พึงพิจารณากันดูเถิด

เมื่อจิตถูกผูกอยู่กับเครื่องข้องเกี่ยวทั้งหลาย จิตนั้นย่อมละวางได้ยาก เพราะมีสิ่งผูกมัดแน่นเหนียว เหมือนกาวติดมือข้างนึง แต่จะเอามืออีกข้างนึงมาเช็ดออก มันก็ต้องติดอีกข้างไปด้วย สุดท้ายมือทั้งสองก็เลอะไปด้วยกาว ถ้าไม่หาตัวช่วย คือผ้าแห้งเช็ดออกจึงจะสำเร็จ จิตก็เหมือนกัน บางคนบอกว่า หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง มันชอบดูหนัง ก็หาหนังมาให้ตามันดู มันชอบฟังเพลง ก็หาเพลงมาให้หูมันฟัง มันชอบกินอะไร ก็หามาให้ปากมันกินเยอะๆ เอามันเบื่อกันไปข้างนึง สุดท้ายติดงอมแงม ถ้าไม่ได้ดู ไม่ได้ฟัง ก็มักจะถามหา เสาะหามาจนได้ พอไม่ได้ดูได้ฟังก็หงุดหงิด อารมณ์เสีย หนามยอกเอาหนามบ่ง ถ้าวางใจไม่ถูก รับรองว่าแพ้กิเลสราบคาบแน่นอน อย่าคิดว่าจะชนะมันได้เลย ถ้าไม่ถอยออกเท่านั้นแหละ จึงจะพอทุเลาเบาบางลงได้ ใจก็ถอดถอนความหลงไหลในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสต่างๆไปได้เอง ค่อยๆถอยออกมา นั่นแหละดีที่สุด เห็นไฟ แล้วยังเดินเข้าหาไฟ คนนั้นก็คือคนโง่ เห็นไฟรู้แล้วว่ามันร้อน ก็เลี่ยงหนี นั่นถึงจะดี อย่าคิดอวดเก่งกับตัณหาราคะ เพราะยิ่งเก่งใส่มัน มันยิ่งชอบใจ เหมือนปลาติดเบ็ดฮุบเหยื่อก้อนใหญ่ ที่กิเลสวางใว้นั้นแล.

เครดิต เฟสบุ้ค การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เดินทางสู่ความว่างแห่งปัญญา