มองหาคนดี

หากจะถามว่า... คนดีอยู่ที่ไหน? ก็ต้องถามกลับว่า แล้วดีของเราล่ะอยู่ที่ไหน? เพราะหากใจเราดีแล้ว การมองคนอื่นก็จะมองในแง่ดีเท่านั้น ถ้าใจเราไม่ดี เราก็จะเห็นคนอื่นไม่ดีตามใจของเรา ธรรมชาติของจิต มันสร้างให้ใจเดินตามกิเลสและอวิชชาอยู่แล้ว สิ่งที่จะเดินนำหน้าใจได้ ก็คือสติ คือการระลึกรู้ สภาวะของใจที่มันเกิดขึ้น ในทุกขณะอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดนั้นๆ ในแต่ละวินาทีที่มันทำงานไปตามสภาพสิ่งแวดล้อมต่างๆรอบกายของเรา การปรุงแต่งของใจที่มีกิเลสและอวิชชานำหน้าที่ขาดสติปัญญาพิจารณานั้นจึงสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อนให้ กับทุกชีวิตไม่สิ้นสุด เมื่อสติมีกำลังมากในช่วงไหน เราจะเห็นคนอื่นดีมากกว่าปรกติและให้อภัยเป็นในช่วงนั้น แต่เราจะเห็นคนเลวมาก หากสติเราไม่มีเลย เพราะทุกอย่างเหมือนมันจะแย่ไปหมด ใครทำอะไรผิดหูผิดตานิดหน่อยๆก็ไม่พอใจเอาง่ายๆ เรียกว่า "จิตตก" หรือไม่รู้เท่าทันความทุกข์หรืออวิชชาต่างๆที่มันเข้ามากระทบใจนั่นเอง.

ก่อนจิตจะเป็นสมาธิ ก็ต้องฝึกสติให้ได้ก่อน นี่คือฐานที่สำคัญของการภาวนา เพราะเมื่อสติดี กายใจจึงดี เมื่อกายใจดี จึงเรียกว่า มีศีลดี เมื่อมีศีลดี ใจก็ย่อมเป็นสุข อ่อนและเหมาะแก่การงาน ในการวางใว้เพื่อพิจารณาธรรมต่างๆ ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่หยาบคือรู้ลมหายใจเข้าออก ไปจนละเอียดเกิดเป็นสมาธิ ลึกเข้าไปรู้สภาวะภายในอีกต่อนึง คำว่า "ตัวรู้" หรือปัญญา จึงเกิดขึ้น อันนี้จะเรียกว่า "ภาวนามยปัญญา" หรือมรรค ๘ ข้อในสองข้อหลังคือ สัมมาสติ และสัมมาสมาธิ ในทางบาลี ท่านก็ได้เรียงใว้ให้เราท่องจำใว้แล้ว ทุกอย่างจะวนอยู่แบบนี้ ไม่ไปไหน นี่คือคำสอนของพระพุทธองค์ แต่ใครจะพิจารณาเห็นแบบใดก็สุดแล้วแต่สติปัญญาของแต่ละคนเอง เพราะปัญญาภายใน มีความละเอียดต่างกันกับความรู้ภายนอกมากนัก เพราะไม่ใช่สัญญา ไม่ใช่ความจำ ไม่ใช่ความนึกคิดเอาเอง ไม่คาดว่าจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ แต่เป็นความรู้ที่แจ้งสว่าง ไร้ข้องสงสัยในสิ่งที่ต้องการรู้ เพราะอย่างนี้ ท่านจึงสอนเสมอว่า "เมื่อปัญญาเกิดแล้ว ความสงสัยจะไม่มี บุคคลนั้นย่อมเป็นผู้เข้าถึงกระแสธรรม คือรู้ทางไปสู่พระนิพพาน ในกาลเบื้องหน้าโดยไม่ต้องสงสัยเลย"

เครดิต เฟสบุ้ค การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เดินทางสู่ความว่างแห่งปัญญา