ตั่งแต่ศึกษาธรรม คุณไปไกลถึงไหนกันเเล้ว

ข้อที่หนึ่ง
ยังอยากให้มีคนมาคอยชมเชย
ถึงจะทำนั่นทำนี่ได้ อย่างนี้เรียกว่า
สักกายะทิฏฐิ หรือ การถือตัวถือตน
หรือ ความหยิ่งในตัวเองยังมีเยอะอยู่

แนะนำให้ ลองพิจารณา อยู่เนืองๆ ว่า
เรายังถือตัวอยู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พิจารณาเนืองๆ ต่อเนื่องอยู่อย่างนี้
เดี๊ยวไม่นาน การถือตัวถือตน ก็จะลดลงเรื่อยๆ
จนกระทั่งหมดในที่สุด เมื่อหมดแล้ว
จิตก็จะรู้ได้เองว่า เราทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย เสมอกัน
สามารถบรรลุธรรมได้เท่าๆกัน

ข้อที่สอง
ต้องลองดูใหม่ว่า เวลาที่คุณคิดมาก
คุณทำอะไร ระหว่าง การเข้าญาน หรือ การทำวิปัสสนา
ถ้าคุณเจอปัญญา แล้วทำสมาธิ เพื่อทีจะให้ใจสงบ
แสดงว่า คุณชอบแอบหนีปัญหา
แต่ถ้าคุณ เจอปัญหา แล้วครุ่นคิดแต่เรื่องนั้นอย่างเดียว
ไม่เปลื่ยนไปคิด เรื่องอื่นเลย แสดงว่า คุณกำลังเป็นโรคจิต
จิตจะท้อแท้ ซึมเศร้า นึกไม่ออกบอกไม่ถึง เหมือน เบลอๆ
แต่ถ้าคุณ เจอปัญหา แล้วพิจารณาว่า
ทุกสิ่งที่เห็นไม่จริง ไม่เที่ยง ก่อแต่ทุกข์
มันเกิดแล้วก็ดับ ตามสภาพ ไม่ต้องปรุงแต่ง
เพียงภาวนาว่า ปล่อยวางๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างนี้ หากคุณเป็นผู้ที่คู่ควรแล้ว
ทำไปไม่นาน ก็เห็นผล แต่ประเด็นก็คือ
ต้องฝึกมองบ่อย ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า
เหมือน อากาสธาตุ เกิดเองดับเอง
ไปตามสภาพของมัน เราก็แค่ ปล่อยมันไปก็แค่นั้น


สรุปว่า
คุณอินทรีย์สังขาร ยังไม่แก่กล้า
แนะนำให้ทำ สายสมาธิ เป็นหลัก
เมื่อเกิดปัญหา ก็หนีเข้าญานก่อน
ใจสงบเมื่อไหร่ ค่อยออกมาพิจารณา
ถึงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นสิ่งหลอกลวง

 

สรุปก็คือ
ไอ้ตัวปรุงแต่งนั่นเอง
ที่พาให้เรา ไปเกิดเป็น ภพชาติ
เห็นอะไร ก็ให้วางอารมณ์เฉย
หรือ อารมณ์อุเบกขา ใส่มัน
วาง ใจเป็นกลาง ต่อมัน
เดี๊ยวสักพัก มันก็ปล่อยวางได้เอง
ตามธรรมดาของมัน แค่ทรงจิตให้ถูก
ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย
มันก็จะกลายเป็นเรื่องง่าย
หากมัวแต่คิดว่า มันยาก
ก็จะไม่ได้ทำอะไรกันสักที
แค่คิดง่ายๆว่า เป็นกลางต่อทุกสิ่ง
เดี๋ยว จิตลิงเจี๊ยกๆ
ก็จะสงบนิ่งไปเอง

 

หากเกิดความแห้งแล้ง จนชาวบ้านเดือดร้อนไปทั่ว
ไหนจะหาข้าวปลา ไหนจะหาน้ำ
แล้วจะเอาอาหารที่ไหน มาใส่บาตร
ชาวบ้านอยู่ไม่ได้ พระก็อยู่ไม่ได้ เหมือนกัน
พระ กับ ชาวบ้าน ต้องไปคู่กัน จึงจะเรียกว่า
สถานทื่เหมาะสมแก่การปฏิบัติธรรม

 

เอาคุณธรรมของพระอนาคามี
มาสอนคนทั่วไป ก็คงไม่เกิดประโยชน์มากนัก
คนที่เข้าใจได้ ก็คงจะมีแต่ คนในขั้นเดียวกัน
น้อยกว่านั้น เห็นต่างแน่ๆ

 

อันนี้ยังเรียกว่า เห็นเพียงข้างเดียว
เพราะในความจริงแล้ว ต้องแยกกัน ระหว่าง
นักปฏิบัติ ที่มีครูอาจารย์เป็น พระอริยะเจ้า กับ
นักปฏิบัติ ที่ไม่มีครูบาอาจารย์เป็น พระอริยะเจ้า

เพราะว่า อย่างแรก พวกที่มี ครูอาจารย์นั้น
ไม่ต้องศึกษามากก็ได้ หรือ ไม่รู้อะไรเลยยิ่งดีใหญ่
เดี๋ยวครูบาอาจารย์ ก็จะเมตตาสั่งสองเอง
ทำวิปัสสนา+สมถะ ให้มากๆ ได้เลย
เดี๋ยวพอติดขัดตรงไหน ก็ให้ไปถามครูบาอาจารย์
ท่านก็จะแก้ไขให้ทันที จะบรรลุธรรมได้เร็วมากๆ
อาจจะ 2 เดือน ก็บรรลุธรรมได้เลย

แต่ถ้าเป็นอย่างที่สอง
พวกที่ไม่มีครูอาจารย์ที่เป็น พระอริยะเจ้า
เรียกว่า พวกปีกมึน สอนยาก รู้มาก
เลยไม่มีใครอยากจะสอน เพราะ
สักกายะทิฏฐิ มีมากเกินไป
ชนิดที่ว่า พอใครจะสอนอะไร
พวกนี้จะสอนเรื่องเดียวกัน โต้กลับทันที
พวกนี้เป็นเหมือน พระปัจเจกะพุทธเจ้า
จะต้องสอนตัวเอง หาคนอื่นมาสอนไม่ได้
พวกนี้ จะต้องศึกษาให้มากๆ
ทั้งด้านสมถะ และ วิปัสสนา
แล้วก็ต้องลงมือทำด้วยตนเอง
แต่อย่าให้ ด้านไหน มีมากกว่ากันจนเกินไป
หากสมถะ ทำมากไปด้านเดียว จะเรียกว่า พวกแอบ
หากวิปัสสนา ทำมากเกินไปด้านเดียว จะเรียกว่า พวกฟุ้งซ่าน

 

มจด.ชอบทำตัวแข่งกับปลาไหล
ย่อมไม่เป็นคุณแก่ตัวเองนะ วันหนึ่งถ้าอยากจะภาวนา
ขึ้นมาจริงๆ สิ่งที่ได้ก่อไว้จะเป็นตัวรั้งให้ทำได้ช้า
ลงนะจะบอกให้
จขกท.ได้คุยเพื่อเปิดโอกาส
ให้คุณ ได้ปรารภเรื่องความ
ไม่เข้าใจเกี่ยวกับการภาวนาของตัวเอง กลับไป
เล่นลิ้น ไม่ให้โอกาสตัวเองเลยน่าสมเพชมาก

 

ผมอยู่ในชั้น โลกียวิสัย ไม่น่าจะดึงธรรมพระอนาคามี
เสมือนว่า ผมเอาตะกร้อไปเก็บเกี่ยวมะม่วง แล้วเอาผลมะม่วงนั้นมาแบ่งให้สาธารณะได้กินกัน

ควรจะแนะนำให้ผมมีสติเป็นที่ไปที่ดีด้วยการ สรรเสริญสังฆานุสสติ ให้ผมฟัง
ว่าหากผมมีสติเป็นที่ไปแบบนี้ มีอานิสงค์มาก มีประโยชน์มาก แม้หากผมจะต้องตายไป
ในเวลาใดเวลาหนึ่ง แต่หากผมยังเป็นผู้ไม่หลงไม่ลืม พระคุณที่เป็นคุณธรรมของ
โสดาบัน สกทาคามี อนาคามี อรหันต์ ผมนั้นได้ไปดีแน่
อธิษฐานบารมี คงไม่มีใครตั้งมั่นไว้เพี้ยนๆว่า ขอให้ข้าพเจ้าเป็นผู้ไม่แน่นอนต่อพระนิพพาน
หากแต่ว่า ตั้งมั่นไว้เพื่อให้แน่ต่อพระนิพพาน แน่อยู่ในความไม่แน่

สติไปเก็บเกี่ยวเอามา กับ มีสติเป็นที่ไปในทิศทางที่ดี
นี้เป็นสติ คนละตัวกันเลยนะครับ

จาคานุสสติ ก็ช้วยได้ เรื่องการมีสติไปเก็บเกี่ยวอะไรๆมาเข้าตัวครับ
และก็ช้วยแก้หลงที่สติไปเกี่ยวมาว่าตัวได้ผลอันนั้น อันนี้อยู่ ได้ครับ
มีสติเป็นทานบารมี ไม่ได้เอาใครมาเป็นเครื่องเซ่น/เครื่องสังเวย ตัวเอง

 

ปฎิบัติถึงแล้วคุณจะเข้าใจที่ผมกล่าว หากยังไม่ถึงระดับคุณคงยังไม่เข้าใจ เพราะคุณๆ ไปยึดติดที่ตัวอาจารย์มากเกินไป มันก็จึงเป็นห่วงพอปฏิบัติไปสักพักก็คิดถึงแต่คำอาจารย์แบบนี้มันถูกไหม แบบนี้มันใช่ไหมจิตมันก็เลยไม่สงบเพราะไปยึดติดอาจารย์นั่นเอง องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงไม่ยึดติดตัวอาจารย์แสวงหา และบรรลุธรรมที่สูงกว่าตัวอาจารย์

 

มีพระอาจารย์ สายวัดป่ารูปหนึ่ง เป็น หน่อเนื้อสุกกวิปัสสโก
ท่านเมตตาต่อ เหล่าสรรพสัตว์ ทั้งหลายอย่างมาก
จึงได้กรุณาสอนเรื่องการดูจิต
โดยไม่ได้คิดพิจารณาให้ถี่ถ้วนว่า
ขั้นจิตในจิต เป็นงานของพระอนาคามี
ต่ำชั้นกว่านี้ อ่านแล้วก็มีแต่ งงเต๊ก
แหละที่สำคัญ ธรรมะชั้นสูง
จะไม่ถ่ายทอดให้กับคนที่เค้าไม่มีวาสนา
หรือ ถ่ายทอดให้กับ อนุปสัมบัน
หรือ ผู้ที่ยังไม่ได้บวชเป็น พระภิกษุ หรือ ภิกษุณี
แม้แต่ เณรน้อย ก็จะโดนห้ามเหมือนกัน
แต่ถ้า อนุปสัมบัน ผู้ใดมีอินทรีแก่กล้า
พอที่จะบรรลุธรรมได้ ก็ต้องถ่ายทอดแต่ ในวงใน เท่านั้น
ไม่ใช่ พูดให้คนทั่วๆไปได้ฟัง
แม้ได้ฟังสักเท่าไร เค้าก็ไม่อาจจะเข้าใจได้เลย
มีเพียงหนึ่งในล้านเท่านั้น ก็จะเข้าใจได้
นอกนั้น จะปรามาสธรรมที่พระแสดงออกมา
อาจถึงขั้น ตัดสิทธิ์การบรรลุธรรมกันเลยทีเดียว
พระป่ารุ่นเก่าๆ จึงถือเรื่องนี้มาก
เวลาจะแสดงธรรมชั้นสูง
จะให้มีแต่พระเท่านั้น ที่นั่งฟังได้
หรือถ้าเป็นเณรน้อย ก็จะเป็นเณรน้อยที่รับใช้ใกล้ชิด

 

ยึดติดอาจารย์ คือ พวกโพธิจิต มี
พระพุทธเจ้า กับ เหล่าสาวก
พระโพธิสัตว กับ เหล่าผู้ศรัทธา เป็นต้น
ก่อเกิดจาก นิสัยที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่น
โดยไม่หวังผลตอบแทน
พอเกิดมาชาติไหนก็เอาแต่ผู้อื่นท่าเดียว
กลับกัน พวกที่ได้รับความช่วยเหลือมา
เมื่อมาเกิดชาติไหน ก็จะต้องมาเกิดใช้กรรม
โดยการเป็น บริวาร ทุกชาติไป
กลายเป็นพันธะสัญญา หรือ
กงกรรมกงเกวียนที่เกื้อหนุนกันไป
สุดท้าย เมื่อผู้ให้บารมีเต็ม ก็กลายเป็น พระพุทธเจ้า
ส่วนผู้รับทั้งหลาย กลายเป็น สาวก

ไม่ยึดติดอาจารย์ คือ พวกปัจเจกะโพธิจิต มี
พระปัจเจกะพุทธเจ้า เป็นต้น
ก่อเกิดจาก นิสัยที่ชอบแต่ช่วยตัวเอง
ไม่ค่อยชอบช่วยผู้อื่น เพราะคิดว่า
ผู้อื่นก็เท่าเทียมกับตนเหมือนกัน
มีนิสัยหยิ่งทะนง ไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากผู้อื่น
เรียกว่า ยอมตายดีกว่า แต่ไม่ยอมอ้อนวอนใคร
เมื่อมีผู้ยื่นมือมาช่วย ก็จะบอกเค้า
ไม่ต้องหลอก เราช่วยตัวเองได้
ทั้งๆ ที่ช่วยตัวไม่ได้เลย แต่หยิ่งทะนงตน
บางครั้งเกิดมา เป็นผู้ที่มีวิชาดีติดตัว
แต่จะไม่ยอมมอบให้ใคร
ยอมให้มันตายไปกับตัวเองดีกว่า
เพราะคิดว่า ไม่มีใครคู่ครวญ
ก็เลยตัด สายสัมพันธ์ ที่จะเชื่อมกัน
ระหว่าง ผู้ให้ กับ ผู้รับ คือ
เมื่อมีผู้ให้ อยากให้ แต่ผู้รับไม่รับ
ผลก็เลย ไม่มีใครอยากช่วย
เพราะเห็นว่า ผู้รับหยิ่งเกินไป
เมื่อบำเพ็ญจนบารมีเต็ม
ก็จะถูกอัญเชิญไปยังวิมานแห่งหนึ่ง
แล้วให้รออยู่ที่นั่น จนถึง
ช่วงที่ไม่มีใครมาเป็น พระพุทธเจ้า
ก็จะถูกอัญเชิญมาเกิดเป็น พระปัจเจกะพุทธเจ้า
แต่ด้วย เพราะไม่เคยช่วยเหลือใคร
จึงไม่ค่อยมีใคร ตามลงมาเกิดเป็น สาวก
เละเหตุที่ ไม่ค่อยให้วิชาความรู้ใคร
หรือ ไม่ยอมถ่ายทอดสั่งสอนบอกต่อ
จึงตัดสายสัมพันธ์ ไม่อาจสอนใครให้เป็น พระอรหันต์ ได้
ด้วยกำลัง ความเป็นครู ความปราณี ความใจเย็น
ความรู้ทั่วถึง ความใจกว้าง ความเป็นแบบอย่างที่ดี
มีไม่เพียงพอ ที่จะสอนศิษย์ได้ จนสุดทางนั่นเอง

สรุปคือ
พระพุทธเจ้า เราเอาเป็นแบบอย่างได้
แต่ไม่ควรที่จะกระทำการ เหมือนท่าน
เพราะว่า การทำอย่างนั้น เรียกว่า ปาฏิหาริย์อย่างหนึ่ง
ใครที่คิดเลียนแบบวิธีการของท่าน
ก็จะกลายเป็น พวกเห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง ไป
มัวคิดแต่ทำเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้
เพราะถ้าหากว่า เป็นไปได้
ท่านก็จะกลายเป็น พระปัจเจกะพุทธะ ทันที
ซึ่งก็จะเป็นไปไม่ได้อีก เพราะ ต้องรอให้ว่างเว้น
ในช่วงที่ไม่มี พระพุทธเจ้า เท่านั้น

ทีนี้ก็เหลืออยู่ทางเดียว คือ ทางสายอาจาริยะวาท
หรือ ทางที่ต้องปฏิบัติตามอาจารย์ที่เป็น พระอรหันต์
คือ ทางสายสาวก นั่นเอง จึงจะ บรรลุธรรมได้
หากว่า ฝากเนื้อฝากตัวไม่ทัน ดันตายไปซะก่อน
ก็จบเห่ แทบไม่ได้เกิดอีกเลย เพราะทำกรรมหนักไว้เยอะ
แต่ถ้า ฝากเนื้อฝากตัวทัน แม้จะตาย หากได้อาจารย์ที่มีความสามารถพิเศษ หยั่งรู้สามโลก คือ สวรรค์ มนุษย์ อบาย
ก็สบายตัวไป อาจารย์อาจตามมาช่วยไว้ได้

ที่นี้ มันจะรวมเรื่อง การสอนธรรมะ ไว้ด้วยว่า
หากเรา เคยสอนธรรมะให้ผู้อื่น
โดย ไม่ได้เจือด้วยอามิส คือ สินจ้าง
หรือ ไม่ได้สอนเพราะว่า ได้รับรางวัลตอบแทน
หรือ ไม่ได้สอนตามมิจฉาทิฏฐิ หรือ สอนธรรมผิดๆ
การสอนธรรมะให้แก่ผู้อื่นนั้น มันก็จะกลายเป็น
แต้มสะสม ให้เป็นผู้ที่มีโอกาส บรรลุธรรม ในโอกาสหน้า

นี่จะตอบโจทย์ที่ว่า หากเราไม่บรรลุธรรมจะสอนธรรมะได้ไหม

 

ปรามาส ก้าวล่วง นั้นก็มีได้กับคนชอบ พยากรณ์ นี้หละครับ
ใครเป็นอะไรมา เป็นแบบไหน หากไม่ไปรู้เทียบเท่าเขา ก็รู้เหนือกว่าเขา
หลงอยู่กับการทำนายทายทัก เรื่องพระอนาคามีเราจะพูดเหมือนกับว่า
เราคิดพิจารณาได้ละเอียดถี่ถ้วนกว่าท่านนั้นก็ไม่สมควร
ผมก็ไม่ได้ใส่ร้ายท่านนะ
แต่คนที่ตัดสิทธิ์บอกว่ากล่าวธรรมพระอนาคามีไม่เกิดประโยชน์มากนัก
นั้นท่านก็เป็นคนกล่าวเองนั้นหละ ผมเลยชวนให้ไปพูดถึงการระลึกถึงคุณแทน
จะให้มานั่งคัดกรองว่าต้องเป็นหนึ่งในล้าน นั้นเท่ากับว่าเราตัดสิทธิ์ 9แสนกว่าคนนั้นออกไป
โดยส่วนตัวผมก็ไม่ได้มีดีถึงขนาดไปเป็นชั้นสูงอะไร ใครคุยมาผมก็คุยกับไม่ได้เชิดใส่/หยิ่งใส่
เหยียดเขาให้ไปอยู่กันคนละชั้น อันไหนเราพอจะสังเกตได้รู้ได้ คนอื่นก็มีสิทธิ์สังเกตได้รู้ได้

หากชวนผมระลึกถึงคุณที่เป็น อนุสสติ 10 ยังพอว่าเพราะผมเป็นฆราวาส

 

ไม

่ไม่สนทนาด้วยละพูดไปท่านคงไม่เข้าใจ