พอถึงจุดหนึ่งผมรู้สึกอ้างว้างหดหู่

จิตนิ่งๆ ก็เป็น ญาน
แต่ต่อให้ทำจิตนิ่งๆ ได้เป็นพันปี
ก็เป็นได้แค่ ไปเกิดในภพภูมิ พญานาค
หรือ เทพชั้นพรหม
แต่ไม่อาจจะบรรลุธรรมได้ ก็ไม่มีประโยชน์

ไม่สู้พิจารณา ถึงความไม่เที่ยงของสิ่งที่เราครอบครองอยุ่
หรือ พิจารณาถึงเป็นทุกข์ เมื่อสิ่งที่ครอบครองหายไป
หรือ พิจารณาถึงความไม่มีแก่นสาร ในสิ่งที่เราครอบครองไว้

เมื่อเฝ้าพิจารณา สามอย่างนี้ แม้เพียงแค่ชั่วเพียง
ช้างกระดิกหู ยุงกระพือปีก เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ก็ขึ้นชื่อว่า ได้เห็น พระพุทธเจ้า แล้ว
ได้เห็น ธรรมะชั้นสูงของ พระพุทธองค์แล้ว

ส่วนการเพียรทำสมาธิ ยังเป็นทางของ ฤาษี อยู่
ยังไม่เข้าใกล้ จิตของพระพุทธะ เลย

 

แล้วไงล่ะ หดหู่แล้วไงดี ยอมรับมันซิ ก็แค่หดหู่ เดี๋ยวหำก็หดตามไปเอง

 

จิตที่ตั้งใจให้มันหด นั่นแหล่ะคือดำริออกจากกาม แต่ใจเมื่อไรจะห้าได้จริงก็อยู่ที่ฐานะอันสมควร กำหนดไม่ได้หรอก เอาชนะด้วยกายกรรมก่อน ใจมันได้เกินครึ่วแล้ว

 

ดี จิตของพระ อนาคามีผล คือ อย่าส่งจิตออกนอกกาย
เมื่อเผลอไปตามคิด แล้วเพลิดเพลิน ก็ดึงกลับมา
มาคิดแค่ เรื่องขันธ์ห้าของข้าพเจ้าเอง ก็พอ

สิ่งอื่นทำไป ก็ยืดยาว
ดึงกลับทีเดียว เป็น โสดาบัน
ดึงกลับทั้งวัน เป็น อรหันต์มรรค

ท่องไว้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

นิพพิทาญานก็ได้นะถ้าเบื่อโลกขึ้นมาจริงๆ

 

นิวรณ์แทรก..แบบนี้..ต้องตามรู้ทุกอารมณ์ที่มากระทบ..กาย เวทนา จิต ธรรม ตามรู้หมดเลย..ใหม่ๆต้องใช้ความอดทนในการตามเห็นนะคะ ถ้าผ่านได้สบายเลย
ไม่ต้องกลัวไหลตามกระแส เพราะจะมีอารมณ์อื่นๆใหม่ๆมาให้เห็นและดึงกลับไปค่ะ

เคยเป็น..แล้วหาย..และได้ความเป็นกลางของจิต..เพราะยอมรับได้ทุกอารมณ์

 

นิวรณ์แทรก..แบบนี้..ต้องตามรู้ทุกอารมณ์ที่มากระทบ..กาย เวทนา จิต ธรรม ตามรู้หมดเลย
เคยเป็น..แล้วหาย