มีใครตัดกามฉันทะ เเล้วกินข้าวอร่อยขึ้นมั้ย d^_^b

กั๊กๆๆ

ก็ลอง วาดภาพ เอาจิฮับ

ใครตั้งการ์ด ถ้าเป็น ความเห็นคนนี้ จะไม่อ่าน

แต่ก็อ่าน

ดังนั้น มันเหมือน การชก อะฮับ คือ ตั้งการ์ด ขอไม่อ่าน
เอามือปิดตา แต่ก็แหวกนิ้วอ่าน

ทำไม แหวกนิ้วอ่าน

เพราะ อยาก ..............................

 

คุณลืมเเล้วอีกละ ผมบอกคุณว่ากลัวคุณเสียเวลาพิมพ์เพราะผมอ่านเเล้วไม่เข้าใจอ่านกี่ทีก็ไม่เข้าใจในตอนนั้น เเต่จะเเสดงก็ไม่ว่ากัน เพราะผมเห็นคุณพิมพ์เยอะๆคิดเยอะผมเห็นใจ d^_^b เเละไม่ได้บอกถึงคุณคนเดียวยังมีอีกหลานท่านเช่น nee... อ่านไม่เข้าใจปัญญาผมเข้าไม่ถึง

เเต่ตอนหลังที่ผมกลับมาเล่นเวป เเละมาอ่านผมไม่ได้สนว่าความคิดใคร พออ่านเเล้วพอเข้าใจเลยดูว่าความคิดใครในตอนหลัง เห็นว่าคุณเเสดงความเห็นเเล้วมันอ่านเข้าใจง่ายขึ้นก็อนุโมทนาครับผม

สรุปว่าคุณสติจำไม่ได้ เเละยังคงมองในมุม ต่อสู้ขัดขืนอยู่อีก ก็ไม่แปลกใจที่โลกยังคงมีคนแบบคุณ d^_^b สงสัยผมต้องไปทำแบบเดิม (ขืนผมไปนับถือพระเทวทัตฉันใด คงไม่ดีเเน่น)

 

คนเรา โปเตโต้ก็ ตลก อะฮับ

บอกว่า อ่านไม่รู้เรื่อง อ่านไม่รู้เรื่อง

ก็ ยังอ่าน

อ่านแล้ว รู้ว่าไม่รู้เรื่อง ในทางธรรม เขาถือว่า รู้ ฮับ

รู้ว่าไม่รู้เรื่อง ให้สังเกต ไปเลย

ถ้าโลก ยังแบ่งเป็นสอง มันจะ ปรารภ เห็น ฝักฝ่าย

เลือกข้าง สามัญผลไม่ต้องไปถามถึง จุ๊กกรู้ ไปวันๆ


ปล. ถ้าจะ ตอบว่า ไม่ได้อ่าน หรือ อะไรก็แล้วแต่
กรุณา กลับไปอ่าน สิ่งที่ตนพูดว่า ก็กระทู้ เขาเปิดให้ใครเขียน อะไรก็ได้

มันไม่ได้มี ป้ายห้าม เข้ามาโพส .......

 

หมายถึง นิวรณ์ข้อกามฉันทะ สงบระงับลง

ผมหมายถึงว่า นิวรณ์ 5 สงบระงับลง หมายถึง ปฐมฌาณเป็นต้นไป

ความหิว มันไม่เกิดครับ

จึงจบเรื่อง อร่อยหรือไม่อร่อยครับ แค่ทานไปตามกิจวัตร

 

ไผ เว้าว่า ทรงลมนิดนาน ได๋ก้

แล้ว อู้มาได๋ ตัดกามยังกะตัดจุกกรู้หลาวแระ

โสดาปฏิมรรค ตัดกามได้ปีมะโว้แล้ว ปฐมฌาณ เปนปรกติ

เหนกามยังเปนเรื่องจุกกรู้ สิอย่ามาเว้า รู้นิดนาน

ออรอ หร่อยแระ

 

น่านประไร

ทักแล้ว ทักอีกว่า "กาม" ในคำสอน พุทธศาสนา ไม่ใช่เรื่อง " อย่างว่า "

ก็ยัง จะแสดงอาการ เข้าใจผิด พอคนเขาบอก ไม่ใช่เรื่อง อย่างว่า ก็เลย
เข้าใจว่า เขามาชวน จุกกรู้ สันติ พ่ มะ อึ สิ

" กามสัญญา " ถ้าละได้ จะตทังคะ หรือ ประหานะ มันจะเกิด ปฐมฌาณ นี่ ขั้นพื้นฐาน

ปฐมฌาณ เกิดขึ้น ด้วยเหตุ อะไร คู มะ อึ ยัง ไม่ สอน สั่ง มะ อึ มา แล้ว มะ อึ
จะเอา เฮียอะไร บอกว่า คู มึ สอน เกาะ นิดนาน

กามสัญญา ง่ายๆ ยังเรียนธรรม ไม่รู้เรื่อง ยังเข้าใจผิด

พวก หนาสันติ อนาคามี(ไม่ได้หมายถึง ลุกเจ้าพ่อ มะเขือพวงเขียวๆ นะ)

พวก หนาสันติ อนาคามี ที่ประกาศเหยงๆ โอ้ย โค ตะ ระ ขำเลย
ดันมาถาม กินข้าวอร่อยไหม

อนาคามี อะไรหว่า ดัน ถามคำถาม โสดาปฏิมรรค

 

แป่ว

กล่าวแล้ว กล่าวอีก ไม่ใช่เรื่อง อย่างว่า

ก็ ลากเข้าไปอยู่นั่น ตกลง ใครเกาะ นิดนาน หรือว่า เกาะ มะเขือ หว่า

 

อ้อ

สรุปว่า กำลังโชวว่า มี ยาน8 เฮียอะไรสักอย่าง เพื่อเป็น
เงื่อนไขบอกว่า ตนมี นิพพาน

เอ้า งั้นไปอ่าน คำพระ หลวงพี่เล็ก ท่านย้ำแล้วย้ำอีก
เรื่อง มโนยิทธิ ไม่ได้เกี่ยวอะไร กับ การเกาะ นิพพาน เลย
แม้แต่นิดเดียว เป็นแค่ อุปกรณ์เสริมบางอย่าง เท่านั้น

ไปอ่านซะ

กติกาไปนิพพาน

..... น้ำจิ้ม ....

อ่านหลายๆ รอบ แล้ว อย่า ทะลึ่ง โชว การเห็น เฮียอะไรขึ้นมาอีก
เพื่อที่จะ บุ้ยใบ้ว่า ตนรู้เห็น นิพพาน

 

อะไร ทำสมาธิได้ฌาณเฉยๆมันจะนิพพานได้ไงครับ
ปัญญายังไม่เดินเลย
ไปว่าคนนั้นอวดอ้าง คนนี้อวดดี
ถ้าเค้ามีดีให้อวดก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา
รึอิจฉา
จับต้นชนปลายลำดับการปฏิบัติยังไม่ได้เลยเที่ยวไปว่าเค้า
ไปนั่งบนภูต่อดีฝ่า มาเผือกเป็นระยะ
เอาน้ำมันมาราดให้ชุ่ม
ไฟจะได้ลุกเยอะๆ

 

ตามความเห็น..ผมว่าอย่างปุถุชนเราฝึกกินพร้อมใช้สติกำกับ อาจให้ใจไม่แล่นไปสู่กามฉันทะ จึงไม่อร่อย
แต่พระอริ ยะจะเหลือแต่กิริยาจิตที่สนองต่อผัสสะ โดยไม่มีฉันทะและปฏิฆะเกิดร่วม ความอร่อยจึงเป็นเรื่องของลิ้นกับรสเท่านั้น ไม่งั้นพระอริยะเจ้าคงเป็นโรคเบื่ออาหารแล้วกระมัง สาธุๆ

 

อาหาร ในพุทธศาสนา มี สี่อย่าง

คำข้าว

ผัสสะ

มโนสัญญา

วิญญาณ


บุคคลใดเจริญสทาธิ ติดอยู่ขั้น ปิติ จะอร่อยใน
รสของสมาธิ จนลืมกลับโรงฉันท. ปิติอร่อยกว่าคำข้าว

พอเข้าสมาบัติได้บ้าง. จิตจะปลิ้นส่งออก. ออกรู้
ออกเห็น. ออกเสก ออกแซ๊ปวื้ดๆ. ติดในรส
มโนสัญญเจตนา. เปนอาหารลืม สมาธิ เดี๋ยวก้เสื่อม
สลับเจริญ

พอมีฤทธ์. มีฌาณ ก้เหนถึงความแปรปรวน และ
ความหิวในอารมณ์ ไม่เหนนิพพาน ก้จะรู้ว่า โลกียฌาณ
โลกียญาณ. ไม่ใช่นิพพาน. ก้เกิดญาณรู้ว่า ยังไม่นิพพาน

ก้จะเหน วิญญาร นั่นเองที่หลอกให้วนเวียน เหรว่าเที่ยง
สำคัญตัวว่าพ้น. เหนจิตเที่ยง จิตนั่นเองที่เปนอาหาร
กักขังไว้ในภพ

จะเหนว่า. คนที่ฝึกหัด. ไม่ต้องเปนอรยเจ้า หากมีปัญญา
หมั่นสอดส่อง. ตรงตามความเปนจริง จะเหนได้แม้น
อาการ สำคัญว่าจิตคือตน นั่นคือ อาหารที่รสอร่อย
ที่ตราบใดมีอาหาร. ตราบนั้นไม่นิพพาน มีอุปทานแน่นอน
ยังต้องไปเกิดใหม่ หาเบื้องปลายไม่ได้

ลำพัง รสอาหารคือคำข้าว. ถ้ายังสำคัญว่า
ท่านยัง. มองข้ามชอทไม่ได้ นั่นแปลว่า เราๆ
ยังไม่เคยสดับอาหารสี่ หรือ สดับ ก้หล่นไป
จาก ครรลองสัมมาทิฏฐิทันที ทรงธรรมวินัยไว้ไม่ได้

 

เรียนท่านผู้สนใจใน ธรรม

พวกเราทั้งหลายก็คงไม่ใช้พระอรหัตน์ยังมีกิเลส เเละเป็นเหยื่อของกิเลส ความยึดมั่นถือมั่นในการกระทำเเละความคิดของตัวเองว่าดี ว่าถูก มันเป็นกิเลสตัวหนึ่ง เมื่อเเสดงความคิดเห็นตามสมควรเเล้วจะมีคนไม่เห็นด้วยก็เป็นธรรมดา ธรรมชาติ ธรรมมะ ถ้าเราไม่ขืนในธรรมมะ เราก็ปล่อยพวกเขาไป เพราะจริงๆเราอาจจะเข้าใจคลาดเคลื่อนก็ได้ เราควรอ่านเอาดีเข้าตัว มิใช้อ่านเอามานะเข้าตัวโต้เถียงกัน วางเเล้วเย็น เเล้วเบา จิตใจสว่าง สดชื่น พ้นจากกิเลสสุขเเท้ เเล้วก้าวหน้าต่อไป สู้ปลายทาง อมตะ

 

อ่านๆแล้วนึกเปรียบได้กับเวลา
ที่สมาคมต่อต้านสิ่งงมงาย
ไปมีเรื่องกับพวกที่คิดว่าตัวเอง
เป็นผู้วิเศษทั้งหลาย

ซึ่งทางสมาคมพยายามพูดในสิ่งที่
เป็นความจริง ตามที่พระพุทธเจ้าสอน
แต่พวกที่คิดว่าตัวเองพิเศษ
พยายามเอาเรื่องนามธรรม
พูดยกตัวยกตน
อ้างสารพัดแต่เรื่องดีๆเข้าตัว

พอหมดมุขอ้างโน้นอ้างนี้
ขู่โน้นขู่นี้ บังเอิญๆว่าคล้ายคลึงกัน
ทั้งทางด้านนิสัย และพฤติกรรมอย่างไม่น่าเชื่อ

 

อืม...สุดท้าย ก็ เถียงกัน

เอ ..ทำไมต้องอ้างด้วยนะ ว่า ตนเองทำได้ จริง..
ก็แค่..หลง หลอกลวงตนเอง ว่า ตนเอง..ทำได้ เท่านั้น

ผมก็ทำได้ ..ผมยังโม้เลย..ไม่ไช่แค่ขี้คุย

อิอิ

 

ไอ้ที่นายนิวรณ์ อ้างว่า ฌาน 1 ฌาณ2.. น่ะ
มันแค่กดด้วย ฌาณ....
แต่อนาคามีผลน่ะ...เขาไม่ได้กดด้วนฌาณ...เขาถึงเขาละได้จริง ด้วย ญาณ

เบื่อพวก ขี้คุย

 

น้าจร เคยรำถือเคียว เกี่ยวข้าว อ้าว โย้น อะ โย้น โย้น บ้าง อะเป่า

น้าจร เคยยืนถือเคียวเกี่ยวข้าว เวลาเกี่ยว ต้นข้าวเหี่ยว
น้าจรต้องเอี้ยวตัวก้มลง เอามือรวบเกลียวเหนี่ยวข้าว กดไว้ หรือเปล่า

ฌาณไม่มี เกี่ยวข้าวกดไว้ น้าจร ถือเคียวเควี้ยงเทียว หมามันไม่ขำจนเยี่ยวเหนียว หรอ

อ้าว เฮ้ว เอ้า เฮ้ว เฮ้ว ชะ หน่อยแน่ ชา ฉ่า ชา เปะ พ

 

อันนี้ ที่ยกมามันคือ ใช้ญาณไง...

แต่ที่นิวรณ์ บอกแค่ ปฐมญาณ ทุติยญาณที่ยกตัวอย่างมาว่า ละได้น่ะ ถ้านั่งสมาธิทำ เรีนกว่า ละได้ชั่วคราวไง ชั่วคราวที่แปลว่า กด ข่มเอาไว้..ขณะหนึ่ง ที่ทำสมาธิ

แต่ อนาคามีผล....น่ะ ไม่ไช่...มัน ป็นญาณที่เข้าใจแล้ว ต่างหาก

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

ถ้าใช้ ญาณ อย่างที่ บัดตุเลงตะเบงว่า มา

ไฉนจึงมิกล่าวว่า โสดาปฏิมรรค ปฐมฌาณ ก็มีญาณ เหลือแหล่

ไม่เห็นต้องเขย่ง เก่งกระเด้ง ไป อนาถามี อะไรเลย นี่ฮับ

 

มีพวกยึดติดนามธรรมแบบเป็นจริง
เป็นจังแบบนี้หละครับ โลกนี้ถึงรู้จัก
คำว่า '' หลงตัวเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ ''
คิดว่าตนเหนือใคร
คิดว่าตนมีความสามารถเหนือใคร
คิดว่าตนบรรลุ
คิดว่าตนมีหน้าที่พิเศษไม่ใช่คนธรรมดา
แต่หามีความสามารถอะไรที่เป็นประโยชน์
ต่อคนอื่นๆเหมือนครูบาร์อาจารย์มีชื่อท่านทำ
ทุกความสามารถที่มี ล้วนแล้วแต่พูดเล่า
เพื่อยกให้ตนเอง หรือให้คนอื่นๆมองว่าตนวิเศษทั้งนั้น
และมีความสามารถวิพากษ์ วิจารณ์ รู้ทุกเรื่อง
แต่ให้สอนเพื่อไปถึงจะทำไม่ได้ซักเรื่อง
(คือพูดเหมือนว่าตนเป็นระดับทีมชาติ
แต่สอนพื้นฐานไม่ได้. งงไหมครับท่านผู้อ่าน)
และจะพูดว่าตนทำโน้นนี่ได้หมด..
คิดว่าสิ่งที่เป็นนามธรรมที่ตนรับรู้
ว่ามันจะมีจริงๆ ชาวโลกเดินไปตามตลาด
จะเห็นได้เหมือนที่ตนพูด
คิดว่าตนเก่งกว่าเทพเทวดาทั้งหลาย
(สังเกตุที่โม้ว่าตนสอนเทพเทวดาได้ด้วย ไม่ธรรมดา)
คิดว่าตนมีวิสัยบางอย่างเหนือกว่าพระพุทธฯ
เช่น การพาคนเข้านิพพานได้ ป่านว่าไป 7-11
และเก่งในการดิสเครดิส เก่งในการถับถมคน..
แต่ไม่รู้ตัวหรอกว่า ตนได้โม้ ได้พูดอะไรไปบ้าง
ในสิ่งที่พยายามสื่อให้คนอื่นๆเห็นว่าตนวิเศษ
พวกนี้จะคุยกับพวกที่ต้องรับยา ช่อง ๓
หรือพวกที่ผ่านตำหนักทรงมาแล้วรู้เรื่อง
เพราะมีจริตวิสัยคล้ายกัน
สะสมบารมีมาทางด้าน
'' ดัดจริตทางจิตสญานวิสัย '' นั่นเอง
ปล.แค่เพียงแต่เล่าให้ฟัง

 

ขออนุญาติ โยนผ้า ขึ้นเวที

อันบางที น้าจร เขาใสซื่อ
สิ่งที่เขาไม่มี นั้นเป็นสิ่งที่เหมาะสมแล้ว
เพราะถ้ามี จะยิ่งไปกันใหญ่

เขาจึงปรารภแต่พอดี เอาแต่ฝัน
แต่ในการปรารภการสิ้นไปของ ตัณหา นั้นถูก
(เพียงแต่ เวลาเสวนา จะมีลูกขั้ยขยอ บีบคั้น ทำให้
ปรารภเลื่อนไปจาก สัจฉิกริยา ไปบ้าง )

คนเรามีหลายแบบ หลายอินทรีย์ ภาวนา

ปัญญาวิมุตติ อย่างหนึ่ง
ศรัทธาวิมุตติ อย่างหนึ่ง
เจโตวิมุตติ ก็อีกอย่างหนึ่ง

คนบ้านนอก ใสซื่อ ถามอะไรก็ตอบ ย่อมไม่ใช่ คนไม่ดี ไม่มีฌาณ ไม่มีญาณ