนบ่า และออกเดินท่องไปทั่ว
เราอยากมี อยากได้ แทบจะทุกลมหายใจ
อยากได้ทั้งวัตถุ บ้าน รถยนต์ ชื่อเสียง เงินทอง ยศฐาบรรดาศักดิ์
อยากได้ทั้งการตอบสนองทางอารมณ์ ความรัก อยากให้ผู้คนมารุมรัก รุมเอาใจใส่ดูแล

เราเดินไปพลาง หยิบจับทุกสิ่งโยนใส่ตะกร้าบนบ่าของเราไปพลาง
ไอ้นั่นก็ของเรา ไอ้นี่เราก็ชอบ ไอ้โน่น ก็น่าจะดีสำหรับเรา
จนบ่อยครั้งตะกร้าบนบ่าของเราเต็มไปด้วยขยะที่หนักอึ้ง
เราแบกไปบ่นไป ว่าทำไมชีวิตมันวุ่นวายเหลือเกิน ทำไมมันมีแต่ความทุกข์
แต่เราก็ยังคงหยิบจับทุกสิ่งโยนใส่ตะกร้าบนบ่าของเราไม่เคยหยุด
แล้วเราก็มาบ่นว่าตะกร้าบนบ่าของเราทำไมมันจึงหนักนัก..?

ชีวิตมันต้องการก็แค่ หิวได้กิน ง่วงได้นอน ร้อนได้อาบน้ำ..เท่านั้นเอง
เวลาหิวกินร่างกายต้องการเพียงข้าวราดแกงจานละ 20 บาท เพื่อให้อิ่มท้อง
ไม่ได้ต้องการกุ้งมังกรเผาตัวละ 2,000 บาท
เราต้องการเพียงบ้านหลังเล็ก ๆ ให้มีที่คุ้มแดดคุ้มฝนยามหลับ
ไม่จำเป็นต้องเหน็ดเหนื่อยยุ่งยากเพื่อให้ได้บ้านหลังละ 10 ล้าน

สิ่งที่ชีวิตต้องการจริง ๆ มันมีอยู่เพียงนิดเดียว
ส่วนที่เหลือไม่ใช่ความต้องการของชีวิต แต่เป็นความต้องการของกิเลสภายในจิตใจ

ยิ่งอยากก็ยิ่งดิ้นรน วิ่งไล่ล่าหาวัตถุภายนอกมาประเคนให้กับความอยากแห่งจิตใจ

จิตใจที่พอกพูนไปด้วยกิเลสเหมือนหุบเหวที่ถมไม่เคยมีวันเต็ม

ทุกครั้งที่ความอยากถูกตอบสนอง เราไม่เคยหยุดอยาก
ความอยากกลับพอกพูนมากยิ่งขึ้น
เราถูกกิเลสเข้าควบคุมโดยไม่เคยคิดขัดขืน
เราพ่ายแพ้ต่อจิตใจของเราเองอย่างราบคาบ และต้องตกเป็นทาสของมันตลอดกาล

เราต้องหันมาฝึกควบคุมจิตใจของเราเองให้มันอยู่ในอำนาจของเรา อย่าให้มันเป็นนายของเรา อย่าให้มันเผยอหน้าขึ้นมามีอำนาจเหนือเรา มาคอยบงการชีวิตของเราจนกระดิกไม่ได้
ความสุขอาจไม่ต้องแสวงหา เพราะมันไม่ได้มีอยู่จริงในโลกภายนอก
เพียงหยุดความอยากให้ได้
เมื่อเราหยุดแสวงหา ชีวิตมันก็จะเบาสบายมากขึ้น
ไม่ต้องดิ้นรนไขว่ขว้า ไม่ต้องหวาดวิตกว่าสิ่งที่มีอยู่จะแตกหักสลายหายไป
ไม่ว่าอะไรจะผ่านเข้ามา หรืออะไรจะพลัดพรากจากไป
มองซะว่ามันเป็นธรรมดาของโลก..แม้สิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนไป
แต่ขอให้รักษาจิตใจของเราไว้ให้มั่นคงเหมือนเดิม
รับรู้ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาและจากไปด้วยจิตใจที่สงบนิ่ง

เลิกวิ่งกระเซอะกระเซิงเหมือนคนบ้า และกลับมาเดินให้ช้าลง
ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างรบร้อนลนลาน เดินช้า ๆ ชื่นชมธรรมชาติสองข้างทางเสียบ้าง
เคยมองเห็นเพื่อนมนุษย์บ้างหรือไม่ หรือมองเห็นแค่ตัวเอง
ถ้าเพื่อนร่วมทางของเราหกล้ม หรืออ่อนล้า
เคยหยิบยื่นมือเข้าไปฉุดเขาขึ้นมาหรือไม่ หรือสนใจเพียงความต้องการของตัวเราเอง
ถ้าได้ลองทำดูแล้วจะรู้ว่า การมีชีวิตอยู่เพื่อทำประโยชน์ให้ผู้อื่น
มันทำให้ชีวิตดูมีค่าและมีความหมายเพียงใด

ความสุขง่าย ๆ เบาสบาย..น่าจะบังเกิดขึ้นได้ครับ..???

ที่มา ความเห็นของคุณ อารยัน จาก พันทิพ

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=8721