ทำไมชอบหงุดหงิดกับพ่อ

คือจำได้ตอนเด็กๆรักพ่อนะ ตัวติดพ่อเลยละ แต่พอโตมา ไม่รู้เริ่มหงุดหงิดตอนไหน ไม่อยากพูดคุย ไม่อยากอยู่ไกล้ แค่เห็นหน้าก็หงุดหงิดแล้ว รู้ว่ามันบาป ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย พยายามพูดดีๆกับแกแต่กะอดไม่ได้คือแบบ ไม่อยากคุยด้วยเลย ยิ่งคุยยิ่งหงุดหงิดเลยเลี่ยงๆที่จะไม่คุยกับแก ถามว่ารักมั้ย รักนะ แต่ไม่รู้ทำไม ถึงเป็นแบบนี้ หรือเพราะถูกแม่ปลูกฝังว่าพ่อเป็นคนไม่ดี แม่กับพ่อจะทะเลาะกันทุกวัน และแกกะชอบบ่นว่าพ่อเป็นแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งนิสัยพ่อมันเหมือนกันเรา และเรากะไม่ชอบนิสัยตัวเองและนิสัยของพ่อด้วย ถึงขั้นเกลียด แต่รู้นะว่าพ่อรักเรา ทั้งที่พ่อแกอยากคุยกับเรา พูดดีกับเราแกไม่เคยด่าเลย แต่ไม่รู้ทำไมแค่ได้ยินเสียงมันก็หงุดหงิดขึ้นมา สายที่โทรเข้ามาเมื่อรู้ว่าเป็นพ่อก็ไม่อยากจะรับ แต่กะพยายามรับพยายามข่มอารมฟังแกพูด จะไม่ตอกกลับกลัวเผลอตะคอกใส่แก ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆ

 

เป็นกำลังใจให้พยายามต่อไปค่ะ

หลายคนก็มีปัญหาแบบนี้ ดิฉันก็เป็นอีกคนนึงค่ะ ตอนนี้ก็พยายามแก้ไขความรู้สึกนึกคิดของตนอยู่เช่นกันค่ะ
ถ้าตามกฎแห่งกรรม ท่านก็ว่า พ่อแม่ญาติพี่น้อง คนใกล้ชิด คือเจ้ากรรมที่แรงที่สุด ให้ผลกับเรามากที่สุด อยู่ที่เราแล้วละค่ะว่าจะละวางความรู้สึกต่างๆได้มากน้อยเพียงใด สู้ๆนะคะ ^_^

จำไว้ค่ะว่า จะทะเลาะกับพ่อแม่แค่ไหน ถ้าวันใดเราพลาดพลั้ง เจ็บป่วยไม่มีคนเหลียวดูดำดูดี จะมีก็แต่ พ่อ แม่ นี่แหละค่ะที่จะคอยช่วยเหลือ

 

...คนโดยส่วนมากที่เกิดร่วมกับเรา หรือมาเกี่ยวพันธ์กับเรา ล้วนแล้วแต่ก็เคยทำกรรม ร่วมกันและต่างก็คือทำกรรมต่อกันและกันมา หรือแม้แต่ภพภูมิต่างๆ ที่เรามองไม่เห็น
ก็ตามที...
...ในกรณีของคุณก็เช่นเดียวกัน ผมมองออกเป็น ๒ ลักษณะ...
๑. วัยที่เปลี่ยนไป ก็เหมือนกับที่ท่านว่า ลูกเลี้ยงได้แค่ตัว (อันนี้ระวังกรรมที่เรา จะเป็นคนทำต่อท่าน ทั้งทางด้านกาย วาจา ใจ อันเป็นกรรมปัจจุบันที่เราจะสร้างขึ้น
ซึ่งเกิดจากกิเลสภายในใจของเรานั้นเอง
๒. บุพกรรมจากอดีต ในอดีตชาติ คุณกับพ่อ เป็นเพื่อนกัน ได้ร่วมกันทำกรรม
อย่างหนึ่ง...เกี่ยวกับการยุแย่ให้คนแตกความสามัคคีกัน...เป็นผลนำมาซึ่งอันตราย
ต่างๆ แต่ไม่ถึงกับเสียชีวิต แค่บาดเจ็บเท่านั้น
...พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสอุปมาว่า ถ้าบุตรจะพึงวางบิดามารดาไว้บนบ่าทั้งสองของตน ประคับประคองท่านอยู่บนบ่านั้น ป้อนข้าวป้อนน้ำและให้ท่านถ่ายอุจจาระปัสสาวะบนบ่านั้นเสร็จ แม้บุตรจะมีอายุถึง ๑๐๐ ปี และปรนนิบัติท่านไปจนตลอดชีวิต ก็ยังนับว่าตอบแทนพระคุณท่านไม่หมด...

 

คุณก็มองเป็นส่วนคุณ โทษก็มองเป็นส่วนโทษ มองเป็นเรื่องๆ
หากมองคนแบบมองโดยรวมๆ คือเอาคุณกับโทษมารวมๆกันแบบค่าเฉลี่ย แบบเน้นข้างมาก/ข้างน้อย
ก็จะกลายเป็น มองโดยรวมๆแล้วไม่ชอบคนนี้หรือมองโดยรวมๆแล้วชอบคนนี้ คนนี้คนชั่ว/คนนี้คนดี
อันนี้พิมพ์แบบกลางๆ ไม่ได้เน้น เรื่อง พ่อ/แม่ แต่หมายถึงการมองคนรอบข้างไม่ว่าใครก็แล้วแต่อะครับ

แต่โดยส่วนตัวคนที่พิมพ์นี้ นี้คือพอมองรวมๆแล้วมีเสน่ห์ (อ้อ ไม่ใช่ละ ฮ่าๆ) ^_^

 

ใจที่เริ่มเปลี่ยนไป ทำให้ความรู้สึกที่เคยมีอยู่เดิมเปลี่ยนแปลงไปตรงกันข้าม
เหมือนเวลาเรากินขนมหวานอย่างหนึ่งที่อร่อยมากๆ กินไปๆ จนถึงจุดหนึ่ง
ร่างกายจะเริ่มปฏิเสธ พร้อมกับความรู้สึกว่า ยี้ ไม่ไหวแล้ว แล้วก็ต้องเลิกกิน

ความรู้สึกอาจทำให้กลับดังเดิมได้ ด้วยการทำดีต่อกัน คิดถึงกันในแง่ดี
ด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
ลองคิดว่า พ่อเราลำบากบ้างไหม มีอะไรที่เราพอจะช่วยเหลือได้ ก็ลองลงมือทำ
แล้วคิดว่า พ่อเราอายุมากแล้ว ท่านจะอยู่ให้เราเห็นหน้าได้อีกกี่วัน
มีอะไรที่ยังไม่ได้ตอบแทนพ่อ ก็ขอให้รีบๆทำก่อนจะสายเกินไป

 

อย่าลืม ถ้าอยากจะให้ความรู้สึกดีๆกับพ่อกลับคืนมา ต้องรีบลงมือทำดีกับพ่อ มีสิ่งใดที่พอจะช่วยเหลือบรรเทาเบาบางได้ควรรีบทำ
ท่านขาดเหลือสิ่งใด จะต้องหยิบยื่นให้