ทางรอดยามใกล้ตาย

ทางรอดยามใกล้ตาย (โดยพระอาจารย์ มานพ อุปสโม)


ในขณะใกล้ตายอกุศลกรรมจะส่งผล จิตของคนเราก็ขุ่นมัวเศร้าหมองบุคคลที่
ชำนาญในการกำหนดจิตจะระลึกถึงจิตที่เศร้าหมอง จิตที่ไม่ผ่องใส เมื่อจิต
ไม่ผ่องใสด้วยอำนาจของอกุศลที่จะส่งผล เรามีสดิระลึกถึงจิตที่ไม่ผ่องใสได้
จิตจะกลับกลายเป็นกุศล เพราะตัวสตินั้นเป็นกุศล กุศลเกิดขึ้นแล้วคราวนี้


กุศลที่เกิดขึ้นในเวลาใกล้ตายสามารถห้ามอกุศลกรรมนั้นได้ มีกำลัง
สามารถห้ามอกุศลกรรมที่่กำลังจะส่งผลให้ไม่มีโอกาศส่งผลได้เพราะขณะนั้น
จิตครั้งสุดท้ายกลายเป็นกุศลเสียแล้วกลายเป็นผ่องใส อกุศลจึงหมดไป
ในเมื่อจิตผ่องใสตายแล้วก็ไปสู่สุคติ เป็นการปรับจิตจากความเศร้าหมองมาเป็นผ่องใสด้วยสติ


ต้องฝึกจนชำนาญจึงจะระลึกได้ ไม่ชำนาญระลึกไม่ได้ฝึกตายก่อน
ตายคือฝึกอย่างนี้ ฝึกดูจิตที่กำลังขุ่นมัว สติที่ระลึกถึงจิตที่ขุ่นมัว
เกิดกับกุศล เป็นกุศล เป็นการเปลี่ยนอกุศลให้เป็นกุศล เป็นการปรับ
จิตที่เป็นอกุศลให้เป็นกุศล


ตรงจุดนี้ไม่ใช่การสำนึกผิด แต่เป็นการระลึกได้ เป็นการปรับจิต
เปลี่ยนจิตใหม่ เป็นการเปลี่ยนจิตที่กำลังเศร้าหมองให้กลายเป็นผ่องใส



ที่มา:หนังสือ ตึสนิทกับความตาย
โดย สำนักพิมพ์ ดีเอ็มจี

 

ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งคนเขลา ทั้งคนฉลาด ล้วนไปสู่อำนาจ

แห่งความตาย ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า "





(พุทธพจน์)

 

สาธุคะ ท่านอาจารย์ มานพ อุปสโม และคุณ ธรรมะใจด้วย สาธุอีกครั้ง พระดีๆยังมีให้กราบให้ศรัทธา

 

สิ่งมีชีวิตทั้งปวง ย่อมกลัวโทษและกลัวความตาย

จงทำตนเป็นอุปมา แล้วไม่พึงฆ่าหรือใช้ให้ผู้อื่นฆ่า "





(พุทธสุภาษิต)

 

ไม่ได้แย้งคำสอนของพระพุทธเจ้านะ ไอ้กลัวตายนะกลัวกันทุกคน แต่ไม่ยักกะกลัวโทษแฮะ เพราะถ้ากลัวโทษกัน คงไม่มีใครทำความชั่วอีก ยิ่งสมัยนี้ ท้านรกกันเลยทีเดียว

 

ความตายย่อมครอบงำคนเก็บดอกไม้ (กามคุณ)

ที่มีใจข้องในอารมณ์ต่างๆ ไม่เคยอิ่มในกาม ไว้ในอำนาจ "





(พุทธพจน์)

 

อย่ามัวแต่โทษกรรมเก่า

อย่ารอแต่เทพเจ้าบันดาล

อย่าดักดานดูดวง

อย่าติดบ่วงกิน กาม เกียรติ "






(ท่าน ว.วชิรเมธี)

 

แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำฉันใด คนเขลาสั่งสมบาป

แม้ทีละน้อยๆ ก็เต็มด้วบบาปฉันนั้น "






(พุทธสุภาษิต)

 

บุคคลผู้รักษาตน ย่อมชื่อว่ารักษาผู้อื่น

บุคคลผู้รักษาผู้อื่น ชื่อว่ารักษาตน "





(พุทธพจน์)

 

อานนท์! ปฏิบัติให้มาก ทำให้มาก แล้วจะสิ้นสงสัย "





(พุทธดำรัส)

 

ผู้ทำบาป ย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ละไปแล้วก็เศร้าโศก ชื่อว่าเศร้าโศก

ในโลกทั้งสอง เขาเห็นกรรมอันเศร้าหมองของตน จึงเศร้าโศกและเดือดร้อน "






(พุทธสุภาษิต)

 

ถ้าประสบสุขทุกข์ เพราะบุญบาปที่ทำไว้ก่อนเป็นเหตุ

ชื่อว่าเปลื้องบาปเก่าที่ทำไว้ ดุจเปลื้องหนี้ฉะนั้น "





(พุทธสุภาษิต)

 

กรรมที่เป็นประโยชน์และดี ทำได้ยากยิ่ง "





(พุทธสุภาษิต)

 

คนเราเกิดมาไม่เห็นมีอะไรดี มีดีอยู่อย่างเดียว คือ สวดมนต์ไหว้พระปฏิบัติ

ภาวนาคือ มองทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเป็นของชั่วคราว มีแต่ปัญหามีแต่ทุกข์

แล้วก็เสื่อม พังสลายไปในที่สุด "






(หลวงปู่ดู่ พฺรหฺมปัญโญ)

 

ร่างกายนี้ ไม่นานนัก เมื่อวิญญาณจากไปแล้ว หมู่ญาติ

ก็เกลียดกลัว เอาไปทิ้งในป่าช้าเหมือนท่อนไม้ "






(พุทธสุภาษิต)

 

ถ้าเรายังเกิด เราก็ต้องทุกข์ อย่างนี้

อะไรทำให้ทุกข์ เพราะความอยาก ทำให้ทุกข์

ถ้าเราไม่อยาก เราก็ไม่ทุกข์

ที่เราทุกข์ ก็เพราะชาติก่อนเราไม่หมดอยาก

และชาตินี้ เราก็ยังอยาก

เมื่อไรความอยากสิ้นไป เมื่อนั้นก็ถึงนิพพาน "






(หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ)

 

อย่าอิจฉาริษยาคนอื่นเพราะมันอาจทำให้เราเกิดทุกข์ได้ "




(ท่าน ว.วชิรเมธี)

 

น้ำเต็มฝั่ง ไม่ไหลทวนขึ้นที่สูงฉันใด อายุของคน

ก็ย่อมไม่เวียนไปสู่วัยเด็กอีก ฉันนั้น "






(พุทธสุภาษิต)

 

ไม่มีไฟใดเสมอด้วยราคะ

ไมีมีโทษใดเสมอด้วยโทสะ

ไม่มีทุกข์ใดเสมอด้วยเบญจขันธ์


ไม่มีสุขใดเสมอด้วยความสงบ "






(พุทธวจน)

 

การปฏิบัติเราจะเดินก็ให้ตั้งสัจจะไว้ว่า จะเดินเท่านี้เท่านั้น

หรือเราจะนั่งวันหนึ่งคืนหนึ่ง หรือถ้าเราสู้ไม่ไหวเราก็เอาแต่พอสมควร

ให้ตั้งใจจริงๆกำหนดตั้งสัจจะไว้ในจิตในใจ ละความมัวเมาออกให้หมด



คอยกำหนดจิตเข้ามาสู่ภายในให้ใจเบิกบาน ตั้งความสัจจะว่าจะภาวนาเป็นเวลา

เท่านั้นเท่านี้หรือถ้าจะเดินก็ให้กำหนด ระวังรักษาจิตใจของเราให้แช่มชื่น

เบิกบานไม่ปล่อยจิตปล่อยใจให้เป็นธรรมเมา รักษาจิตใจให้ตั้งอยู่

เฉพาะธรรมโมอย่าละความเพียรความพยายาม ให้เพียรไปติดต่อกัน

จะเป็นวันหนึ่งหรือคืนหนึ่งก็ได้ เช่น ตั้งสัจจะว่าจะนั่งตลอดคืนจะไม่นอน

อย่างนี้ตั้งสัจจะไว้อย่างนี้เป็นการดี ตั้งสัจจะต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

แล้วตั้งใจให้ดี คอยระวังรักษาจิตใจของเรานั้นแหละ ให้ผ่องใสตลอดไป "








( หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ )