บทอภิณหปัจจเวกขณปาฐะ

ชะราธัมโมมหิ ชะรัง อะนะตีโต,
เรามีความแก่เป็นธรรมดา จักล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้,

พ๎ยาธิธัมโมมหิ พ๎ยาธิง อะนะตีโต,
เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา จักล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้,

มะระณะธัมโมมหิ มะระณัง อะนะตีโต,
เรามีความตายเป็นธรรมดา จักล่วงพ้นความตายไปไม่ได้,

สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว,
เราจะละเว้นเป็นต่างๆ, คือว่าจะพลัดพรากจากของรักของเจริญใจทั้งหลายทั้งปวง,

กัมมัสสะโกมหิ, เรามีกรรมเป็นของของตน,


กัมมะทายาโท, เราเป็นผู้รับผลของกรรม,

กัมมะโยนิ, เรามีกรรมเป็นกำเนิด,

กัมมะพันธุ, เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์,

กัมมะปะฏิสะระโณ, เรามีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย,

ยัง กัมมัง กะริสสามิ, เราจักทำกรรมอันใดไว้,

กัล๎ยาณัง วา ปาปะกัง วา, ดีหรือชั่วก็ตาม,

ตัสสะ ทายาโท ภะวิสสามิ,
เราจักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้นไป,

เอวัง อัมเหหิ อะภิณหัง ปัจจะเวกขิตัพพัง.
เราทั้งหลายพึงพิจารณาอย่างนี้ทุกวันๆ เทอญ.

เครดิต : หนังสือ "อภัยทาน ตัดเวรกรรม”
ส่งเสริมคุณธรรม พัฒนาชีวิต นึกถึงธรรมะ คิดถึง พุทธะดอทเน็ท​