ตายแบบประกันความปลอดภัย ได้ไปสวรรค์แน่

เมื่อความจริงคือตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไปเท่านั้นที่รอดแน่ เป็นทางเดียวที่ไม่ต้องร่วงล่นสู่อบายภูมิสวัสดียมบาลอีก ก็ต้องทำความเป็นโสดาบันให้เกิดขึ้นในตัวเรา และการเป็นพระโสดาบันไม่ได้ประกันได้เฉพาะชาติหน้านะครับ ชาติถัดๆไปคุณก็ไม่ต้องลงต่ำสู่ความเป็นมนุษย์อีกแล้ว คือต่ำสุดแค่มนุษย์สูงสุดแค่พรหม พ้นจากนั้นคือนิพพานอันปราศจากเกาะเกี่ยวภพน้อยใหญ่
จากหลักความจริงที่ว่าถ้าจะเป็นโสดาบัน ต้องเห็นกายใจนี้ โดยความเป็นของไม่เที่ยง ไม่น่ายึดมั่นถือมั่น เราก็ค่อยฝึกดูความจริงวันละนิดก็ได้ครับ ไม่ต้องมาก เช่น เมื่อนอนเหยียดกายยาวก่อนหลับ ให้สมมติว่านั้นเป็นนาทีสุดท้ายของชีวิต พอจะตายจริงก็ต้องทอดนอนอย่างนี้ และเตรียมเผชิญภาวะลมหายใจขาดสูญไปจากกายนี้
การสมมุติเช่นนั้นถ้าทำครั้งสองครั้งจะเหมือนจินตนาการเล่น ไม่เกิดผลอะไร แต่ถ้าทำสม่ำเสมอจะเป็นการซักซ้อมอารมณ์ก่อนตายได้จริงๆ คือเมื่อมาถึงนาทีสุดท้าย จะเหมือนคุณคุ้นเคยและพร้อมเผชิญหน้ากับทุกสิ่งตามที่ได้ซักซ้อมไว้ ซึ่งขึ้นอยู่กับว่าตอนซักซ้อมคุณเตรียมใจท่าไหนไว้ อย่างไร
ธรรมดาแล้ว ลมหายใจมีทั้งเข้าออกและขาดหายอยู่ตลอดเวลา เวลาตายก็เพียงเข้าออกครั้งสุดท้ายแล้วไม่มีการเข้าอีกเลยชั่วนิรันดร์ ขอให้ถือความจริงนั้นแหละเป็นเครื่องพิจารณา ทุกคืนคุณดูลมหายใจเตรียมตัวตายครั้งเดียวพอ มีสติลากลมหายใจเข้า แล้วเห็นตามจริงว่าเราไม่ใช่เจ้าของลมหายใจเข้า เราบังคับให้มีแต่ลมหายใจเข้าไม่ได้ เรารักษาลมหายใจเข้าไว้ตลอดไปไม่ได้ จากนั้นมีสติระบายลมออก แล้วเห็นตามจริงว่าเราไม่ใช่เจ้าของลมหายใจออก เราบังคับให้มีแต่ลมหายใจออกไม่ได้ เรารักษาลมหายใจออกตลอดไปไม่ได้

เอาแค่นั้นแหละครับ เห็นความจริงตรงที่ลมหายใจมันปรากฎให้พิจารณาจริงๆ ทุกคืนขอเพียงครั้งเดียว ที่คุณเกิดรู้สึกว่างจากตัวตน ด้วยการระลึกถึงลมอันไม่ใช่สมบัติของใคร ความว่างชนิดนั้นจะขยายชัดมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นอิสระจากความเกาะเกี่ยวมากขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นเชื้อเพลิงสำหรับขับเคลื่อนไปสู่ความตายอย่างโสดาบันได้เต็มอัตรายิ่งขึ้นเรื่อยๆ​

ที่มา: เตรียมเสบี่ยงไว้เลี้ยงตัว เล่ม 5 โดย คุณดังตฤณ

 

ขอบคุณครับ

 

ดีมากๆ ครับ จะได้ไม่ประมาทกัน

 

หลักการง่ายๆแต่ได้ประโยชน์เยอะครับขอบคุณครับ