คุยเรื่อง พระถัง

สิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่ ครึ่งเรื่อง แย่งซีน ตรงไหน อะฮับ

 

เกิด ปิติ สุข อุเบกขา มีจิตตั้งมั่น น้อมไปยัง ความสงบยิ่งกว่า ปัญญายิ่งกว่า ตรงนี้อ่ะครับ
ความสงบยิ่งกว่าปัญญายิ่งกว่า ตรงนี้ได้อาไรครับ ตรงส่วนแรกพอเข้าใจได้ว่าเกิด ปิติ สุข อุเบกขา แล้วใจสงบ มีกำลังก้เลยน้อมไปที่ สงบยิ่งกว่าเละ ปัญญายิ่งกว่า ตรงจุดนี้ ได้อาไรบ้างครับ เป็นยังไง

 

อ้าวๆๆๆๆไม่รู้จัก คนธรรมดา ซะแล้ว.....มันเป็นกันได้ยากนะเว้ย....คนธรรมดาน่ะ....การที่ต้องอ้างนั้น อ้างนี้ อ้างนั่น อ้างนี่...มันพวกไม่มีธรรม ไม่รู้ธรรม ต่างหากที่เขา ต้องอ้าง เอาคนที่คิดว่ารู้ธรรม มีธรรม ยกมาบังหน้า เสริมหน้า เหมือนที่แกทำไง...พูดทีต้อง ยกหลวงปู้หลวงตามาอ้าง....แทนตน

 

ก็แย่งไปครึ่งเรื่องแรกไง....เอาไปแล้วไง ตั้งครึ่งเรื่อง...ทีนี้ มาครึ่งหลัง ก็ เป็นเรื่อง วุ่นวายของสาวก ไปซะหมด...แทบไม่เหลือ..ซีนให้พระพุทธเจ้าด้วยซ้ำ

ไหง ตั้งชื่อเรื่อง ทำไมไม่รู้

 

ยิ่งกว่า เหนือกว่า มันเป็น ภาษาปฏิบัติ

ทีนี้ ถ้าฟังธรรม เพื่อ กระเดิดหา แสวงหา ....คุณ พิจารณา อาการจิตที่มัน
"แสวงหา" ตัวนั้นไปตรงๆ

ถ้ามี โยนิโสมนสิการ ถูกส่วน จะ เห็นเองว่า อธิจิต อธิปัญญา อธิศีล นั่นมีอยู่จริง

พ้น อาการบัญญัติด้วยภาษาโลก .......ตถาคต เท่านั้น ที่หมุนธรรมจักร

มีสัททาดี ก็ลอง อนุโลม ปฏิโลม ดู

อย่าไปเชื่อ สภาวะที่มันดิ้นรน จะ มีธรรม

 

ถามได้ดีครับ

 

ตอบได้ห่วย สุนัขไม่รับประทาน..เรย

 

เขาถามแกว่า ที่ยิ่งกว่าของแก...มันจะเข้าถึงได้ยังไง..

แกดันตอบ...พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่หมุนธรรมจักร...(ตอบมาอ้างทำไมฟะ)

เขาถามเอาคำตอบจากแก ไม่ได้ถามเอาคำตอบจากพระพุทธเจ้า...ไอ้โง้วววว

 

แบบนี้ได้ไหมครับ สภาะวที่จิตไม่มี นิวร จิตก้เลยมีสมาทิ จิตที่มีสมาทิก้เลยพิจารนาง่ายแยกง่ายว่าถูกหรือผิดสภาวะนี้ที่ไม่อยู่แต่สงบดดยไม่พิจารนาอาไรเลยแต่กลับเป็นสงบที่พิจารนาได้พิจารนาอย่างสงบจากความฟุ้งซ่านจากสิ่งรบกวนพวก นิวรธรรม ตรงนี้เลยเป็นอธิจิต สงบยิ่งกว่าปัญญายิ่งกว่าเวลารับรู้อาไรก้เลยรับรู้ตามจริง สภาวะนี้ก้คล้ายสภาวะนิพพานที่พระพุทะเจ้ากล่าวไว้ไหมครับ ที่เปรียบไว้ว่าเมื่อมีสมาทิ ก้เหมือนจะเป็นสุขแต่เมื่อออกจากสมาทิก้ยังทุขอยุ่ ดังนั้นในช่วงที่มีอะิจิตอธิปัญญา ก้ถือว่าพอจะมีในช่วงนี้บ้างแต่ยังไม่ยั่งยืนคงทน แบบนี้รึเปล่าครับ หรือว่าคงทนได้

 

เก่งนี่

ให้สรุปรวมๆ ที่กล่าวมาเหล่านั้น ว่า เป็น " การสาวไปหาเหตุ "

เราจะเพียร กันที่ เหตุ

เราจะรู้กันที่ เหตุเกิด เหตุดับ

ถ้าไม่กำหนดรู้ เห็นความเกิด ความดับ ของเหตุ ที่ประกอบ

จิตจะดิ้นรน สัดส่าย แล้ว ปรารภเอา ส่วนผล อยู่ไหน ทำให้
จิตคุณแบ่งแยก เห็น บางอย่างสุข บางอย่างทุกข์ ( แล้ว
โดนการแสวงหา สิ่งคงทน แทนการเห็น อนิจจัง อนัตตา ซึ่งผิดธรรม
โดนมันหลอกเอา --- การเห็นตามจริง จึงไม่หงายออกมาให้เห็น )

จริงๆ ถ้า กำหนดรู้ที่ เหตุ เกิด เหตุ ดับ ได้ จะไม่แบ่งเป็นสอง

โลกไม่แบ่งเป็นสอง จะเป็น สัมมาสมาธิ เข้ามา จิตถึงฐาน ก็เรียก
ฐีติจิตก็เรียก หาใจเจอ ก็เรียก

แล้วภาวนาต่อ ......จะเห็น อริยสัจจ ( เกิด ดับ )

 

อธิบายได้ดี และก็ ถามต่อได้ดี

แต่ ถามผิดคนละ ท่าน....นิวรณ์ มันตอบไม่ได้หรอกครับ มันพยายามคิดว่าจะตอบยังไง ให้ตรงใจคนถาม...มันไม่กล้าตอบครับ มันตอบได้แต่ที่ตรงใจมันเท่านั้น...น่ะ

 

ตอบไช้ได้....แต่แค่ไช้ได้นะ ถ้าจะให้ดี..อธิบาย วิธีการกำหนดรู้ เหตุเกิด เหตุดับ...ที่แก พร่าม มาซิ....

 

นิวรณ์...แกพร่าม โลกไม่แบ่งเป็นสอง...แล้วแกมาแบ่ง ดอกบัวแสงนิพพาน ทำไมฟะ

 

ขอบพระคุณครับช่วยกรุณาแสดงธรรมได้ไหมครับ

 

ขอบพระคุณครับ ผมจับใจความได้ว่า การสาวไปหาเหตุ จะเกิดกระบวนการหาผล ตรงจิตที่พยามหานี้เป็น นิวร ฟุ้งซ่าน เละกังขา เป็นโมหะจิต ก้เลยไม่เจอผล ผลก้ไม่ปรากดชัด จิตก้ตกภายในอำนาจกิเลศ เมื่ออยู่ในกิเลสก้จะแยกออกเป็น ทุขเละสุข เพราะจริงๆแล้วไม่มีทุขเละสุขท่าไม่มีกังขา เหมือนว่า เมื่อไม่ต้องการก้ไม่มีผลใดๆที่ต้องการ ก้ไม่มีที่ชอบเป็นสุข หรือที่ไม่ชอบเป็นทุข มันก้เหมือนวนอยู่ที่เดิมในกิเลสเหมือนเดิม เมื่อตัดกังขาออกไม่สนใจผล สมาทิก้เกิดอีกครั้ง ปัญญาก้เกิดรับรุ้อาการไม่ทะยานอยาก ไม่มีไปไม่มีมา ก้เจอใจที่ไม่มีผล แบบนี้รึเปล่าครับ แต่คำถามผมอยากทราบว่าสภาวะเหล่านี้ในสมาธิ แปลว่าเมื่อไม่มีสมาธิ ก้ไม่เกิดธรรมเหล่านี้ได้ แสดงว่าสมาะิเกื้อกูลปัญญา ท่ามีแต่สมาธิปัญญาไม่เกิด แปลว่าหลงทางไปในอวิชา แบบนี้ แปลว่าอริยสัจยังไม่เกิด จึงไม่ถาวรไม่เกิดอาสวะญาน ผมจึงถามว่า ปัญญาจะคงทนได้อย่างไรครับ

 

คุณถามว่า ความสงบในสมาธิ มันเป็นสภาวะที่คงทนมั้ย หรือไม่คงทน

ผมกำลังขับรถอยู่ รอก่อนครับ

 

ใช่ครับ

 

กามคุณเกี่ยวจิตกลับไปจากสมาธิ กามฉันในนิวรทำลายสมาธิจิต แบบนี้เราต้องกลับไปตัดกามก่อนไหมครับถึงจะพอทำให้สมาธิจิตพอตั้งอยู่ได้ แต่ผมยังทำไม่ได้เลยครับผมชอบกามคุณมากๆเลย 555+ คงจะยากที่จะบรรลุธรรมได้ ท่าผมทำตามมหายานได้ไหมครับบำเพ็ญบารมีไปก่อนเพราะยังยึดกามไว้เป็นสรณะมีเมียมีลุกรักษาศิลเจริญภาวนา ไปเรื่อยๆเผื่อว่าชาติอื่นๆบารมีจะเยอะๆแล้วกลับมาพิจารนาไหม่ (เหมือนสุดท้ายก้วนกลับมาที่เดิม) แต่ระหว่างทางขอสบายๆไปก่อนจะดีไหมครับ แบบนี้ผิดไหมครับ

 

นี่ขนาดยังตามอ่านไม่หมดยังโคตรฮา

 

โพสนี้ ค่อย ปรารภเหตุ เข้ามาหน่อย

โพสก่อนหน้า ที่กล่าว กังขา ก็ถือว่า จัดเจนในปริยัติ และ ปฏิบัติ พอสมควร
แต่มันยังไม่แนบ

ที่ไม่แนบ เพราะ ตั้งจิตไว้ผิด นิดนึง

ตรง กาม

กามในพระพุทธศาสนา จะหมาย รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส การเคลื่อน(สัดส่าย ดิ้นรนแสวงหา)

กาม ถ้าปรารภไปเรื่อง อย่างว่า จะเป็นการ เล็งผิดศาสนา ไปไกล

ให้กลับเข้ามา ไม่เกิน อายตนะ6 อย่าให้ไกลเกินนี้จนกลายเป็น สัตว์

ถ้ากำหนดรู้ กามสวะ ที่เป็นเรื่อง อายตนะ6 ทำให้เกิด อายตนะ6
จึงจะเพียรถูกส่วน คั้นน้ำมันงาจากงา ถ้าไป ดำริกามคือเรื่อง
อย่างว่า แปลว่า หวงศาสดาอื่นอยู่ (ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือ อัสมิมานะ ตน หรือ ผู้ภาวนานั่นแหละ)

ดังนั้น

กามเป็นอย่างไรกันแน่

ลองไป สมาทาน อายตนะ6 เกิดจาก กามสวะ รูป รส กลิ่น เสียง ฯ เข้ามาดูก่อน

ปฐมฌาณเกิดได้ แล้วอาศัยตามเห็นความไม่เที่ยงของ องค์ฌาณ ถึงจะชื่อ
ว่า ภาวนาอย่าง ช้างเข้าไปกินอาหารที่เขาล่อไว้ แล้วไม่ถูกเขาจับ (ใช้ อุปมานี้
เพราะ ผู้ถามเอา ตัณหานำหน้า )

ถ้า โยนิโสมนสิการ สมาทาน กามสวะ ให้ถูกหลักศาสนา อุบายของ พระผู้มีพระภาค

จะไม่วนกลับที่เดิม แต่ จะล่วงส่วน(ภาษาโบราณ) หรือ บ่ายหน้าไม่กลับมายังโลกอีก