จากระบบสุริยะจักรวาลค่อยๆซูมภาพมาเรื่อยๆจนถึงบ้านผม คิดว่ามันเป็นไปได้หรือ

พวกท่านลองคิดกันดูนะ ผมตื่นเช้ามาขี่มอไซต์ออกไปตลาดซื้อกับข้าว เข้าบ้าน เเต่งตัวไปทำงานฝ่ารถติด ถึงที่ทำงานทำงานไป พัก กินข้าว ตกเย็น กินเลี้ยงเที่ยว เเล้วฝ่ารถกลับบ้าน อาบน้ำดูทีวีละครนอน เเล้วค่อยๆ ซูมภาพจาก ตัวเรา บ้านเรา ประเทศเรา โลกเรา ระบบสุริยะจักรวาลเรา ขยายออกไปอีก เเล้วเอาความรู้วิทยาศาสตร์ผสมเข้าไป มนุษย์เราเล็กเสียเหลือเกิน จนคิดว่า ด้วยขนาดจักรวาลที่เรียนกันมายิ่งใหญ่ขนาดนั้น มันจะเป็นจริงหรือครับ ลองคิดดู ถ้าโลกเราเล็กขนาดนั้น มันยากหรือเป็นไปไม่ได้เลยที่มีชีวิตกันมาถึงตอนนี้ได้ ผมว่ามันต้องมีอะไร หมกเม็ดเเน่นอนเลย เรื่องความจริงเนี่ย

 

ผมก็ยังงงว่าจะสร้างใหญ่โตอะไรนักหนา จึงคิดว่าโลกนี้ต้องการผู้กล้า แต่เคยเพี้ยนอยู่พักใหญ่เหมือนกัน แต่ก็ไม่มีอะไรในกอไผ่ คิดให้เปลืองขมองด้วย จะบ้าเอาง่ายๆ นะ เอาที่สบายใจเลยครับ จะคิดนอกกรอบ ในกรอบ สาระ ไร้สาระ ต้องลองดูครับ จะได้ไม่เสียชาติเกิด ได้ผลไงมาบอกด้วยนะครับ

 

ซูมไปแล้ว..มันจะได้อะไรล่ะครับ...ความว่างในอวกาศเหล่านั้น...เป...รี....ยบ...ว่ามันคือความคิดของคนเรา ที่มีเอาไว้ให้สร้างภพ สร้างความฝัน เพื่อเติมจินตนาการ..ครับ..จะไปได้ก็แค่..จิต ความคิด..วิญญาณ..จะเอาร่างกายของความเป็นคน...ออกไปทำไมล่ะครับ นอกโลก ไม่มีกาแฟเย็น..เนื้อกระทะ ...น้ำทะเล..ให้เล่นนะครับ