คุณธรรมต้องถึงโสดาบันจึงจะพ้นนรกอบายภูมิ

ชีวิตเราๆท่านๆที่เดินแกว่งไปแกว่งมา ส่ายไปส่ายมา เป็นต้น ซึ่งอาศัยพื้นปฐพีนี่นี้อยู่นี่แหละ ทางธรรมเรียกรูปนาม (รูปธรรม นามธรรม) จำแนกอย่างนี้

๑. รูป (Corporeality) ได้แก่ ส่วนประกอบฝ่ายรูปธรรมทั้งหมด ร่างกาย และพฤติกรรมทั้งหมดของร่างกาย หรือสสารและพลังงานฝ่ายวัตถุ พร้อมทั้งคุณสมบัติ และพฤติกรรมต่างๆ ของสสารพลังงานเหล่านั้น

๒. เวทนา (Feeling หรือ Sensation) ได้แก่ ความรู้สึกสุข ทุกข์ หรือเฉยๆ ซึ่งเกิดจากผัสสะทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ

๓. สัญญา (Perception) ได้แก่ ความกำหนดได้ หรือหมายรู้ คือ กำหนดรู้อาการเครื่องหมายลักษณะต่างๆ อันเป็นเหตุให้จำอารมณ์ (object) นั้นๆได้

๔. สังขาร (Mental Formations หรือ Volitional Activities) ได้แก่ องค์ประกอบหรือคุณสมบัติต่างๆของจิต มีเจตนาเป็นตัวนำ ซึ่งแต่งจิตให้ดีหรือชั่วหรือเป็นกลางๆ ปรุงแปรการตริตรึกนึกคิดในใจ และการแสดงออกทางกาย วาจา ให้เป็นไปต่างๆ เป็นที่มาของกรรม เช่น ศรัทธา สติ หิริ โอตตัปปะ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ปัญญา โมหะ โลภะ โทสะ มานะ ทิฏฐิ อิสสา มัจฉริยะ เป็นต้น เรียกรวมอย่างง่ายๆว่า เครื่องปรุงของจิต เครื่องปรุงของความคิด หรือเครื่องปรุงของกรรม

๕. วิญญาณ (Consciousness) ได้แก่ ความรู้แจ้งอารมณ์ทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ คือ การเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น การรู้รส การรู้สัมผัสทางกาย และการรู้อารมณ์ทางใจ

ข้อ ๑ เป็นรูปขันธ์ ๔ ข้อหลังเป็นนามขันธ์ เรียกสั้นๆว่า รูปนาม (รูปกับนาม)

นี่แยกรูปแยกนามระดับการศึกษา ส่วนแยกภาคภาคปฏิบัตินั่นต้องไปเจริญสมาธิเจริญปัญญาเอาอีก (เรื่องยาวเรื่องยาก)

 

กิริยาที่จิตคลาย ตัวเองได้ ก็คือ ตัวจิตขยายออกไป
ไร้รูปร่างไม่เป็นวงกลมนั่นเองครับ....
และจะต้องเป็นไปโดยธรรมชาติของมันเอง
โดยไม่มีอะไรไปกระทำ ไม่เริ่มต้นด้วยการใช้จิตนำ
ไม่เริ่มต้นด้วยกาย

จิตถ้า ยังประกอบด้วย กำลังของ สมาธิ สติ ปัญญา
กำลังจิต ฌาน ความคิด ระลึก นึก ฯลฯ มันจะยัง
รวมตัวกันได้จากสิ่งที่กล่าวมาแล้วข้างต้น
เพราะมันยังมีจิตเป็นตัวกระทำอยู่

ไม่ว่าเราจะฝึกอะไรมา ท้ายสุดก็เพื่อการคลายตัว
เองได้โดยธรรมชาติของจิตนี่หละครับ

พอจิตมันคลายตัวเองได้แล้ว แม้ว่า จะมีทุกสิ่ง
ทุกอย่างเป็นปกติอยู่บนโลก จิตมันก็จะไม่ไปยึดอะไร
ไม่ว่า สมาธิ สติ ปัญญา ญาน กำลังจิต ตบะ
ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ ฯลฯ
จนกระทั่งมารวมตัวกันเป็นวงกลมอีก....

สภาวะทางกิริยาของจิต ของท่านที่พ้นแล้ว
จิตจะคลายตัวเองได้โดยธรรมชาติทั้งวัน
การที่ดวงจิตไหนจะเป็นระดับไหนได้
ทางปฏิบัติให้ดูระยะเวลาที่จิตคลายตัวเอง
ในระหว่างวันด้วยตัวจิตเองได้มากน้อยแค่ไหน
เชื่อไหม ว่าบางคนปฏิบัติมาทั้งชาติยังไม่
รู้สภาวะตรงนี้ก็มี เพราะยังมีตัวไปกระทำ
ให้จิตว่าง ให้จิตคลายตัวอยู่นั่นเอง

ส่วนกิริยาต่างๆที่เกิด จะเป็นไปแบบอัตโนมัติ
ไม่มีจิตเริ่มต้นกระทำ จึงไม่เป็นวิบากทางจิต
ที่จะส่งผลต่อทางกายนั่นเอง.....

หวังว่าจะพอเข้าใจได้

 

พอเข้าใจครับ ทางภาษาของผมที่เข้าใจคือ เบา หรือหนัก ครับ โลกิยะ โลกุตะระ ทำนองนี้ครับ
ขอบคุณครับบ

 

คลายตัวด้วยตัวเองได้ คืออะไรครับ

ถ้าเป็นผู้ปฏิบัติทางจิตแล้ว ไม่ควรขุดหลุมดักตนเอง คือตัวเองขุดหลุมเองแล้วตกลงไปเอง ได้แก่ ผู้คิดถ้อยคำขึ้นพูด แล้วตนเองก็หลงติดอยู่กับถ้อยคำนั้นๆ

ดังนั้น ถ้าภาคปฏิบัติจริงแล้ว ท่านให้กำหนดตามที่มันเป็น ขณะนั้น เป็นยังไง รู้สึกยังไง ให้กำหนดอย่างนั้น

 

รู้หนอ รู้อ้อ รู้อืม ตรงดีครับ

เเต่ทำไม่ง่าย ลุยพุ่งเดินหน้าต่อไป

 

ไม่ง่าย ถูกครับ มันไม่ง่าย ตย. อิอิ

เหมือนท้องจะแตกไส้จะหลุด
ขณะสวดมนต์แล้วได้เอนตัวลงนอนอย่างมีสติ...ได้บริกรรมพอง กับ ยุบ ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไร...จนหลับไปไม่รู้ตัว...ระยะหนึ่ง...จิตได้เกิดกลางดึก คือ มีสติรู้ขึ้นมาทันทีของการพองยุบของท้อง และรู้สึกว่ามีนิ้วมือมากดที่สะดือแรงมาก เวลาที่พองออก ท้องก็จะพองออกมาก มือที่กดก็จะแรงไปตามการพองและยุบ จนรู้สึกกลัวมากเหมือนไส้จะหลุดออกมา.. แต่ผมก็พยายามดึงสติให้อยู่กับคำบริกรรมพอง ยุบอีก แต่พยายามแล้วจิตก็ทนไม่ได้ จิตสั่นไปหมดเหมือนท้องจะแตก จิตคิดตอนนั้นครับ

 

ถ้าไม่อยากไปอบายภูมิ ให้ดูคุณธรรมพระโสดาบันที่

http://palungjit.org/threads/องค์เครื่องบรรลุโสดา-โสตาปัตติยังคะ.614050/

ก็ไม่ง่ายอีก

 

นรกมีหลายแบบแต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ไม่น่ารื่นรมย์ความสำคัญของการพ้นจากความไม่น่ารื่นรมย์นั้นได้คือระลึกรู้และยับยั้งไม่ให้เกิดอีกความไม่ดี..อะไรที่ไม่ดีละอันนี้ต้องอาศัยหลายอย่างไม่ใช่ดีกับเราแล้วจะดีกับทุกสิ่งดังนั้นถ้าดีต้องดีกับทุกสิ่งไม่เลือกดีและความผิดไม่ใช่จะลบเลือนเรายังคงรับรู้เพียงแต่เมื่อรับรู้และแก้ไขผลการรับรู้จะน้อยลงน้อยลงไปเรื่อยๆจนไม่มีแต่ก็ยังรับรู้เหมือนคนมีกำลังยกหินแต่คนที่มีกำลังจะมีกำลังเท่ากันหรือไม่ย่อมมาจากการสร้างกำลังบางคนหินหนักเท่ากันแต่ไม่สามารถยกได้ในขณะที่อีกคนยกได้อย่างสบายๆ...มันก็อะไรทำนองนั้นเช่นเดียวกันกับความทุกข์ความไม่รื่นรมเพราะมันไม่เหมือนกันจึงไม่มีวันจะเหมือนกันในแต่ละบุคคลการละก็เช่นกันการระลึกรู้ก็เช่นกันบาปและกรรมที่สร้างมาก็เช่นกันมันไม่ได้หายไปไหนแต่ผลที่ต้องรับมันแตกต่างกันระหว่างผู้รู้กับผู้ไม่รู้โดยปริยาย

 

อะอะ..เดี้ยวสงสัยอีกแล้วทำไมคนที่รู้จึงสร้างบาปสร้างกรรมอีกหละ...เห็นท่องบ่นพึมพำตั้งมากมายเห็นแสดงนู้นนี่นั่นตั้งมากมายเขารู้แล้วทำไมเขายังทำกันอีกละ...เขารู้ว่าศีลมีไว้ทำไมเขารู้ว่าธรรมมีไว้ทำไมทำไมเขาถึงยังทำผิดได้อีกละ...ตอบว่าเขาไม่รู้เพราะสิ่งที่เขาควรรู้ไม่ใช่เพราะอ่านหรือท่องตามกันมาแต่ที่เขาควรรู้คือ...จิตใจของเขาเองว่าเขากำลังทำอะไรและเพื่ออะไร...เพราะถ้าเขาไม่รู้เราก็จะเห็นอย่างที่ต้องเห็นไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเวลาสิ้นสุด...มันก็เท่านั้น...

 

คุณ Kenny 2 กล่าวได้น่าประทับใจมาก