ประสบการณ์เจอผีครั้งแรก

วันนี้ขอนำประการณ์ทางวิญญาณมาเล่าสู่กันฟังบ้างครับ ผมเองได้พบเจอเรื่องแบบนี้บ่อยมาก มากจนความรู้สึกกลัวนั้นหายไปเลย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้พบเจอแล้วครับ หลังจากได้ปวาณาตัวเป็นลูกศิษย์ของครูบาอาจารย์ท่านนึง และได้เข้าวัดปฎิบัติธรรมตามแบบของท่าน เรื่องภูติผีวิญญาณก็แทบจะไม่ได้เจออีกเลย คนเราทุกคนย่อมมีครั้งแรกเสมอใช่ไหมครับ เรื่องเจอผีสาง วิญญาณต่างๆของผมก็มีครั้งแรกเหมือนกันครับ ผมเลยจะมาเล่าประสบการณ์เจอผีครั้งแรกให้อ่านกันครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 2547 ผมได้เข้าเป็นทหารเกณฑ์ เมื่อปี 2546 พอต้นปี 47 เกิดเรื่องปล้นปืนทางใต้ หลังจากเกิดเรื่องพวกผมก็ถูกส่งไปทางใต้หลังเหตุการณ์ปล้นปืนเพียงแค่ 2 วัน ถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่ชุดบุกเบิกชุดแรกๆเลยครับที่ลงไป คืนแรกที่เราลงไป เราไปพักกันที่ค่ายทหารในจังหวัดยะลา หลังจากนั้นก็มีการแบ่งกำลังเป็นกองร้อยต่างๆกระจ่ายไปอยู่ตามพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ ซึ่งที่พักตั้งฐานของพวกเราส่วนใหญ่ก็จะเป็นตามวัดในพื้นที่ ย่างเข้าเดือนที่ 4 กองร้อยผมย้ายมาที่อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี และได้เข้าไปตั้งฐานปฏิบัติการ ณ วัดแห่งนึงในอำเภอนั้น ช่วงนั้นเป็นช่วงปล่อยทหารลากลับบ้าน ทำให้หมวดผมเหลือทหารไม่เพียงในการปฏิบัติงานต่างๆ วันแรกที่เราย้ายเข้าไป เมื่อจัดตั้งฐาน ทำป้อม ทำที่พักอะไรเรียบร้อยหมดแล้ว ก็มีการจัดเวรยาม ซึ่งแต่ละเวรยามจะเข้ายามเพียงแค่ทหาร 1 นายเท่านั้น เพราะกำลังพลไม่เพียงพอ ผมเอง เข้าผลัดเวรยามช่วง ตี2- ตี4
ช่วงกลางวันก่อนเข้าเวรยามผมก็พักผ่อนทำภารกิจส่วนตัวต่างๆ สภาพฐานที่ตั้งเรา จะอยู่ช่วงด้านหลังของวัดติดกับเมรุเผาศพ ดูจากสภาพวัดก็ไม่ใช่วัดเก่าแก่อะไรมากครับ มีพระสงฆ์อยู่เพียงแค่ไม่กี่รูป บริเวณรอบวัดจะเป็นที่อยู่อาศัยของชาวไทยมุสลิมซะมากกว่า บริเวณด้านหน้าและด้านข้างจะมีกำแพงล้อมรอบ แต่ด้านหลังไม่มีกำแพง เป็นทุ่งนาโล่งจรดถนนของชาวบ้านที่ใช้สัญจรไปมา ดูรูปการแล้วไม่ใช่วัดที่น่ากลัวอะไรมากครับ คือไม่น่าจะวังเวง ผมก็พักผ่อนทำภารกิจส่วนตัวต่างๆจนกระทั่งช่วงดึกก่อนเข้าเวรยาม ก็มีเรื่องให้หนักใจคือ บริเวรที่เราตั้งฐานไม่มีดวงไฟสักดวง แล้วก็ได้รับคำสั่งห้ามเปิดไฟเด็ดขาด เว้นดวงไฟรอบฐานด้านนอกที่ส่องไฟสว่างกระจายอยู่รอบฐาน และจุดที่พวกเราเข้าเวรคืออยู่ด้านหลังเมรุเผาศพพอดี จุดนั้นจะห่างจากโรงนอนพวกผมประมาณ 30-40 เมตร ตอนนั้นก็ได้แต่กังวลแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ครับ คำสั่งนาย ^_^
จนถึงช่วงผมเข้าเวร เพื่อนทหารก็เดินมาปลุก ผมก็ลุกแต่งตัว ก่อนเดินไปนั่งที่จุดเข้าเวรก็ถามเพื่อนทหารมาปลุกว่ามีอะไรผิดปกติไหม เค้าก็บอกว่าไม่มีอะไร ผมก็เลยเดินไปนั่งตรงจุดเข้าเวร ระหว่างนั้นก็ลุกเดินบ้างไปตามจุดต่างๆ ซึ่งการเดินของผมเป็นเส้นบังคับให้เดินรอบเมรุ ณ เวลานั้นบอกได้เลยว่าถึงแม้ไม่เจอผีก็ขนลุกแบบสุดๆ สายตาไม่กล้าแม้จะหันไปมองบนเมรุ ได้แต่มองไปยังบริเวณอื่นๆของวัด บรรยากาศมืดมากครับ ในมือมีเพียงสปอร์ตไลท์ดวงเล็กๆที่เอาไว้เปิดส่องตามจุดต่างๆไม่สามารถเปิดไว้ตลอดได้ หลังผ่านไป 1 ชั่วโมง ผมก็เริ่มนั่งมากกว่าเดิน ตอนนั้นเริ่มมีอาการง่วง เริ่มนั่งสัปหงก แต่ก็พยายามจะประคองสติไม่ให้หลับ พยายามสบัดหน้ายืนยกขายกแขน ช่วยสลัดความง่วง ผ่านไปสักพัก ระหว่างนั่งสัปหงกครึ่งหลับครึ่งตื่น ช่วงที่เงยหน้าขึ้นมา สายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากจะเห็น เป็นร่างวิญญาณหลายๆร่างๆ นั่งกันอยู่รอบโต๊ะม้านั่งหินอ่อน จุดที่ผมนั่งเป็นม้านั่งหินอ่อนสองตัวต่อกันครับ นั่งกันอยู่ประมาณเกือบสิบร่าง เห็นแทบจะชัดเจนว่า ผู้หญิงผู้ชาย ใส่เสื้อผ้าสีอะไร ทุกร่างนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวรวมทั้งผม ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม ตอนนั้นช็อคมากครับ อยากจะลุกวิ่งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ตัวแข็งตาค้างปากค้าง น้ำลายไหลยืด หมุนได้เพียงคอ ตอนนั้นพยายามหมุนคอไปทางโรงนอนเพื่อเรียกเพื่อนทหารที่นอนกันอยู่ แต่ก็ไม่เสียงอะไรเล็ดรอดออกจากปากได้เลยเพราะปากยังอ้าค้างไม่สามารถหุบได้ นับเป็นช่วงที่ยาวนานมากครับตอนนั้น ระหว่างนั้นผมก็พยายามหันหน้าหน้ามาทางโรงนอนแล้วพยายามเปล่งเสียงให้ดังที่สุดแต่ก็ไร้ผลไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกจากปากผมเลย และก็หลายครั้งที่ผมพยายามหันมามองกลุ่มวิญญาณที่นั่งอยู่ใกล้ๆ จะกี่รอบก็ยังเห็นนั่งอยู่กันที่เดิม สายตาทุกดวงก็ยังจับจ้องมาที่ผม เหงื่อเริ่มแตกเต็มตัว ตอนนั้นผมพยายามรวบรวมกำลังกายกำลังใจพยายามจะลุกวิ่งออกไปจากจุดนั้นให้ได้ ก็นึกถึงครูบาอาจารย์ที่นับถืออยู่ ณ ตอนนั้น แล้วตัดสินใจดีดตัวให้ขยับตัวให้ได้ ก็ได้ผลครับ ผมดีดตัวจนกลิ้งไปกับพื้น แล้วก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปโรงนอนเข้าไปนั่งที่โต๊ะวิทยุ สายตาก็หันกลับมาจุดที่นั่งเข้าเวร ไม่มีอะไรนอกจากความมืดครับก็พยายามเปิดไฟฉายส่องดูก็มีเพียงแต่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดหรืออะไรที่ผมเห็นเมื่อสักครู่หลงเหลืออยู่เลย ตอนนั้นทั้งผวาทั้งงง สิ่งที่ผมเห็นคืออะไร ใช่ผีที่เคยได้ยินได้ฟังคนอื่นเล่ามารึเปล่า จุดที่ผมนั่งก็มืดมิดแต่ตอนที่ผมนั่งอยู่ตรงนั้นกลับสว่างจนเห็นดวงวิญญาณหลายดวง เห็นละเอียดกระทั่งเสื้อผ้าที่สวมใส่ จะว่าผมหลับแล้วฝันก็ไม่น่าจะใช่เพราะยังรู้สึกตัวดีตลอด หลังจากนั้นผมก็นั่งเข้าเวรต่อตรงโต๊ะวิทยุ ไม่ได้โวยวายหรือบอกใครจนกระทั่งปลุกเวรยามผลัดสุดท้ายมาเข้าเวรต่อ เรื่องที่ผมเจอก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังแม้กระทั่งเพื่อนทหารที่เข้าเวรต่อจากผม จนกระทั่งคืนต่อมา ทหารรุ่นน้องได้เข้าเวรผลัดเดียวกันคือเวลา ตี 2-ตี4 วิญญาณกลุ่มนั้นกลับมาอีกแล้ว ลักษณะเดียวกัน อาการที่เป็นก็แบบเดียวกันกับที่ผมเจอ แต่เค้าก็ไม่ได้โวยอะไร คือพอลุกหนีจากตรงนั้นได้ก็มาแอบนั่งเข้าเวรที่โรงนอน จนกระทั่งช่วงเช้าผมได้ลองสอบถามเพื่อนทหารรุ่นน้องคนนี้เค้าถึงได้เล่าให้ฟัง หลังจากฟังเสร็จผมก็บอกให้เค้าเงียบๆไว้ไม่ต้องเล่าให้ใครฟังอีก หลังจากที่ผมกับรุ่นน้องได้เจอกลุ่มวิญญาณกลุ่มนั้น ก็ไม่มีทหารคนไหนได้เจออีกเลย เพราะสองวันจากนั้นการเข้าเวรเริ่มจัดทหารสองนายเข้าเวรพร้อมกัน เรื่องที่ผมกับรุ่นน้องเจอจึงกลายเป็นความลับมาจนทุกวันนี้ นั่นคือประสบการณ์เจอผีครั้งแรกของผมครับ อาจจะไม่หลอนอะไรมากมาย แต่ก็เป็นครั้งแรกของผมที่ได้รู้ว่าผีมีจริง
หลังเหตุการณ์ครั้งนั้น ผมก็ได้พบเจอพวกผีพวกวิญญาณบ่อยขึ้น หลากหลายรูปแบบ เจอจนกระทั่งความกลัวเริ่มหายกลายเป็นความชาชิน บางครั้งถึงขั้นท้าตีท้าต่อยกะผีเลยก็มี ไว้มีเวลาว่างๆจะมาเขียนเล่าให้อ่านกันอีกนะครับ

 

มาปูเสื่อรอค่ะ

 

ดีนะที่ยังรู้ว่าเป็นผี
ส่วนตัวเจอครั้งแรก
ไม่รู้ว่าเป็นผีเฉยๆครับ
มองอยู่หลายนาที
พอดีตอนนั้นเด็กๆ
ไม่ค่อยคิดอะไรมากเลยเฉยๆครับ

 

แหม คุณแต้มาเปิดกระทู้นี่เอง ขอปูเสื่อนังชมด้วยคนนะครับ