บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง

บางคนมีดี บางคนมีเสีย นี่ก็เรื่องธรรมดา มีอวัยวะครบเหมือนกัน ยังถนัดในการใช้ไม่เหมือนกัน บางคนถนัดซ้าย บางคนถนัดขวา แต่ก็ใช้งานอย่างเดียวกันได้ บางคนถนัดเหมือนกัน แต่ประสิทธิภาพในการใช้งานไม่เท่ากัน หรือไม่เคยเอาศักยภาพที่แท้จริงของอวัยวะต่างๆ ออกมาใช้ให้ครบ เพราะเลือกที่จะทำตามความถนัด นี่ก็เป็นธรรมชาติหนึ่งๆ ที่แยกไปตามปัจเจกของเหตุปัจจัย

เมื่อมาทำงานปั้นที่ตนไม่เคยทำมาก่อน และไม่มีอยู่ในความคิดมาก่อน จึงทำให้รู้ว่าแท้จริงแล้ว ธรรมชาติสร้างอวัยวะทั้งหมดที่มีในกายเพื่อใช้งาน และสามารถใช้งานได้พร้อมๆ กันไปในคราวเดียวกัน มีประสิทธิภาพเหมือนกัน ศักยภาพที่แท้จริงของกายจึงปรากฏเมื่อเราใช้มัน

 

นักภาวนานี่จะเจอบทสอบอารมณ์เสมอๆ นะ ถ้าสติไม่ขาดจะเห็นเลยว่าเหตุการณ์นี้ๆ คือมารมาสอบอารมณ์

เราเองก็โดนสอบอารมณ์เรื่องปฏิฆะทุกวัน มันจะมีเสียงดังโครมครามและด่าทอให้ได้ยินทุกวัน วันไหนจิตอยู่ในกรรมฐาน ในฌาน ก็ไม่รับรู้ อุเบกขาโดยธรรมชาติ ก็เลยไม่รู้ว่าถูกสอบอารมณ์ มีหงุดหงิดบ้างแล้วก็ดับไป ลืมว่าหงุดหงิด

เมื่อวานได้เห็นความขุ่นใจจากผัสสะที่รับเข้ามาทางหู เพราะส่งจิตออกไปรับ ก็ดูมัน เหมือนมารจะรู้ก็ยิ่งกระหน่ำทดสอบ จนเราเผลอแสดงกรรมพูดออกมาว่า...น่าเบื่อ... (พูดกับตัวเองนะ) แล้วก็ฟุ้งกับตัวเองว่าบ้านนี้น่าจะอยู่ไม่ได้ซะแล้ว ไม่มีความสงบเลย ต้องไปหาอยู่ที่อื่น อยู่คนเดียว...ฟุ้งๆๆ ไป จนไปเห็นเรื่องตัวกู ของกู ส่งจิตออกนอกไปรับอารมณ์เข้ามา เห็นความยึดดี เห็นความปรารถนาดี แล้วก็ได้เห็นว่าทำไมไม่รักษาใจตน ปล่อยให้ผัสสะภายนอกเข้ามาปรุงแต่งให้ใจขุ่นทำไม ไปห่วงทำไมกับใจคนอื่น เค้าไม่รักษาก็เป็นความขุ่นใจของเค้า เราไม่เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย เท่านั้นแหละ จิตก็เป็นอุเบกขาไป เสียงด่าทอโครมครามพลันเงียบสงบลงไปเช่นกัน

ก็เลยมาอ๋อ...โดนสอบเรื่องปฏิฆะนี่หว่า

 

บทสอบอารมณ์ของนักปฏิบัติ นักภาวนา มารเค้าจะสอบไปตามภูมิธรรมของผู้ปฏิบัติ สังโยชน์ไหนที่ยังไม่ขาด ยังไม่ผ่านก็จะได้พบเจอแต่เรื่องกระทบให้กิเลสนั้นๆ ฟุ้งขึ้นมา ทีนี้ถ้าปัญญายังไม่เท่า สติมาไม่ทันก็หลงฟุ้งปรุงแต่งไปจนก่อกรรม วิบากกรรมก็ยิ่งเกิด ยิ่งร้อยรัดเข้าไปอีก จึงเผลอซึ่งสติ ขาดจากการภาวนาไม่ได้เลยแม้วินาทีเดียว แม้ลมหายใจเดียว

ถามว่ามารอยู่ที่ไหน ก็อยู่ที่จิตตนนั่นแล

 

เมื่อเรามองออกไปแต่ด้านนอก เราก็เห็นแต่ตัวเขา มองไม่เห็นตัวกู ก็การที่เห็นแต่ตัวเขา ความผิดเขานั่นแหละ เป็นเพราะมีตัวกู ตัวกูมันโผล่ออกมาตัวเบ้อเร่อ ใหญ่เกินคับแก้ว ตัวกูเกิด สติมันก็เตลิด...หายไปตามอารมณ์โทสะ เพราะโมหะนำพา

หลายๆ ครั้งที่เราตำหนิคนอื่นว่าขาดสติ แล้วเราเองล่ะมีสติหรือยัง

 

สององค์นี้เพิ่งปั้นเสร็จ
องค์จันทรคุปต์กับองค์ศรีสุทโธค่ะ ให้สายบุญในการร่วมเป็นประธานอุปถัมภ์ งานผ้าป่า 1,000 กองๆ ละ 999 บาท จัดหาเงินเพื่อสร้างบันไดทางขึ้นหน้าพระอุโบสถ วัดภูเพียง จังหวัดน่าน ปีหน้าค่ะ

บันไดเดิมชำรุดหักพัง พระและศรัทธาไม่ได้ใช้ประโยชน์มานานแล้ว เวลาพระจะเดินบิณฑบาตรท่านก็เดินอ้อมไปอีกทางหนึ่ง ศรัทธาญาติโยมมาวัดก็ต้องมาทางหลังวัด

วัดนี้ตั้งอยู่บนเนินเขาค่ะ ก็เลยคิดจัดทำโครงการสร้างบันไดพญานาค ใช้งบประมาณ 1 ล้านบาท ทอดถวายครั้งเดียวเลย ทำเป็นผ้าป่าสามัคคี ทอดพร้อมกัน 1,000 กองไปเลย

เล่าสู่กันฟังนะ ของที่ระลึกก็คงต้องเกี่ยวข้องกับพญานาค อยู่ระหว่างดำเนินการจัดหาค่ะ จะปั้นเองทั้งหมดหนึ่งพันองค์แจกก็คงไม่ทันแน่ๆ เดือนหนึ่งจะได้สักกี่องค์เชียว ถ้าหล่อก็ไม่นานเพราะเทลงพิมพ์หล่อออกมาแล้วนำเข้าพิธีปลุกเสกก็แจกได้เลย

 

ทดลองปั้นค่ะ เริ่มปั้นเมื่อเข้านี้เองเสร็จซะแล้ว คริคริ...ท้าววิรูปักโข

 

เมื่อวานอุ้มปู่ศรีฯ กับองค์จันทรคุปต์ไปส่ง อุตส่าห์บอกว่าวันนี้ปู่เอาโชคมาให้นะ มาห้าเศียรกับสามเศียร 53 ไม่มีใครสนใจฟังเลย....อดซิคะ

 

เครื่องประดับราคาเบาๆ สบายกระเป๋าเพราะทำเองกับมือ...เอามาอวดจ้า

 

วันนีัเพื่อนๆ ที่ทำงานเดิมพาไปทำทานปล่อยปลา 2000 กก. สร้างหลังคาพระอุโบสถ สร้างพระพุทธรูป สร้างระฆัง สร้างศาลาปฏิบัติธรรม น้อมนำอานิสงส์มาฝากกันทุกคนเลยค่ะ

รายการสุดท้ายได้ไปแวะพิพิธภัณฑ์เหล็กไหล หลวงพ่อมอบวัชระธาตุหยาดน้ำฟ้าให้ 1 องค์

ไม่เคยทัวร์ทริปอย่างนี้มานานแล้ว ก็สนุกดีและก็ยังคงขวางโลกอยู่เหมิอนเดิม 555 กายปฏิบัติตามแต่จิตขัดแย้ง

เมื่อคืนได้สนทนาธรรมในฝันอีกแล้ว จำได้แค่ว่าวัฏสงสารอยู่ที่กายและจิต เหมือนรู้แจ่มแจ้งเลย....ฝันหนอ

 

ดีใจเมื่อวานได้พบหลวงปู่ใหญ่ ท่านเมตตามากๆ ยิ้มอย่างเดียว ท่านอ่านจิตได้

เมื่อวานเดินชมตู้โชว์เหล็กไหล ใจชอบเหล็กไหลสีขาวเงินยวง ค่าบูชาคงจะแพง เพราะตู้ที่ให้บูชามีตั้งแต่ห้าร้อยไปจนถึงหลักหมื่น ก็นึกถามไปในใจว่าเงินยวงนี้ชอบ ขนาดพอเหมาะ ไม่ใหญ่เกินไป หลวงพ่อจะให้บูชาหรือเปล่านะ เพราะไม่ได้อยู่ในตู้ให้บูชา ใจก็บอกว่าชอบมากถ้าได้ก็คงดี หากบารมีเพียงพอที่จะได้ครอบครอง หลวงพ่อคงจะให้เอง...ว่าไปนั่น คิดนึกไป

ก็เดินชมไปเรื่อยๆ เหล็กไหลเจ็ดสีที่นี่ ไหลมารวมกันเป็นรูปร่างต่างๆ เป็นหลวงปู่ใหญ่ เป็นพญานาค เป็นฤาษี ฤาษีนาคราช ฯ ชมไปก็พิจารณาไป จิตบอกว่ารูปร่างต่างๆ ของเหล็กไหลเกิดจากฤทธิ์อภิญญาของการเล่นแร่แปรธาตุ จนเดินไปใกล้ห้องปฏิบัติธรรมของหลวงพ่อ ด้านข้างจะมีเหล็กไหลรูปพรรณสัณฐานต่างๆ ตั้งเรียงอยู่รวมถึงลูกแก้วดวงโตๆ มีสีฟ้า ชมพู ขาว เหลือง ม่วง. กำลังเพ่งพิจารณาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เหมือนกระทบเข้ากับกระแสที่มีความรุนแรง จึงเดินถอยออกมาจากตรงนั้น วนกลับไปดูเหล็กไหลที่ตู้ให้บูชา จิตก็บอกว่าสัณฐานต่างๆ ของเหล็กไหลต่างๆ ที่นี่ล้วนแสดงให้เห็นถึงอดีตชาติของผู้ครอบครอง....แล้วหลวงพ่อเคยเป็นอะไรมาบ้าง ทั้งพระ ฤาษีและพญานาคเลยหรอ...แล้วจู่ๆ ก็เกิดปิติวาบขึ้นมา. ใครมาทัก หันมองไปด้านขวาเป็นเหล็กไหลสัณฐานฤาษีนาคราชสามเศียร อ๋อนี่คือหลวงพ่อหรอ....คิดนึกถึงตรงนี้ หลวงพ่อก็เดินออกมาจากห้องไปนั่งบริเวณที่ญาติโยมรอพบ เราก็เลยไปนั่งเสนอหน้าบ้าง ท่านพรมน้ำมนต์ให้ฉ่ำใจเลย คนอื่นๆ นำของที่ตนบูชามาให้หลวงพ่อเสกเป่าอีกครั้งก่อนนำกลับไปบูชา เราแค่นั่งมองตาปริบๆ จิตบอกว่าท่านสำเร็จวิชาของหลวงปู่ใหญ่ เพราะหลวงปู่ใหญ่ท่านแตกฉานเรื่องธาตุ และแล้วหลวงพ่อู่ก็หยิบวัชระธาตุหยาดน้ำฟ้าสีขาวเงินยวงเหมือนที่อยู่ในตู้ส่งให้ สาธุ เราได้รับจริงๆ ด้วย ท่านยิ้มให้อย่างเดียว กราบลาเลยค่ะ

หลวงปู่ใหญ่เมตตาต่อศิษย์จริงๆ

 

เวลาจำศีลภาคฤดูร้อนใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว ยังไม่มีตังค์เลย 555 จะกลุ้มดีป่าว... ไม่ดี ถามเองตอบเอง

รู้สึกเบื่อๆ นอนดึกจนติดเป็นนิสัย อยากไปเกิดใหม่ 555 มันเบื่อปัจจุบัน ปัจจุบันมันน่าเบื่อ วนเวียนซ้ำซาก ตอนหลับก็คุย ไม่รู้จะคุยอะไรนักหนา

เมื่อวานดีใจได้เหล็กไหลอย่างใจนึก วันนี้รู้สึกปลง จะเอามาทำไมเนี่ย ก็ไม่ได้ใช้ทำอะไร เดี๋ยวก็ต้องไปหาน้ำผึ้งมาให้เสพอีก วุ๊ย...ฟุ้ง พอหยิบมาพิจารณาก็ดูเหมือนว่าคุ้นเคย เคยมีแล้วก็เอาไปทิ้งเพราะไม่รู้จักว่าคืออะไร...รู้สึกว่ามันเป็นภาระกับความมีต่างๆ นาๆ เบื่อจัง เบื่อตัวเอง

ใจคนไม่แน่นอน เดี๋ยวอยากได้ เดี๋ยวไม่อยากได้ อนิจจังทำหน้าที่ดีจังเลย

 

เรื้อรัง โรคระบาด รักษาให้หายขาดยาก เพราะเชื้อมันดื้อยา สภาวะดื้อยาเกิดจากรับยาไม่ครบ กินบ้างไม่กินบ้าง โรคที่ว่านี้คือโรคกิเลส กร๊ากๆๆๆ

 

โรคกิเลสเป็นโรคติดต่อ โดยมีตัณหา 3 เป็นพาหะแฝงมากับตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ สมคบร่วมกันกับอุปาทาน ความทะยานอยากในใจที่มีอยู่แล้วดั้งเดิม พุ่งทะยานเหมือนน้ำพุที่อยู่ใต้ดิน...กิกิ เพ้อออออออเจ้อ

 

อ่านเพื่อปรุงแต่งสัญญา เขียนเพื่อคายสัญญา
ทำไมเราจึงชอบสัญญา
ค้นหา...สืบหา หาไม่ถูกจุดจึงผูกสัญญาใหม่ไปเรื่อย
เทกระจาดสัญญา ขึ้นศาลพิพากษา ยกสัญญาให้เป็นโมฆะ

อ่านอย่างเดียว...ห้ามปรุงแต่ง

อันใดไม่รู้ ไม่เข้าใจ ก็ให้ทิังไปเสีย เลือกๆๆๆ เลือกได้ เลือกแต่สิ่งที่เข้ากันได้ เข้ากันไม่ได้จะรับมาไว้เพื่ออะไร เมื่อประกอบไม่ได้ก็นำไปใช้อะไรไม่ได้ กลายเป็นขยะรกใจ...หุหุ

สบายใจแล้ว ได้คายสัญญา

 

ทุกข์เกิด ทุกข์ดับ เป็นขณะจิตไปนะ เวลาหิวเราจะรู้สึกกระวนกระวายใจใคร่ได้กิน อุปาทานปรุงแต่งร่วมกับสังขาร สัญญาเกิดปรากฏว่าอะไรที่เคยกินในอดีตแล้วมันอร่อยลิ้น ตัณหาผลักดันให้อยาก โลภะกระตุ้นให้อยากกินมากๆ ทุกข์กระวนกระวายไป

พอได้กิน ทุกขเวทนาที่เกิดจากความหิวก็ดับไป พอมันดับไปเราก็รู้สึกว่ามีความสุข ก็ตกลงไปในความประมาทอีก

อันที่จริงนั้น ทุกข์มิได้ดับลงไปโดยสิ้นเชิง ยังมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเช่นนี้ เป็นวัฏจักรทุกข์ หากเราสามารถควบคุมเหตุปัจจัยได้ รอบความถี่ของวัฏจักรก็จะหมุนน้อยลงๆๆๆ ไปเรื่อยๆ จิตกล้าแข็งขึ้นมากเท่าไหร่ รอบของปัญญาสั่งสมมากเท่าไหร่ วัฏจักรทุกข์ก็หมุนน้อยลงไปตามปัญญาที่เข้ามาขัดขวางวงล้อ จนในที่สุดก็หยุดหมุน พอหยุดหมุนก็ถึงที่สุดแห่งทุกข์

 

อัปปนาโกศล ความฉลาดในนิมิต

เมื่อก่อนเราจะชอบคุยกับคนที่เห็นนิมิตต่างๆ นาๆ โดยมองว่าเป็นความพิเศษของจิต แล้วก็ทึ่งกับความพิเศษนั้น ยิ่งได้คุยก็ยิ่งเพลิดเพลินไปในกิเลสตัณหาอุปาทาน แหมมันช่างสนุกอะไรอย่างนี้ เป็นอาหารอย่างดีของนันทิราคะ

ครูบาอาจารย์ท่านสอนเรื่องความฉลาดในนิมิต ไม่ได้ปิดกั้นว่าปฏิบัติแล้วต้องไม่มีนิมิต ท่านให้ยกนิมิตนั้นขึ้นมาทำให้เป็นอุคคหนิมิตและปฏิภาคนิมิต เรียกว่าทำให้จิตมีพลังจากนิมิต การทำอย่างนี้จึงเป็นความฉลาดในนิมิต หรืออัปปนาโกศล เมื่อทำบ่อยๆ ก็เกิดความชำนาญเป็นวสี จิตมีกำลังหรือมีพลังจิต เมื่อจิตมีกำลังก็แสดงฤทธิ์ต่างๆ ได้ เรียกว่าฤทธิ์ทางใจ บังคับควบคุมได้ เอาไปใช้อะไรได้บ้าง ก็เอามาใช้ในทางธรรม ใช้ดับทุกข์ ใช้วิตกวิจารข้อธรรมต่างๆ ให้แตกฉาน วิจิตรพิสดารกันไป จนจิตเข้าสู่วิปัสสนาญานไปโดยลำดับ

แต่ทีนี้นักปฏิบัติส่วนใหญ่พอได้นิมิต มันหลงเลย เหตุเพราะยังไม่รู้จักกิเลสที่แท้จริง รู้แค่เพียงสัญญาท่องๆ จำๆ กันอย่างเดียว มันก็หลงซิ อุปาทานมันพาลากไปปรุงแต่งออกมาเป็นนิทาน นิยายหลายตอนจบกันเลยทีเดียว กิเลสงอกงามไปถึงไหนต่อไหน มีธรรมแทรกบ้างเป็นระยะๆ ตามกำลังของสติที่ทันบ้างไม่ทันบ้าง กลายเป็นโง่ซ้อนโง่ ไม่ใช่ความฉลาดในนิมิต

เมื่อก่อนเราจะเคืองผู้ที่บอกว่าเพื่อนเราหลงนิมิต เพราะตอนนั้นเราเห็นว่าเพื่อนเราเก่ง ปฏิบัติจนได้รู้เห็นเรื่องราวในอดีตได้ สามารถบอกเล่าได้ว่าใครเคยเป็นใครในอดีต มีกรรมพัวพันอะไรกับใครบ้าง เรามองว่านั่นคือประโยชน์ จนมาถึงวันหนึ่งที่ปัญญามันเจริญงอกงาม มันก็บอกว่าเรื่องราวพวกนั้นอ่ะ มันคือสัญญาที่ผุดขึ้นมา ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องจริง เพราะสัญญาในอดีตมันก็ยังโง่อยู่ เป็นสัญญากิเลสทั้งนั้น อย่ายึด เป็นสิ่งปนเปื้อน ทำให้หลง หลงทาง

นักปฏิบัติหลายคนนะที่หลงทาง เป็นที่น่าเสียดายวันเวลาที่ฝึกตนมา เพียงเพราะไม่ได้โฟกัสเรื่องสติ

 

คนเราเป็นอะไรก็แล้วแต่ เกิดเป็นโน่นนี่นั่น ก็มีแต่ทุกข์ ทุกข์ทั้งนั้น ทุกข์เกิดขึ้น ทุกข์ตั้งอยู่ ทุกข์ดับไป สนองตัณหาในใจได้ก็คิดว่าสุข สนองตัณหาในใจไม่ได้ก็เป็นทุกข์ สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา

อย่ามัวแต่ท่อง ให้ทำ ทำให้แจ้งลงไปที่ใจ ให้จิตให้ใจมันแจ้งกระจ่างขึ้นมา กลายเป็นปัญญาสว่างไสว

 

กระทู้นี้เกือบสามปีแล้วเนอะ ไม่รู้ไปเอาเรื่องราวอะไรมาพิมพ์ได้นักหนา ตั้งแต่มีเพื่อนจนทุกวันนี้ไม่มีเพื่อนแระ เพื่อนๆ อัพเกรด อวตารกันไปหมด หุหุ

อยากๆๆๆ อยากหยุดเล่า แต่ก็มีเหตุให้ได้เล่าทุกที กิเลสรุมเร้า 555

ก็เก็บไว้เป็นกระทู้พักผ่อนของตัวเอง มีคนอ่านบ้าง ไม่อ่านบ้างก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะเป้าหมายเป็นสาธารณะ

 

ว่าจะไม่เล่า แต่กิเลสรบเร้าให้เล่าเถอะ 555 เฟสมันอัจฉริยะเจงๆ ทำสีแบลคกราวด์ให้ด้วย

หลายวันมาแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อนนู้นนนนนนน...ฝัน

ฝันว่าไปร่วมงานปฏิบัติธรรม คนเยอะมาก มีทั้งพระและฆราวาส ทุกๆ คนจะอยู่กันที่ลานโล่งด้านนอก แต่เราดันมีที่พักเป็นห้องโถงใหญ่เหมือนศาลาหอฉัน

ต้องเข้าไปพักเพื่อรอเวลา เหมือนเดินทางไกล รู้สึกง่วงเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ในศาลานี้มีพระภิกษุพักรวมอยู่ด้วย จะแบ่งเขตกันเองโดยไม่ต้องบอกกล่าว เราก็นอนพักเพื่อรอเวลาออกไปทำกิจ

พอได้เวลาพระท่านก็ลุกขึ้นเตรียมตัว เราก็ลุกขึ้นหยิบผ้าไตรมาครอง...งงตัวเอง ทำไมไม่ใส่ชุดขาว ครองผ้าไตรเฉยเลย พระภิกษุรูปที่อยู่ข้างๆ เห็นเราเป็นผู้หญิงครองผ้าไตรก็คิดมาทดสอบ ทำท่าทีจะลวนลาม ส่วนเราก็พิจารณาว่าผ้าไตรนี้เป็นเพียงเครื่องหมายให้รู้ว่าผู้สวมใส่เป็นนักบวชแสวงหาความหลุดพ้น ยังมิใช่พระแท้ เพราะพระแท้นั้นคือจิต ไม่ใช่ชุด ก็ได้เห็นจิตตนเองที่ปล่อยวางในเรื่องชุดต่างๆ ที่ผู้อื่นสวมใส่ แล้วเพ่งมองแต่เรื่องจิตเป็นสำคัญ

จะต้องใส่ทำไมกันฟระ จิตเป็นพระแล้วใส่อะไรๆ ก็เหมือนกัน ไม่เห็นต้องครองผ้าไตรเลย....555 ฝันนะ

 

เมื่อเราเริ่มยึดในความมีต่างๆ เริ่มจากมีร่างกาย มีทรัพย์สิน มีความดี จิตก็เริ่มรู้สึกหนัก ไม่ปลอดโปร่งโล่งเบา รู้สึกระคายอยู่ภายในทุกครั้งที่เกิดผัสสะ นี่เป็นเพราะประมาทกับกิเลส จิตเพลิดเพลินไป ไม่อยู่ในกรรมฐาน