พอใจรูม

zen 2010 จากสวนโมกข์สู่หมู่บ้านพลัม
https://www.youtube.com/watch?v=QkSL_DM848E

http://www.thaiplumvillage.org/
หลวงปู่ติชนัทฮันห์
ใช้คำกลอน เช่น

"หายใจเข้าฉันได้กลับมาแล้ว
หายใจออกฉันอยู่ที่บ้าน
หายใจเข้าฉันรู้สึกมั่นคง
หายใจออกฉันเป็นอิสระ"

http://www.thaiplumvillage.org/index.php?

option=com_content&view=article&id=201&Itemid=103
​

 

พศิน อินทรวงค์
2 พฤษภาคม เวลา 1:08 น. ·
นิยามธรรม/สำรวจตนเอง
‪#‎พศินอินทรวงค์‬
ปฏิบัติธรรม =
สำรวจความเลวของตนเอง + ปล่อยวางความเลวของผู้อื่น
ปฏิบัติกรรม =
สำรวจความเลวของผู้อื่น + ปล่อยวางความเลวของตนเอง
ทุกวันนี้เรากำลังทำแบบไหน
ก. ปฏิบัติธรรม
ข. ปฏิบัติกรรม

 

7 พฤติกรรมพล่าผลาญเวลาโดยไม่จำเป็น...........Time Traps แต่งโดย Todd Duncan
7 พฤติกรรมพล่าผลาญเวลาโดยไม่จำเป็น...........Time Traps แต่งโดย Todd Duncan
........เวลาทั้งหมดในชีวิต ไม่จำเป็นต้องทุ่มเทให้กับเรื่องงานเพียงอย่างเดียว เพราะชีวิตไม่ได้มีเพียงมิติเดียว และในโลกนี้ยังมีสิ่งต่าง ๆ อีกมากมายที่รอให้เราค้นหา แต่มนุษย์ส่วนใหญ่ มักใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์จนไม่เหลือเวลา ที่จะมองโลกในมุมอื่น ๆ หรือไม่มีเวลาพอแม้แต่จะสานความฝันที่ตัวเอง ต้องการให้เป็นจริง ดังนั้น ผู้แต่งจึงชี้ให้เห็นถึงพฤติกรรมต่าง ๆ ที่เป็นหลุมพรางควรแก่การหลีกเลี่ยงเพื่อประหยัดเวลาที่มีค่าในชีวิตดังนี้
1. การตกหลุมพรางกับการสร้างภาพให้ตัวเอง (Identity trap)
การสร้างภาพในที่นี้คือ การทำตัวยุ่งอยู่ตลอดเวลา ขยันขันแข็ง ทุ่มเทให้กับการทำงานทุกวินาทีจนแทบจะไม่มีเวลาว่าง แม้แต่เวลาทานอาหาร ก็ต้องคุยเรื่องงาน กลับบ้านก็เอางานกลับไปทำ พฤติกรรมดังกล่าวดูผิวเผินอาจจะเป็นเรื่องดี แต่ผู้แต่งกล่าวว่า สิ่งเหล่านี้จะเป็นการสร้าง ความ อึดอัด ความกระวนกระวายใจ ความเร่งรีบ และความตึงเครียดให้สั่งสมอยู่ในจิตใจโดยไม่รู้ตัว เหมือนลากโซ่ตรวนติดตามตัว ไปตลอดเวลา สุดท้ายมักจบลงที่คำว่า ทำงานไม่ทัน ทำงานไม่เสร็จ ทำงานไม่ดี เพราะความกังวลที่สะสมในจิตใจเป็นตัวบั่นทอนประสิทธิภาพในการทำงาน เมื่อไม่มีผลงาน ก็เกิดความเครียด ความกังวลใจวนเวียนเป็นวัฏจักรไม่มีที่สิ้นสุด และนอกจากนั้น ผู้แต่งยังเชื่อว่า การสร้างภาพเป็น คนที่มีงาน รัดตัวนั้น อาจจะเป็นการโกหกตัวเอง เพื่อหนีความจริง เพราะรู้ตัวดีว่า ตนเองไม่มีผลงาน
วิธีทางแก้ไขมีดังนี้
รู้ว่าจุดไหนคือเพียงพอแล้ว และเลือกทำแต่สิ่งที่สำคัญ และสร้างผลประโยชน์แก่องค์กรมากที่สุด บอกตัวเองว่า ชีวิตนี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อทำงานอย่างเดียว บอกตัวเองว่า การใช้เวลาในแต่ละวันจะต้องช่วยให้คุณภาพชีวิตดีขึ้นอย่าแคร์สายตาของผู้อื่นมากนัก แต่ให้รู้ตัวว่าขณะนี้ตนเองกำลังทำอะไรและทำเพื่ออะไร
2. การตกหลุมพรางกับระบบงานในองค์กร (Organization trap)
ในที่นี้คือการตอบอีเมลล์ ตอบจดหมาย หรือรับโทรศัพท์ เป็นต้น งานดังกล่าวเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ผู้แต่งเปรียบเหมือน การพายเรือใน กระแสน้ำ อันเชี่ยวกราก และถึงแม้ว่าจะหยุดกระแสน้ำไม่ได้ แต่ผู้แต่งมีวิธีชะลอความแรงของกระแสน้ำได้โดยการสร้างเขื่อน มีด้วยกัน 4 วิธี ดังนี้
1.หยุดทุกกิจกรรมที่ไม่จำเป็นเช่น คุยโทรศัพท์ในเรื่องสัพเพเหระกับเพื่อนฝูงตอบอีเมลล์ที่ไม่เร่งด่วน หรือเล่นอินเตอร์เน็ต เป็นต้น
2.ลงมือทำในสิ่งที่สร้างประโยชน์ให้กับองค์กร
3.ประเมินตัวเองว่าสามารถหยุดกิจกรรมที่ไร้ประโยชน์ได้จริงหรือไม่
4.ประเมินตัวเองว่าได้ลงมือทำสิ่งที่มีประโยชน์ต่อองค์กรตามที่คิดไว้บ้างหรือยัง หรือทำแล้วมีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง
3. การตกหลุมพรางกับการชอบทำงานทุกอย่างด้วยตนเอง (Control trap)
ผู้แต่งเชื่อว่าคนที่เลือกทำงานเองทั้งหมด มีเหตุผลอยู่ 4 แบบคือ
1.Ego สูงไม่ไว้ใจใคร คิดว่าตัวเองเก่งที่สุด
2.ไม่มั่นใจในความสามารถของตนเองกลัวคนอื่น จะดูถูกดูแคลน จึงเลือกที่จะทำเองทั้งหมด
3.คิดแบบตื้น ๆ ว่าทำเองก็ได้ ไม่ต้องไปพึ่งใคร
4.เป็นนิสัยส่วนตัว
การทำงานด้วยตัวเองทั้งหมดเป็น การใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์แทนที่จะเอาเวลาไปสร้างผลงานอย่างอื่นที่สำคัญมากกว่า และยังเป็นการแสดงถึง การขาดความสามารถในการทำงานเป็นทีมด้วย สิ่งเหล่านี้สามารถแก้ไขได้โดย การรู้จักกระจายงานไปให้ผู้ร่วมงานหรือลูกน้องทำบ้าง และควรหมั่นเข้าหาหัวหน้าให้ท่านชี้นำแนวทางที่ถูกต้อง ในการสร้างผลงาน แก่องค์กร เพื่อประหยัดเวลาในการลองผิดลองถูก
4. การตกหลุมพรางกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ (Technology trap)
ในที่นี้คือการเสียเวลากับการรับโทรศัพท์ เล่นอินเตอร์เน็ต และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้อุปกรณ์อิเลคทรอนิก รุ่นใหม่ ๆ ที่จะต้องเสียเวลากับการ ทดลองใช้เสียเวลาอ่านคู่มือ ดังนั้น ผู้แต่งจึงแนะนำว่า การให้ผู้ที่เคยใช้เครื่องดังกล่าว มาสาธิตวิธีการใช้จะเป็นการประหยัดเวลา และสะดวก กว่าการศึกษาด้วยตนเอง นอกจากนั้น ผู้แต่งยังให้ข้อคิดว่า การใช้อุปกรณ์ที่ธรรมดาไม่ต้องไฮเทคมากนัก จะประหยัดเวลามากกว่า และได้ประโยชน์เหมือน ๆ กัน เช่นการจดบันทึกข้อมูลในสมุดย่อมรวดเร็วกว่าการคีย์ข้อมูลลงในอิเลคโทรนิคไดอารี่หรือPalm เป็นต้น
5. การตกหลุมพรางกับการพยายามสร้างผลงานที่มากเกินไป (Quota trap)
ในที่นี้คือการพยายามสร้างฐานลูกค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ โดยผู้แต่งได้จำแนกประเภทของลูกค้าที่ควรหลีกเลี่ยงและที่ควรรักษาไว้ ดังนี้
กลุ่มลูกค้าที่ควรหลีกเลี่ยง
-จุกจิกและซื้อสินค้าน้อย
-จุกจิกแต่ก็ซื้อสินค้ามาก ประเภทนี้ต้องหลีกเลี่ยงเพราะทำให้เราเสียเวลามากจนเกินไป
กลุ่มลูกค้าที่ควรรักษาไว้
-ซื้อมาก ไม่เรื่องมากและช่วยแนะนำคนอื่นมาซื้อสินค้าเรา
-ซื้อน้อย แต่ไม่เรื่องมากและชอบสินค้าของเรา กลุ่มนี้ควรรักษาไว้เพราะเมื่อมีโอกาสลูกค้ากลุ่มนี้จะซื้อสินค้าของเราอีกอย่างแน่นอน
6. การตกหลุมพรางกับการกลัวความผิดพลาด (Failure trap)
คือการไม่กล้าเสนอผลงานมากนักเพราะกลัวจะผิดพลาด ส่งผลให้เวลาเสนอผลงานในที่ประชุม จะไม่มั่นใจและเสียเวลามาก เพราะมีแต่ความ หวาดวิตกอยู่ตลอดเวลา ผู้แต่งเสนอทางแก้คือให้ตั้งเป้าหมายให้สูงไว้ก่อนและต้องรู้จักเลือกทำงานที่สำคัญและสร้างประโยชน์ให้องค์กร
7. การตกหลุมพรางกับค่านิยมของสังคม (Party trap)
หลุมพรางสุดท้ายในที่นี้คือ การเห่อเหิมไปตามค่านิยมของสังคม เช่นทำงานหนักเพื่อเก็บเงินซื้อรถรุ่นใหม่ มือถือรุ่นล่าสุด หรือบ้านราคา หลายสิบล้าน เป็นต้น เหล่านี้เป็นความคิดที่ผิดเ พราะชีวิตที่แท้จริงมีหลายมิติเกินกว่าเรื่องวัตถุ คุณภาพชีวิตที่ดีจะต้องประกอบด้วย การมีสุขภาพที่ดี การมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนรอบข้าง การมีโลกทัศน์ที่กว้างไกล การสร้างประโยชน์กลับคืนสู่สังคม และมีเวลาเหลือพอ ที่จะไปทำสิ่งต่าง ๆ ที่ในใจลึก ๆ อยากจะทำ

 

พศิน อินทรวงค์
20 พฤษภาคม เวลา 6:58 น. ·
‪#‎5ข้อคิดว่าด้วยปัจจุบันขณะและความรู้สึก‬!!!
‪#‎พศินอินทรวงค์‬
1. ถ้าคุณกำลังดีใจ แปลว่าคุณไม่ได้อยู่ในปัจจุบัน
ถ้าคุณกำลังเสียใจ ก็แปลว่าคุณไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน
ถ้าคุณอยู่กับปัจจุบัน คุณจะไม่มีทั้งความดีใจและเสียใจ
คงมีแต่การตระหนักรู้อย่างเป็นกลาง
กับสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น
คุณจะเรียกภาวะที่เป็นกลางนี้ว่าความเบิกบานก็ได้
2. ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แม้คุณไม่รู้ตัวก็ตาม
ทั้งตัวคุณ และผู้อื่น ทั้งความรู้สึก และวัตถุ
ไม่มีสิ่งใดเลยที่ไม่เปลี่ยน
ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกขณะจิต
ทั้งความทุกข์ใจและความดีใจที่คุณเห็นว่ายาวนาน
แท้จริงสองสิ่งนี้ไม่เคยตั้งอยู่ได้เกินหนึ่งนาที
สังเกตดูดีๆ คุณจะเห็นว่า
ความรู้สึกทั้งหลายมันเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา
3. อารมณ์ทุกชนิด จะนำมาซึ่งความทุกข์เสมอ
แม้แต่อารมณ์ความรู้สึกที่คุณมีความพอใจก็ตาม
มันไม่ได้เป็นความพอใจอย่างแท้จริง
ทุกครั้งที่มีความพอใจ
ถ้าคุณสังเกต
คุณจะเห็นความหวาดกลัวแทรกอยู่ในความพอใจเสมอ
4. มีความอยากที่ไหน มีความทุกข์ที่นั่น
ตัณหาคือความอยาก
เป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะมีความอยาก โดยปราศจากความทุกข์
ถ้าคุณไม่อยากมีความทุกข์
คุณจำเป็นต้องปลุกจิตของคุณให้เกิดความตระหนักรู้
เมื่อมีความตระหนักรู้ อัตตาตัวตนจะหายไป
เมื่ออัตตาหายไป ตัณหาย่อมเกิดไม่ได้
5. ถ้าคุณคิดถึงอนาคต คุณไม่ได้คิดถึงอนาคตหรอก
คุณแค่นำประสบการณ์ในอดีตมาปรุงแต่งต่อ
อนาคตแสนหวานคือการใช้ความทรงจำเก่าๆ เป็นพื้นฐาน
ตัดสิ่งที่ไม่ชอบออกไป ใส่ประสบการณ์เก่าๆ ที่ชอบเข้าไป
แล้วคนเราก็เรียกสิ่งนี้ว่า "ชีวิตในฝัน"
ที่จริงมันเป็นแค่
การเผาเวลาในปัจจุบันด้วยภาพจำในอดีตเท่านั้นเอง!!!
วันหยุดนี้
ลองนำข้อเขียนนี้ไปคิดกันเล่นๆ นะครับ
เป็นสิ่งที่ต้องทำความเข้าใจพอสมควร
แต่ถ้าใครสามารถทำความเข้าใจจนตกผลึกได้
ความทุกข์ในชีวิตก็จะน้อยลงอีกเยอะเลย...

 

ป้าใจอยู่มั้ย?
มีแขกแปลกหน้ามาเยี่ยม(f)
ปล.วันนี้โดนปล่อยตัวแหล่ะ มีความสุขที่สุดในโลก เหมือนได้กลับบ้านเก่ายังไงยังงั้น:'(

 

(k)ขอบคุณน้องฮากาแมนมาก ๆ นะ ที่แวะมาเยี่ยมป้าใจ ดีใจที่หนูยังไม่ลืมป้าใจนะ ๆ ช่วงนี้ ป้าใจไม่ได้เข้ามาเลย เพราะไปงานบุญผ้าป่าแถว ๆ โคราชค่ะ

 

*โคราชไม่มีเวปเหรอ?*

 

(k)5555 แซวเหรอคะพี่ต้อย เนทมีค่ะ แต่ไม่ได้เปิด เพราะมัวแต่เม้าท์มอย ฝอยแหลก ค่า า า า า

คิดถึงอยู่เสมอนะคะ ไม่ได้คุยกันนานมากแล้ว ช่วงนี้ เก็บเกี่ยวเรื่องเล่าชาวเนทได้มากพอหรือยังคะพี่ต้อยจ๋า าาาาา (k)

 

. ..

 

มารายงานตัวครับพ๊มมมม..(deejai)(deejai)(deejai)
ปล.คิดถึงป้าใจป้าต้อยพี่ภูเสมอๆเลย

 

(k)รับทราบการรายงานตัวของน้องฮากาแมนนะคะ...
คนเราที่เกิดมาแล้วถูกชะตาต้องกัน ก็ยังมีโอกาสพบปะพูดคุยกันอยู่เสมอๆ ล่ะค่ะ..
ป้าใจ ก็ร้องเพลงสนุกๆ แถวๆ บอร์ดนี้เสมอๆ
ป้าต้อยก็โพสธรรมะ ให้กำลังใจน้องๆ อยู่เรื่อยๆ
ส่วนอ.ภู ท่านก็สอนธรรมะอยู่ในเฟส เพราะกลุ่มจะใหญ่กว่าบอร์ดค่ะ(k)

 

ป้าใจอยู่มั้ยคะ?มีคนคิดถึงค่าาา..(deejai)

 

พักนี้เป็นยังไงคะ คิดถึงป้าใจบ่อยจัง
พี่ใจไม่ได้อยู่บ้านนะ ตระเวณเที่ยวๆๆ ค่ะ
เหงาเหรอคะ ชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละค่า
วนเวียนไปมากับสุข ทุกข์ เฉยๆ ไปจนหมดลทหายใจนั่นแหละค่ะ

 

อ่านแล้วขำ5555++
ป้าใจนิ.มีคนคิดถึงก็ไม่ชอบ:'(
ปล.ทำไมต้องเหงาด้วยล่ะคะ ถึงจะคิดถึงป้าใจได้.
(ถ้ามีปัญหาส่วนตัวจะไม่เข้าพลังจิตค่ะ.ขอบอก)
.....................................................
ถ้ามีปัญหาชอบอยู่กับตัวเอง
คิดพิจารณาหาเหตุแห่งกาลนั้นไปเรื่อยๆจนตกผลึก..
เมื่อรู้สึกโอเค ก็จะเข้ามาหาเพื่อนๆ ประมาณนี้:boo:
ปล1.คิดถึงป้าใจ ป้าต้อย และพี่ภูฯเหมือนเดิมค่ะ
ไม่เปลี่ยนแปลง

 

...........

. .

 

Refer to...
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ โชติกะ อ่านข้อความ
อ่านแล้วขำ5555++
ป้าใจนิ.มีคนคิดถึงก็ไม่ชอบ
ปล.ทำไมต้องเหงาด้วยล่ะคะ ถึงจะคิดถึงป้าใจได้.
(ถ้ามีปัญหาส่วนตัวจะไม่เข้าพลังจิตค่ะ.ขอบอก)
.....................................................
ถ้ามีปัญหาชอบอยู่กับตัวเอง
คิดพิจารณาหาเหตุแห่งกาลนั้นไปเรื่อยๆจนตกผลึก..
เมื่อรู้สึกโอเค ก็จะเข้ามาหาเพื่อนๆ ประมาณนี้
ปล1.คิดถึงป้าใจ ป้าต้อย และพี่ภูฯเหมือนเดิมค่ะ
ไม่เปลี่ยนแปลง
..............

.............
ป้าใจดีใจค่ะ ที่ได้ยินข่าวว่าหนูโชติกะสบายดี ป้าใจชอบมาก ๆ ค่ะที่มีพี่ ๆ น้อง ๆ มาระลึกถึงกัน เป็นสิ่งที่ดีงาม ที่พวกเราชาวมนุษย์พึงมี เพราะพวกเราเป็นสัตว์สังคมนะคะ ไม่สามารถจะปลีกวิเวกได้นาน ไง ๆ ก็ต้องเข้ามาพบปะพูดคุย ตามประสาคนถูกคอ รู้ใจ ดีใจที่ได้รู้จักหนู ในความรู้สึกเหมือนรู้จักหนูมายาวนาน..มาก ๆ ค่ะ

ปล.คุณพี่ต้อยก็ขี้เล่นเช่นเคย คิดถึงเสมอ ๆ คะ

 

ป้าใจอยู่ม้ายยคับบบ?
มีเรื่องจะบอกอ่ะคับ[Embarrass

 

(k)เรื่องเล่าวันนี้?????ของซี-วา....(k)

 

ไม่ได้จังหวะแล้วอ่ะคับ.[Embarrass

 

หนึ่งพยัคฆ์ คำราม ตามตะปบ
หนึ่งคนหลบ เกาะไม้เลื้อย ริมผาหิน
ที่ด้านล่าง พญางู รอกลืนกิน
ลมหายใจ ก็โรยริน ไร้เรี่ยวแรง
เถาไม้เลื้อย ที่รับร่าง กลางภัยร้าย
หนูกระหาย ร่าง ขาว-ดำ ช่างกำแหง
ลงฟันแทะ เถาไม้เลื้อย กันเต็มแรง
คนก็แกว่ง อยู่กลางภัย พยัคฆ์-งู
ด้วยไม่รู้ ทางใดใด จะให้รอด
ได้แต่กอด เถาวัลย์ไว้ ให้อดสู
พลันได้เห็น รวงผึ้งอ่อน เอื้อมชิมดู
จึงได้รู้ รสแสนหวาน อันโอชา

ปริศนาธรรม ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า สาธุ

พยัคฆ์คือ อดีตกรรม ตามไล่ล่า
เถาวัลย์คือ กายา สังขารขันธ์
พญางู คือสุดทาง แห่งชีวัน
หนู ขาว-ดำ สองตัวนั้น คือ วัน-คืน
จิตของคน คือชายหนุ่ม ผู้นั้นเล่า
ชีพคนเรา ภัยล้อมรอบ ไร้ใครฝืน
เปรียบน้ำผึ้ง คือพระธรรม ที่ยั่งยืน
ใครได้ลิ้ม ชิมกลืน จักชื่นบาน


พวกเราอย่ามัวหลงทุกข์ ในทุกข์อยู่เลย
พระพุทธองค์ทรงบอกทาง(มรรคมีองค์8) เพื่อให้เราพบอริยสัจจ์4
หาความสุขสงบในจิตตน
อย่ามัวแต่หลงโง่อยู่ในคิด ที่พาเราตามกิเลสไปไม่รู้จักจบสิ้น