ธรรมะจากพระโพธิสัตว์

ธรรมะจากพระโพธิสัตว์ ชนะใจตนเองในการไม่โกรธ ให้อภัยคนก่อทุกข์กับเราเหมือนล้างใจให้สะอาด (บำเพ็ญเพียรบารมีจากการถูกเย้ยหยัน)

สมัยที่พระโพธิสัตว์ได้เสวยพระชาติเป็นโลมหังสบัณฑิต ซึ่งเป็นบัณฑิตที่ร่ำรวยได้รับการศึกษาดีจากสำนักทิศาปาโมกข์อันโด่งดัง เมื่อเรียนจบบิดามารดาล่วงลับไปแล้วก็สละทรัพย์สมบัติอยากจะออกบวช

แต่การออกบวชของโลมหังสบัณฑิตไม่เหมือนคนอื่นตรงที่ ท่านไม่ได้ออกบวชแบบธรรมดาแต่ใช้วิธีออกบวชโดยการยึดถือเอาคำเย้ยหยันของผู้อื่นให้ถึงที่สุดเพื่อการบำเพ็ญเพียรอุเบกขาบารมี

ว่าแล้วจึงออกจากเรือนไปด้วยผ้าที่นุ่งอยู่เพียงชุดเดียวออกเดินทางไปทั่ว ถือนุ่งแต่ผ้าเก่าๆ และอยู่แต่ในที่ที่มีคนเย้ยหยัน ยิ่งที่ใดเย้ยหยันโจษจันมาก็อยู่ ณ ที่แห่งนั้นให้นานที่สุด

โลมหังสบัณฑิตเดินทางไปถึงนิคมแห่งหนึ่งที่มีเด็กชาวบ้านเกเรอาศัยรวมกันอยู่ เด็กเหล่านี้เป็นคนใจพาลเห็นชายหรือหญิงที่ยากจนเข็ญใจเมื่อใดก็มักจะเอาฝุ่นไปโปรยบนร่างกายและกลั่นแกล้งสารพัด

โลมหังสบัณฑิตเห็นว่านี่จะเป็นการทดลองบุญที่ดีอย่างยิ่งยวดจึงแกล้งเข้าทำท่ากลัวเด็กๆ เหล่านั้น แล้วแกล้งทำเป็นหนีให้ถูกไล่ตามไปจนถึงป่าช้า เพื่อไม่ให้มีใครขัดคอว่าแล้ว ก็เอาโครงกระดูกมาทำเป็นหมอนหนุนแล้วก็นอน ปล่อยให้เด็กๆ แกล้งได้สารพัด

พวกเด็กๆพากันมาแกล้งโลมหังสบัณฑิตทุกวันจน ผู้คนในนิคมนั้นๆ ทนไม่ได้เห็นว่าท่านผู้นี้น่าจะเป็นผู้บำเพ็ญตนจึงพากันมากราบไหว้มากมาย พระโพธิสัตว์จึงกล่าวแสดงธรรมว่า

“เราสำเร็จการนอนหนุนกระดูกศพในป่าช้า พวกคนจากละแวกบ้านพากันมาแสดงท่าทางต่างๆ บางพวกก็มีจิตใจสลด บางพวกก็มีจิตใจเลื่อมใส บางคนก็นำสิ่งของหอมและโภชนะต่างๆ มาให้ แต่เราเป็นผู้มีใจเสมอแก่ทุกคน ทั้งที่ก่อทุกข์ ก่อสุขให้เรา ไม่ยินดียินร้าย เที่ยงตรงและเสมออารมณ์ในทุกอย่าง นี้เป็นอุเบกขาบารมีของเรา”

**********
เครดิต สนพ. เสบียงบุญ

 

สาธุครับได้แง่คิดหลายแง่ง..เอ๊ยแง่