ฉันเป็นคนที่ไม่สามรถอยู่ใน"สังคม"ได้...ฉันมีสิทธิ์จะมีความสุขหรือเปล่า?

...คนเราทุกคนล้วนแตกต่าง ในสังคมมนุษย์ที่ถือว่าเป็นสัตว์สังคมย่อมมีผู้คนมากมายหลากหลายแบบอยู่รวมกันเรียกว่า"สังคม"

หากทว่ากลับมีคนบางประเภทที่แตกต่างออกไปจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งพื้นฐานความคิดและนิสัยใจคอที่แปลกประหลาดเกินกว่าที่คนทั่วๆไปเขาจะรับไหว ทำให้คนประเภทนี้ไม่สามารถอยู่รวมกับผู้อื่นในสังคมได้

และฉันคือคนประเภทนั้นค่ะ!!


ฉันเติบโตมาพร้อมกับโรคประจำตัวทางจิดในระดับที่เบาบาง...คือโรคสมาธิสั้น

แต่ผู้คนรอบกายก็เรียกกันง่ายๆว่า"เป็นบ้า"หรือ"ปัญญาอ่อน" แม้ว่าฉันจะไปโรงเรียนพร้อมกับลูกๆของพวกเขาทุกวัน นั่งเรียนด้วยกัน หรือแม่กระทั่งทำข้อสอบได้ดีกว่าลูกของพวกเขาหลายขุมพวกเขาก็ยังคงมองฉันเป็นแค่เพียง"เด็กปัญญาอ่อน"อยู่ดี


ฉันจบชั้นประถมศึกษาด้วยเกรดเฉลี่ยที่เรียกได้ว่าสูง เข้าเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนประจำอำเถอ ด้วยหวังว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ มีเพื่อนใหม่ๆ

แต่ตรงกันข้าม ฉันแทบจะไม่สามารถเรียกใครว่า"เพื่อน"ได้อย่างเต็มปากเลย ซ้ำยังถูกกลุ่มนักเรียนชายเกือบทั้งห้องรุมกลั่นแกล้งราวกับว่าฉันเป็นตัวสังคมรังเกียจ เป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จดจำได้ในชีวิตผุพังไร้ค่าของฉัน...จนถึงทุดวันนี้การกระทำของพวกเขาก็ยังคงเป็นแผลเหวอะหวะที่คอยทำร้ายความรู้สึกของฉันไม่เปลี่ยนแปลง


ในที่สุดฉันก็จบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นได้อย่างทุลักทุเล เกรดเฉลี่ยที่ออกมาต่างกับตอนประถมราวฟ้ากับเหว ฉันตัดสินใจย้ายโรงเรียนอีกครั้ง ไปเรียนอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงที่ต่างอำเภอ พ่อของฉันเป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ แต่นั่นก็เพียงพอที่จะเลี้ยงดูแม่เลี้ยงและน้องสาวที่อายุห่างจากฉันเกือบสิบปีได้ และด้วยฐานะภายนอกที่ค่อนข้างจะดี ทำให้คนรอบๆมองฉันเป็น"ลูกเจ้าของโรงงาน"

ฉันเริ่มมีกลุ่มที่เรียกว่าเป็น"เพื่อน" ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนว่าชีวิตจะเริ่มมีความสุข ทว่ายิ่งนานวันไปฉันกลับเริ่มรูสึกว่าพวกเขาอาจมองฉันเป็นแค่"ลูกไล่"มากกว่า เพราะฉันค่อนข้างจะหัวดีพวกเขาจึงได้ลอกการบ้านในวิชาที่ฉันถนัด แต่ในทางกลับกันสิชาที่ฉันไม่ถนัดพวกเขาก็จะไปลอกกับคนอื่นแทน ทิ้งฉันเอาไว้ให้เผชิญปัญหาอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่เคยเต็มใจที่จะให้ความช่วยเหลือเลย

แต่เพราะฉันอยากมี"เพื่อน"เหมือนคนอื่นบ้าง ฉันจึงยอมที่จะเป็น"เบี้ยล่าง"หรือแม้กระทั่งอดทนให้พวกเขาเล่นกับ"ความรู้สึก"ของฉันเท่าไรก็ได้...และในที่สุด ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนระหว่างฉันกับพวกเขาก็หักสะบั้นลง เพราะฉันลองเล่นกับความรู้สึกของพวกเขา...เพียงครั้งเดียว ไม่ต่างจากที่พวกเขาเคยทำร้ายความรู้สึกของฉัน ตลอดระยะเวลาที่เคยเป็น"เพื่อน"กันมา

รวมถึงการที่ฉันถูกไล่ออกจากบ้านถึงสองครั้ง ทำให้ฉันเริ่มคิดว่า ฉันอาจอยู่ใน"สังคม"ไม่ได้จริงๆ


ฉันจบชั้นมัธยมปลาย เริ่มต้นชีวิตในรั้วหมาวิทยาลัยด้วยใจที่หวั่นกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนที่จริงใจเหมือนดังที่ผ่านมา

แต่ฉันกลับพบว่าฉันหาเพื่อนที่คล้ายกับฉันได้ ฉันสามารถเรียกพวกเขาว่าเพื่อนได้อย่างเต็มปาก ไปทุกๆที่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ทำงานด้วยกัน พวกเขาเหล่านี้ไม่เคยเอาความรู้สึกของฉันมาเล่นเหมือนเป็นเรื่องตลก...ฉันคิดว่าพวกเขาคงเข้าใจฉัน


แต่แล้ววันนี้ฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันเป็นมนุษย์ที่ไม่สามารถอยู่ร่วมกับใครใน"สังคม"ได้จริงๆ ฉันทะเลาะกับพวกเขา ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่ยอมรับความหวังดีของพวกเขา แต่คำว่า"หวังดี"ของคนรอบข้างก็ทำลายความรู้สึก ทำลายชีวิตของฉันจนย่อยยับป่นปี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน


ฉันรู้ดี การที่ฉันอยู่ใน"สังคม"ไม่ได้เพราะฉัน"ปรับตัว"ไม่ได้...แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันไม่พยายาม ฉันเคยลอง"เปลี่ยนแปลง"ตัวเอง เคยลอง"เริ่มต้น"ใหม่มาแล้วหลายครั้ง แต่การเปลี่ยนแปลงมันไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆเลยในเชิงปฏิบัติ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้การ"ปรับตัว"มันคืออะไรกันแน่?


ฉันอยากไป"เริ่มต้น"ใหม่อีกสักครั้ง...ที่จริงก็อยากลองนับหนึ่งใหม่ไปเรื่อยๆ ฉันรู้ดีว่าแบบนี้คือขี้แพ้ หนีปัญหา

แต่ฉันก็รู้ตัวดีว่าตัวฉันเองนั้นไม่สามารถอยู่ใน"สังคม"ไหนนานๆได้ มันผิดที่ตัวฉันเอง...ข้อนี้ฉันรู้

ใครๆก็บอกให้ฉัน"ปรับตัว"แต่ไม่เคยมีใครบอกฉันเลยว่า"ปรับตัว"นั้นต้องทำอย่างไรบ้าง


ฉันแค่อยากถามว่า มันจะเป็นไปได้ไหม...ถ้าฉันขอแค่ให้มีชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข

ฉันสัญญาจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อนอีกแล้ว...ฉันหวังแค่"ความสุข"มันจะเป็นไปได้หรือเปล่า?

ฉันเป็นแค่ตัวสังคมรังเกียจ...รอยยิ้มของฉันจะสร้างความรำคาญให้คนรอบข้างไหมคะ?



แล้วมันจะพอมีวิธีไหนไหม ที่จะทำให้ฉันมีความสุข โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...ได้โปรดบอกฉันทีเถอะค่ะ

ฉันเป็นคนที่ไม่สามรถอยู่ใน"สังคม"ได้...ฉันมีสิทธิ์จะมีความสุขหรือเปล่า? - Pantip

 

ขออนุญาตนะคะ
เราไปทำให้ทุกคนถูกใจเราไม่ได้หรอก และเราก็ไปบังคับ
ให้เขาทำให้ถูกใจเราไม่ได้ ความขัดแย้งมันก็เป็นเรื่องธรรมดา

ดิฉันยังไม่สามารถสรุปปัญหาของคุณได้นะคะ แต่มัน
คงไม่ใช่เรื่องสมาธิสั้นแน่นอน คนสมาธิสั้นมักจะ
ผลการเรียนไม่ดีนะคะ ของคุณน่าจะเป็นเรื่องทัศนคติ
ซึ่งคุณก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยมากกว่า

ถ้าคุณเล่าเหตุการณ์ที่ชัดเจนกว่านี้ อาจจะพอ
แนะนำได้บ้าง แต่ถ้าอย่างนั้น ขอพูดกว้างๆนะคะ

คนเรามีความแตกต่าง คุณต้องเข้าใจและยอมรับ
ตรงนี้ก่อนนะคะ และบางทีมันก็ทำให้พื้นฐานความคิด
ต่อสถานการณ์ต่างๆไม่เหมือนกัน

เมื่อเราเข้าใจว่าความแตกต่างมันอยู่ตรงไหน เราก็
ปรับตัวเองในระดับที่ปรับได้ พยามทำให้คนอื่น
เข้าใจเราบ้างในแง่ที่เขาเข้าใจได้ ไม่จำเป็นต้อง
ไปทำอะไรที่มันไม่ใช่เรา ความแตกต่าง ความ
ขัดแย้งมันก็มีบ้าง ถ้าไม่ใช่เรื่องหนักหนา
ก็ยอมรับมันบ้างก็ได้

คุณอาจลองศึกษาเรื่อง นพลักษณ์ ดูก็ได้ ค้นเอา
ตามเนทนะคะ เป็นศาสตร์ที่ว่าด้วยความแตกต่าง
ของบุคคล 9 แบบ จะได้เข้าใจลักษณ์ของตัวเอง

เป็นกำลังใจให้นะคะ ดิฉันว่าปัญหาของคุณแก้ได้
ถ้าคุณอยากเล่าและขอความคิดเห็นก็ยินดีนะคะ
ส่งมาทาง pm ก็ได้

 

https://www.youtube.com/watch?v=bckQxZwxsQo

 

ลองปรับความเห็นตรง เรื่องที่พิม เป็นคุณนวลปรางก่อนดีมั้ยครับ
ตามความเข้าใจผมคือคุณนวลปราง เอาข้อความนี้มาให้คนแสดงความคิดเห็นกันเฉยๆ

 

ไม่ใช่เรื่องราวของดิฉันหรอกค่ะ เจอมาเลยเอามาลง ขอบคุณที่ห่วงใยและปรารถนาดีค่ะ ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆนะคะ

 

ดิฉันอยู่ในลักษณ์ที่๔ค่ะ เป็นคนโศกซึ้ง ศิลปิน ผู้ใฝ่ความงาม ปัจเจกชน

ล่าสุดไปอบรมงานมา ยังทนระบบการทำงานไม่ได้เลยค่ะ ชอบความมีอิสระสูง ไม่ชอบตกอยู่ภายใต้กฏเกณฑ์ข้อบังคับ ดิฉันทำงานภายใต้แรงกดดันไม่ได้ค่ะ ชอบคบเพื่อนแบบเน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณค่ะ ตอนนี้ก็ช่วยคุณแม่ขายข้าวแกงค่ะ อนาคตถ้าสามารถขายอาหารราคาถูกให้คนจนกินได้ก็คงดีค่ะ ตอนแรกดิฉันคิดว่ายิ่งดิฉันใฝ่ธรรมะแล้วจะเข้ากับสังคมเพื่อนร่วมงานได้ แต่เปล่าเลยค่ะ เวลาดิฉันไปจ่ายตลาดคุยกับพ่อค้าแม่ค้ายังมีความสุขกว่ามากเลย เจ้าประจำใจดีมักลดราคาให้ เมื่อก่อนตอนเรียนจบใหม่ๆมีทัศนคติว่าคนตลาดเหมือนกุ๊ย แต่พอสัมผัสด้วยทัศนคติที่เป็นบวก เราพบความจริงใจและอะไรที่มันซื่อๆตรงไปตรงมา ไม่ซับซ้อน ใครเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น แต่สังคมการทำงานหามิตรแท้ยาก ต่างคนต่างก็ทำเพื่อตัวเอง ดิฉันสัมผัสแล้วรู้สึกอึดอัดค่ะ ภายนอกยิ้มสดใสแต่ภายในพร้อมตัดแข้งตัดขาเราได้ทุกเมื่อ

 

อ้อ ขออภัยค่ะ พึ่งเห็นลิงค์ด้านล่าง แต่ถ้าอย่างนั้น
ถ้าคุณมีโอกาส ก็ช่วยไปตอบกระทู้ให้เค้าหน่อยนะคะ
ดิฉันว่าเค้าน่าสงสาร ทั้งๆที่ปัญหาไม่ได้ใหญ่โตเลย
เคยอยู่ในภาวะแบบนั้นนะคะ ดิฉันนึกว่าตัวเอง
เป็นโรคซึมเศร้า จริงๆก็แค่ไม่เข้าใจตัวเอง และพอ
ได้ธรรมมะ ฝึกวิปัสสนาไป อะไรๆมันก็ดีนะคะ