นั่งสมาธิกลางคืนจะกลัวผี มีบทสวดมนต์แก้ไหมคะ

สวัสดีค่ะท่านอาจารย์ หนูมีเรื่องรบกวนสอบถามอาจารย์อย่างนี้ค่ะ
1.เวลาที่นั่งสมาธิกลางวันนั่งได้ แต่พอมืดก็กลัวผี(เอามากๆๆๆ)จนไม่กล้านั่ง จะมีบทสวดมนต์ หรือว่าต้องทำอย่างไรที่แก้อาการกลัวผีได้บ้างค่ะ ลองปลงอสุภะตัวเองก็แล้ว ก็ยังกลัวอยู่ดีค่ะ
2.พักหลังมีอาการปวดหลัง นั่งสมาธิพิงค่ะ(พิงกับเสาบ้าง กับฝาผนังบ้าง)ทำให้นั่งได้นานขึ้น อย่างนี้ผิดไหมคะ มีข้อเสียหรือเปล่าคะ

ขอบคุณค่ะ:boo:dannce_:boo:

 

....มรณานุสสติกรรมฐาน.....

 

ธรรมสวัสดีค่ะ

เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่ไม่เชื่อมั่นในจิตของตัวเองจึงกลัวในสิ่งที่ตนยังไม่เคยเห็นเลย ฟังมาก็กลัวแล้ว
เอาละ...ถามว่าจะสวดมนต์บทไหนจึงจะหายกลัว
พระพุทธองค์ทรงกล่าวสอนว่า ถ้าเธอเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตก็ให้ระลึกถึงคุณของพระพุทธโดยการท่องหรือสวด อิติปิโส ภะคะวา ไปจนจบ
หากจิตยังไม่หายกลัวก็ระลึกถึงคุณของพระธรรมโดยการท่องหรือสวด สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม
ถ้ายังไม่หายกลัวอีกก็ระลึกถึงคุณของพระสงฆ์โดยท่องหรือสวด สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ไปจนจบ
ถ้ายังไม่หายกลัวอีกก็ให้ท่องหลายๆจบ รับรองว่าความกลัวจะบรรเทาลงจนหมดไปในที่สุด

เมื่อยหรือปวดหลังก็อย่าไปดันทุรังเลย สังขารมันเสื่อมไปเป็นธรรมดา ฝืนมากๆบางทีมันก็ล้าและอาจทนไม่ได้ทำให้เลิกทำไปเลย เปลี่ยนท่าให้สบายๆก็ไม่ผิดหรอก แต่ให้รู้คือมีสติกับมัน ใจจะสบายขึ้นค่ะ
บุญรักษา/ธรรมสวัสดี

 

1. มันต้องแก้ที่ใจเรา ทำไปเรื่อยๆเดี๋ยวหายกลัวเอง
2.นั้งได้ไม่ผิด เดินทำสมาธิก็ได้ นอนทำสมาธิก็ได้

 

มองให้เห็นว่าความเป็นและความตายเป็นด้าน2ด้านของชีวิต
มองให้ทะลุถึงความเป็นจริงที่มันเป็น ไม่ใช้ทัศนะเข้าไปเติมต่อ
อย่าทำอสุภกรรมฐานเพื่อให้เกิดความหน่ายในชีวิต แต่ทำเพื่อให้เกิดปัญญาสู่ความเข้าใจยิ่ง
ชาวพุทธไม่ได้หนีโลก แต่เผชิญกับความเป็นจริงของโลกด้วยจิตที่แจ่มใสเยือกเย็นต่างหาก
พิจารณาซากศพ เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลง ดำรงสติพิจารณาเช่นนี้
การพิจารณานี้ ต้องมิใช่สิ่งที่เกิดจากการคิดคำนึง หรือตั้งคำถามใดใด
แต่เป็นการพิจารณาด้วยกำลังของสติ สมาธิ เจาะเข้าไปในธรรมชาติของมัน
เฝ้าดูมัน แล้วสิ่งนั้นจะให้คำตอบแก่เราเอง

ท่านนัท ฮันห์ กล่าวไว้ว่า "วัตถุที่ใช้ในการภาวนาควรเป็นเหมือนอาหารที่จะต้องหุงต้มเป็นเวลาอันสมควร เราเอาอาหารใส่หม้อ ตั้งเตาแลวจุดไฟ หม้อก็คือตัวเรา ความร้อนในการหุงต้มก็คือพลังทางสมาธิของเรา เชื้อเพลิงนั้นคือกำลังสติ ถ้าความร้อนไม่พอ อาหารก็ไม่สุก แต่ถ้าสุกเมื่อไหร่อาหารนั้นก็จะแสดงคุณภาพออกมา" นี่แหละ คือ การพิจารณาที่ถูกต้อง!
เราควรบำเพ็ญสมาธิไว้เป็นพื้นก่อน เพื่อใช้ในการพิจารณาที่เกิดประโยชน์จริง

เมื่อคุณพิจารณาซากศพจนกระทั่งเกิดความสงบและแจ่มใสขึ้น และรอยยิ้มปรากฎบนใบหน้า เมื่ออยู่เหนือความขยะแขยงและความกลัว คุณจะเห็นสภาพความเป็นจริง โดยที่คุณเข้าใจมันจริงๆ เพราะคุณไม่ได้คิดเองจินตนาการเอง แต่จิตของคุณนั้นได้คำตอบจากธรรมชาติของวัตถุที่พิจารณาแล้ว นี้แหละที่เรียกได้ว่า "เกิดปัญญา" ไม่ได้แสวงหา ไม่ได้นึกคิด แต่มาจากการเฝ้าดูอย่างมีสติ ดำเนินในอริยมรรค

 

ขออนุญาตแนะนำนิดนึงนะครับ

แต่ก่อนนั้นผมก็เป็นเหมือนกันครับ คือนั่งไปได้สักไม่กี่นาทีขนจะลุกซู่เลยแล้วรู้สึกได้เลยว่ามีอะไรอยู่รอบๆ ตัวเรา ไม่ไหวครับออกจากสมาธิสถานเดียว เป็นมานานเลยครับผ่านไม่ได้ (ทั้งกลาววันและกลางคืนครับ) คือกลัวไปเลยครับ

สุดท้ายมีสหายธรรมท่านแนะนำว่า ตายเป็นตายช่างมันอย่าไปกลัว ให้มันรู้กันไปว่าจะเกิดอะไรต่อไป พอตัดสินใจอย่างนี้ก็เกิดอีกแค่ครั้ง สองครั้งครับ แล้วก็ผ่านไปได้ครับไม่กลัวอีกเลย ลองดูนะครับ ตายเป็นตาย ช่างมัน แล้วมันจะผ่านไปเองอย่างอัตโนมัติ

 

จงมีความเพียร ตั้งจิตให้ยึดมั่นในพระพุทธเจ้า ว่าขจัดทุกข์ภัยได้จริง ...ขออนุโมทนา..สาธุ ครับ

 

กล้วแบบแก้ไม่ได้ ก็เปลี่ยนเวลาเป็นเวลากลางวันเสีย นั่งไปกลัวไปแถมเมื่อยอีก คุมกายคุมใจไม่ได้ เติดเปิดเปิงปรุงแต่งกันไปต่าง ๆ นา ๆ ยิ่งไปทำกรรมฐานอสุภะแล้วคนเดียวด้วย หากไม่จบลงด้วยอนัตตา แล้วก็จะเห็นอะไรต่ออะไรเป็นผีไปหมด
เรื่องเวทนาทางกายเจอทุกคนครับ ก็เปลี่ยนบ้าง นั่งกำหนดเวลาบ้าง หากท่านไปปฎิบัติที่อื่นอาจารย์ฝึกกรรมฐาน ท่านอาจตำหนิเราได้ครับ

 

กลัวผีเหมือนกันค่ะ (เผอิญเป็นคนมีจินตนาการสูงส่งมากกก +ฟุ้งซ่านสุดๆ )ไม่กล้านั่งสมาธิตอนกลางคืนเลย ก็เลยเปลี่ยนมานั่งตอนตื่นนอน ก็ดีขึ้นหายกลัวไปบ้างแต่ง่วงนอนแทน อิอิ ส่วนกลางคืนไม่ได้นั่งสมาธิแต่สวดมนต์ใหญ่แทน สวดไปขนลุกไป

 

ง่ายๆคับ ให้คิดว่าเราตายไปก็เป็นผีเหมือนกัน แล้วนับภาษาอะไรกับคน คนเราก็เหมือนกัน เห็นจนชิน เรามีอะไรก็เหมือนๆักันเราก็เลยไม่กลัว และเราก็ไม่เห็นจะกลัวกับคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เลยจริงไหม ผีก็เหมือนกันตายไปเราก็เป็นผี ผีก็คงจะไม่กลัวผีด้วยกัน ให้คิดเสียว่าเราตายทุกขณะที่เราหายใจเข้าออก ร่างกายก็ไม่ใช่ของเรา ตายไปก็กลายเป็นปุ๋ยต้นไม้ ๐(^0^)๐"

เดี๋ยวนี้ผมว่านะ คนน่ากลัวกว่าผีซะอีก จิตใจคนเราสมัยนี้ตกต่ำลงทำให้มีพวกโจรเยอะขึ้น คนเห็นแก่ตัวมากขึ้น
จะมาทำร้ายเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เดินอยู่ดีๆอาจถูกทำร้ายเห็นๆจะๆ กว่า ผีซะอีก ผีคงจะไม่ขโมยสร้อยทองหรือเงินไปหรอกนะ มันจะเอาไปทำอะไรหว๋า ถ้าผีขโมยได้ผมจะตามไปดูเลย -*-

ถ้ายังไม่หาย ให้นึกถึงพระอาจารย์ พระศาสดา พระพุทธเจ้า พระสงค์ พระพุทธรูป หรือสิ่งศักสิทธิ์ ที่เรานับถือสักการะบูชาให้นึกเสมอ ว่าท่านได้อยู่เหนือศรีษะ อยู่หน้าเรา หรือ รอบๆตัวเรา อยู่ใกล้ๆ มีพระอยู่ เพียงเท่านี้ ทำให้อุ่นใจ สบายใจ (ได้ทำอานาปานสติ+กสินโดยไม่รู้ตัว)ความกลัวก็จะมะลายค่อยๆ หายไป เพราะว่าเรากำหนดจิตมีพระทำให้จิตใจเข้มแข็งขึ้น มีพระอยู่ในใจ มีพระอยู่ใกล้ๆ ผีก็ได้แค่มาหลอกเท่านั้น ตีเราได้ไหม ไม่ได้ เพราะเราอุปทานไปเองจิตใจฟุ้งซ่านไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ให้คิดเสียอย่างนี้ จะทำให้ความกลัวทุกอย่างทุเลาจนค่อยๆหายไปเองคับ

หรือจะทำสมถะ กำหนดคำภาวะนา เข้าพุธ ออก โธ หรือ เข้า นะมะ ออก พะธะ จิตใจจะได้จดจ่อมีสมาธิกับการที่เราภาวะนา หลุดไปนึกคิดเรื่องอื่นๆก็ไม่เป็นไร นึกขึ้นได้ว่าเรากำลังท่อง อยู่ ก็กลับมาท่อง ใหม่ ไม่เป็นไรทำไปเรื่อยๆ แรกๆก็อาจจะหลุดๆบ่อย พอนานไปสมาธิมีมากขึ้น ก็จะนั่งได้นานขึ้นครับ จิตใจเราก็จะเข้มแข็งมากขึ้นด้วย

ผมเป็นคนชอบนั่งสมาธิช่วงดึกๆคับ หลังจากตี2-3ไปจนถึงเช้า คับ เลยไม่กลัว ทำเป็นประจำ ^^; แรกๆกลัวมากหลังๆไม่กลัวแล้ว เพราะมันเงียบสงบดีีไม่มีเสียงรบกวน เห็นก็ดีมีุบุญที่ได้เห็น ไม่เห็นก็จะแผ่เมตตาให้

อนุโมทนาบุญกับเจ้าของกระทู้และทุกๆท่านที่เป็นเพื่อนนักปฏิบัติธรรม ขอให้บุญบารมี บุญเก่าส่งเกื้อหนุนให้ทุกท่านไปถึงยังนิพานในชาติปัจจุบันนี้ด้วยเทอญ สาธุๆ

 

ดิฉันก็กลัวผีมากกกก เหมือนกันค่ะ เป็นอุปสรรคในการทำสมาธิมาก คือกลัวเพราะโดนหลอกตั้งแต่เด็ก กลัวผีหลอกปัจจุบันก็เลยชิงหลอกผีมันวะก่อนเลย
คือเวลากลัว จะท่อง พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ หลอกผีมัน อย่าเข้ามานะ ฉันมีพระพุทธองค์เป็นที่พึ่งนะ ก็คลายความกลัวได้ค่ะ

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ธัมมะทานัง สัพพะทานัง ชินาติ
การให้ธรรมเป็นทานชนะการให้ทั้งปวง​

 

อนุโมทนา สาธุ กับทุกความคิดเห็น และทุกคำตอบ ของทุกท่านครับ

 

เคยเป็นเหมือนกันคะ....รู้สึกว่ามีอยู่รอบๆๆๆ ดำๆๆๆเลยคะ แต่ก้จะนึกถึงพระพุทธรูปเอา แล้วทุกอย่างก็สงบคะ

 

ตอบ เรื่อง กลัวผี

คุณเคยเห็นผีไหมคะ แล้วเวลาที่กลัวผีนั้นกลัวเพราะเห็นด้วยตาเนื้อ หรือว่า กลัวในใจเราคะ เนื่องจาก คนมักกลัวอยูที่ใจเรา ต้องแก้ใจตัวเองค่ะ การภาวนา ที่เรานำคำบริกรรม สัมมาอรหัง หรือ พุทโธ นั้นเป็นเพียงวิธีการ เราต้องรู้เห็นความจริงของโลก แท้ที่จริงแล้วผีคือสิ่งที่มาหลอกหลอนในใจเรา เราจึงกลัว วิธีแก้ที่ดีที่สุด ต้องลืมตา เดินจงกลมก่อนแล้วจึงนั่งลืมตา แล้วคิดถึงหลักความเป็นจริง ต้องเริ่มทำก่อนนะคะ :Admin:ธัมมรตนญาณี