นักปฎิบัติพิจารณาอย่างไรลมหายใจจึงเป็นไตรลักษณ์

ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรๆ กับไม่เสพเมถุน อุปาทานในเรื่องนี้ก็สบายถูกทำลายลง

 

ทำลายลงแล้วเหลืออะไร
?

 

มันก็เหลือตามฐานะล่ะครับ. อย่ามลืมกิจในอริยสัจถ้าลืมก็ไปไม่ถึงไหนหรอก เพราะลืมหน้าที่

 

เวลาเห็นผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆ ในทีวี หรือตามข้างถนน รู้สึกยังไง?

 

อันนี้แนะนำส่วนตัวนะ
ถ้าคิดว่ามันตัดจริง
ไปหาหนังโป๊มาดู ว่ามันยินดี ยินร้ายหรือแกล้งเฉยๆ
ดูตัวนี้นะ
ถ้ามันยินร้ายก็ไม่ใช่ แกล้งเฉยๆก็ไม่ใช่ ยินดีก็ไม่ใช่
ไม่ต้องปฏิบัติภาวนา เวลาจะทำสมาธิให้มาดูหนังโป๊
ถ้ายังต้องมานั่งละ นั่งนับวันไหลไม่ไหล
กลัวลืมนี่ไม่ใช่ของจริง มันของชั่วคราว ยังเหลือกิเลสเต็มกบาล

 

ผมอสุจิไม่เคลื่อนมา๑ปี๙เดือนแล้ว ส่วนเห็นสาวๆเหรอมีแว๊บๆแต่ผมฝึกสติมาดีตัดได้ไว้มาก ต้องรอเป็นอนาคามีก่อนนะครับถึงจะดับกามได้สนิทแต่คงอีกไม่นานเพราะในฝันตอนนี้ก็ยังไม่เป็นรองกิเลสยังชนะมันอยู่

 

หนังโป๊เหรอดูให้เป็นร้อยๆครั้งยังไม่เคยทำอะไรเลย

 

อย่าลืมกิจในอริยสัจ. นักปฎิบัติใจไม่แข็งพอ เห็นทุกข์กันไม่จริง จึงไม่ทำกิจในอริยสัจ

 

ไม่ได้ให้ทำอะไรฮะ
ให้ดูยินดี ยินร้าย เฉยๆ
หรือว่ายังแกล้งเฉยๆ
อันนี้จบไป เพราะแพลมมาว่ายังไม่ใช่อนาคมี

 

เขาไม่ใช่ให้ตัดแบบนั้น เขาให้ตัดด้วยปัญญา เห็นสาวๆแล้วรู้สึกไม่สวยหน้าตาเหมือนศพกำลังเข้าเตาเผา เห็นหุ่นดีๆมองเป็นป้าแก่ๆลงพุง อ้วนพลุในอีกสิบปีข้างหน้า แบบนี้มันถึงจะตัดได้ถาวร ข้ามภพ ข้ามชาติ
ฝึกแบบยังนี้ก็ไม่ต่างกับนักบวช หรือแม่ชีในศาสนาอื่น ที่ห้ามเสพกามเหมือนกัน พอข้ามภพชาติไปก็กลับไปเสพเหมือนเดิม

 

คุณคิดว่าไม่มีปัญญาจะตัดได้เหรอ พวกนักสมาธิที่ไร้ปัญญาจึงตัดไม่ได้หรอก

 

ถ้าเห็นกายมันระเบิด เปื่อย พุพอง อสุภะอะไรแบบนี้
ให้สังเกตลงไปอีกนิดนึง
ว่าก่อนเห็นจิตมันมีลักษณะยังไง
ระหว่างเห็นมันเป็นไง
หลังเห็นมันเป็นไง
มันขยะแขยง รังเกียจ หน่าย ...
ถ้ามันเห็นเป็นธาตุกองลงกระจายคืนโลก
ด้วยจิตไม่หวั่นไหว ไม่เกิดเป็นสัตว์ ตัวตน เรา เขา
ไม่สะเทือน อันนี้ถึงค่อยใช้ได้

 

มีอยู่ช่วงหนึ่ง ผมทำสมาธิค่อนข้างจะถี่ ผมไม่เกิดอารมณ์หลายเดือนเลย (ซึ่งมันก็ผิดปกติไปจากนิสัยอนะ)
ผมไม่เห็นจะดีใจอะไรเลย ที่ผมไม่เสพได้ตั้งนาน เพราะผมรู้ตัวเองดีว่า มันไม่ใช่ของถาวร ตราบใดที่ปัญญาผมยังตัดให้เบาบางไม่ได้ ข้ามภพข้ามชาติไป ลืมภพชาตินี้แล้ว ผมก็กลับไปเสพอยู่ดี
ดูอย่างเจ้าชายสิทธัตถะ ชาติก่อนบำเพ็ญ เนกขัมมะบารมี มาชาติเจ้าชายสิทธัตถะ ก็กลับมาเสพกาม มีลูกเป็นพระราหุล จนกระทั่งท่านได้เจริญปัญญา ตัดกามถาวร ได้ ท่านถึงไม่กลับมาเสพอีกเลย ชั่วนิรันด์กาล

 

ก็อย่างที่บอกไง คนเราไม่เห็นทุกข์จริง มันตัดอะไรไม่ขาดหรอก ผมไม่ได้มาทำอะไรเล่นๆผมไม่มีอะไรให้ปรารถนานอกจากการไม่เกิดอีก

 

อนุโมทนา
ก็ฝากให้พิจารณาความงาม และความไม่งามเอาไว้ด้วย ให้พิจารณาทั้ง 2 แง่ ยิ่งงามต้องยิ่งมอง แล้วก็ตอบตัวเองว่ากิเลสมันกำลังหลอก วันนี้มองว่างาม ผ่านไป 3 ปี มันไปเห็นสาวใหม่กิเลสก็คาบไปกิน มองคนใหม่ว่างามอีกแล้ว
ส่วนอสุภะ ก็ไม่มีอะไรจะพูด ทราบดีอยู่แล้ว ก็พิจารณาควบคู่ไปด้วย

กราบลา (ถ้าไม่มีเหตุให้ต้องมาสนทนากันอีก)

 

หนังกำพร้างามๆทำอะไรเราไม่ได้หรอก ปัญญาที่เราฝึกมาดีมันทะลุไปถึงกระดูกขี้น้ำเหลืองน้ำหนอง

 

อย่าปฏิบัติแบบนับคืนนับวัน
ไม่เจ้ดไม่ไหลเจ็ดปีจะบรรลุ ไม่ใช่

แนะนำว่าให้สังเกตุลงไปเลย

ว่าปฏิปทา ใดๆ
กรรมฐานใดๆ
ที่ลุงใช้พิจารณาเนี่ย
ต่อให้ละเอียดขนาดไหน เร็วขนดไหนเนี่ย

มันต้องดับต้องหาย
ต้องประครอง
ต้องรักษา

เห็นมันห่างๆ
มันไม่ใช่เรา
อย่าให้ค้าง

เท่านี้ก่อน อย่าพึ่งรีบไปอนาคา

 

ผมทำกิจในอริยสัจทุกข้อ ไม่ต้องห่วง ทำให้มากเจริญให้มาก.

 

ฝากไปพิจารณาอีกสักข้อ ถ้ายังไหว
ธรรมะไม่เกิดในภพ
ถ้ายังมีภพ
มีเจตนา มีความตั้งใจอยู่
ไม่ใช่ของจริง

 

จริงไม่จริงไม่มีใครทราบหรอกครับ. แค่ผมไม่เสพกามเพศได้ผมก็พอใจแล้วกับการปฎิบัติ ชาตินี้ส่วนอื่นจะจริงประการใดอย่าไปสนมันเลยครับ