คิดจากความว่าง....ดังตฤณ

<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD width=150 align=middle></TD><TD width=150 align=middle></TD><TD width=150 align=middle></TD><TD width=150 align=middle></TD></TR><TR><TD align=middle></TD><TD align=middle></TD><TD align=middle></TD><TD align=middle></TD></TR><TR><TD align=middle></TD><TD align=middle></TD><TD align=middle></TD><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>


คัดลอกมาจาก
http://dungtrin.com/empty/



ก่อนว่าง

หากความว่างปรากฏขึ้นอย่างเฉียบพลัน
เราอาจสงสัยว่าเกิดเรื่องผิดปกติ
และอาจค้นหาสิ่งที่คิดว่าเป็นปกติ
ทั้งที่จริงแล้วความว่างไม่เคยผิดปกติ
ความผิดปกติอยู่ที่ใจเราไม่เคยยอมว่างเอาเสียเลยต่างหาก

ถ้าว่างจากความทะยานอยาก
หากหมดความสงสัย
ไม่เหลือความดิ้นรนอันใดอื่น
ความว่างกับความรู้สึกแสนสบายจะปรากฏพร้อมกัน
นับจากนั้นเราจะไม่เหลียวหาความรกรุงรังอีกเลย

ความว่างไม่ได้มีความผิด
กับทั้งไม่ได้มีความถูกบรรจุอยู่
ความว่างไม่ได้เป็นที่ตั้งของความทะยานอยาก
กับทั้งไม่ได้เป็นที่เกิดของความสงสัย
ใจที่ไม่กลมกลืนเป็นอันเดียวกับความว่างต่างหาก
ที่มีการตัดสินว่าอะไรผิดอะไรถูก
และเต็มไปด้วยความอยากได้อยากมีอยากดีอยากเป็น

ใจเราไม่เคยต้อนรับความว่าง
เพราะมัวสาละวนอยู่กับความวุ่น
แต่เมื่อใดที่ถูกชี้ให้เห็นความวุ่น
เมื่อนั้นเองที่ใจจะกลับมาต้อนรับความว่าง

ใจเราเต็มไปด้วยความวุ่นหลากชนิด
ขอเพียงคิดออกมาจากความว่างเป็น
จะเห็นความวุ่นหายไปทีละเปลาะ
กระทั่งใจเลิกเกาะเกี่ยว
แล้วกลายเป็นอันเดียวกับความว่างชั่วกาลนาน

 

ว่างจากเสียงในหัว

ธรรมดาตัวเราจะอยู่ในหัว
ตัวเราเป็นส่ำเสียงไร้ตน
ที่ค้นหาแล้วเหมือนไม่มี
แต่ยังมีเสียงในหัวตลอดวัน

ถ้าเลิกเกาะเกี่ยวกับเสียงในหัวสักสองพริบตา
แล้วตั้งความรู้สึกเข้าไปที่ความเงียบงันกลางอก
จะเห็นความเปิดเผยอันว่างจากเสียงกระซิบแห่งตัวตน
เหมือนพ้นจากมิติแห่งความวุ่นเข้าสู่ความว่างชั่วคราว

สายลมเหยียดยาวท่ามกลางความสงัดเงียบ
สัมผัสแจ่มชัดในความนุ่มนวลของลมหายใจ
ที่ลากลึกเข้ามาสู่ความว่างภายใน
แล้วระบายคืนกลับสู่ความว่างภายนอก
ณ จุดนั้นจะเกิดขณะหนึ่งแห่งความลืมตัวตน
ไม่ค้นหาสิ่งใดเพราะใจปีติอยู่กับสายลมประณีต
และแม้ขณะแห่งความไร้ลมอันปรากฏความว่างไร้รอย
สติบริสุทธิ์ก็หาได้หยุดสะดุดลง
ยังคงสว่างโพลนอาภาคงเส้นคงวาอยู่อย่างนั้น

ถ้าทรงอยู่กับความว่างอันเงียบเชียบกลางอกได้
จะเหมือนพบขุมทรัพย์โอฬารอยู่ที่นั่น
คืนวันหดสั้นลงสู่การยุติความเคลื่อนไหว
เผยให้เห็นมหาสมุทรแห่งความสงบอันเป็นทิพย์

ครั้นความว่างสนิทกลับแปรปรวน
เปลี่ยนเป็นว่างอย่างเห็นนิมิตหมาย
คล้ายชายม่านหลายผืนสะบัดปลิวอยู่ในหัว
วาระแรกอาจเป็นการสะบัดปลิวที่ยังปราศจากสุ้มเสียง
ต่อเมื่อผืนม่านกระพือพัดเร็วแรง
จึงเกิดเสียงในหัวตามเดิม
และเสริมด้วยความรู้สึกในตัวตนเข้าจนได้

แต่อย่างไรรสละไมแห่งความเงียบก็น่าพึงใจยิ่ง
ไม่ผิดและไม่แปลกหากจะอยากหวนกลับไปเห็น
สายลมหายใจเหยียดยาวท่ามกลางความว่างเงียบงัน
เพื่อหลีกห่างจากเสียงในหัวที่พัวพันยุ่งเหยิง
ตั้งหลักพักนิ่งอยู่กับความสว่างแจ้งทางใจ

จากความสว่างเงียบไร้ส่ำเสียงสารพัน
จากความว่างล้ำลึกไร้ขอบให้คะเน
และจากความไร้ตัวตนดิ้นรนอย่างเร่าร้อน
ตัวเราจะกลับมาอย่างสงบสุข
เริ่มคิดใหม่ด้วยมุมมองที่แปลกเปลี่ยน
แทนการคิดสู่ความวุ่นเป็นการคิดสู่ความว่าง
จากนั้นจึงเริ่มคุ้นกับชีวิตที่ว่างแล้วค่อยคิด
นั่นเองเรียกว่าคิดจากความว่างเป็นแล้ว

 

ว่างจากวันวานและวันพรุ่ง

ความวุ่นที่บดบังความว่างอย่างมิดชิดนั้น
สะพัดไปด้วยหมอกควันแห่งจินตนาการ
เรื่องผ่านไปแล้วยังหลอกหลอนวกวน
เรื่องมาไม่ถึงยังรบกวนล่วงหน้า

เราหลุดจากวันวานไม่สำเร็จ
เพียงเพราะมองวันวานเป็นวันนี้
หรือผูกมัดวันนี้ไว้กับวันวาน
ต่อเมื่อทอดมองออกมาจากความว่าง
จึงจะเห็นวันวานล่วงลับแล้ว
ที่เหลืออยู่คือวันนี้
ที่มีจริงคือเดี๋ยวนี้

เราหยุดเห็นภาพลวงตาของวันพรุ่งไม่ได้
เพียงเพราะมองว่าวันพรุ่งคือวันนี้
หรือผูกมัดวันนี้ไว้กับวันพรุ่ง
ต่อเมื่อทอดมองออกมาจากความว่าง
จึงจะเห็นวันพรุ่งยังไม่เกิด
ที่เกิดอยู่คือวันนี้
ที่เป็นจริงคือเดี๋ยวนี้

วันวานคือวัตถุดิบเลอค่าน่าศึกษา
แต่ความฝังใจกับวันวานคือโรคร้ายที่เรื้อรัง
วันพรุ่งคือเป้าหมายจูงใจให้ก้าวเดิน
แต่การกลัดกลุ้มกับวันพรุ่งคือไข้สูงเข้าขั้นเพ้อ
เมื่อใจว่างจากวันวานและวันพรุ่ง
จึงค่อยคิดใช้อดีตให้เป็นประโยชน์
และไม่เกิดโทษเมื่อคิดวางแผนสู่อนาคต

 

ว่างจากความเครียด

เศษของเหลือทิ้ง
เผลอดูดายเพียงวัน
สุมรุมเป็นขยะกองโต
หมดที่ว่างสะอาดตา

เศษความคิดไร้แก่นสาร
เผลอใส่ใจเพียงครู่
ก่อตัวเป็นก้อนเครียดชิ้นใหญ่
หมดที่ว่างสบายใจ

วุ่นแล้วคิดจึงเครียด
ว่างแล้วคิดจึงคลาย
หาความหมายของว่าง
จะสงบท่ามกลางความวุ่น

เครียดเพราะคิดวน
สับสนเพราะคิดมาก
ลำบากเพราะคิดนาน
รำคาญเพราะคิดแช่

คลายเพราะคิดจบ
สงบเพราะคิดน้อย
ลอยลำเพราะคิดเป็น
ฉ่ำเย็นเพราะคิดดี

รักที่จะแก้ปัญหา
อย่ารักที่จะจมอยู่กับปัญหา
ยอมรับที่จะมีปัญหามาก
อย่ารับที่จะหนีปัญหาน้อย

ปัญหาสารพัดทิศ
คายพิษสารพัดทาง
เพียงไม่แช่ความคิด
ใจไม่ติดกับดัก
เหมือนรักจะผินหน้าหนี
ทันทีที่แก้เปลาะหนึ่งเสร็จ
ก็ระเห็จไปแก้อีกเปลาะหนึ่งต่อ

เมื่อไม่ว่างพอจะคิดเล็กคิดน้อย
ก็ว่างพอจะคิดให้เห็นทางออก
อาจแค่สละทิ้งเหมือนถ่มเสลด
หรืออาจต้องยอมเหนื่อยเนิ่นนาน
แต่จะง่ายดายหรือยากเย็น
เพียงไม่สั่งสมความคิดไร้แก่นสาร
ใจก็ว่างจากความเครียดอย่างถาวร
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากรอยร้าว

ก้อนหินพุ่งกระทบกำแพงศิลาเกิดเสียงดัง
ความดังของเสียงนั้นสงบเงียบลงในพริบตา

ก้อนหินหล่นกระทบผิวน้ำเกิดระลอกคลื่น
วงคลื่นนั้นขยายเนิบออกไปสู่ความสิ้นสุดที่ขอบสระ

ก้อนหินเข้ากระทบแผ่นแก้วเกิดรอยร้าว
รอยร้าวนั้นคงที่อย่างยากจะประสานคืน

ส่ำเสียงและรูปลักษณ์นานา
กระทบตาแล้วเกิดปฏิกิริยาทางใจ
น้อยคนมีใจเหมือนกำแพงศิลาที่ดังวูบเดียวแล้วเงียบหาย
หลายคนมีใจเหมือนผืนน้ำจำกัดเขตความกระเพื่อม
ส่วนใหญ่มีใจเหมือนแผ่นแก้วเปราะบางพร้อมร้าวถาวร

ใจที่ว่างจากรอยร้าว
ต้องแกร่งแน่นเหมือนหินผา
หรือนุ่มเย็นดุจลำน้ำเรียบ

ไม่มีใครใจแกร่งตั้งแต่เกิด
ความแกร่งเกิดจากขันติและอุเบกขา
ขันติคือตั้งใจอดกลั้นไม่หุนหันพลันแล่น
อุเบกขาคือเห็นโทษของการถือสาและประโยชน์ของการวางเฉย

ไม่มีใครใจเย็นตั้งแต่เกิด
ความเย็นเกิดจากเมตตาและอุเบกขา
เมตตาคือปรารถนาดีต่อผู้อื่นเสมอตน
อุเบกขาคือเห็นตามจริงว่าทุกคนไม่ได้ทำใครมากกว่าทำตัวเอง

 

ว่างจากความฟุ้ง

เมื่อพายุมา
ม่านฝนบังตาจากฟ้าโล่งใส
เมื่อใจฟุ้งซ่าน
รอยรำคาญบังใจจากความว่าง

ความว่างไม่ได้ไปไหน
เพียงใจหันไปหา
ความว่างก็ปรากฏเสมอ
เช่นเดียวกับฟ้าโล่งใสไม่เคยหายหน
เพียงตารอแลนานพอ
จะเห็นความโล่งใสเป็นนิรันดร์

เดิมทีใจนั้นว่างอยู่
ต่อเมื่อถูกบาดอารมณ์
หรือสุขสมกับการพล่ามเพ้อ
เมฆหมอกก็ออกคลุมใจ
จนลืมความว่างไปสนิท
ไม่เหมือนใกล้ชิดความว่างมาก่อนเลย

แม้ใจไม่ว่างอยู่
แต่เมื่อเร้นจากความบาดอารมณ์
ไม่สุขสมกับการพล่ามเพ้อ
เมฆหมอกก็ออกห่าง
ความว่างอยู่ที่เดิม
ไม่เหมือนต้องเติมความว่างใหม่ลงไป

ความว่างยังคงเป็นความว่าง
ไม่ต้องสร้างก็ว่างอยู่
ความฟุ้งต่างหากไม่เคยดำรงตน
ต้องสร้างเหตุจึงอึงอลไม่ขาดสาย
หมดเหตุเมื่อใดก็หายสูญ
ราวกับไม่เคยมีรอยฟุ้ง ณ แห่งใดในความว่าง
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากความเบื่อ

หนองน้ำแห่งความเบื่อ
ส่งกลิ่นไม่โสภา
บางคนตกลงไปแล้วจ่อมจม
กระทั่งติดเชื้อขึ้นหัว
เกิดโรคสมองตัน
ปักใจเชื่อว่าตนปราศจากแขนขา
ไม่อาจขยับพาตัวพ้นจากหนองน้ำ

แต่หนองน้ำแห่งความเบื่อแอ่งเดียวกัน
บางคนตกลงไปแล้วรีบถอนตัวขึ้นทันที
ไม่ทันมีกลิ่นเหม็นสะเอียนเกาะผิว
ตัวจึงกลับแห้งและหอมสดชื่นได้ใหม่

การขึ้นจากหนองน้ำแห่งความเบื่อทันที
อาจหมายถึงการหาภาระแปลกใหม่ไม่จำเจ
อาจหมายถึงการตั้งมุมมองใหม่กับภาระเก่า
อาจหมายถึงการพลิกเหลี่ยมดีใหม่มาแทนที่เหลี่ยมร้ายเดิม
หรืออาจหมายถึงพฤติทางใจที่ง่ายดาย
เช่นเท่าทันว่าเริ่มย่างเท้า
ก้าวลงสู่หนองน้ำแห่งความเบื่อ
แล้วไม่ปล่อยตัวให้จมแช่
แต่เดินกลับขึ้นบกอันแห้งสะอาดทันใด
อยู่กับลมหายใจแห่งชีวิตชีวาตราบนานเท่านาน

บนบกอุดมผืนดินแปลกใหม่ไพศาล
ว่างจากหนองน้ำแห่งความเบื่อโดยมาก
เพียงไม่หลงซัดเซหล่นลง
กลิ่นน่าคลื่นเหียนของหนองน้ำแม้โชยมา
ก็หาได้ทำให้ใครเปียกชุ่มเหมือนคราวยอมจุ่มจมไม่

 

ว่างจากความเฉื่อยชา

ร่างที่ล้า
ใจที่แล้ง
เหมือนแกล้งทำ
เพราะจำใจมีชีวิต

ความเคลื่อนไหวเชื่องช้า
กับหน้าตาอ่อนระโหย
อาจเป็นข้อแก้ตัวที่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
เพราะเพียงปรากฏให้คนอื่นเห็นว่ากำลังอ่อนแอ
ก็มีสิทธิ์ชอบธรรมกับการงอมืองอเท้า
หน้าเศร้าเช้าชามเย็นชาม
ดูน่าสงสารเต็มประดา
เกิดมาหาความสดชื่นไม่เจอ

ความเฉื่อยนำไปสู่ความเศร้าหมองพร้อมนอนขด
ส่วนความว่างนำไปสู่ความรื่นเริงพร้อมทำงาน

การว่างจากความเฉื่อย
ไม่อาจเกิดขึ้นโดยปราศจากหน้าที่
สนุกกับหน้าที่จึงว่างจากความเฉื่อย
ไม่ทำเรื่อยเปื่อยจึงว่างอย่างมีพลัง

 

ว่างจากความท้อ

เกินทนจึงท้อ
เกินรอจึงแยก
เกินแบกจึงทิ้ง
เกินวิ่งจึงคลาน

ทางไกลลวงตาให้เห็นแต่ขอบฟ้าที่มาไม่เคยถึง
ก้าวแรกลวงใจให้เห็นแต่จุดเริ่มต้นที่ไม่เคยใกล้เส้นชัย

เมื่อเข้าใจว่าทุกเส้นทางมีที่สิ้นสุด
ก็จะไม่หยุดอยู่ที่ก้าวแรก
กับทั้งตระหนักว่าก้าวสุดท้าย
ย่อมปรากฏหลังก้าวแรกเสมอ
ไม่มีก้าวแรกใดพาไปถึงจุดสุดทางได้
ขอบฟ้าที่มาไม่ถึงเป็นเพียงจินตนาการจอมปลอม
ถ้ายอมเชื่อก็ท้อเกินกว่าจะเริ่มก้าวแรกเสียด้วยซ้ำ

อุปสรรคมีไว้ให้ทำลาย
เครื่องขวางมีไว้ให้ป่ายปีน
ทุกเส้นทางมีความยาก
ทุกความลำบากมีรางวัลรอ

เมื่อว่างจากความท้อ
ก็ว่างจากการรอเปล่า
แต่ประจุเต็มด้วยความหฤหรรษ์
ผายผันจากก้าวแรกไปสู่ก้าวที่สอง
มองเห็นก้าวสุดท้ายเป็นภาพจริง
ที่สิงสู่อยู่ในทุกก้าวเดินอันทรงพลัง

 

ว่างจากความรู้สึกผิด

คนตายเท่านั้นทำผิดเพิ่มไม่ได้
คนฉลาดเท่านั้นมองความผิดเป็นบทเรียน
คนเก่งเท่านั้นแปรความผิดเป็นชนวนแห่งความถูก
คนรู้จริงเท่านั้นเห็นความผิดเป็นเรื่องธรรมดา

วูบแห่งความสำนึกผิดนั้นยอด
แต่ความรู้สึกผิดยืดเยื้อนั้นแย่
ความสำนึกผิดจริงจังนั้นดี
แต่ความรู้สึกผิดโดยไม่คิดแก้ไขนั้นเลว

แผลจากการเสียท่ากิเลส
เจ็บปวดกว่าการเสียทีคน
แต่เพราะมัวกลัวโดนใครหลอก
จึงระแวงคนมากกว่าระวังกิเลส
กิเลสจึงหลอกใช้ให้ทำเรื่องผิดร่ำไป
กว่าจะคิดได้ก็สายเกินทุกที

เรื่องในโลกอาจสายไป
เรื่องในใจไม่มีทางสาย
ตราบเท่าที่อาศัยความผิดเป็นบทเรียน
ตราบเท่าที่ใช้ความผิดเป็นชนวนแห่งความถูก
ตราบเท่าที่เห็นความผิดเป็นเรื่องธรรมดา
ตราบนั้นยังมีความว่างจากความรู้สึกผิดได้เสมอ

 

ว่างจากความหงอยเหงา

คนหนึ่งคน
มีใจหนึ่งดวง
มีกายหนึ่งเดียว
มีความเปล่าเปลี่ยว
เที่ยวไปลำพัง

คนหนึ่งคน
ท่ามกลางผู้คน
ยังมีหนึ่งใจ
ยังมีหนึ่งกาย
เปล่าเปลี่ยวน้อยลง
เที่ยวไปเป็นหมู่
ได้ถมช่องว่าง
ได้สานสายใย
ได้ใจผูกพัน

คนหนึ่งคน
กับความเป็นจริง
ต้องทิ้งผู้คน
อยู่ตามลำพัง
มีใจหนึ่งดวง
มีกายหนึ่งเดียว
เกิดหนึ่งตายหนึ่ง
ที่พึ่งคือกรรม
ทำดีอบอุ่น
เป็นทุนหนุนใจ
ทำชั่วให้ร้าย
วุ่นวายว้าเหว่

จะว่างจากเหงา
อย่าเฝ้าคอยหา
มายานอกใจ
ไม่มีมาจริง
อยู่กับทุกสิ่ง
ที่จริงตรงหน้า
เหมือนว่าเป็นเพื่อน
คอยเตือนให้ว่าง
ห่างความเหงาใจ

แม้เท้าก็รู้ว่ากระทบ
กระทั่งลมก็รู้ว่าเข้าออก
ใดใดล้วนแวะผ่านมาเยี่ยมเยือน
แล้วหายหนอย่างเรียบง่าย
ผาสุกได้เพียงเพราะเห็น
สติไม่เป็นขาตั้งให้กับความเหงา

 

ว่างจากความพ่ายแพ้

แข่งแพ้
สนามแข่งเหมือนหนามแหลม
ทิ่มตาที่เห็น
แทงใจที่คิด

แข่งชนะ
สนามแข่งเหมือนน้ำเย็นฉ่ำ
ไล้ตาที่เห็น
โลมใจที่คิด

วันหนึ่งแข่งแพ้
วันหนึ่งแข่งชนะ
ภาพสนามแข่งต่างไป
ดุจจะไร้ภาพจริง

แข่งหลายคน
ชนะเพียงหนึ่งเดียว
โลกจึงเต็มไปด้วยผู้แพ้
ใต้หล้าจึงแทบร้างผู้ชนะ

แข่งคนเดียว
เหมือนไม่ชื่อว่าแข่ง
เหมือนไม่ชื่อว่าแพ้
เหมือนไม่ชื่อว่าชนะ
เมื่อใจตัวเองคือคู่แข่ง
และสนามแข่งคือใจตัวเอง

เส้นชัยอยู่ที่ใจ
เพียงถึงเส้นชัยครั้งเดียว
ก็คว้าชัยที่เด็ดขาด
พรั่งพร้อมอำนาจที่เกรียงไกร
เพราะไม่ต้องแพ้ใครอีกทั้งโลก
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากส่วนเกิน

คิดเท่าที่ต้องคิด
คิดเกินกว่าที่ต้องคิดจะคิดไม่เป็นเรื่อง

พูดเท่าที่น่าพูด
พูดเกินกว่าที่น่าพูดจะพูดไม่งามพร้อม

ทำเท่าที่ทำได้
ทำเกินกว่าที่ทำได้จะไม่ได้ทำ

มีเท่าที่ควรมี
มีเกินกว่าที่ควรมีจะเหมือนไม่มีสักอย่าง

ดีเท่าที่พอดี
ดีเกินกว่าที่พอดีจะไม่ดีพอ

รู้เท่าที่ควรรู้
รู้เกินกว่าที่ควรรู้จะไม่รู้จริง

คนเราทนแบกส่วนเกิน
หลงเพลินนึกว่าแบกส่วนดี
ไหนจะอมทุกข์เพราะแบกส่วนเก่า
แถมต้องเร่าร้อนเพราะอยากเพิ่มส่วนใหม่

คนมีส่วนเกินล้นหัว
แม้ให้พินิจลมหายใจสายเดียว
ก็ใคร่อยากเพิ่มของแถม
ไหนจะดิ้นรนอยากรู้ชัดเกินจริง
ไหนจะเพรียกหาความสงบเกินเหตุ
ไหนจะไขว่คว้ามรรคผลเกินตัว

คนไม่มีส่วนเกินอยู่ในหัว
แม้เหลือเพียงลมหายใจเข้าออก
ก็เหมือนชักรอกเชือกทองเส้นยาว
ล้ำค่าน่าพิสมัยกว่าแท่งทองกองภูเขา
พออยู่แค่รู้
ดูอยู่แค่นั้น

คนไม่มีส่วนเกินอยู่ในหัว
แม้ใจป่วนปั่นก็ไม่หันหนี
ไม่ต่อยตีกับความฟุ้งซ่าน
แต่พอใจกระทั่งความมีสติรู้
รู้ว่าตนฟุ้ง
จึงไม่ยุ่งยากลำบากนาน
พออยู่แค่รู้
ดูอยู่แค่นั้น
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากอคติ

สายตาแจ่มใส
ภาพใกล้ไกลจึงกระจ่าง
จะเดินก็ตรงทาง
เจอหลุมพรางก็ข้ามง่าย

จิตไม่เบี้ยวบิด
ความคิดจึงเป็นกลาง
จะรู้ก็ตรงจริง
พูดหรือนิ่งก็พลาดยาก

อคติเกิดขึ้นเพราะใจทึบ
ทึบด้วยรักจึงคิดเข้าข้าง
ทึบด้วยโกรธจึงอยากกลั่นแกล้ง
ทึบด้วยกลัวจึงจำพินอบพิเทาเอาใจ
ทึบด้วยเขลาจึงหลงเห็นผิดเป็นชอบ

อคติหายไปเพราะใจว่าง
ว่างจากความหน้ามืดเพราะรัก
ว่างจากความจุกอกเพราะชัง
ว่างจากความใจหดเพราะกลัว
ว่างจากความอับทึบเพราะเขลา

แม้ยังรักก็ไม่จำเป็นต้องเข้าข้าง
แม้ยังชังก็ไม่จำเป็นต้องกลั่นแกล้ง
แม้ยังกลัวก็ไม่จำเป็นต้องพินอบพิเทาเอาใจ
แม้ยังเขลาก็ไม่จำเป็นต้องเห็นผิดเป็นชอบ
เพียงฝึกที่จะเป็นกลาง
ตัดสินทุกสิ่งตามที่เป็น
เห็นทุกคนตามที่ทำ
เป็นฝ่ายครอบงำอคติ
ไม่ปล่อยให้อคติครอบงำตน









<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากความรู้ไม่พอ

รู้จนพอใจคือรู้แล้วหายสงสัย
รู้จนสบายใจคือรู้แล้วหายติดค้าง

รู้พอตัวคือรู้แล้วเอาตัวรอดได้
รู้เกินตัวคือรู้แล้วพลอยช่วยคนอื่นรอด

รู้มากพอคือรู้แล้วทำงานสำคัญเสร็จ
รู้เกินพอคือรู้แล้วทำงานสำเร็จหลากหลาย

รู้จักตัวเองพอคือรู้แล้วพร้อมรับผิดชอบเหตุผลที่ตนเลือก
รู้จักคนอื่นพอคือรู้แล้วหายสงสัยว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น

รู้พอดีทำให้ชีวิตลงตัว
รู้ดีพอทำให้ชีวิตก้าวหน้า

รู้หมดไม่มี
รู้ดีไม่มีหมด

นอกจากรู้ให้พอ
ต้องรู้จักพอให้เป็น
ถ้าพอไม่เป็น
ต่อให้รู้แค่ไหนก็ไม่ครบ
ไม่มีวันได้พบความสุข
แม้มีทุกข์ก็ไม่จบดี
ชีวิตที่มีจะไม่เคยเต็ม









<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากการเต้น

เมื่อเต้นมากขึ้น
เท้าก็ร้อนขึ้น
เมื่อเต้นน้อยลง
เท้าก็เย็นลง
พื้นโลกอนุญาตให้เต้นแร้งเต้นกา
แต่ก็ไม่ว่าถ้าสมัครใจยืนนิ่ง

เราใช้ชีวิตไปเอาสิ่งที่ต้องการ
ชีวิตถูกใช้จนสึกกร่อนร่อยหรอลงทุกวัน
โดยเราไม่เคยใช้ให้ตัวเองนิ่งดูชีวิต
ไม่เคยใช้ให้ตัวเองทำความรู้จักกับชีวิต
ไม่เคยเห็นว่าชีวิตหาได้อยากเป็นอะไร
มากไปกว่าความว่างจากการเต้น

ถ้าต้องออกวิ่งเสียก่อนเพื่อไล่คว้า
สิ่งนั้นหาใช่อะไรอื่นมากกว่าเงากลวงลวงตา
ไม่ต่างอะไรกับพยับแดด
ที่เอื้อมอุ้งมือคว้าจับ
จึงค่อยรับสัมผัสภาพลวง
ต่อให้เข้าข้างตัวเอง
ว่าพยับแดดตกมาอยู่ในมือเรา
ครู่หนึ่งก็ต้องหันหาพยับแดดอื่นใหม่
ราวกับไม่มีวันเชื่อได้
ว่าพยับแดดคือภาพลวงตา
เป็นแค่มายาล่อใจ
ไม่มีใครจับต้องได้จริง

เราพากันพบแต่ความเท็จ
ที่ไม่เคยเสร็จสมบูรณ์
ความเท็จเลื่อนไหลเร้นตัวไม่กลัวเราจับได้
เพราะความเท็จ
ไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง ณ แห่งหนตำบลไหน
ต่อให้เหนื่อยล่าสุดฟ้าสุดดิน
สุดท้ายก็สายตัวขาดเปล่า

เราพากันคิดไม่ถึง
ว่าเพียงเอื้อมไปคว้าความจริงตรงหน้า
ความจริงถัดไปจะเลื่อนมาให้คว้าต่อเอง
ไม่ต้องหาก็แลเห็น
เพราะของจริงย่อมไม่เร้นซ่อน
ไม่ต้องเหนื่อยเกินก้าวปัจจุบันก็เอื้อมถึง
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากความถดถอย

ถ้าวันนี้ไม่คืบหน้าหนึ่งก้าว
พรุ่งนี้อาจต้องถอยหลังหลายก้าว

ความคืบหน้าเป็นเครื่องแสดงหลายสิ่ง
สะท้อนตัวตนที่แท้จริงได้ดี
ทั้งความมีใจรัก
ทั้งความฝักใฝ่อุตสาหะ
ทั้งความไม่ละเลยประเมินผล
ทั้งความไม่ยอมจำนนย่ำกับที่
เพียงมีความคืบหน้าอย่างเดียว
ก็เก็บเกี่ยวหลายคุณสมบัติเข้าตัว
ไม่ต้องกลัวเกิดมาเสียเที่ยวเปล่า

ความคืบหน้าจะมีขึ้นไม่ได้
หากเป้าหมายไม่โดดเด่น
มองไม่เห็นว่ารอยเท้าของก้าวนี้
ห่างจากที่หมายปลายทางเพียงใด
มาไกลจากจุดเริ่มต้นแค่ไหนแล้ว
เป้าหมายจึงสำคัญ
ไม่แพ้การเอาจริงเพื่อลุถึงเป้าหมาย
ใครยังหาเป้าหมายไม่เจอ
หรือยังตั้งเป้าหมายไม่ชัดพอ
ก็ไม่รู้ว่าตนกำลังคืบหน้าหรือคืบหลังกันแน่

เทียบกับสิ่งมีชีวิตอื่น
ความเป็นมนุษย์คือโอกาสทอง
มีสองตาเหมาะจะเล็งไปข้างหน้า
กับสองเท้าที่ไม่เหมาะจะตั้งท่าถอยหลัง
แถมยังสองมือพร้อมให้คิดป่ายปีนขึ้นสูง
ทุกส่วนจูงใจให้ใฝ่ทะยาน
ไม่ใช่หนุนให้คืบคลานเรื่อยเปื่อยไร้ทิศ

คนที่เอาแต่นั่งเท้าคางรอ
หวังว่าความก้าวหน้าจะถลามาหาเอง
คือคนที่ไม่เคยสำรวจความเป็นมนุษย์
ไม่เคยขุดค้นสมบัติในตน
ในที่สุดจะเป็นคนคนหนึ่ง
ที่เข้าแถวเรียงเตรียมไหลลงต่ำ
สู่ความเสื่อมจากศักยภาพ
หรือสู่ความเสื่อมจากภูมิมนุษย์
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากงานจำใจจำเจ

ทุกผลงานมีผลตอบแทน
แม้ที่นึกว่าไม่มีใครเห็น
นึกว่าทำเล่นเสียเวลาเปล่า
นึกว่าทำแล้วไม่มีรางวัลอันใดรอ

ผลตอบแทนของงานที่ไม่หวังผลตอบแทน
คือการรู้จักใจจริงของตัวเอง
คือการรู้จักความเคลื่อนไหวด้วยใจจริง
และคือการรู้จักค่าที่แท้จริงของใจจริง
ผ่านความสุขละไมในการก่อร่างสร้างงาน
ผ่านมหาปีติในผลงานที่สำเร็จเสร็จสมบูรณ์

แต่งานย่อมมีเส้นทางก้าวหน้า
เมื่อรักงานใดจริง
ทำสิ่งใดต่อเนื่องเนิ่นนาน
สิ่งนั้นย่อมเติบโตขึ้น
และมีพลังสนองคุณสมน้ำสมเนื้อ
ถ้าไม่เคยคิดถึงผลตอบแทน
อย่างน้อยต้องให้ผลตอบแทนเกินกว่าที่คิด

ความกลัวสั่งให้เรานึกถึงอนาคตก่อน
ค่านิยมสั่งให้เราถามหาผลตอบแทนก่อน
ความละโมบสั่งให้เราเก็งกำไรก่อน
สังคมสั่งให้เราเสาะแสวงความมั่งคั่งก่อน
กระทั่งเราลืมไปสนิท
ว่าปัจจุบันต้องมาก่อนอนาคต
งานต้องมาก่อนผลตอบแทน
ความเป็นสุขต้องมาก่อนกำไร
ความพอใจต้องมาก่อนความมั่งคั่ง

การว่างจากความกลัวอนาคต
จะทำให้เรากล้าเผชิญกับปัจจุบันอย่างมีสติ
การว่างจากค่านิยมเรียกร้องผลตอบแทน
จะทำให้เรานิยมทำงานเพื่อให้เกิดผลของงาน
การว่างจากความโลภเก็งกำไร
จะทำให้เรามักน้อยและรู้จักเสพสุขจากความนิ่ง
การว่างจากความอยากมีฐานะทางสังคม
จะนำเราออกจากงานจำใจจำเจ
แล้วหันเหทิศของการมองกลับมาสู่ใจจริง
ได้เริ่มต้นคิดออกมาจากใจจริง
ได้เริ่มต้นพูดออกมาจากใจจริง
กระทั่งสุดท้ายก่อให้เกิดใจจริง
ที่ว่างจากงานจำใจจำเจ
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

ว่างจากกับดักทางความคิด

การเป็นนักเรียน
มักหมายถึงผู้ถูกตีกรอบ
ต้องรู้อย่างนั้น
ต้องสนใจอย่างนี้
ต้องเลือกคำตอบที่ถูกเพียงข้อเดียว
ต้องทำข้อสอบให้ผ่าน
ต้องเลื่อนชั้นขึ้นสูงไปจนสุด

ต้องอย่างนั้น
ต้องอย่างนี้
คือกับดักทางความคิด
ถ้าหลงติดแต่ต้นวัย
จะยากเป็นไทในภายหลัง

การไม่เป็นนักเรียน
มักหมายถึงผู้ปราศจากหางเสือ
ไม่ต้องรู้อย่างนั้น
ไม่ต้องสนใจอย่างนี้
ไม่ต้องมีเหตุผลผิดถูก
ไม่ต้องผ่านแบบทดสอบ
ไม่ต้องยกระดับไปถึงไหน

ไม่ต้องอย่างนั้น
ไม่ต้องอย่างนี้
คือกับดักทางความคิดอีกชนิดหนึ่ง
ถ้าหลงติดแต่ต้นวัย
ก็อาจเป็นภัยในภายหน้า

เมื่อวันหนึ่งมีปัญหามากอง
มองรอบด้านแล้วเหมือนมืดแปดทิศ
พยายามคิดแล้วไม่พบทางออก
ขอให้บอกตัวเอง
ว่าติดกับทางความคิดเข้าแล้ว

กับดักทางความคิด
คือความผิดที่ปิดใจ
ไม่ยอมเปิดหูตา
ไม่กล้าแย้งตัวเอง
กลัวเกรงการติชม
อมอัตตาไว้คับปาก
ยากจะรับว่าตนผิด
เมื่อทางตนไม่ผิด
แปลว่าทางอื่นผิดหมด
ทางออกเลยไม่มี
มีแต่ทางตันให้ฝันร้าย

กล้าเปลี่ยนความคิด
คืออิสระจากกับดัก
เมื่อรักการเปิดใจ
เมื่อใคร่เปิดหูตา
เมื่อกล้าแย้งกับตัวเอง
เมื่อเลิกเกรงเสียงติชม
เมื่อนั้นกับดักก็หักพัง

ที่เหลือ...
แม้ยังมืดแปดทิศ
อย่างน้อยก็พร้อมคิดหาทิศที่เก้า
พ้นกว้างยาวแบบเดิม
เสริมมิติลึกเข้าไป

จะเห็นมิติลึก...
ต้องฝึกมองจากฝั่งตรงข้าม
ไม่ถามหาวิธีเลิศสุด
แต่ขุดค้นความหลากหลาย
ทั้งของตายในมือ
ทั้งของนอกมือไม่เกินเอื้อม

หูตายิ่งกว้างขวาง
ทางเดินยิ่งสบาย
กับดักยิ่งหลีกง่าย
เป้าหมายก็นอนรอ
<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT>

 

<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD width=760><CENTER><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=760><TBODY><TR><TD bgColor=#ead8e4 vAlign=top width=450 align=middle><CENTER>ว่างจากการมองโลกในแง่ร้าย

เรื่องร้ายมีจริง
แต่สิ่งที่ไม่จริง
คือความคิดว่าโลกนี้มีแต่แง่ร้าย

เรื่องร้ายมีให้ระวัง
แต่ถ้าตั้งตาระแวงไปหมด
ก็อดเป็นสุขกับใครเขา

เรื่องร้ายมีไว้ช่วยกันแก้
แย่ที่มีแต่คนบ่น
มีแต่คนนั่งวิจารณ์
มีแต่การด่าคนแก้ไม่สำเร็จ

เป็นวายร้าย
เลี้ยงคนใกล้ตัวให้ร้าย
งอมืองอเท้าเอาแต่ปากร้ายวิจารณ์โลก
แล้วโลกนี้จะมีแง่ร้ายแต่ถ่ายเดียว

เป็นคนดี
เลี้ยงคนใกล้ตัวให้ดี
อย่าปล่อยให้คนดีโดดเดี่ยว
แล้วโลกนี้จะมีแง่ดีให้มองเอง









<SCRIPT language=JavaScript src="bottom.js"></SCRIPT></CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER></TD><TD background=images/bgright.gif width=7></TD></TR></TBODY></TABLE>