ดวงเดียวเที่ยวไปสู่ความบริสุทธิ์หลุดพ้นจากอาสวะ

เห็นด้วยครับ อนุโมทนาด้วย..

 

จริงจริง ถ้า จิตหลุดพ้นแล้วนั้น เรียกว่า นิพพาน ไปเลยสิ จิต ที่ว่าไม่ ดับนั้น เข้าถึงวิมุติแล้วหมด อวิชชา อาสวะกิเลสแล้ว จิตไว้บัญญัติสิ่งที่เกิด ในรูป-นามปุถุชนไม่ดีกว่าเหรอ?

 

ควรต้องพูดว่าหลุดพ้นจากอาสวะกิเลส ดับอวิชชา วิชชาเกิด เข้าถึงวิมุตติธรรมบรรลุพระนิพพาน

การจะเรียกจิตว่าอะไรนั้น

ขึ้นอยู่กับประชุมในแต่ละยุคสมัย ที่จะสื่อสารเพื่อให้เข้าใจกันได้

บัญญัติ สมมุติบัญญัติมีไว้เพื่ออะไร? เพื่อสื่อสารกันให้เข้าใจได้ใช่หรือไม่?

อะไรที่พระพุทธองค์ไม่ได้ทรงบัญญัติไว้

พวกเราเหล่าสาวกก็ไม่ควรที่จะบัญญัติกันขึ้นมาเองตามมติ(ชอบใจ)ของตน

พระนิพพานไม่ใช่จิต และ จิตก็ไม่ใช่พระนิพพานเช่นกัน

พระนิพพานเป็นคุณลักษณะของสภาวะธรรม ที่ปราศจากราคะ โทสะ โมหะใช่หรือไม่?

ส่วนเรื่องจิตนั้น พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้ด้วยดีแล้ว

๑.โลกียจิต คือจิตที่ติดข้องอยู่ในโลก ติดข้องอยู่ในอาสวะกิเลสทั้งหลาย วนเวียนอยู่ในวัฏฏะสงสาร

๒.โลกุตตรจิต คือจิตที่เหนือโลก พ้นโลก ไม่ติดข้องในเรื่องราวของโลก ไม่กลับเข้าสู่วัฏฏะสงสารอีกแล้ว

ส่วนจะเรียกจิตที่อยู่ในโลกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง มนัสบ้างฯลฯ

จิตเป็นต้นนั้น ล้วนเป็นจิตสังขาร คือจิตที่มีเจตนาปรุงแต่งอารมณ์ไปแล้วทั้งสิ้น

จิตที่ิบริสุทธิ์หลุดพ้นดีแล้วนั้น จะกลับสู่สถาพเดิมเป็นธรรมธาตุ ที่เป็นเพียงธาตุรู้เท่านั้น

อยากเรียกว่าอะไรก็สุดแท้แต่ประชุมชนในที่นั้น จะสื่อสารกันเข้าใจ

เพื่อสื่อสารให้เข้าใจกันได้ว่า"อมตะธรรม เพื่อความหลุดพ้นนั้น มีอยู่จริง"ไม่ใช่เรื่องแต่งเติมกันมาเองใช่หรือไม่?

 

ในปัจจุบันนี้ การศึกษาเรื่องจิตของตน ที่เราเรียกกันว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง ฯลฯ จิตเป็นต้นนั้น ล้วนเป็นจิตสังขารทั้งสิ้น ไม่ใช่สภาพเดิมของจิตที่เป็นเพียง "ธาตุรู้" หรือแม่ธาตุ

จิตสังขาร ก็คือ จิตที่ได้ผสมปรุงแต่ง(ยึดเอา) อารมณ์ความรู้สึกนึกคิดต่างๆ ที่เกิดขึ้นที่จิตมาเป็นของๆตน เมื่อมีอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดมาปรุงแต่ง(เป็นของๆตน) จิตย่อมแสดงอาการตอบสนองต่ออารมณ์นั้นๆ จนเป็นที่เข้าใจผิดๆ ไปว่าจิตของตนที่ไปยึดอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดเหล่านั้นเกิด-ดับ ซึ่งแท้ที่จริงแล้วเป็นเพียงอารมณ์ความรู้สึกที่จิตไปยึดเข้ามา เกิดขึ้นและดับไปจากจิตของตนเท่านั้น


ยุวชนคนรุ่นใหม่ ที่เป็นนักตำรานิยมผสมกลมกลืนด้วยวิปัสสนึกคิดเอาเอง มักเชื่อตามๆ กันไว้ก่อน จากตำรา(ปิฎก) ที่มีการเพิ่มเติมเสริมแต่งขึ้นมาในภายหลัง บ้างก็ถูกถูกบังคับให้ต้องเชื่อ ทำให้เกิดมีความเข้าใจผิดๆ กันไปอย่างมากมายถึงขั้นสับสน

เนื่องจากตำรา(ปิฎก) ที่รจนาเพิ่มเติ่มเสริมแต่งขึ้นมาในภายหลัง มักกล่าวถึง เรื่องจิตที่เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นเสาหลักสำคัญในทางปฏิบัติว่า "จิต"เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระ ไม่สามารถอบรมฝึกฝนบังคับบัญชาให้เป็นไปดั่งใจหวัง เพราะเป็นอนัตตาธรรม ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นที่พึ่งที่อาศัยไม่ได้ (อนัตตา)

และมีการสอนจนผู้ศึกษาเข้าใจไปว่า เมื่อฝึกฝนอบรมจิตด้วยความพากเพียร เหนื่อยยากลำบาก จนได้รับผลสำเร็จ กระทั่งเกิดนิพพิทาญาณขึ้นที่จิต จิตหลุดพ้นหรือจิตพ้นวิเศษจากอุปธิทั้งหลายได้ จิตจำเป็นอย่างยิ่งต้องหลุดพ้นหรือพ้นวิเศษคือหายวับไปกับตา ไม่เหลืออะไรเลย (มีตำราว่าไว้เช่นนั้น) คงเหลือไว้แต่คุณลักษณะที่พิเศษจำเพาะ(พระนิพพาน) คือความหลุดพ้น พ้นวิเศษ หรือความสิ้นไปแห่งราคะ โทสะ โมหะไว้เท่านั้น

และยังเข้าใจว่า ผู้ที่ปฏิบัติจนจิตหลุดพ้น พ้นวิเศษ หรือสิ้นไปจากกามสวะ ภาวาสวะ อวิชชาสวะ นั้นไม่มี คงมีแต่การหลุดพ้น พ้นวิเศษ หรือการสิ้นไปแห่งกามาสวะ ภาวาสวะ อวิชชาสวะเท่านั้น ที่ตั้งอยู่ลอยๆ หาผู้รับผลไม่ได้

ซึ่งขัดแย้งกับหลักเหุตผล ที่จะตริตรอง เพื่อให้รู้ยิ่งเห็นจริงอย่างยิ่ง

จิตเป็นต้นนั้น ล้วนเป็นจิตสังขารทั้งสิ้น
Bloggang.com : 㹤����ѹ�ͧ����ѡ�� - �Ե��繵鹹��� ��ǹ��繨Ե�ѧ��÷�������

 

อนุโมทนาครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ