@@..คำครู ผู้ชี้-นำ-อุปถัมภ์ สู่พระโพธิญาณ & เรื่องเล่าจากกัลยาณมิตร.@@

เราฝืนธรรมชาติ มีแต่ทุกข์ บ่วงที่เราผูกเอง เราผูกใจให้ทุกอย่างอยู่กับตัวเอง เงิน บ้าน คนรัก พ่อแม่ เราสั่งร่างกายให้ไม่เหนื่อยได้ไหม? เราสั่งร่างกายให้ไม่หิวได้ไหม ? เราสั่งให้ร่างกายไม่แก่ได้ไหม? ถ้าเราสั่งไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ของของเรา ยิ่งเรายึดว่่าของของกูมากเท่าไร ก็มีแต่ทุกข์กับทุกข์

เราต้องยอมรับธรรมชาติ คือความไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

ทุกสรรพสิ่งมีลักษณะไม่คงที่ เช่น ต่อให้เรานอนท่าสบายแค่ไหน เราก็ต้องเปลี่ยนท่านอนอยู่ดี เพราะไม่งั้นก็จะเป็นทุกข์เกินไป

พระพุทธเจ้า และ พระอรหันต์ทั้งหลาย ท่านก็เคยทุกข์มาก่อน แต่ท่านฝึกสติจนเกิดความชำนาญ จนความทุกข์และความสุขไม่สามารถกระทบจิตใจท่านเลย

เราต้องฝึกจิต จิตอยู่ในบุญ ฝึกยอมรับความธรรมชาติ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสภาพของมัน เราก็จะอยู่เหนือมันได้



----------------------------------------------


cr

 

..=>คำสอนหลวงพ่อเรื่อง "เมื่อจิตเป็นฌาน"<=..


.. คำว่า "เป็นฌาน" ให้สังเกตตามนี้
ไอ้ฌานเฉพาะเวลาที่นั่งสมาธิน่ะไม่จริง
"ไม่ใช่ฌานจริง" เขาเรียกฌานหลอก
ถ้าฌานจริงๆ มันต้องเป็นอย่างนี้ ถึงเวลานี้
เราเคยบูชาพระ ถ้าเวลานั้นไม่ได้บูชาพระ
เราไม่สบายใจ ต้องบูชาพระ
ถ้าไม่มีพระจะบูชาก็นึกในใจ นึกบูชา
เอาเอง ถ้าเป็นอย่างนี้ถือว่า "จิตเป็นฌาน
ในการบูชาพระ" การบูชาพระมีอะไรบ้าง
๑.พุทธานุสสติ นึกถึงพระพุทธเจ้า
๒.ธัมมานุสสติ นึกถึงคำสวดมนต์
สวดมนต์นี่เป็นธรรมะ
๓.สังฆานุสสติ นึกถึงพระสงฆ์ที่
เราชอบใจ
#ฌานคืออารมณ์ชิน
ก็รวมความว่าในเมื่อจิตมันทรงตัว
แบบนี้ เป็นอนุสสติแบบนี้ ถ้านึกอยู่เสมอ
ว่าถ้าถึงเวลาถ้าเราไม่ได้ทำ ใจไม่สบาย
"นี่แหละฌานแท้"
บางคนบอกฉันทรงฌาน ๔ ฌานอะไร
ก็ตาม แต่ว่าต้องใช้ขัดสมาธิแล้วจึงจะ
นึกถึงจึงจะทรงตัว อันนี้ไม่จริง ยังเป็นการ
หลอกตัวเองอยู่ ยังเผลออยู่
อย่างคนที่เคยใส่บาตรเป็นปกติ ถ้า
ถึงเวลาไม่ได้ใส่บาตรไม่สบายใจ จะต้อง
ใส่บาตรให้ได้ อย่างนี้ก็ถือว่าเป็นฌานใน
"จาคานุสสติกรรมฐาน" และ "ทานบารมี"
ด้วย ..
(พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน)
ที่มาจาก.. ธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ ๔๒๕ หน้าที่ ๔๒-๔๓

 

ส๊ะ ห๊ะ ว๊ะ ส๊ะ ตะ ส๊ะ น๊ะ

 

..........................

 

ในสมัย พระเณรอุบาสกอุบาสิกาของวัดปากน้ำ มีอยู่ร่วม ๑,๐๐๐ ชีวิต
แต่มีอยู่องค์หนึ่ง รูปร่างท้วมๆ อ้วนๆ ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน ได้เข้ามา
เล่าเรียนวิชากับหลวงพ่อ ท่านมาจาก จ. นครปฐม
พระรูปนี้ มีกุฏิอยู่วัดปากน้ำนั้น
อยู่มาวันหนึ่ง หลวงพ่อนั่งรับแขกอยู่หน้ากุฏิ พระรูปนี้ได้เข้ามากราบ
หลวงพ่อ แล้วเอ่ยวาจาปรารถนา จะสร้างบารมีเป็นสัพพัญญูพุทธเจ้า
หลวงพ่อท่านสะดุ้งตกใจ กล่าวว่า
“ไม่ธรรมดา มันลำบากแสนสาหัสเชียวหนา ท่านจะเอาอย่างนั้นหรือ?
อย่าเพิ่งเลย หลวงพ่อว่า ให้ท่านกลับไปคิดดูใหม่ คิดให้ดี”

แล้วพระรูปนี้ ก็กราบลาหลวงพ่อ
ต่อมา เมื่อได้โอกาสเหมาะ พระรูปนี้ ก็เข้าไปกราบขอพรจากหลวงพ่อ อีก



ต่อมาเป็นครั้งที่ ๓ พระรูปนี้ ได้เข้าไปกราบหลวงพ่อเพื่อขอพรในเรื่อง
เดิมอีก แสดงถึงเจตจำนงอย่างแน่วแน่ว่า จะปรารถนาเป็นสัพพัญญูพุทธเจ้า
คราวนี้ หลวงพ่อพนมมือสวดมนต์ให้พร แก่พระรูปนี้อย่างทันใด ไม่ขัดขวาง
ความประสงค์ อีกต่อไป

ข้อคิดของเรื่องนี้ ก็คือ
การปรารถนาเป็นพุทธภูมินั้น หลวงพ่ออธิบายว่าต้องต่อสู้ต้องอดทน ต้อง
บากบั่น สร้างบารมีไปนับชาตินับภพไม่ถ้วนทีเดียว