คุรุธรรมล้ำเลิศวิศาล : หลวงปู่จาม มหาปุญโญ

​

คุรุธรรมล้ำเลิศวิศาล ( ตอนที่ 1 )<?:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com​

หลวงปู่จาม มหาปุญโญ<?XML:NAMESPACE PREFIX = O /><O></O>​

วัดป่าวิเวกวัฒนาราม บ้านห้วยทราย คำชะอี จ.มุกดาหาร ​

ที่มา http://www.dhammasavana.or.th<O></O>​

บทนำ<O></O>​

" บุคคลผู้เคารพในธรรม…โดยแท้จริงเท่านั้น<O></O>​

ที่เพียรอ่านจนจบ แล้วนำไปขบคิดจนแตกฉาน<O></O>​

จนที่สุด....ก็นำไปเป็นอุบายปฎิบัติ ได้ถูกต้อง "<O></O>​

<O></O>อย่าให้เสียผลประโยชน์<O></O>​

ต่อแต่นี้ไป…จงพร้อมพากันตั้งใจของตนทุกคน<O></O>​

เพราะความตั้งใจนี้ เมื่อตั้งได้แล้ว<O></O>​

จะเป็นผลเป็นประโยชน์ได้มาก…อย่าให้เสียผลเสียเปล่าประโยชน์<O></O>​

นี่ก็ได้มาพบพระพุทธศาสนาแล้ว<O></O>​

ก็ตนของตน มีเจตนาจะเพิ่มเติมบุญบารมี<O></O>​

ไว้ให้แก่ตน…มิใช่หรือ.<O></O>​

<O></O>ผู้มีปัญญา

<O></O>​

ให้รู้สึกใจของตนให้ได้… ว่า​

ตนของตนมีทุกข์อยู่

เป็นทุกข์ใจอยู่ เป็นทุกข์กายอยู่

ให้คิดว่าตนของตนเกิดมาหาทุกข์
รู้สึกทุกข์มีอยู่…จึงจะพ้นทุกข์ได้
ผู้รู้สึกในทุกข์ ชื่อว่า…เป็นผู้มีปัญญา
ที่จะแก้ไขให้ตนของตน พ้นจากทุกข์ไปได้ ดับทุกข์ได้.<O></O>​

<O></O>มันไม่รู้จบ<O></O>​

บำรุงบำเรอแล้ว…มันได้อะไรให้แก่ตนบ้าง​

ข้าวน้ำโภชนาหารลูกไม้ผลไม้ คาวหวานทิ้งลงทุกวัน

วันละหลายครั้ง ก็ไม่เห็นได้อะไรขึ้นมา

มันยังมีเจ็บไข้ มีแก่ชรา มีคร่ำคร่าทรุดโทรม มีดับมีตาย<O></O>​

นั่นก็ทุกข์ นี่ก็ทุกข์ มันไม่รู้จบ…<O></O>​

เหตุเพราะมัวเมาแก้ไขแต่ภายนอก ภายในทำไมไม่แก้ไขบ้าง​

คิดอ่านบ้าง เสาะหาหนทางบ้าง แก้ไขใจของตนบ้าง<O></O>​

เพราะใจภายในนี้มันจบลงได้.<O></O>​

 

ชีวิตนี้

วันนี้...เดี๋ยวนี้

ให้ตั้งใจฝึกหัดไว้​

 

อย่าเมาเกินไป<?:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com​

เราทั้งหลาย…อย่าเมาเกินไป<?XML:NAMESPACE PREFIX = O /><O></O>​

อย่าลืมเพลิดเพลินจิต…จนลืมสาระของใจ<O></O>​

แต่ละชาติเกิดมา…เข้าใจว่าโลกนี้เป็นของใหม่…เพราะปัญญาไม่พอ<O></O>​

โลกนี้ที่แท้…ก็เป็นของเก่าในวัฏฏะ​

เกิดตายหลงใหลในของเก่า…ให้ตั้งใจให้ดี

อย่ามัวเมาประมาทเกินไป.<O></O>​

<O></O>

ผู้อบรมตนเอง<O></O>​

ทุกคนต้องสอนตนเอง​

ดีกว่าที่จะให้…ใครผู้ใครคนอื่นมาบอกมาสอน

จะเอาอะไรมาสอน…-๑- ศีล…-๒-สมาธิ…-๓-ปัญญา

นี่หวังความเข้าใจ...หวังความเจริญ<O></O>​

จึงชี้ช่องบ่งโทษให้…เอ็นดูอยากให้รู้อยากให้แจ้ง<O></O>​

จึงบอกให้อบรมตนของตน…ผู้อบรมตนของตน​

ต้อง…เป็นผู้บอกตนสอนตนได้.<O></O>​

<O></O>​

รู้รักษา
การรักษาใจของเรานี้…เราต้องรู้จักรักษาอารมณ์<O></O>​

โกรธเกิดจากอะไร…รู้อย่างไร…ดับอย่างไร<O></O>​

อยากได้เกิดจากอะไร…รู้อย่างไร…ดับอย่างไร<O></O>​

หลงมัวเมาเกิดจากอะไร…รู้อย่างไร…ดับอย่างไร<O></O>​

มีอารมณ์ใดบ้างที่หนีไปจาก…ทุกอนจจอนตฺตา…มีไหม ?...ไม่มี !.<O></O>​

.<O></O>​

ก็แต่ชอบใจ

<O></O>​

ผู้ปฏิบัติจะรู้ได้ด้วยตัวเอง​

ชี้บอกไว้แล้ว…จะทำหรือไม่ทำหรืออย่างไร

ก็แต่ชอบใจ…ขี้เกียจขี้คร้าน…ข้ออ้างวุ่นวาย

ก็สุดแล้วแต่เพราะ…มีทุกข์ในวัฏฏะรอคอยอยู่แล้ว
เกิด…แก่…เจ็บไข้…ตาย
หนีไม่พ้นหรอก เพราะ…ตัวตนไม่ใส่ใจตนของตน.<O></O>​