เว็บพลังจิต ปฎิทินพลังจิตธรรมสัญจร 54

ของผมนี่เดินไปได้ประมาณ 9 กิโลเมตร
รองเท้าขาดเลยต้องถอดทิ้งยังดีหน่อยที่มีถุงเท้าอยู่
แล้วเดินต่อไปอีก 7 กิโลเมตรจนถึงพระพุทธบาทสี่รอย
วันเสาร์ทั้งวันเลยได้เดินเท้าโดยมีถุงเท้าที่ขาด ๆ ทั้งวัน
แต่ก็ถือว่าทริปนี้ได้ไปฝึกความอดทนเต็มที่เลยครับ

ปล. กลับถึงห้องรีบเช็คเท้าก่อนเลย แปลกมากที่ไม่มีแผลเลย อิอิ

 

ในส่วนความรู้สึกของขวัญในครั้งนี้ไม่สามารถพูดออกมาทั้งหมดได้ แต่จะขอพูดสั้นๆว่า "ดีมากๆ และมีความสุขมากในบุญครั้งนี้ "ถึงแม้นร่างกายจะปวดและเจ็บเพียงใดก็ไม่ทำให้ใจต้องท้อถ้อยในการเดินในครั้งนี้ ตอนไปขึ้นเขาวงพระจันทร์ขวัญไม่ปวดเมื่อยใดๆเลยแต่พอกลับบ้าน วันรุ่งขึ้นกล้ามเนื้อตรงน่องอักเสบไป3วัน แต่พอไปขึ้นเขาพระพุทธบาท4รอย ช่วงแรกก็ช่วยเขาลากกลองไปสักพักจนเชือกกลองหลุด และมองหาพักพวกไม่เห็นใครเลยจึงชวนบัดดี้ที่อยู่ด้วยกันคือคุณแตเดินขึ้นเขาไปด้วยกัน2คน เดินบ้างพักบ้างเดินทำสมาธิบ้างภาวนาบ้าง แต่ต้องขออนุโมทนาบุญกับผู้ชายคนหนึ่งที่เขาจุดธูปหอมกลิ่นกำยานแล้วปักไปตลอดทางช่วยเพิ่มให้ขวัญมีสมาธิในการเดินทำสมาธิมากขึ้นและมีแรงในการเดินในครั้งนี้ ถึงแม้นตอนเดินขึ้นเขากล้ามเนื้อขามันปวดเหมือนจะแตกแยกเป็นชิ้นๆเพราะทางมันลาดและชันและด้วยวัยและสังขารที่ไม่น้อยแล้ว แต่ก็ได้บัดดี้ที่ช่วยลากและดึงไปด้วยไม้ค้ำยัน และในที่สุดก็เอาชนะใจตัวเองได้ที่ได้เดินถึงพระบาท ตอนตี3กว่าๆ 2คนกับแตหาใครไม่เจอเรา2คนจึงไปไหว้และนั่งทำสมาธิตรงรอยพระบาทกันอีกสักพัก ตอนแรกว่าจะนั่งจนเช้าแต่ไม่ไหวเพราะอากาศหนาวมาก จึงต้องไปหาที่นั่งหลบหนาวในวิหารจึงเห็น1สาวกับ3หนุ่มนอนหลับอยู่ในนั้น ทั้งนี้และทั้งนั้นต้องขอขอบคุณและขอบใจทุกๆคนที่มีความรักและความสามัคคีมีน้ำใจกันทุกคน และเก่งๆกันทุกคนในการเดินครั้งนี้ และขอบอกว่ารักทุกคนมากนะโดยเฉพาะคุณหญิง

 

เตียวขึ้นดอย-ที่ไม่ธรรมดา

กลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน สะสางร่างกาย แล้วหลับเหมือนตาย ตื่นมาตอนเก้าโมงเช้า แว่บเข้ามาดู เห็นน้องหญิงมาโพสต์จองไว้ หาอะไรใส่ท้องแล้วนอนต่อตื่นอีกครั้งตอนบ่ายด้วยความสดชื่น เข้ามาดูกระทู้ว่าจะเขียนอะไรสักหน่อย แต่ระบบแฮ้งค์ไปซะเฉย หลายครั้งเลยปิด มาเข้าใหม่วันนี้..
แรกเมื่อได้รับเทียบเชิญ..ทริปนี้ต้องขอผ่าน ด้วยไม่เคยเดินเท้าระยะทางไกลแบบนี้มาก่อน ทั้งชีวิตชาวกรุงไม่ได้เอื้ออำนวยให้ร่างกายเฟิร์มได้ขนาดนั้น จึงตอบปฏิเสธไป จนแม่พิชญ์ส่งเทียบเชิญอีกครั้ง..ก็ยังลังเล..ใจนั้นสู้อยู่ แต่วัยและสังขาร..จะไหวหรือ แต่ชวนเชิญมาถึง ๒ ครั้ง คิดว่าทริปนี้คงไม่ธรรมดาเป็นแน่แท้ ตัดสินใจลงชื่อร่วมทริป...เดินซัก ๒ กิโลก็ยังดี ไม่ไหวก็จะโบกมือลาให้เค้าลากขึ้นรถล่วงหน้าไปนอนรออยู่ข้างบน..บอกแม่พิชญ์เค้าไปอย่างนั้น...
ทริปนี้จึงไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย..ไม่ฟิตร่างกาย ไม่ทานยาคลายกล้ามเนื้อทั้งสิ้น เตรียมกำลังใจไปอย่างเดียวกับขอเดินด้วยแรงกายที่ไม่เฟิร์มซักเท่าไหร่ เพราะทรุดจากทริปเฉพาะกิจ ๑ เป็นหวัดงอมแงม ยังไม่หายดี
๐๓.๒๐ วันเดินทาง เดินออกมารอรถแท็กซี่..โอย ตีสี่แล้วยังไม่มีรถมาเลย..เอ หรือทริปนี้จะไม่ใช่วาระบุญของเรา..แต่ในที่สุดแท็กซี่ก็มา โทรบอกน้องหญิงให้รอ..เราเป็นคนสุดท้าย
จนถึงวัดหนองก๋าย..จุดเริ่มต้นทางบุญ ผู้คนมากมาย เตรียมร่างกาย อัดขนมจีน กาแฟ เตรียมหาไม้เท้าพยุงกายที่ทางวัดจัดเตรียมไว้ แล้วนั่งรวมกลุ่มกันรอเวลาเริ่มพิธี..อากาศเริ่มหนาวเย็นลง ระหว่างรอได้มีโอกาสเห็นพิธีแห่หน่อแก้ว..เรียกแบบนี้มั้ย..ทางภาคกลางก็คือแห่นาคเข้าวัด สวยงามน่าชื่นใจ
จนได้เวลาเริ่มพิธี..พวกเราต่างน้อมจิตเข้าร่วมพิธี..บทสวดอันเชิญเทวดายังไม่ทันจบ ก็รู้สึก...จึงน้อมจิตอธิษฐานขอสืบสานประเพณี ตามรอยครูบาศรีวิชัย เพื่อเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา ขอน้อมนำคุณบิดา-มารดา คุณครูอุปฌาอาจารย์ คุณทวยเทพเทวดาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เป็นแรงบุญแรงใจให้ข้าพเจ้าทำได้สำเร็จด้วยเถิด..
เริ่มเดิน ๒๑.๓๐ เสียงกลองสะบัดชัย ดังกระหึ่มเหมือนปลุกกำลังใจ กำลังกายให้ก้าวเดิน แรกๆก็รวมกลุ่มกันได้ดีอยู่ แต่พอถึงจุดพักแรกหลังจากเดินได้ ๔ กิโลเมตร(ตอนนี้..คิดได้ว่าเราเดินได้เกินกว่า ๒ กิโลแฮะ..กำลังใจมา) ก็เริ่มแตกสาย เดินแซงขบวนแห่ขึ้นหน้าไปก่อนบ้าง เดินตามบ้าง แรกๆก็เดินคุยธรรมะครูบาอาจารย์กันไปใต้แสงจันทร์นวลสว่าง แต่พอเริ่มกิโลเมตรที่ ๘ เส้นทางชักชันขึ้น เริ่มล้า เสียงคุยก็ซาไป ต่างเดินภาวนากันไปเรื่อยๆ แวะพักบ้างเป็นระยะๆ จนถึงช่วง ๘ กิโลเมตรสุดท้ายเส้นทางชันเหลือหลาย มีบางช่วงที่ทางชันแบบหักศอก..บางครั้งเราลงนั่งหันหลังเป็นที่พิงให้กัน..โอยจะไหวมั้ยหนอ..ทุกครั้งที่คิดแบบนี้ จะมีกระแสลมพัดมาพร้อม..รวยริน ให้ยินดี..สาธุ ขอเชิญท่านทั้งหลายมาร่วมอนุโมทนา..
ที่สุดเมื่อโผล่พ้นโค้งสุดท้าย..ภาพวิหารในม่านหมอก สวยงามจับใจ เสียดายลืมถ่ายภาพเก็บไว้..

ภารกิจนี้เสร็จสิ้น ณ เวลา ตีห้า..นั่งพักสักพักแล้วหาที่แทรกกายลงนอน..หนาวจับใจ


สาธุ ขอน้อมกราบพระพุทธบาทสี่รอย ข้า..ทำได้สำเร็จ

ขออนุโมทนากับเพื่อนธรรมทุกท่าน
และขอขอบคุณ คุณ Bhothisata-เจ้าภาพอาหาร และของขบเคี้ยวระหว่างเดินทางด้วยค่ะ...ทริปหน้าขอไปด้วยอีกนะค๊า 4 4 4

 

เตียวขึ้นดอยครั้งแรกพิชิตขึ้นเขาสิบแปดกิโล​

ก็โมทนาบุญเพื่อนๆๆร่วมทริปทุกๆๆๆๆๆๆท่าน ปกติเป็นคนไม่ชอบอะไรที่เหน็ดเหนื่อยลำบากเวลาทำบุญก็ชอบโมทนาบุญ เวลาอธิฐ่านจิตก็ขอให้สำเร็จง่ายๆๆเร็วๆๆไวๆๆๆ ได้ร่วมไปขึ้นเขาวงพระจันทร์ก็เกิดติดใจเพราะขึ้นเขาสูงๆๆๆมันเหนื่อยเลยต้องตั้งจิตภาวนาตลอดการเดินทาง ผลที่ได้มันเกินคุ้มกับความเหนื่อยค่ะ เห็นทริปเตียวขึ้นดอยมีพ่วงไปพระธาตุลำปางหลวงพระธาตุประจำปีเกิดเลยตั้งใจไปด้วย และไปกราบพระธาตุหริภุญชัย เมื่อไปถึงวัดหนองก๋ายองค์พระประธานในวัดสวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆเป็นคนที่ชอบมองพระพุทธรูปสวยๆๆๆๆ อิ่มใจบอกไม่ถูกไม่รู้ใครช่างร่วมสร้างพระพุทธรูปได้งดงามแบบนี้อิอิอิอิ ได้ร่วมบุญบวชเณรแก้วถ่ายรูปมาฝากด้วยค่ะ เณรแก้วตาแดงๆๆเลยค่ะ การเดินทางขึ้นดอยเพื่อไปกราบพระพุทธบาทสี่รอย คิดว่าทุกๆๆท่านที่ร่วมเดินทางแต่ละท่านคงได้อะไรที่แตกต่างกันไป สิปแปดกิโลเมตรกับความทรงจำ เนื่องจากป่วยมาตั้งแต่กลับมาจากงานหลวงตาการเดินทางครั้งนี้มีความตั้งใจขอถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชาและสังฆบูชา เดินทางไปไอไปสังขารมันไม่เที่ยงจริงๆๆๆ ดีที่มีเพื่อนร่วมทางหลายท่านเดินบ้างพักบ้าง เวลาเราป่วยและเหนื่อยจิตมันไปจับคำภาวนา ทำให้ฮึดสู้ ก่อนขึ้นดอยอากาศหนาวเลยใส่เสื้อผ้าซะเต็มที่ เดินๆๆไปร้อนเหงื่อโซกโชคดีที่มีรถตำรวจผ่านมาเลยถอดเสื้อไปกับรถ ระหว่างทางโชคดีที่เห็นทั้งเด็ก หนุ่มสาว ทั้งคนแก่ พระภิกษุ เดินผ่านไป ทำให้คิดอะไรได้เยอะแยะ เมื่อมาถึงวัดพระพุทธบาทสี่รอย วัดสวยงามมากค่ะแต่อากาศเย็นมากๆๆๆๆ หาที่นอนได้ก็หลับไปทั้งที่อากาศหนาวๆๆๆๆ ตื่นมาไข้สูงปี๊ดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โด้ปยาแล้วบอกตัวเองขืนนอนต่อไม่ได้บุญแน่เลยแบกสังขารไปไหว้พระในโบสถ์ซึ่งสวยมากๆๆเลยค่ะปรากฏว่าไข้หายเป็นปลิดทิ้งเลย งานนี้ได้ติดทองที่ลูกนิมิตรบนโบสถ์ทั้งเก้าลูก ติดทองพระ องค์หลวงพ่อฤาษีลิงดำและหลวงปู่หลายองค์ในวัด น้อมจิตกราบพระพุทธบาทสี่รอย ถ่ายรูปเครื่องบวงสรวงมาให้ดูด้วยค่ะ ทริปนี้ก็ขอขอบคุณทุกๆๆท่านโดยเฉพาะพี่ชายที่เดินทางมาจากแดนไกลว่าจะเอารูปพี่ลงแต่เห็นพี่บอกไม่อยากเปิดตัวเลยไม่ได้โชว์ภาพพี่นะค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆนะค่ะหนิงจับฉลากได้ค่ารถแถมได้กินหมูสเต็กอร่อยๆๆๆ เสียดายที่ไอมากเลยกินได้นิดหน่อย อยากกินไอติมที่พี่ถือมาแต่นึกถึงเวลาไอแล้วต้องงดก่อน ไว้มีโอกาสฟ้าใหม่เดี๋ยวพาพี่ชายไปทานอะไรอร่อยๆๆๆๆนะค่ะ ที่ขอขอบคุณมากที่สุดสาวสวยเบาะหลังสุดที่เป็นหมอนวดจำเป็น ทุบไหล่ได้คลายเส้นหายปวดเลยค่ะ ทำให้ได้เดินทางไปทริปวัดท่าซุงต่ออย่างสบาย ขอบคุณพี่ญ.และสองเจ๊จิ๋มกะน้องกอล์ฟ-หวานที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันอยากบอกว่าดีใจที่รู้จักเพื่อนๆๆร่วมทริปทุกๆๆคนค่ะ อยากฝากถึงเจ๊ขวัญด้วยว่าครั้งนี้นั่งรถคนละกันแต่หนิงรู้ว่าเจ๊ขวัญเก่งเสมอค่ะ โมทนาบุญด้วยนะค่ะ ทริปนี้ถ่ายรูปมาน้อยนะค่ะเพราะเหนื่อยพอสมควร ภาพสุดท้ายก็เป็นภาพน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆของเพื่อนร่วมทริปที่ลงจากดอยค่ะ ดูแล้วคงรู้นะค่ะว่าทริปนี้เหนื่อยน่าดูอิอิอิอิอิ​

 

สวัสดีค่ะพ่อแม่พี่น้อง;hi2
เริ่มแรกต้องขอบคุณพี่หญิงที่เมตตาเลือกรูปที่ดูดีที่สุดของหวานมาลงขอบคุณพี่พิชญ์ที่เมตตาไม่นำเอารูปที่อุตบาทๆมาลงเรารู้ว่าคุณมีอยู่เยอะขอโทษผู้อ่านด้วยเพราะกระทู้นี้จะไม่มีสาระใดๆทั้งสิ้นอ่านมีสาระมาเยอะละลองของแปลกกันดูมั่งดีไหมทริปนี้ประเดิมด้วยทรงผมใหม่เอี่ยมไม่เคยตัดมาก่อนทุกท่านคงสงสัยอยู่ในใจว่ามันทำอะไรกะหัวมันมา?ตอบให้คำเดียวมันบ้าค่ะ นั่งอยู่บนรถตู้คนนั่งหลังคงสงสัยว่าเอ๊ะ ทำไมอินี่ต้องใส่หมวกกันน๊อกวะ โนโนนั้นไม่ใช้หมวกกันน๊อกหรอกจ๊ะ มันคือทรงผมที่อินที่สุดในสี่โลก(รวมpandoraด้วยท่านที่สงสัยข้ามไปเลยนะค่ะ)เลอะเทะมาเยอะละ มาเข้าเรื่องกันดีก่า ทริปนี้โดยส่วนตัวแล้วลึกๆรู้สึกตื่นเต้นอยากไปเร็วๆอย่างไงก็ไม่รู้ พี่เขาได้จัดให้เราอยู่ในคันที่เรียบร้อยที่สุด นั่งไปพูดกันแต่เรื่องธรรมะ ไม่มีเรื่องอื่นเลย แหมชั่งเหมาะกะเราเสียนี่กระไร คิคิ ตับๆๆๆ มาถึงที่พักกินข้าวที่สอง แหมน้องหมาน่ารักมากกก อ้วนปักเลยเลิฟสุดๆๆ กับคงกับข้าวไม่สนใจหมาน่ารักเป็นใช่ได้จับกินเลยดีมะ คิคิ ถึงวัดหนองก๋าย พี่หญิงได้เดินมาบอกว่าให้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดขาวปิดม่านแล้วเปลี่ยนบนรถก็ได้ เราคิดในใจ “ไม่ได้นะ น้องยิ่งหน้าตาดี นิสัยเรียบร้อยเป็นหญิงไทยจะให้มาเปลี่ยนตรงนี้ได้ไง” จึงเดินหาห้องน้ำแบบรีบๆพอเดินผ่านด้านข้างอนุสาวรีย์ครูบาศรีวิชัยเท่านั้นหล่ะ สะอึกเลยจะร้องไห้แบบปล่อยโฮ โอ้ยแม่เจ้าคนเยอะมากนะหวานอายเขาวะมึงอย่านะอย่า กระโดดถืบหัวตัวเองในจิตนาการไปสองที กลั่นกันสุดฤทธิ์ ตาแดงกันเลยเธอ จบข่าวไม่มีความหมายใดๆทั้งสิ้น เริ่มต้นปล่อยตัวนางงามเตี๊ยวขึ้นดอยตอนสามทุ่มทุกคนเดินเกาะกลุ่มกันอยู่เผลอแปบเดียวหายไปไหนหมดเนี่ย เหลือแต่หวาน กอล์ฟฟี้ พี่เบญจี้ พี่ร่มบุญซะงั้น ระหว่างเดินได้คุยเรื่องธรรมะกะพี่เบญจี้ รู้สึกดีมากที่คุยกับคนอื่นรู้เรื่อง555 เพราะปกติคุยเรื่องนี้ไม่ค่อยจะรู้เรื่องกะเขา เขาไม่เข้าใจเราบ้าง คุยแล้วมันเลอะเทอะไม่ใช่ตัวเรา สรุปคุยแล้วงงเราพูดไรวะเนี่ยและได้รับธรรมะจากพี่เบญด้วย อนุโมทนาด้วยนะคะ เป็นธรรมะที่เคยผ่านหูผ่านตามาแล้วแต่วันนี้ผ่านสมองเข้าดวงจิต ดังโครม ปกติเป็นคนที่ดื้อมากถือตัวแอบแย่แฮะๆ ฟังธรรมะไม่ค่อยจะเก๊ด เก่งมากพี่เบญ!สอนธรรมะให้ควายใส่หมวกกันน๊อกเข้าใจด้วย แต่ทุกคนอย่าได้ละทิ้งเขานาาา ถึงเขาจะดื้อแต่เขาก็ฟังนะแต่มันยังไม่เก็ดอ่ะ แต่เรารับได้ถึงเมตตาของทุกๆคนนะ และขอบคุณด้วยJ เดินไปเดินมาไปเจอกะพี่พิชญ์กะพี่เอ็มมี่ และพี่เอ็มมี่ก็หายไปเหลือแต่พี่พิชญ์ และพี่อ้อมก็มา และพี่เบญก็หายไป และพี่อ้อมก็หายไป และพี่หนิ่งก็มา (ถ้าผู้อ่านงงกรุณาอ่านซ้ำสักสามรอบและทำmind mapในใจดู ถ้ายังงอยู่อนุญาติให้ข้ามไปเลยได้ค่ะ) สรุปผู้รอดชีวิต ที่พอจะนับได้ว่าเดินด้วยกันจนถึง คือ แม่พิชญ์ แม่ร่มบุญ แม่นางหนิง คุณชายกอล์ฟ(คนนี้ตัวจี๊ดมาก) และหวาน สภาพเส้นทางไม่ต้องบรรยาย ชัน ชัน และชัน กับใครแม่งเป็นคนมาวัดวะสิบหกโล โกหกชัดๆ เดินจนร้อนพี่ร่มบุญต้องถอดทีละชิ้นทีละชิ้นจน..ใส่เข้าไปใหม่อีกเพราะนั่งพักปุ๊บก็กลับมาหนาวอีก ระหว่างทางเจอน้องหมาด้วย พี่พิชญ์ได้สละขนมปังให้หมาไปสองตัว แหมนางงามจริงๆๆ แม่เอ๊ย ถึงจุดพักเราเอามั่ง เก็บขนมปังมาสองอันกะให้น้องหมามั่ง (ชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย ทางที่จะไปมันยิ่งสูงยิ่งไกล หมาตัวไหนมันจะมาให้เราให้อาหารมันวะ โง่ได้อีก ตอนหลังอะไรๆ มันก็หนักเลยเกิดอารมณ์อยากจะเควี้ยงขนมใส่หัวหมาเลย แต่มันไม่มีไง เลยอดทำบาปไป 555) ระหว่างนั้นทุกคนเขาเดินภาวนากัน เรารึก็ฮำเพลงในปากไปชวนคนอื่นคุยไปเวรจริงๆๆสาวคนเนี้ย ถ้ามีโอกาสเจอกันคราวหน้าใครต้องการความเป็นส่วนตัวบอกได้เลยนะคะ ไม่โกรธจริงๆ ย่าเราก็พูดบ่อยว่าพูดให้มันน้อยๆหน่อย นี่คือช่วงระยะทางสองในสามแรกมันก็ไม่ค่อยมีอะไรมากนักหรอกไปได้เรื่อยๆๆ พอหลังจากนั้นสิ เด็กอ่อนหรือเด็กอ้อนของเราสิ ออกอาการงองแง กอล์ฟเดินนำหน้าพี่หนิงไปตดไป ดังมาก(จริงๆๆก็อยากทำเหมือนกันอ่ะนะ แต่ไม่ออกอ่ะแฮะๆ) จนพี่หนิงเร่งสปรีดแซงสองตัวนี่ซะเลย 555 ของเขาดีจริงๆ จะหลับตาเดินให้เราจูงนำทางไปบ้างหล่ะ แหมตูจะเดินเป็นชาลีแชปรินอยู่แล้ว เดี๋ยวเทอะเมิงงงงกลับไปบ้านจะจัดให้หนักเลยทริปนี้งอแงมาก ปกติไม่เป็นนะ พักกันระหว่างทางแม่พิชญ์ใช้มนต์ดำคะ เรารึก็ใจดีให้พิงเอาไออุ่นจากลูกๆไขมันของเราเห็นว่าตัวผอมแห้ง พอแกลุกไปทีเราหมดแรงอ่าาา (จิตนาการไปเองทุกคนอย่าได้คิดมากนะคะ) ยิ่งช่วงสุดท้ายทุกคนเดินกันเงียบกริบ พอถึงสองโลสุดท้ายนี่สิแม่งไกลโครต ชันโครต พี่หนิงถึงกะอุทานว่า โอ้วโฮะ เมื่อได้เห็นทางข้างหน้า ทางที่เหลือพี่หนิงก็เดินนำหายไป(แอบคิดเองว่าเป็นเพราะพิษตดของตากอล์ฟฟี้ของเรานี้เอง) ส่วนพี่พิชญ์ ก็เดินรั้งจนพี่ร่มบุญต้องบอกให้หยุดก่อนแล้วกลับไปดู กราบขอโทษไว้นะที่นี้เลยนะคะ ขามันหยุดไม่ได้แล้วอ่ะ ลงเนินด้วย กระดูกสันหลังจะเอียวหันตัวกลับจะไม่ไหวเลย ไอ้เราก็นึกว่าเขาจะปรีกวิเวกเหมือนพี่เบญเลยไม่ค่อยเป็นห่วงด้วย ไม่ได้แก้ตัวนะแต่คิดอย่างนี้จริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ ตอนนี้ก็เหลือกันสองคน สองสามีภรรยา คุณกอล์ฟมันงอแงอิบหายเลย จะหลับบ้างละ ง่วงนอนแล้วไรเงี้ย เดินหลับตาบ้างละ ตอนที่พี่หญิงเห็นเจดีย์แกดีใจใช่ไหม สองสามีคู่นี้ชื่นชมความงามและ บ่นคร้าาาไมมันไกลอย่างงี้วะ อีกไกลชิบ บร้าๆๆ บาปหนานั้นเอง555 ยิ่งใกล้ก็ยิ่งหมดแรงไงก็ไม่รู้ สรุปถึงตีห้า เข้าไปหาที่นอนในตู้กระจก คุณสามีก็เหนื่อยจัดหลับก่อนนอนกรนคร่อกๆๆ ไอ้เราก็ลืมตาจะมาจับพลิกให้ตระแครง wellกำ มันนอนตะแคร่งอยู่แล้วนี่หว่า แล้วตู่จะทำไงละเนี่ย หมดปัญญา ขากลับหลับเป็นตาย ได้กินข้าวฟรีจาก พี่Bhothisataด้วยสองมื้อแหนะขอบคุณครับแต่ไม่ค่อยสบายใจไงก็ไม่รู้เพราะโดยปกติสองสามีภรรยาคู่นี่กินกันเกินมนุษย์ด้วยสิ อย่างไงๆก็อนุโมทนาด้วยนะครับบ กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ คืนนั้นคุณสามีก็ไอแข่งกะเสียงกรนของภรรยาcatt25 แหมจะหาภรรยาแสนดีขนาดนี้ได้ที่ไหนเนีย ท้ายสุดต้องขอบคุณผู้จัดทริปทุกๆคนด้วย อนุโมทานาบุญด้วยนะคะ<O</O
ปล.ถ้ามีถ่อยคำได้ไม่ถูกใจ เขียนเยอะไป โม้มากไป พูดจาไม่สุภาพ ขอได้โปรดยกโทษให้น้องสาวคนนี้ด้วยนะคะ<O</O
สวัสดี<O</Orat_wting

 

นิราศพระพุทธบาทสี่รอย...

ถึงพระบาท สี่รอย ได้มองหา
เหมือนเคยมา เยี่ยมเยือน แต่หนหลัง
สรรพสิ่ง เปลี่ยนผัน ไม่จีรัง
สิ่งเคยยัง วันนี้ กลับเลือนลาย...

ใกล้แ่ค่กาย หารู้ ว่าอยู่ใกล้
ไกลสุดไกล กลับมอง ถวิลหา
เพชรในตน กลับเมินไม่มองมา
เฝ้่าคอยหาแต่เพชรอยู่นอกกาย ...

ต่อไปน้องแทนจะเล่าบ้าง ...
ขึ้นต้นด้วยนิราศ ก็ต้องเศร้า ๆ ตามบรรยากาศที่เย็นสุดขั้วของยอดดอย

ก่อนเดินทาง ได้เตรียมตัวทั้งร่างกาย ก็ฟิตเต็มที่เน้นยกเวทต้นขา น่อง
เป็นส่วนใหญ่เพราะต้องอาศัยมันขึ้นดอย ด้านจิตใจก็เน้นเจริญสติ สมาธิ
ตามปกติ ด้วยในใจลึกมันคิดว่าเรามีหน้าที่ที่ต้องทำ
แต่เนื่องจากอาการหวัด ก็เลยได้ไม่เต็มที่

จนวันเดินทางออกจากบ้านไปนอนค้างกับน้องสาวแถวบางเขน
อาการหวัดก็ยังไม่ดีขึ้นไอ เป็นระยะ ๆ น้องจึงเตือนว่า จะไหวเหรอ
ก็บอกว่า ไหว ซัดยาเข้าปากไป 1 กำ จำได้ว่า พารา 2 เม็ด
แก้ไอ 1 แก้แพ้ 1 แก้อักเสบ 1 ขับเสมหะอีก 1

ตื่นมาตีสองอาการทุกอย่างหายหมด จนน่าแปลกใจ
ไม่มีอาการอิดโรย หรือไออีกเลย ก็จัดแจงเดินทาง
เป็นคนแรกที่ถึง ปตท.สนามเป้า ก็นั่งจิบกาแฟด้วยบรรยากาศ
ที่เย็นสบาย สักพัก มีน้องผู้หญิงท่านนึงมาจากบางนา
(อิอิ คุยกันตั้งนานสองนาน ไม่ได้ถามชื่อ)
รอสักพัก ทีมเตียวขี้อดอยก็มากันพร้อม ก็ออกรถ

พอขึ้นรถจะวางหัวสักหน่อย ตายละใครเอาที่วางหัวไปไหน
วางหัวก็ไม่ได้ จะลดตัวลงเพื่อผ่อนคลายเข่าก็ชนกับเบาะตัวหน้า
คิดในใจ ถ้าพักผ่อนไม่พอ ไมเกรนถามหาอีกแน่ตู
(ในระหว่างทางเลยเจริญสติ ทำสมาธิไปบ้างเพื่อเพิ่มเวลาพักผ่อนให้ตัวเอง)

มาถึงพระธาตุลำปางหลวง ก็ได้ลงไปเยี่ยมเยือน วัดวาอาราม วิหาร
สวยงามมาก ๆ (โดยปกติเป็นคนชอบศิลปะล้านนาอยู่แล้ว)
เที่ยวชมเสร็จก็ปลีกตัวจาก ทีมงาน มาหาขนมข้าวซอยตัด
ที่สุดแสนจะโปรดปราน (บ่ไจ๋แฮ่มเมืองแต้ บ่ฮู้จักกิ๋นเน้อ)
เจอแม่อุ้ยก็ถามว่า ราคาเต้าใด แม่อุ้ยบอก ซาวห้าบาทจ้าว
ก็เลยเอามาสองห่อ นั่งกินมาในระหว่างทาง
แถมลืมทิ้งไว้ในรถ ดีที่น้องปาล์มเก็บไว้กินแทน แล้วค่อยสัพเพมาให้พี่นะ..อิอิ

ส่วนพระธาตุเมืองหละปู้น เคยมาแล้วเมื่อปีกลาย ก็มิได้แปลกตานัก
ก็กราบไหว้พระขอพร แล้วก็แวะไปเดินกาดขัวมุง
กาด แปลว่า ตลาด ขัว แปลว่าสะพาน
ก็รวมความว่าตลาดสะพานมีหลังคามั้ง ...
ที่จริง ที่นี่มีก้วยเตี๋ยวลำไยที่อร่อยอยู่ด้านหลังขัวมุง
แต่กลัวจะไม่ทันเวลาก็เลยไม่ได้ชวนน้องปาล์มไปนั่งกิน

เสร็จสรรพ ก็เดินทางมุ่งหน้าสู่วัดหนองก๋าย
ตั้งใจไว้ตั้งแต่มาว่า อยากกราบขอพรครูบาพรชัย
ระหว่างที่นั่งเข้าพิธีที่วัด ก็พยายามมองหาท่าน ก็ไม่เห็น
ก็คิดว่าคงไม่ได้กราบท่าน เพราะญาติโยมก็ล้นหลาม
ที่วัดหนองก๋ายก็เกิดปีติความสว่างสไวในใจมากมาย ...

พอถึงเวลาจะเดิน ก็เดินประกบกับพี่หญิงและน้องปาล์ม
ขนาบซ้ายขวา (เหมือนเป็นหน้าที่ต้องทำ)
ช่วงแรก ก็เดินเจริญสติเหมือนจงกรมธรรมดา
ไม่ได้เข้าสมาธิแต่อย่างใด เพราะยังอยากจะสนุกกับขบวน
และสรรพสิ่งริมทาง ก็เดินไปมีสติกับกายกับใจตนเองไปเรื่อย ๆ
สักพักแม่หญิงจ้าว เริ่มเล่นของ เดินเร็วขึ้นมาทันตา
เราก็รู้สึกดีใจ เพราะเดินเกาะกลุ่มกันมันเดินลำบาก
เหยียบแข้งเหยียบขากัน ก็เลยสปีดฝีเท้าตามไปเรื่อย ๆ

มาถึงช่วงที่ 3 เริ่มมีอาการแปลก ๆ
พลังในตัวเริ่มแผ่ออก (จักระ) จักระหมุนสับสนมาก
ขณะนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร สักพักนึง
ฝ่ามือซ้ายเริ่มเกร็ง จนต้องกางฝ่ามือออก
แข็งชาเหมือนโดนล็อค แหวนจักรพรรดิ์ที่สวมไว้
ก็ส่งพลังเหมือนกระแสไฟช็อตออกมาเป็นระยะ
มือขวานั้นพี่หญิงเกาะ มือซ้ายโดนยึดไว้
ตายละทีนี้ทำไง นึกถึงหลวงปู่ดู่ขึ้นได้ ก็เลย
สัพเพไปในระหว่างทาง สักพักร่างกายแน่นด้วย
กำลังจักรพรรดิ์ ที่ทราบเพราะคนอื่นหนาวกัน
แต่เราไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกเลย ตั้งแต่จุดที่สาม
จนถึงหน้าวัด

มาถึงวัด ก็กินข้าวต้มกันเสร็จ ก็หาที่นอนกัน
สรุปห้องกระจกก็เต็ม ก็มุ่งหน้ากันไปอุโบสถจตุรมุข
แสนงดงาม แต่แฝงไว้ด้วยความหนาวเหน็บ
จนต้องลงกินเนสบุ๊คไว้ในใจตนเอง
เที่ยวมาทั้งนอกทั้งในประเทศ แต่ความหนาวสู้ในโบสถ์นี้ไม่ได้เลย
เย็นอาจไม่เท่าไร แต่ไม่มีแม้กระทั่งผ้าห่มนี่จิ สุด ๆ
(ผ้าห่มก็เอาไปพร้อม แต่รถกลับอยู่ด้านล่างไม่ได้ขึ้นไปก่อน)

ได้ที่ ที่จะนอนก็ไปหยิบเบาะมาสามอันรองหัว
ให้พี่หญิงอันนึง เราอันนึง น้องปาล์มอันนึง
ก็ข่มตาให้หลับ เย็นมาก หลับตาไปได้ สัก 20 นาที
ไม่ไหว หัวเหอชื้นจนเปียก หันไปเห็นมีคนแอบหลบ
ทิ้งกายยกใจหนีไป เอิก้ ๆ ลองเอามั้ง
กลั้นใจจะเข้าสมาธิ แต่ไม่ไหวเวทนามันกล้าเกินไป
ขืนนั่งต่อได้จับไข้แน่ ๆ ใจมันบอกอย่างนั้น

ก็เลยเดินออกมา ก่อนออกเหลือบไปเห็นเจ้าปาล์ม
นอนหน้าซีดเผือด (นึกในใจมันตายรึยังหว่า..อิอิ)
พอเดินออกมา ก็เห็นสองสาวไม่รู้จัก็วิ่งหาที่นอน
หลบความหนาวเช่นกัน ออกมาด้านนอก
ยิ่งเย็นและชื้นจัด ใจมันบอกต้องหาที่นอนให้ได้
อย่างน้อย 1 ชม. ไม่งั้นไมเกรนจะเล่นงานแก

ออกมากลางลานหน้าโบสถ์ก็มองหาที่นอน
ช่วยลูกด้วยเถิดหนาวเหนือเิกิน ในใจ
มันก็คิดถึงห้องกระจกขึ้นมา เหมือนเทวดาจัดสรร
เดินเข้าไป เวลาตี4 พอดีมองหาที่นอน
เต็มหมด แต่มีที่ว่างใกล้ คุณลงท่านนึงที่แสนจะเมตตา
แถมมีหมอนวางไว้ให้เสร็จสรรพ เลยเข้าไปข่มตาหลับได้

ตื่นมา ตี 5 กว่า ๆ ได้ยินเสียงประกาศเตรียมการบวงสรวงเทวดาที่
ดูแลพระบาทเจ้า ก็เหลือบไปเห็นพี่หญิงกับน้องปาล์มนอน
อยู่ด้านนอก แล้วก็รีบไปล้างหน้าล้างตา กินข้าวต้มเจ กับกาแฟ
ก็มาชวนน้องปาล์มไปกราบพระพุทธบาท

ต่อมาก็เข้าร่วมพิธีในพระอุโบสถ ได้ชวนน้องปาล์ม
ปิดทองลูกนิมิตรอบพระอุโบสถจตุรมุข และเข้าร่วมพิธี
เสร็จสรรพ ครูบาพรชัยพรมน้ำมนต์
ตอนแรกกะว่าจะเดินออกไปแล้ว แต่ใจมันก็คิดว่า
เราควรจะไปรับน้ำมนต์ครูบาเจ้า ตามวิสัยผู้เคยบวชเรียน
ไปสถานที่ใดก็ต้องพบเจ้าของที่ ก็เลยพยายามเข้าไป
คนเยอะมาก แล้วเราจะเข้าไปอย่างไร น้ำมนต์ก็ยังไม่ถูกหัวเลย
สักพักเหมือนเทวดาเปิดทาง พร้อมทั้งมีที่ว่างด้านหลังครูบาเจ้า
ให้เสร็จสรรพ จำไม่ได้ว่าเดินเข้าไปแหวกผู้คนไปได้อย่างไร
ไปชิดตัวครูบา เหมือนความคุ้นเคย ก็ออกปากว่า
ครูบาขอรับ ทางนี้โต้ยเน้อ...
ได้ยินเสียงครูบารับคำ อือ ๆ ๆ แล้วท่านก็เมตตาหันหน้ามา
แล้วใช้ไม้พรมน้ำมนต์แตะที่หัว และตวัด 2-3 ครั้ง
ปีติเต็มเปี่ยม ก็รีบ ๆ เดินออกมา
(ตอนหลังได้ยินน้องปาล์มที่อยู่ด้านนอกบอกว่า ท่านหันมา
จะพรมให้อีกรอบ แต่เราเดินออกมาเสียก่อน)

หลังพิธีก็หาอะไรใส่ท้องเดินทางกลับ
ต้องขอขอบคุณอาหาร และของขบเคี้ยวขณะเดินทาง
กับพี่ผู้เมตตาสูงสมชื่อ (ขอบอกว่าชอบแอบดูท่านเวลา
นั่งสมาธิแล้วใจหาย ..อิอิ เมื่อไรฉันจะนิ่งได้อย่างท่านละนี่)

ปล. ..เราไปถึงคนแรก และก็กลับถึงบ้านคนแรก..อิอิ
เนื่องจากลงรถก่อนเพื่อนเขา
ทุกคนยอดเยี่ยมมากเลยครับทั้งทีมเลย
แล้วเจอกันคราวหน้าเมื่อธรรมจัดสรร ....

น้องแทน ...

 

ตอนเดินในป่าในช่วงหลังพัก 4 กิโลเมตรแรก รู้สึกเหมือนโดนอะไรซักอย่าง
รู้สึกวูบๆ ไปหมด ก็เลยเดินภาวนาสัมปจิตฉามิไปตลอด กะจะย่นระยะทางซะเลย ฮาา
เดินแบบจับจังหวะไม่เร็วไม่ช้าเกินไป เพราะถ้าเดินเร็วบ้างช้าบ้างจะเหนื่อยไว
ตอนแรกก็กะจะเดินแซง แต่พี่หญิงว่าไม่ให้แซงขบวนเลยไปช่วยเขาลากบุษบกบ้าง
กลองบ้าง เพราะดูแล้วผู้หญิงซะส่วนใหญ่ ตอนเดินก็ไม่ปวดขาหรอก ง่วงกับเมื่อย
แต่ 4 กิโลเมตรหลังเหมือนรองเท้าจะกัด เพราะผมไม่ชอบใส่รองเท้าแตะ ไปไหนจะ
ใส่หุ้มส้นตลอดทำให้นิ้วก้อยปวดเหมือนนิ้วซ้น ก็ไม่ได้สนใจภาวนาแล้วเอาจิตไปกราบพระบนนิพพาน ปล่อยให้ตัวเดินต่อไป ฮาาา พอเดินถึงก็เข้าไปนั่งพนมมือ
แล้วก็หลับ ตื่นมาหารถตู้ไม่เจอกะจะเข้าไปหลับซะหน่อย กะจะไปกราบรอยพระพุทธบาท แต่เจ้าหน้าที่ปิดไม่ให้ขึ้นไปซะละ เลยไปหลับบนรถตู้ ตื่นมาก็เลยไปกราบก่อนกลับ ตอนกลับมาถึงห้องก็กราบพระก่อนเลย เพราะก่อนไปขอพรไว้เยอะ
ขอให้ฝนไม่ตก ขอให้ไม่หนาว ขอให้เดินทางปลอดภัย ขอให้ท่านจตุมหาราชส่ง
เทวดามาช่วยคุ้มครองทุกท่านที่ไป ก็จุดธูปเทียนไหว้พระก็พอดีเป็นวันพระพอดีด้วย ตื่นเช้ามามีอาการปวดเล็กๆน้อยๆเพราะเดินนาน ก็ลองวิ่งลงบันได ก็วิ่งได้ปกติ
เหมือนไม่เคยเดินทางไกลๆ

ปล. วันศุกร์เจอกันครับพี่หญิงและเพื่อนๆสหายธรรม