"จุดเริ่มต้นจนถึงจุดจบแห่งรักต่างภพ"

"จุดเริ่มต้นจนถึงจุดจบแห่งรักต่างภพ"

หลายคนที่หลงติดในวิถีแห่งรัก อันเป็นวิถีแห่งทุกข์ก็ว่าได้ ยิ่งเป็นรักที่ข้ามภพชาติมานั้นยิ่งขมขื่นทรมานจริงๆ เพราะชนวนเหตุมีหลายประการให้คอยติดตามกันมา ไม่ว่าจะเป็นความหึงหวง ห่วงหา อาฆาตแค้น อาลัยอาวรณ์ ฯลฯ สัญญาจิตเหล่านั้นสร้างวิถีจิตขึ้นมาด้วยการอธิฐานจดจำเอาใว้ไม่ลืมเลือน เมื่อมีกำลังมากเท่าใดก็ส่งผลให้เข้ามาใกล้ชิดกันมากเท่านั้น แต่หากกำลังของสัญญาจิตมีน้อยก็อาจจะพบกันตอนอายุเข้าวัยกลางคน หรืออาจจะตอนอายุมากแล้ว ก็เป็นได้ แล้วแต่เหตุปัจจัยประกอบอย่างอื่นด้วย

สัญญาเก่านั้นหากใครจดจำได้ก็จะเข้าใจเป็นอย่างดี ว่ามันแก้ยาก แก้ลำบาก ถ้าไม่ฝืนกันจริงๆ ยอมตัดใจกันจริงๆจังๆ บางคู่หากรู้ด้วยกันทั้งสองฝ่าย ก็อาจจะชวนกันไปตัดวิบากกรรมที่เคยทำร่วมกันในอดีต ตามสถานที่ต่างๆได้ "ด้วยการไปตั้งสัจจะอธิฐานร่วมกันในที่นั้นๆ ว่าจะขอหยุดวิบากกรรมที่เคยทำร่วมกันมาก่อนในอดีต จะดีหรือเลวแค่ไหน ขอให้เป็นอโหสิกรรมทั้งหมด ให้จบกันในชาตินี้ และจะไม่จองเวรกันอีกต่อไป " แบบนี้ก็จะช่วยได้ และจิตใจหลังจากที่ได้กล่าวคำพูดเหล่านั้นออกมาแล้ว (ทั้งสองคนต้องเปล่งวาจาออกเสียง ให้เทพเทวดา พระภูมิเจ้าที่ แม่ธรณี เป็นพยาน) จะรู้สึกว่าจิตใจปลอดโปร่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สายสัญญาจะขาดสะบั้นลงตรงนั้นเลย เพราะแก้ถูกที่ ถูกเวลาและวาระของทั้งสองคน หลังจากกลับมาแล้ว เพียงชั่วข้ามคืน ใจจะโล่งจากกันแบบน่าอัศจรรย์ หาความอาลัยอาวรณ์ไม่มีอีกแล้ว สามารถใช้ชีวิตได้แบบเป็นสุข ทุกข์กับอดีตก็จางคลายไป ก็จะได้อยู่กับปัจจุบันแบบสบายใจมากขึ้น

หากใครอยากลองทดสอบก็สามารถทำได้เลย แต่เรื่องนี้ ทั้งสองฝ่ายต้องรู้ด้วยกัน หรือหากอีกคนไม่รู้ ก็สามารถทำได้เช่นกัน หากเขายอมไปด้วยและยอมทำตาม แต่ที่แน่ๆ ต้องรู้จักสถานที่ ที่จะต้องไปนะ ว่าอยู่ที่ไหน? การตัดวิบากกรรมเรื่องความรัก หรือกรรมเรื่องแรงอาฆาตต่างๆ ไม่ว่าจะในรูปแบบคนรักหรือเจ้านาย บ่าว ข้าทาส บริวาร ที่เคยกระทำทารุณทุบตีกันใว้ ก็สามารถทำลักษณะนี้ได้ แต่กรณีที่อีกฝ่ายยังเป็นวิญญานสัมภเวสีอยู่ จะยากมากกว่า แต่ก็จะสามารถผ่อนหนักเป็นเบาได้ หากเรารู้ว่าที่ตรงนั้นเป็นที่ๆ ทำกรรมกับเขามาก่อน

ลักษณะอย่างนี้จะไม่มีในตำรา แต่มีคนเคยทำมา และเห็นผลจริงมาแล้ว แม้ในคำสอนของพระพุทธองค์ ก็ทรงตรัสสอนเสมอว่า "ทุกข์เกิดที่ใด ให้แก้ที่นั่น ทุกข์เกิดที่ใด ให้ดับที่นั่น" แม้ในความหมายจะบ่งบอกว่า ทุกอย่างต้องตัดที่ใจ เพราะความรู้สึกทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นรัก ชอบ เกลียด ชัง อาฆาต พยาบาท ใดๆก็ตาม เกิดจากใจนี้ แต่สถานที่ก็มีส่วนสำคัญเป็นอย่างมากที่จะช่วยได้ดีที่สุด เพราะเหตุเกิดจากสถานที่นี้ และวิญญานเขาก็ยังสถิตอยู่ตรงนี้ จึงต้องแก้ที่ๆเขาอยู่ เขาจึงจะรู้และรับการอโหสิกรรมจากเราได้โดยตรง หากทำที่บ้านหรือที่วัดใดวัดหนึ่งที่เขาไม่เคยไป ไม่เคยรู้จัก ก็ยากที่จะได้รับ เพราะจิตของคนที่ทำ ไม่ได้สะอาดบริสุทธิ์เหมือนจิตพระอรหันต์ และกำลังในการแผ่เมตตาจิตนั้นมีน้อยมาก จึงไปไม่ถึงผู้รับ ที่เราอยากจะให้เขา

อย่าลืมว่า การที่พระพุทธองค์ได้ตรัสรู้นั้น ก็มีเหตุ มีสถานที่รองรับ จึงตรัสรู้ได้ พระอรหันต์ก็เช่นกัน ทุกพระองค์มีที่ของท่านรออยู่แล้ว จึงได้บรรลุธรรม ไม่ใช่ไม่ยอมไปไหนเลย นั่งนอนอยู่บ้าน สวดมนต์ทำสมาธิที่บ้านก็บรรลุได้ ลักษณะนั้นอาจจะมี แต่คงจะ 1 ในล้านเป็นแน่ วิบากกรรมที่ต้องชดใช้ก็เช่นกัน มีสถานที่ มีเวลารองรับให้ส่งผล จึงเกิดขึ้นได้ คนที่ไม่เข้าใจอาจจะบอกว่า "ทุกอย่างอยู่ที่ใจ ดับที่ใจ อย่าไปดับที่อื่น" คำนี้ใช้ในการดับ อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิด ที่มันปรุงแต่งขึ้นมา ว่าสุข หรือทุกข์ มีโลภ โกรธ หลง เป็นต้น เหล่านี้ดับที่ใจ และต้องดับทุกขณะจิต ตราบเท่าที่สติพอจะรู้เท่าทัน แต่ไม่ใช่ดับวิบากกรรมที่ตนเองก่อใว้ ขอให้ทำความเข้าใจให้ถูกต้องด้วย

ทุกคนเกิดมามีกรรมที่แตกต่างกัน พร้อมทั้งสติปัญญาก็แตกต่างกัน บางคนเห็นคนอื่นทุกข์เรื่องความรัก โหยหาอดีต ก็จะไปตำหนิเขาว่า หลงงมงายกับอดีตที่มันผ่านมาแล้ว จะไปอาลัยอาวรณ์มันทำไม? เขาพูดแบบนี้เพราะเขาระลึกไม่ได้บ้าง หรือเขาอาจจะตัดใจจากรักได้จริงก็ตาม แต่เขาขาดความเข้าใจในเหตุแห่งทุกข์นั้น ว่าต้องใช้อะไรบ้างในการตัดเรื่องทุกข์ที่เกิดบ้าง สติปัญญา เราทุกคนมี แต่อาจจะมีวิบากกรรมปิดกั้นเอาใว้มาก เลยยังมองไม่เห็นทางออก จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องชำระใช้หนี้กรรมให้เบาบางลงก่อน สติปัญญาจึงจะเปิดออกได้ แล้วจะเข้าใจในทุกข์นั้นด้วยตัวเอง

คนมีปัญญาเป็นสัมมาทิฏฐิ เป็นบัณฑิต อย่าไปตำหนิทุกข์ของคนอื่น แต่ควรทำความเข้าใจเขา เหมือนอย่างที่เข้าใจตัวเอง แล้วชี้ทางสว่างให้คนที่กำลังทุกข์ให้ออกจากทุกข์ จึงจะเป็นสิ่งที่ควรทำ..."

 

เครดิต เฟส การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เดินทางสู่ความว่างแห่งปัญญา

 

วิบากใคร วิบากมัน ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ แต่ก็ไม่เข็ดหลาบจำ ตัดใจยากจริงหนอ...

 

รึเราจะหลงตัวตน จนลืมไปว่าการนิพพานเป็นอย่างไร