รวมปกิณกะธรรมพระราชพรหมยาน

[FONT=&quot]ปกิณกะธรรม เล่มที่ 1

[/FONT][FONT=&quot] การพอใจในกาม คือการพอใจในซากศพ ฆ่ากันตายเพราะศึกชิงนางหรือชิงนาย แย่งซากผีมาเป็นคู่ครอง เพราะคิดว่าร่างกายนี้เป็นเราเป็นของเรา ศีลทั้ง ๕ ข้อขาดได้จากโทษของกามเป็นเหตุ[/FONT]
[FONT=&quot] เรื่องการเบียดเบียนจัดเป็นธรรมขั้นสูงในพรหมวิหาร ๔ เพราะปุถุชนหลงคิดว่ากายนี้เป็นเราเป็นของเรา จึงเอาใจกายซึ่งเป็นผู้อื่นมากกว่าจิต ซึ่งคือตัวเราซึ่งมาอาศัยกายอยู่ชั่วคราว จึงเป็นธรรมดาของปุถุชนที่เบียดเบียนผู้อื่นเห็นง่าย เบียดเบียนตนเองเห็นยาก ตรงข้ามกับการรู้ของ อริยชน ที่เห็นการเบียดเบียนตนเอง เพราะรู้ว่ากายนี้หาใช่เรา ใช่ของเราไม่ ตัวเราคือจิต รู้เรื่องกฎของกรรม รู้อารมณ์จิตของตนเองอยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] ใครจักมีความเห็นในการปฏิบัติเป็นอย่างไร ก็เรื่องของเขา จงอย่าไปขัดคอใคร เพราะบารมีธรรมของแต่ละคนนั้นไม่เท่ากัน คิดได้เท่านี้ ก็จักวางอารมณ์ให้ลงตัวธรรมดาได้[/FONT]
[FONT=&quot] รูปปั้น - รูปถ่าย - ภาพเขียนต่าง ๆ มิใช่ตถาคต ขันธ์ ๕ หรือร่างกายก็มิใช่ตถาคต มิใช่พระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าคือพระธรรม หรือจิตผู้ทรงธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าคิดว่าตนดีแล้วเป็นอันขาด หากยังตัดสังโยชน์ยังไม่ได้ครบ ๑๐ ข้อ จะเป็นการประมาทเกินไป ประเดี๋ยวโดนท่านผู้มีฤทธิ์เหนือกว่าเราทดลองเอา เช่นเทวดา เป็นต้น[/FONT]
[FONT=&quot] การกำหนดรู้วาระจิตในทุก ๆ ขณะจิตนั้นแหละ คือจิตตานุสสติปัฎฐาน และการสอนให้ปฏิบัติตามนี้ ถ้าใช้ภาษาในอดีต คือต้นพุทธกาล พวกเจ้าก็จักเข้าใจยาก หรือยากที่จักเข้าใจ[/FONT]
[FONT=&quot] เจ้าจักเห็นได้ว่า ทุกชีวิตที่อยู่ในโลกนี้เต็มไปด้วยความทุกข์ ทุกๆ ลมหายใจเข้า - ออก มันอยู่กับความทุกข์และความทุกข์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันสืบเนื่องมาจากการมีร่างกายทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] เมตตาคุ้มครองโลก อภัยทานจักเกิดแก่จิตของผู้ใด บุคคลนั้นจักต้องทรงพรหมวิหาร ๔ ได้ครบ ๔ ตัวอยู่ตามปกติ[/FONT]
[FONT=&quot] จริงๆ แล้วการปฏิบัติในศีลได้เป็นปกติ เพราะอำนาจหิริ โอตตัปปะ เพราะกลัวตกนรกและจัดว่าเป็นอำนาจของพรหมวิหาร ๒ ประการแรก คือ เมตตากับกรุณา ทำให้งดเว้นจากการกระทำกรรมชั่ว ๕ อย่างได้[/FONT]
[FONT=&quot] คนธรรมดาเห็นความตายแล้วลนลาน แต่พระอรหันต์เห็นความตาย แล้วจิตเป็นสุข เพราะยอมรับความจริงว่า ความตายมีคู่กับการเกิดมีร่างกาย, หมดกายก็หมดทุกข์,และการตายครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายสำหรับท่าน หากมี มรณา ควบอุปสมานุสสติ อยู่ทุกลมหายใจเข้า - ออก หรือรู้ลม รู้ตาย รู้นิพพานตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลส่วนใหญ่มักชอบอารมณ์เดือดร้อนใจ ซึ่งเป็นอารมณ์ทุกข์แต่ไม่รู้อารมณ์ของตนเอง จึงเกาะทุกข์ เกาะความเดือดร้อนใจอยู่ร่ำไป แต่ผู้รู้ก็จักพยายามละและปล่อยวางอารมณ์นั้นอยู่ตลอดเวลา ขอจงพยายามปฏิบัติให้ได้ตามนี้[/FONT]
[FONT=&quot] ภาราหะเว ปัญจักขันธา ทุกข์อันใดจักมาเกินกว่าภาระที่มีต่อขันธ์ ๕ นั้นไม่มี อยู่คนเดียวก็ทุกข์คนเดียว ยิ่งอยู่หลายคนยิ่งเพิ่มทุกข์มากขึ้นเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] โทษของกาม มิใช่กาเมเพียงสถานเดียว ตถาคตหมายถึงการติดรูป - รส - กลิ่น - เสียง สัมผัส - ธรรมารมณ์ ตัวสุดท้ายต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะอารมณ์ของจิตเป็นภัยร้ายแรงที่สุด ที่คอยทำร้ายจิตตนเองอยู่เสมอ การกำหนดรู้อารมณ์ของตนเอง จึงต้องมีอยู่ตลอดเวลา การพลั้งเผลอย่อมมีบ้างเป็นธรรมดา หากแก้ไขจุดนี้ไม่ได้ ก็ตัดสังโยชน์ ๔-๕ ไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] ตราบใดที่ยังมีร่างกาย คำว่าปราศจากโรคนั้นย่อมไม่มี ผู้มีปัญญาย่อมรู้จักเห็นโรคอันเกิดจากธาตุ ๔ เสื่อมได้ตลอดเวลา แม้ความหิวก็นับว่าเป็นโรค ร่างกายจึงเป็นรังของโรค[/FONT]
[FONT=&quot] อโรคยาปรมาลาภา มีโรคก็เป็นทุกข์ ไม่มีโรคก็เป็นสุข แต่จริง ๆ แล้ว สำหรับนักปฏิบัติคำว่าไม่มีโรคนั้นไม่มี การมีขันธ์ ๕ จึงมีทุกข์อย่างยิ่ง ภาราหเวปัญจักขันธา ความโง่ทำให้ไม่เห็นทุกข์ คิดว่าการมีขันธ์ ๕ เป็นสุข เห็นกามตัณหาเป็นของดี ทั้งๆ ที่เป็นตัวทำให้เกิดขันธ์ ๕ ซึ่งเป็นบ่อเกิดของทุกข์ทั้งปวง[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก หนีไม่พ้นกฎธรรมดาไปได้ (กฎของกรรมอันเดียวกัน)[/FONT]
[FONT=&quot] ต้องแยกให้ออกระหว่าง โลกียธรรม กับโลกุตรธรรม เลือกให้เป็นจิตจักได้รับความสุขจากการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าอยู่คนเดียว อย่าไปไหนคนเดียว ให้อยู่กับพระ ให้ไปกับพระ เพราะคุณของพระทั้ง ๓ คือพระรัตนตรัยนั้นหาประมาณมิได้[/FONT]
[FONT=&quot] ทำงานรอความตาย แต่อย่าตายเปล่า ขอตายเป็นครั้งสุดท้าย มี มรณาและอุปสมานุสสติอยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] พวกปุถุชนจักมีความประมาทในชีวิตมากในเรื่องการเจ็บป่วย หรืออุบัติเหตุ ซึ่งก็เป็นของธรรมดาถ้าหากจักถึงตายก็ตายเปล่า เพราะมิได้พร้อมตาย ซ้อมตายไว้เป็นปกติธรรม รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพานอยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] ขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่ พยายามตรวจดูศีล - สมาธิ - ปัญญา อย่าให้พร่องไปจากจิตเผลอก็เริ่มต้นใหม่ จิตจักชินอยู่กับความดีของหลักธรรมปฏิบัตินี้ จนอารมณ์ศีล - สมาธิ - ปัญญา ทรงตัว คำว่าคิดชั่วก็จักไม่ยอมคิดเลย[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่ต้องไปห้ามใคร ให้ห้ามใจตนเอง เพราะธรรมภายนอกแก้ไขไม่ได้หรือได้ยาก ให้แก้ธรรมภายในคือที่ใจตนเอง ทุกอย่างหนีไม่พ้นกฎธรรมดา หรือกฎของกรรมไปได้[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าฝืนกฎธรรมดา ไม่ต้องไปห้ามใคร ให้ห้ามใจตนเองดีกว่า นั่นแหละเป็นของจริงของแท้[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ดูอารมณ์จิตตัวเดียว ดูแต่ความเลวของตนเอง เพราะจะละชั่วได้ ต้องเห็นความชั่วที่ตัวเราเองก่อนเสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] พระตถาคตเจ้าทุก ๆ พระองค์ อนุญาตให้บริโภคเภสัชทั้ง ๕ ได้ในยามวิกาล รวมทั้งน้ำปานะด้วย (มีนมสด - นมเปรี้ยว - เนยแข็ง - เนยเหลวคือพวกน้ำมันจากพืชและสัตว์ - น้ำผึ้ง - น้ำอ้อย - น้ำผลไม้ จากผลไม้ที่ลูกเล็กกว่ากำปั้นมือคนโบราณ)[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าฝืนโรคจนเกิดภัยเบียดเบียนตนเอง ในขณะที่กายยังมีชีวิตอยู่ ให้รักษาชีวิตไว้เพื่อการปฏิบัติธรรมตัดสังโยชน์ ๑๐ ให้หมดก่อนตาย ทุกอย่างให้เดินสายกลาง[/FONT]
[FONT=&quot] พวกเจ้ายังมีอารมณ์ขี้เก็บ ชอบเก็บทุกข์เอาไว้ไม่ยอมวาง จิตคนช่างจดจำอยู่กับความชั่ว คำด่า คำนินทา ต่างกับคำสอนของตถาคตเจ้า พวกเจ้าฟังแล้วไม่ใคร่จักทำ[/FONT]
[FONT=&quot] จงหมั่นเรียนรู้ประโยชน์ของอานาปานัสสติให้มาก และจงหมั่นทำหาความชำนาญ เพราะจักทำให้จิตมีกำลังเมื่อจิตถอนออกจากฌานแล้ว จักใช้กำลังมาทำวิปัสสนาญาณ จักมีปัญญาคมกล้ามาก[/FONT]
[FONT=&quot] ติดรูปให้แก้ที่รูป ติดนามให้แก้ที่นาม ติดกามสัญญาให้แก้ที่กามสัญญา นี่เป็นอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์สันโดษนั้นคือ วิเวกทั้งกาย วาจา ใจ มีศีลคุมกายให้วิเวก ไม่ทำร้ายตนเองและผู้อื่นทั้งในที่ลับและในที่แจ้ง วจีวิเวกหรือวาจาสันโดษ คือสงบทั้งทางปากและเสียงพูดทางใจด้วย ในวจีกรรม ๔ ในกรรมบถ ๑๐ ทั้งในที่ลับและที่แจ้ง ส่วนจิตสันโดษ คือไม่ต่อกรรมกับอารมณ์เลวร้ายที่เข้ามากระทบ เห็นเป็นธรรมดาในธรรมดาอยู่เป็นปกติ เห็นธรรมทั้ง ๓ ประการ กุศล อกุศล อัพยากฤตเป็นปกติธรรมจิตก็สงบ ไม่ฝืนกฎของธรรมดา เพราะจิตถึงพร้อมด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา[/FONT]
[FONT=&quot] คนติดฤทธิ์เพราะจิตของเขายังเข้าไม่ถึงพระอริยเจ้า ก็ย่อมจักติดฤทธิ์เป็นธรรมดา คนติดฤทธิ์ก็คือคนติดดี เพราะฤทธิ์เป็นของดีในพระพุทธศาสนา ควรจักกล่าวส่งเสริมเขาทำให้ถูกยิ่งๆ ขึ้นไปโดยให้เขารักษาศีลให้บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 2

[FONT=&quot] ศีลเป็นฐานของพระธรรมทั้งหมด อานาปานัสสติ เป็นฐานของความสงบแห่งจิต ๒ ฐานนี้ เป็นหลักใหญ่ของพระพุทธศาสนา[/FONT] [FONT=&quot] การประกอบกุศลกรรมบถ ๑๐ เป็นการเมตตา กรุณาตนเอง และผู้อื่น (พรหมวิหาร ๔, ๒ ข้อแรก จะทรงตัวด้วยกุศลกรรมบถ ๑๐ นี่เอง)[/FONT]
[FONT=&quot] จงเอาพระธรรมเป็นที่พึ่ง อย่ายึดติดในตัวบุคคล เวลา สถานที่ และวัตถุภายนอก ซึ่งล้วนไม่เที่ยง[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกข์ เป็นธรรมที่ต้องกำหนดรู้ จึงจักรู้[/FONT]
[FONT=&quot] สมุทัย เป็นธรรมที่ต้องละ[/FONT]
[FONT=&quot] นิโรธ เป็นธรรมที่ต้องทำให้แจ้ง[/FONT]
[FONT=&quot] มรรค เป็นธรรมที่ต้องเจริญให้มาก ทำให้มากตลอดเวลา คือ[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าประมาทในการสร้างความดี ยังมีชีวิตอยู่ จงอย่าทิ้งการทำบุญทำทาน แม้พระอรหันต์จบกิจแล้ว แต่ชีวิตยังอยู่ ท่านก็ไม่เว้น การทำบุญทำทาน เพราะมีผลเป็นจาคานุสสติ และ อุปสมานุสสติ ด้วย ท่านทำเพื่อพระนิพพานจุดเดียว เพราะท่านไม่ประมาทในความดี จงเอาอย่างท่าน[/FONT]
[FONT=&quot] หากศีลยังไม่มั่นคง สมาธิยังไม่ตั้งมั่น ปัญญายังจู๋อยู่ ห้ามคิดว่าไม่ติดในบุญ ในทาน ในความดี เพราะจิตยังติดบาปอกุศลอยู่ แล้วยังจิตไม่เกาะติดบุญด้วย จิตจึงมีแต่บาปอกุศล จิตเป็นคนโง่อย่างแท้จริง พระอรหันต์ท่านยังไม่ทิ้งการทำบุญ ทำทาน เพราะท่านไม่ประมาทในกรรมทั้งมวล[/FONT]
[FONT=&quot] อยากฉลาดต้องมีคุณธรรมประจำจิต ยอมรับกฎของกรรม ยอมรับกฎของความเป็นจริงในสัทธรรม ๕ ยอมรับกฎของไตรลักษณ์ ทำใจให้เป็นกลางให้ได้ และเป็นคนไม่ประมาท ทบทวนพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์อยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] ความฟุ้งซ่านเกิด ก็จงหมั่นระงับด้วย มรณานุสสติและความไม่ประมาทในความตายไว้เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] จงมองหาชั่ว หาเลวที่เรา แล้วรีบแก้ไข อย่าไปหาชั่ว หาเลวที่ผู้อื่น ซึ่งแก้ไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] ธรรมใดที่ยังมาไม่ถึง ก็จงละปล่อยวาง มาสงสัยศึกษาธรรมปัจจุบัน หาเหตุหาผลที่ทำให้เกิดอารมณ์จริตต่างๆ ให้พบ แล้วแก้ที่ต้นเหตุด้วยกรรมฐานแก้จริต ๖[/FONT]
[FONT=&quot] เรื่องที่ควรสนใจที่สุดในพระพุทธศาสนา คือ ความดับทุกข์อย่างแท้จริงนั้น เป็นอย่างไร[/FONT]
[FONT=&quot] พระธรรมมีพุทธบัญญัติอยู่ ๘๔,๐๐๐ บท ล้วนเป็นทางนำไปสู่ความพ้นทุกข์ทั้งสิ้น นอกเหนือจากนี้ มิใช่คำสอนของตถาคต และจงจำหลักไว้ทุกอย่างในไตรภพ ไม่มีอะไรเที่ยง ยึดเมื่อไหร่ทุกข์เมื่อนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ใครไปหาธรรมนอกกาย นอกจิตของตนเอง ถือว่ายังไม่เข้าใจพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าอย่างแท้จริง เพราะ ๘๔,๐๐๐ บท ล้วนเป็นอุบายทางธรรม เพื่อให้รู้จริงที่กายและจิตของตนเองทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] ฝึกจิตให้หมั่นดูกายไว้เสมอ เพราะจิตถูกกิเลสมารมันหลอกมานานจนชิน จงใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นทุกข์ โทษ ภัย จากการเกิดมีร่างกาย[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าฝืนธรรม อย่าฝืนโลก แล้วจิตจักเป็นสุข โดยการยอมรับนับถือกฎของกรรม กฎธรรมดาของขันธ์ ๕ ทุกอย่างมันเป็นธรรมดาทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] การมีงานที่วัดจริง ๆ แล้ว ก็เหมือนการรวมญาติทางธรรมดีๆ นี่เอง ทุกคนมีพ่อคือพระพุทธเจ้าเป็นที่รวมใจ ตั้งจุดหมายปลายทางคือมีพระนิพพานเป็นที่ไป มีท่านฤๅษีเป็นตัวอย่างหลักของการปฏิบัติให้เข้าถึง[/FONT]
[FONT=&quot] กรรมใดที่เป็นอกุศลทำจิตให้เศร้าหมอง ขอจงพยายามละให้ออกจากจิต[/FONT]
[FONT=&quot] พิจารณาภาระที่มีต่อขันธ์ ๕ เข้าไว้ ดูความไม่เที่ยงของมันเข้าไว้ จักทำให้เกิดความเบื่อหน่ายในร่างกายนี้อย่างจริงจังเสียที[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าไปจองเวรกับใคร รีบตัดกรรมเสียให้ได้ ไม่ต้องสนใจกรรมของผู้อื่นให้เสียเวลา หันมาสนใจมรรคผลที่จักปฏิบัติตัดกิเลสส่วนตนดีกว่า[/FONT]
[FONT=&quot] การทำงานให้แก่พระพุทธศาสนาเพื่อความหลุดพ้น จักต้องมีมารเข้ามาขัดขวางผลบุญเป็นธรรมดา จงแผ่เมตตาทรงพรหมวิหาร ๔ ให้ครบ อุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวรเหล่านี้ออกไป แล้วจิตจักเยือกเย็นไม่ผูกโกรธ จงอย่าประมาทระวังเข้าไว้ แต่จงอย่าระแวง จิตจักมีกังวล[/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์กระทบนั่นแหละเป็นของดี เพราะจักได้ทราบกระแสของจิตตนเองว่า กระทบแล้วหวั่นไหวตามไปหรือไม่ สอบได้หรือสอบตก[/FONT]
[FONT=&quot] คนหลงร่างกาย เพราะไม่รู้จักสันตติของร่างกาย การมีร่างกายทำให้ต้องมีกิจการงานทำไปไม่มีวันสิ้นสุด ทุกอย่างมันเป็นสันตติ[/FONT]
[FONT=&quot] วัดอารมณ์ของการปลดปล่อยร่างกายอยู่ตลอดเวลา นั่นแหละคือการปฏิบัติพระกรรมฐาน[/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติไม่ต้องเลือกเวลา ไม่ต้องเลือกสถานที่ จิตอยู่ที่ไหนไม่ทิ้งอารมณ์ที่นั่น นี่แหละคือพระกรรมฐาน[/FONT]
[FONT=&quot] การกำหนดรู้อารมณ์ของจิตอยู่เสมอๆ นี่แหละคือการปฏิบัติพระกรรมฐาน[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้อารมณ์คนอื่น พ้นทุกข์ไม่ได้ การรู้อารมณ์ตนเองพ้นทุกข์ได้[/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์จิตนี่แหละ คือตัวรู้สึกถึงความสุข หรือความทุกข์ไม่ใช่ที่ร่างกาย[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าให้อารมณ์มันหลอกเรา คนอื่นหลอกเราไม่ร้ายแรงเท่ากับอารมณ์จิตของเราหลอกเราเอง[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลผู้ยังเกาะติดร่างกาย ต่างก็เป็นผู้น่าสงสาร เพราะมีอารมณ์หลงวนอยู่ในความทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] ติดอดีตและอนาคตธรรม จิตจักไม่เป็นสุข พยายามอยู่ในธรรมปัจจุบันให้มาก[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ามองใครว่าผิดหรือถูก อย่ามองใครว่าชั่วหรือดี จงมองให้ทะลุถึงกฎของกรรมทั้ง ๓ กรรมใดใครก่อ ผลแห่งกรรมนั้นย่อมตกอยู่แก่บุคคลนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] โลกทั้งโลกไม่มีอะไรสุข มีแต่ทุกข์นี่คืออริยสัจ คนที่ไม่มีทุกข์ในโลกนี้ไม่มี หากอยากเป็นคนฉลาด ก็จงอย่าทิ้งอริยสัจ หรือกฎของกรรม[/FONT]
[FONT=&quot] ตำหนิกรรมเข้าเมื่อใด อุปาทานจะเกิดขึ้นเมื่อนั้น อคติ ๔ เกิดเป็นการไม่เคารพกฎของกรรม ไม่เคารพอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] เมื่อเข้าใจกฎของกรรม ก็จักเมตตา กรุณา รักและสงสารจิตของเราที่โง่มานาน ที่ชอบทำร้ายจิตตัวเอง[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเข้าใกล้หรือข้องแวะกับความชั่วความเลวของใคร ซึ่งไม่ต่างกับเอาใบตองไปห่อสุนัขเน่า ขึ้นชื่อว่าสุนัขเน่า ใครๆ เค้าก็ไม่อยากเข้าใกล้[/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์ฟุ้งซ่านคือ อารมณ์ลิงติดตัง ยิ่งดิ้นยิ่งรัดตัวเอง ยิ่งเพิ่มความทุกข์ให้ตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] พระจะสงเคราะห์เราได้ ต่อเมื่อเราระงับอารมณ์ฟุ้งซ่านได้ก่อน ด้วยอานาปา, คำภาวนา, จิตจับภาพพระ[/FONT]
[FONT=&quot] อานิสงส์ของอานาปานัสสติ หรือนิพพานสมบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] ใช้ทุกข์ให้เป็นประโยชน์ จักได้เข้าถึงอริยสัจกันจริง ๆ คนโง่เท่านั้นที่เห็นทุกข์แล้วกอดทุกข์ คนฉลาดตามกำหนดรู้ทุกข์เพื่อเข้าถึงอริยสัจ แล้วปล่อยวางทุกข์ก็ช่วยให้พ้นทุกข์ได้[/FONT]
[FONT=&quot] ในทุกข์ตัวเดียวกันนี้แหละ จักพ้นทุกข์ก็ได้ จักจมทุกข์ก็ได้ คนไม่รู้จักตัณหาก็พ้นตัณหาไม่ได้ คนไม่รู้จักทุกข์ ก็พ้นทุกข์ไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] หากจิตเกาะงานทางโลก ตายแล้วตายอีก ก็ต้องกลับมาทำงานนั้นใหม่อย่างไม่รู้จบ[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้าไม่ฝืนความจริงเสียอย่างเดียว จิตก็สงบวางอารมณ์ยอมรับกฎของกรรมได้ หากทำได้ก็เรียกว่าเข้าถึงอริยสัจ จักพ้นทุกข์ได้ก็ที่ตรงนี้[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลใดใช้ปัญญาพิจารณากฎของกรรมตามความเป็นจริงแล้ว จักได้ชื่อว่าเข้าถึงอริยสัจ สามารถตัดสังโยชน์ได้ง่าย[/FONT]
[FONT=&quot] กฎของกรรมหรือของอริยสัจนั่นแหละตัวเดียวกัน ให้รู้ว่าโลกนี้เป็นทุกข์ โลกนี้ไม่เที่ยง ยึดถืออันใดมิได้ กฎของกรรมเกิดขึ้นมาได้ เพราะเรายึดถือทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] หลักการของธรรมปฏิบัติ จักต้องรู้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา ได้บ้างตกบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะการกำหนดรู้อารมณ์คือ ผลของการปฏิบัติ และผลจักเป็นของจริงต้องถูกกระทบก่อนเสมอ แล้วจบลงที่ว่ามันทุกข์ มันเป็นอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] ให้พิจารณาว่า อะไรเกิดขึ้นเป็นที่ขัดข้องแล้วล้วนแต่เป็นทุกข์ทั้งสิ้น นี่คืออริยสัจหรือกฎของกรรม[/FONT]
[FONT=&quot] บุญบารมีเต็ม คือรักษาไว้ซึ่งกำลังใจให้เต็มอยู่ในการตัดสังโยชน์เป็นปกติ ทำทุกอย่างเพื่อพระนิพพานจุดเดียว เอาทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกรรมฐานหมด[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 3

[FONT=&quot] จิตที่เย็นสนิท คือ จิตที่พิจารณากฎของกรรม แล้วยอมรับความเป็นจริงของขันธ์ ๕ โดยไม่ดิ้นรน[/FONT] [FONT=&quot] บุคคลใดที่ต้องการจักไปพระนิพพานในชาตินี้ บรรดาเจ้าหนี้เก่าๆ ก็จักตามทวงตามเล่นงานอย่างไม่ลดละ หากทนไม่ได้ก็ไปไม่ได้ ต้องวางอารมณ์ยอมรับกฎของกรรมให้เป็นธรรมดาให้ได้ การพ่ายแพ้เป็นของธรรมดา แต่จงอย่าถอย จิตก็จักไม่ดิ้นรนมาก ไม่ช้าไม่นานกฎของกรรมก็จักคลายตัวไปเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกอย่างที่ทำให้จิตมีอารมณ์กังวลอยู่ ล้วนแต่เกี่ยวเนื่องด้วยการเกาะติดขันธ์ ๕ ทั้งสิ้น เช่น เศรษฐกิจไม่ดี การเจ็บป่วย ต้นเหตุเพราะจิตไม่ยอมรับนับถือกฎของกรรม[/FONT]
[FONT=&quot] ใช้ทุกขเวทนาให้เป็นประโยชน์ เอาทุกข์นั่นแหละ สอนจิตให้ยอมรับความไม่เที่ยงของโลก และ ขันธโลก (ร่างกาย) ทุกขสัจหรือทุกข์กาย ต้องกำหนดรู้จึงจักรู้ว่าเป็นทุกข์ แล้วลงตัวธรรมดาว่ามันก็เป็นของมันอยู่อย่างนี้เอง ไม่มีใครฝืนได้[/FONT]
[FONT=&quot] การเจ็บป่วยจึงเป็นของดี จักได้ไม่ประมาทในความตาย เพราะไม่มีใครเอาสมบัติของโลกไปได้ รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน เป็นทางลัดเข้าสู่พระนิพพานได้ง่ายๆ[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้เป็นเพียงแค่เข้าใจเท่านั้น ของจริงอยู่ที่ผลของการปฏิบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้คือมรรค การปฏิบัติเพื่อตัดโกรธ - โลภ - หลงคือผล[/FONT]
[FONT=&quot] จิตฟุ้งอยู่ในสัญญา เพราะมัวไปยุ่งกับเรื่องของผู้อื่น จิตชอบจำแต่ความเลวของผู้อื่น อันเป็นภัยที่กลับมาทำร้ายจิตตนเองให้เศร้าหมอง ขาดเมตตากับกรุณาจิตตนเอง ชอบจุดไฟเผาตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ฟุ้งเลว ให้แก้ด้วยฟุ้งดี จำเลวแก้ด้วยจำดี ฟุ้งออกนอกตัวเป็นกิเลส ฟุ้งอยู่กับกายตัว เป็นพระธรรม หากฟุ้งเข้าหาอริยสัจ เข้าหาพระธรรมเป็น ธัมมวิจัย ไม่ใช่นิวรณ์[/FONT]
[FONT=&quot] ฟุ้งเรื่องอะไร ให้พยายามแก้เรื่องนั้น โดยใช้อริยสัจเป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหา หากแก้ไม่ไหว จงใช้อานาปานัสสติเข้าระงับจิตให้สงบ แล้วจึงใช้อริยสัจ ธรรมของตถาคตต้องหยุดอารมณ์จิตให้สงบก่อน จึงจักเห็นการเคลื่อนไหวของกิเลสได้ตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] จิตของผู้มีปัญญา จักเป็นจิตที่รู้เท่าทันความจริงในอริยสัจอยู่เสมอ พระอรหันต์ท่านทรงอธิปัญญาก็อยู่ที่ตรงนี้[/FONT]
[FONT=&quot] ศีล ๓ ระดับ[/FONT]
[FONT=&quot] ขั้น ๑ เอาศีลคุมกายให้เรียบร้อย[/FONT]
[FONT=&quot] ขั้น ๒ เอาศีลคุมวาจาให้เรียบร้อย[/FONT]
[FONT=&quot] ขั้น ๓ เอาศีลคุมใจให้เรียบร้อย ก็คือ กรรมบถ ๑๐ นั่นเอง[/FONT]
[FONT=&quot] การวางอารมณ์ ราคะ และปฏิฆะ ไม่ได้อย่างสนิทใจเพราะบกพร่องใน[/FONT]
[FONT=&quot] กายคตานุสสติ และพรหมวิหาร ๔ กายคตาตัดราคะ พรหมวิหาร ๔ ตัดปฏิฆะ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าหนีความโกรธ เพราะเป็นกิเลสที่ต้องละด้วยสมถะ และวิปัสสนา (กสิณ ๔ และพรหมวิหาร ๔) ให้คิดว่าคือครูทดสอบอารมณ์จิต จึงต้องแก้ที่จิตตน อย่าไปแก้ที่บุคคลอื่น[/FONT]
[FONT=&quot] พุทธานุสสติอย่าทิ้งไปจากจิต เมื่อรู้ตัวว่าอารมณ์ โทสะจริต ยังเด่นอยู่ จงอย่าทิ้งพระ อย่าไปไหนคนเดียว อย่าอยู่คนเดียว ให้อยู่กับพระ พระอรหันต์ทุกองค์ท่านยังไม่ทิ้งพระ แล้วเราเป็นใคร[/FONT]
[FONT=&quot] คำว่ารัก มิใช่เพียงแต่หนุ่มสาว ให้ดูอารมณ์เกาะติดใน รูป - รส - กลิ่น - เสียง - สัมผัส - ธรรมารมณ์ด้วย คือ ให้สำรวมอายตนะทั้ง ๖ ประตูทั้ง ๖ ด้วย จึงจักวางอารมณ์เกาะติดลงได้[/FONT]
[FONT=&quot] การพิจารณาร่างกายอยู่เสมอ เป็นอุบายไม่ให้จิตส่งออกนอก เป็นวิปัสสนาญาณที่ถูกต้องของพระพุทธศาสนา เป็นอริยสัจ ให้ดูอาการของจิตที่เกาะติดร่างกายนี้ว่าเป็นเรา เป็นของเรานี่แหละเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่า ทิ้งอาณาปานัสสติ ยิ่งกำหนดรู้ลมมากเท่าไหร่ จิตยิ่งทรงสติได้มากขึ้นเท่านั้น ช่วยเตือนใจว่าชีวิตนี้มันไม่เที่ยง อาจตายได้ตลอดเวลา มีมรณาควบอุปสมานัสสตอยู่เสมอ ความไม่ประมาทก็ยิ่งน้อยลง ก็ยิ่งใกล้พระนิพพานเพียงนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] จิตจักเจริญได้ต้องอาศัยความเพียร ในการปฏิบัติจริงๆ แล้ว ให้ตัดสังโยชน์ ๓ ให้ได้ก่อน โดยเอาอธิศีลเป็นพื้นฐาน เมื่อได้แล้ว สังโยชน์ ๔ - ๕ ไม่ต้องตัด ให้รวบรัด ตัดอวิชชาข้อ ๑๐ เลย รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] อุบายที่ทรงเมตตาแนะวิธีเข้าพระนิพพานแบบง่าย ๆ สำหรับผู้ที่มีพื้นฐานได้สังโยชน์ ๓ ข้อแรกแล้วก็คือ รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] กาม - กิน - นอน ๓ ตัวนี้ยังติดกันมาก ซึ่งล้วนเป็นเหตุที่ทำให้เกิดร่างกาย หรือ รูป - นาม (ขันธ์ ๕) ทั้งสิ้น อันเป็นโทษของการเกาะติด หากละวางได้ก็เป็นคุณ ซึ่งมีอยู่ในศีล ๘ ทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] อธิศีล มีศีล ๕ รองรับ ก็พ้นอบายภูมิ ๔ ได้ถาวรอธิจิต ไม่ติดใน กาม - กิน - นอน มีศีล ๘ รองรับ ก็พ้นเกิดพ้นตาย อธิปัญญา จิตไม่ยินดี - ยินร้ายในสมมุติของโลก และ ขันธโลก ในสมมุติบัญญัติ ๖ คือหมดอุปาทาน มีศีล ๑๐ และศีล ๒๒๗ รองรับ จิตวางสมมุติได้ จิตก็วิมุติทั้งกาย - วาจา - ใจ[/FONT]
[FONT=&quot] ให้พิจารณาโทษของการติดรูป - รส - กลิ่น - เสียง - สัมผัส - ธรรมารมณ์ให้มาก และพิจารณาโทษของการติดกาม - กินและนอนให้มากด้วย แล้วจักทำให้จิตหลุดจากกามคุณ[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 5

[FONT=&quot] คำสอนทั้งหมดเป็นของพระพุทธเจ้า ซึ่งพระอริยสงฆ์รุ่นแรก รวบรวมและถ่ายทอดกันมาจนถึงพระ อริยสงฆ์รุ่นหลัง ท่านต่างทำหน้าที่สืบทอดพระพุทธศาสนาต่อๆ กันมาจนถึงปัจจุบันนี้ จึงต้องนึกถึงคุณของพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ เข้าไว้ให้มากๆ เพราะพระรัตนตรัยนี้ ท่านเที่ยงแล้ว ไม่เกิดอีกต่อไป จึงยึดถือได้[/FONT] [FONT=&quot] การนึกถึงความตาย (มรณานุสสติ) เป็นพื้นฐานใหญ่ที่จักนำจิตของตนเองให้เข้าถึงความไม่ประมาทได้โดยง่าย หากใครทำได้จักเป็นผู้มีธุระน้อยลงทันที เพราะจิตรู้ชัดว่าไม่มีใครเอาสมบัติของโลกไปได้ ไม่มีใครเป็นใหญ่ได้ในโลก เพราะมีความตายเป็นที่สุด โลกไม่เที่ยง ขันธโลก หรือร่างกาย ก็ไม่เที่ยง ใครยึดเข้าก็เป็นทุกข์ โลกพร่องอยู่เป็นนิจ เพราะตกเป็นทาสของตัณหา[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามฝึกจิตให้รู้เห็นร่างกายตามความเป็นจริง จิตจักคลายความเกาะติดได้ทีละน้อย จนที่สุดจักปล่อยวางร่างกายลงได้สนิท อย่าละความเพียรเสียอย่างเดียว มรรค ผล นิพพานอยู่ที่ความเพียรนี่แหละ[/FONT]
[FONT=&quot] ความสงสัยในธรรม คือ การเบียดเบียนจิตตนเองอย่างแท้จริง พระอนาคามี จักต้องหมั่นตัดอารมณ์สงสัยในธรรม หรือตำหนิธรรมปรามาสพระรัตนตรัยให้สิ้นไปจากจิต[/FONT]
[FONT=&quot] หาไตรลักษณ์ ไม่ต้องไปหานอกกาย นอกจิต หมั่นหาไตรลักษณ์ในกาย และจิตของตนให้พบ ธาตุ ๔ อาการ ๓๒ ก็อยู่ในกฎไตรลักษณ์ทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าประมาทในความตาย ทุกลมหายใจเข้า ออก มีความตายแฝงอยู่ แต่อย่าตีตนไปก่อนไข้ ทุกอย่างต้องเดินสายกลางให้ใช้เมตตาบารมี รัก และสงสารจิตตนเองให้มากๆ เพราะวันหนึ่งๆ ไม่มีใครทำร้ายเราได้มาก เท่ากับอารมณ์จิตของเราเอง ทำร้ายจิตตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ให้อดทนเข้าไว้ เพราะเป็นชาติสุดท้ายแล้ว อะไรเกิดขึ้นก็ต้องอดทน ทนไม่ได้ก็ต้องทน ปลดทุกข์ออกจากจิตโดยใช้อริยสัจ กรรมทั้งหลายมาแต่เหตุเป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหา[/FONT]
[FONT=&quot] ละความเลวแล้วละที่จิตเรา หากไม่เห็นเลวก็ละเลวไม่ได้ ละเลวได้ ๑ หน เท่ากับทำดี ๑ หน ละเลวอย่างเดียวอยู่เสมอ ๆ ก็ทำจิตให้ผ่องใสได้ในที่สุด[/FONT]
[FONT=&quot] พระธรรมที่นำไปสู่การหลุดพ้น ล้วนอยู่ที่กายเรา จิตเราทั้งสิ้น ใครไปหาธรรมภายนอก นอกจิตตนเอง ถือว่ายังไม่เข้าใจพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์อย่างแท้จริง[/FONT]
[FONT=&quot] ให้เอาอดีตที่แพ้ต่อกิเลสมาเป็นครู เราจะพยายามไม่เผลออีก[/FONT]
[FONT=&quot] การอยู่ในธรรมปัจจุบัน เราเป็นผู้กำหนดรู้สิ่งกระทบต่าง ๆ ก็ให้รู้อยู่ในธรรมปัจจุบัน[/FONT]
[FONT=&quot] จงยอมรับกฎของกรรม ซึ่งยุติธรรมที่สุด ใครทำใครได้ อย่าไปมีหุ้นส่วนกับใครๆ เขา โดยการตำหนิกรรมเป็นอันขาด[/FONT]
[FONT=&quot] ความกลัวที่สุดของคน คือ กลัวทุกข์ เพราะคิดว่าร่างกายเป็นของตน[/FONT]
[FONT=&quot] เห็นทุกข์แต่ขาดปัญญา ลงตัวธรรมดาไม่ได้ ก็ต้องจมอยู่กับทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้อารมณ์คนอื่นพ้นทุกข์ไม่ได้ แต่การรู้อารมณ์ตนองพ้นทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] จะพ้นทุกข์ได้หรือไม่ อยู่ที่การรู้อารมณ์จิตของตนเองนี่แหละ[/FONT]
[FONT=&quot] ศึกษาธรรมที่เป็นคุณดีกว่าศึกษาธรรมที่เป็นบาป[/FONT]
[FONT=&quot] คิดดี ดีกว่าคิดเลว ติดบุญดีกว่าติดบาป เพราะกั้นนรกได้[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเอาความเลวไปแก้ความเลว อย่ามุ่งเอาชนะใคร ให้มุ่งเอาชนะใจตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าวางเฉยอย่างลิงที่กลัวไม้เรียว[/FONT]
[FONT=&quot] รู้ธรรมพ้นโลกดีกว่ารู้ธรรมในโลก[/FONT]
[FONT=&quot] เพราะธรรมในโลกล้วนไม่เที่ยง[/FONT]
[FONT=&quot] ล้วนเป็นธรรมสมมุติ ซึ่งใครยึดติดแล้วเกิดทุกข์ทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก หนีไม่พ้นกฎธรรมดาไปได้[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าไปห้ามใคร ให้ห้ามตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] เพราะแก้ไขผู้อื่นไม่ได้หรือแก้ได้ยาก แก้ไขที่ตนเองง่ายกว่ามาก[/FONT]
[FONT=&quot] การกำหนดรู้อารมณ์ตนเอง คือผลของการปฏิบัติ (จิตตานุสสติ)[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ดูอารมณ์จิตตนเองอย่างเดียว ดูแต่ความเลวแล้วแก้ไขตนเอง หรือ อัตตนาโจทยัตตานัง[/FONT]
[FONT=&quot] ให้มีสติกำหนดรู้อารมณ์จิตอยู่เสมอว่ามันเกาะอะไรอยู่ เพราะจิตมีสภาพเกาะ หากเกาะดีก็ไปสู่สุคติ เกาไม่ดีก็ไปสู่ทุคติ หากจิตเกาะโลก เท่ากับเกาะทุกข์ ก็พ้นทุกข์ไม่ได้ หากจิตเกาะธรรม พ้นโลก (นิพพาน) ก็ไปพระนิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติให้ละปล่อย วางธรรมสมมุติ ซึ่งไม่เที่ยง ไปหาธรรมวิมุติ ซึ่งเที่ยงแทน เช่น พระรัตนตรัย พระนิพพาน เป็นต้น[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกชีวิตอยู่ได้ (ด้วย) โดยพระธรรมทั้งสิ้น กรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ เป็นกฎตายตัว ใครทำสิ่งใดก็ย่อมได้สิ่งนั้นตอบสนองแน่นอน ไม่ผิดตัว[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าประมาทในความดี ทำอะไรอย่าหวังผลตอบแทน ทำทุกอย่างเพื่อพระนิพพานจุดเดียว โจทย์จิตไว้เสมอ มองชั่ว แก้ชั่วเท่านั้น ความดีจักเข้ามาถึงเอง อย่าท้อแท้ เอาอุปสรรคทั้งหลายเข้ามาทดสอบจิตนี้แหละเป็นครู[/FONT]
[FONT=&quot] ความเบียดเบียนที่น่ากลัวที่สุด คือ ความเบียดเบียนตนของอารมณ์จิตของเรานั่นแหละ เบียดเบียนตนเองที่ร้ายกาจที่สุด[/FONT]
[FONT=&quot] การจบกิจในพุทธศาสนา ก็คือ การหาไตรลักษณ์ในกายและจิตให้พบแล้ว ยอมรับนับถือในความไม่เที่ยงของมันว่า มันไม่เที่ยงเป็นธรรมดาอยู่อย่างนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] เบียดเบียนผู้อื่นเห็นง่าย เบียดเบียนตนเองเห็นยาก การไปสนใจกายผู้อื่น ยังไม่ร้ายเท่ากับการสนใจกายตนเอง ซึ่งเป็นกามสัญญาตัวจริง[/FONT]
[FONT=&quot] หลงใหญ่ก็คือหลงร่างกายตนเอง เท่ากับหลงสักกายทิฎฐิ คิดว่าการเกิดมีร่างกายเป็นของดี[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายมีสภาพเหมือนผีหลอก เพราะมันไม่เที่ยง เกิดดับตลอดเวลาเป็นสันตติธรรม[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 6

[FONT=&quot] พระพุทธเจ้าเป็นได้เพราะพระธรรม ตถาคตคือพระธรรม[/FONT] [FONT=&quot] ร่างกายนี้มิใช่ตถาคต ตถาคตคือพระธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] หลังตถาคตได้ปรินิพพานแล้ว พระธรรมวินัยทั้งหลาย จักเป็นพระศาสดา สอนเธอผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นตถาคต บุคคลใดเห็นธรรม จึงจักเห็นพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็คือจิตที่เข้าถึงพระธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] การกระทำในสิ่งที่เป็นโทษ โดยเข้าใจว่าไม่เป็นโทษ ก็ยังเป็นโทษ[/FONT]
[FONT=&quot] ต้องวางมานะ กิเลส ให้ได้ก่อน แบบท่านพระใบลานเปล่า จึงจะบรรลุมรรคผลได้[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลผู้ติดในสัญญา อันเป็นปัญญาทางโลก จึงมีความประมาท หลงคิดว่าตนมีปัญญาเป็นเลิศ สัญญาจึงบดบังปัญญา (แค่สอนวิธีจับเหี้ยให้ก็จบกิจได้ เท่ากับสอนอายตนะ ๖)[/FONT]
[FONT=&quot] สันตติ มี ๒ อย่าง ภายนอกคือ ขันธ์ ๕ ของตน หรือผู้อื่น สัตว์ วัตถุใดๆ ภายใน คือ อารมณ์จิตที่เกิด ๆ ดับ ๆ ตลอดเวลา ใครไม่รู้ก็ประมาทในอารมณ์ เท่ากับประมาทในความตาย เท่ากับประมาทในธรรมทั้งหมด ๘๔,๐๐๐ บท[/FONT]
[FONT=&quot] สันตติภายนอกแก้ไม่ได้ เป็นปกติธรรมของโลก สันตติภายในแก้ได้ ปัญญาเกิดจากจุดนี้ ตัวที่ไปรู้สันตติทั้ง ๒ นี้ คือ จิต คือ เรา[/FONT]
[FONT=&quot] ฉลาดไม่เป็น เพราะชอบลืมอานาปา และปล่อยวาง (ลืม) พระธรรมคำสอน[/FONT]
[FONT=&quot] ทำอาณาปากองเดียวก็ถึงพระอรหันต์ แต่จักต้องทรงอาณาปาให้ได้ตลอด ๒๔ ชม. ตราบใดที่จิตนี้ยังตื่นอยู่ แม้กายหลับ แต่จิตยังตื่นอยู่ หากผู้ใดทำได้ขณะหลับด้วย แล้วยกกายในขึ้นอยู่บนพระนิพพาน ด้วยการปลง มรณะและอุปสมา และ กายคตา, อสุภะ,ให้กายหายไป[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าฝืนอารมณ์ของจิต ต้องกำหนดรู้อารมณ์ตลอด และแก้ไขด้วยจริต ๖ ตลอดด้วย ดังนั้นการพิจารณาสัจธรรม ๕ เนืองๆ จึงเป็นของดี ทำให้จิตยอมรับความจริงของขันธ์ ๕ ใจต้องเย็น ให้ดูท่านพระอานนท์เป็นตัวอย่าง ก่อนจะบรรลุมรรคผล ท่านเครียด เพราะรีบเร่งตลอดคืน ก็ไม่บรรลุ พออารมณ์เย็นความเครียดหาย ใจสบาย ก็บรรลุทันที ทุกอย่างต้องอาศัยหลักมัชฌิมาปฏิปทา หรือทางสายกลางทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าฝืนสังขาร การพักผ่อนไม่พอ แล้วฝืนปฏิบัติธรรมจนเกินพอดี ทำให้จิตฟั่นเฟือนไปมากแล้ว กรรมฐานแก้ข้า คือ อานาปา จะคลายเครียดได้ชะงักที่สุด รู้พัก รู้เพียรในทางสายกลางเสมอ เจริญวิปัสสนาแล้วไม่ขาดทุน[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายที่เห็นอยู่นี้เป็นของใครก็ไม่รู้ มันเป็นสมบัติของโลก ไม่มีใครเอาไปได้ หากยังหลงติดอยู่ในร่างกายนี้ ก็เท่ากับถูกจองจำอยู่ในโลกไม่มีที่สิ้นสุด[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ดูร่างกายว่ามันเสื่อมลงทุกวัน เดินเข้าสู่ความตาย นี่แหละคือความจริงของร่างกาย ยืน เดิน นั่ง นอน ล้วนเป็นทุกข์ การดูแลรักษากาย ทำไปตามหน้าที่ โดยเดินสายกลาง ไม่มากไม่น้อยไป หากมันตายจิตก็ไม่ผูกพัน พร้อมปล่อยวางได้ทันที (เพราะกายนี้หาใช่เรา ใช่ของเราไม่)[/FONT]
[FONT=&quot] ประมาทในความตายไม่ได้ เพราะจิตต้องแข่งกับเกิด ดับ ของธาตุขันธ์ตลอดเวลา พระอรหันต์ท่านยอมรับการเกิดดับของธาตุขันธ์ จิตของท่านไม่เคยลืมการเกิดดับของธาตุขันธ์ จิตเกาะพระนิพพานอยู่ทุกขณะจิต และวางเฉยในการเกิดดับของธาตุขันธ์ (หมายความว่า ท่านมี มรณา และอุปสมานุสสติเป็นอารมณ์ และ มีสังขารุเบกขาญาณทรงตัว)[/FONT]
[FONT=&quot] หากหวังการไม่เกิด จงหมั่นดูกาย วาจา ใจ ของตนให้บริสุทธิ์อยู่ในศีล สมาธิ ปัญญา หรืออริยมรรค ๘ นั่นเอง (หรืออย่าให้ผิดกรรมบถ ๑๐ ก็ได้)[/FONT]
[FONT=&quot] พุทธศาสนามีพฤติกรรมที่สามารถลบล้างกรรมดี กรรมชั่วได้เด็ดขาด และอยู่เหนือกรรมได้ เมื่อปฏิบัติจนบรรลุมรรคผลนิพพาน จุดนี้ต่างหากที่ศาสนาอื่นไม่มี มีแต่พุทธศาสนา[/FONT]
[FONT=&quot] ทรงตรัสสอนให้รู้เห็นความจริงว่า คน สัตว์ วัตถุในโลก ล้วนเป็นไตรลักษณ์ ยึดติดอะไรไม่ได้ หมายความว่า สิ่งที่เราเห็นอยู่ รู้อยู่นี้ มันไม่ทรงตัว เป็นเพียงแค่สภาวธรรมที่เกิดดับๆ เคลื่อนไป เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ไม่ทรงตัว แต่อุปาทานคิดว่า ยึดว่าเป็นตัวเป็นตน[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลผู้ฉลาดในพุทธศาสนา ย่อมหาบ้านอยู่อย่างถาวร พร้อมที่จะทิ้งกายที่อาศัยเหมือนบ้านเช่าชั่วคราวไปอยู่บ้านที่ถาวรบนพระนิพพาน ได้ด้วยการปฏิบัติตามธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น หรือพ้นทุกข์ ซึ่งแจกให้เป็นธรรมทานอย่างจริงจัง[/FONT]
[FONT=&quot] การเกาะร่างกายของพระพุทธเจ้า หรือพระอรหันต์ หรือชิ้นส่วนของร่างกาย ซึ่งประกอบด้วยธาตุ ๔ เท่ากับเกาะเปลือกความดีของท่าน ซึ่งไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ยังเป็นโลกียมงคล แต่การเกาะพระธรรมซึ่งเป็นโลกุตรมงคล เพราะตถาคตคือพระธรรม หรือจิตผู้ทรงธรรม ซึ่งเที่ยง ไม่เกิด ไม่ดับ อีกตลอดกาล[/FONT]
[FONT=&quot] วางธรรมสมมุติ ไปเกาะธรรมวิมุติ ซึ่งเที่ยงด้วยปัญญา ผู้ใดเจริญศีล สมาธิ ปัญญา จึงถึงพระนิพพานได้ ทุกคน[/FONT]
[FONT=&quot] พระธรรมมีพุทธบัญญัติอยู่ ๘๔,๐๐๐ บท ล้วนเป็นทางนำไปสู่ความพ้นทุกข์ทั้งสิ้น นอกเหนือจากนี้ มิใช่คำสอนของตถาคต และจงจำหลักไว้ ทุกอย่างในไตรภพไม่มีอะไรเที่ยง ยึดเมื่อไหร่ทุกข์เมื่อนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] จิตอยากคิดก็ให้คิด จิตอยากพักก็ให้พัก อย่าฝืนเวทนาของจิต หากฝืนมรรคผลจักเกิดได้ยาก เพราะจิตมีสภาพดิ้นรน[/FONT]
[FONT=&quot] จักพ้นเกิดพ้นตายได้ก็ที่กายและจิตตนเองทั้งสิ้น ดังนั้นผู้ใดละอุปาทานขันธ์ ๕ หรือ สักกายทิฎฐิได้ ก็จบกิจในพระพุทธศาสนา[/FONT]
[FONT=&quot] กิเลสเหมือนขโมยที่เล่นซ่อนหากับตำรวจ ตำรวจโง่จับขโมยไม่ได้ เพราะขาดปัญญา ไม่ใช้กรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ และยังชอบกินสินบน เมื่อพบกับอายตนะสัมผัสทั้ง ๖[/FONT]
[FONT=&quot] จิตคนพาลจะไหวไปกับอายตนะสัมผัส สร้างเวทนา เกิดสัญญา สังขาร คือ ปรุงแต่งอารมณ์นั้นให้เป็นอกุศลกรรม จิตจึงร้อนอยู่ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้ก็ดี การเห็นก็ดี คือ จิตมีสติกำหนดรู้ เห็นไปตามความเป็นจริง และพิจารณาไปเป็นธรรมดาในสิ่งนั้นๆ (ไม่ใช่อารมณ์ปรุงแต่งธรรม)[/FONT]
[FONT=&quot] ที่กลิ่นไม่หายไป เพราะสัญญา คิดตามเวทนาของกลิ่นขี้วัวไม่ชอบใจกลิ่นขี้วัวที่เหม็น หากเวทนาไม่เกิด สัญญาก็ไม่เกิด หรืออารมณ์ ๒ พอใจกับไม่พอใจก็ไม่เกิด อย่างนี้เรียกว่ามีสติกำหนดรู้ตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] อายตนะสัมผัส ๑๒ มีภายนอก ๖ ภายใน ๖ เมื่อกระทบกัน จิตเราต้องรู้ แต่ให้ทรงอยู่ในอารมณ์สักแต่ว่า ไม่ปรุงแต่งธรรมนั้น ให้เกิดอารมณ์ ๒ คือ พอใจกับไม่พอใจ อย่างนี้แหละมิใช่อารมณ์ปรุงแต่งธรรม แต่เป็น ธัมมวิจยะ หรือ ธัมมวิจัย[/FONT]
[FONT=&quot] การมีสติกำหนดรู้อารมณ์ของตนเองอยู่เสมอ คือ ผู้ไม่ประมาท หากมีอานาปา เข้มแข็ง จิตย่อมมีกำลัง และพร้อมด้วยสติสัมปชัญญะ ทำให้ขณะนั้นจะมีสมาธิ - ปัญญามั่นคง สู้กับกิเลสได้ โดยใช้หลักกรรมทั้งหลายมาแต่เหตุทั้งสิ้น เป็นหลักสำคัญ (อริยสัจ ๔)[/FONT]
[FONT=&quot] มีชีวิตอยู่อย่าหนีปัญหา เพราะหนีไม่พ้น หากกายยังอยู่ ปัญหาของโลกก็เป็นธรรมดาของโลก จะพ้นได้ เมื่อตัดอารมณ์ ๒ พอใจกับไม่พอใจได้เด็ดขาดแล้ว[/FONT]
[FONT=&quot] หากยังตัดอารมณ์ ๒ ไม่ได้ จงอย่าเอาอดีตที่ผ่านมาแล้ว และอนาคตซึ่งยังไม่ถึงมาครุ่นคิด เพราะล้วนเป็นทุกข์ของจิต ต้องอยู่ในปัจจุบันธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] เรื่องสันตติภายใน คือ การกำหนดรู้อารมณ์จิตตนเอง ซึ่งเกิดดับๆ ตลอดเวลา จะช่วยดึงเหตุ จากอายตนะสัมผัสที่เข้ามากระทบจิตให้ช้าลง จนสามารถรู้ว่า ขณะจิตหนึ่งนั้นๆ จิตกำลังเสวยอารมณ์อะไร จักต้องใจเย็นๆ จึงจักเห็น[/FONT]
[FONT=&quot] พึ่งกำหนดรู้อารมณ์ของจิตในขณะหนึ่ง ๆ ซึ่งเป็นธรรมปัจจุบัน ที่พึงจักจำแนกกิเลสให้หลุดพ้นไปจากจิตได้ จุดนี้เป็นการปฏิบัติที่ละเอียดอย่างยิ่ง แยกสันตติทางอารมณ์ให้ออก เพื่อใช้กรรมฐานแก้จริต ๖ ได้ถูกต้อง[/FONT]
[FONT=&quot] จิตไม่ผ่องใส เพราะจิตยึดเวทนาของกายมากเกินไป ให้ใช้ปัญญา เป็นตัวปลด การจักทำได้หรือไม่ได้ ให้เอาเวทนาที่เกิดกับกาย นี่แหละเป็นตัววัด[/FONT]
[FONT=&quot] การเบื่อนั้นเบื่อได้ แต่ยังเบื่อผสมทุกข์อยู่ เพราะขาดปัญญา จักต้องเบื่อ แล้วปล่อยวาง เห็นเป็นเรื่องธรรมดา จึงจักไม่ทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] อยากอยู่คนเดียว ก็ต้องทำจิตให้อยู่ในฌาน และวิปัสสนาญาณ หรืออยู่อย่างพรหม หรืออยู่บนพระนิพพานเลย[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าลืม ไม่มีใครชอบเผด็จการกันหรอก จงหลีกเลี่ยงการขัดแย้งให้มากที่สุด[/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์พระอรหันต์ ท่านตัดสังโยชน์ ๑๐ ข้อได้ ขันธ์ ๕ ท่านพังเมื่อไหร่ กฎของกรรมก็หมดเมื่อนั้น กรรมใหม่สำหรับพระอรหันต์นั้นไม่มี อารมณ์จิตท่านจึงเป็นสุขอย่างยิ่ง จิตทรงพรหมวิหาร ๔ ครบ มีทั้งเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาครบเป็น อัปปมัญญา เพราะท่านเห็นอริยสัจชนรอบที่สมบูรณ์ เห็นกฎของกรรม เห็นกรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ เห็นทุกอย่างเป็นธรรมดาหมด ไม่มีอะไรจักมาสะดุดใจให้เศร้าหมอง[/FONT]
[FONT=&quot] พวกเจ้าแม้ยังทำไม่ได้ ก็ให้พยายามคิดถึงธรรมจุดนี้ให้มาก จิตจักได้เป็นสุข ใจจักได้เย็นไม่ร้อน เหมือนในขณะนี้ อย่าลืมรักษาอารมณ์พรหมวิหาร ๔ ให้ครบถ้วน จิตจักได้เป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] คนรู้จักพอดีนั้นหายาก ไม่เหมือนหลวงปู่ บุดดา เหตุเพราะโลกนี้ทั้งโลก มันไม่เที่ยง จึงหาความพอดีได้ยาก เพราะจิตคนไปติดอยู่ในความไม่เที่ยงนั้น ดังนั้นจึงต้องศึกษาหาความพอดีในจิตของตน มิใช่ไปหาความพอดีในจิตผู้อื่น[/FONT]
[FONT=&quot] กายเหนื่อยต้องพักก็หาย แต่พอทำงานใหม่ก็เหนื่อยอีกเป็นธรรมดา เป็นสันตติของกาย เป็นธรรมดาของผู้มีร่างกาย ไม่มีวันสิ้นสุด (หากยังไม่เห็นจุดนี้ว่าเป็นทุกข์ ก็พ้นทุกข์ไม่ได้)[/FONT]
[FONT=&quot] หนีกฎของกรรมไม่พ้น ก็จงอย่าหนี หากยอมรับก็เข้าถึงอริยสัจ ๔ เห็นเป็นธรรมดาของกฎของกรรม เห็นกรรมในกรรม หรือเห็นธรรมในธรรม เพราะหากกรรมใดที่เราไม่เคยก่อไว้ วิบากกรรมนั้นย่อมจักไม่เกิดกับเราอย่างแน่นอน[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 7

[FONT=&quot] จิตนี่แหละเป็นตน มีในตน ต้องมีสติสัมปชัญญะ กำหนดรู้อารมณ์ของจิตซึ่งเกิดๆ ดับๆ ตลอดเวลา รู้อะไรคือปัญหา รู้ต้นเหตุที่เกิดปัญหา และรู้วิธีดับปัญหาตลอดเวลาทุกอิริยาบถ เป็นอกาลิโก[/FONT] [FONT=&quot] การไม่รู้เท่าทันสันตติภายใน คือ ไม่รู้เท่าทันอารมณ์โมหะ โทสะ - ราคะที่เกิดดับอยู่ในจิตนี้ ดังนั้น เมื่อบุคคลใดรู้สันตติภายในแล้ว ก็ย่อมจักกำหนดรู้เหตุที่เกิดและดับแห่งอารมณ์นั้น ความประมาทย่อมไม่มี จุดนี้ละเอียดอ่อน และทำให้ทรงตัวได้ยาก ต้องใช้ความเพียรขั้นสูงสุด ใครทำได้ก็เป็นพระอรหันต์[/FONT]
[FONT=&quot] ที่สุดของธรรมก็คือ รู้แยกจิต แยกกาย แยกธรรม สรุปรวมเป็นหลักใหญ่ได้ ๒ ประการ คือ รู้เท่าทันกองสังขารแห่งกายและจิต (รู้ทันว่า กาย เวทนา จิต ธรรม เกิดดับ ๆ เป็นสันตติ ผู้รู้คือ ตัวเรา คือจิตที่เป็นตน มีในตน)[/FONT]
[FONT=&quot] ความสำคัญของอานาปา ซึ่งเป็นฐานใหญ่ในการทำจิตสงบเป็นสุข มีรายละเอียดอยู่มาก แค่รู้ลม รู้ตาย รู้นิพพาน ก็เข้านิพพานได้แบบง่าย ๆ[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญหาของโลกรวมอยู่ในโลกธรรม ๘ ทั้งสิ้น ไม่มีโลกภายนอกหรือโลกภายใน นี่เป็นปกติของปัญหาโลก เป็นกฎของกรรม เป็นทุกข์ของชาวโลก และเป็นปกติที่ไม่มีใครหนีโลกธรรม ๘ อย่างเป็นไปได้พ้น[/FONT]
[FONT=&quot] นินทาและสรรเสริญ เหมือนสาดน้ำใส่กัน แต่การมีกายอยู่ในโลก ย่อมหนีโลกธรรมไม่พ้นเป็นธรรมดา จึงต้องซ้อมอารมณ์ลงตัวธรรมดาเข้าไว้เสมอ เพื่อกันมิให้อารมณ์ ๒ เกิด คือ ราคะกับปฏิฆะ ซึ่งเกิดแล้วจะปิดกั้นทางเข้าสู่พระนิพพานไว้สนิท เพราะเป็นนิวรณ์ ๒ ข้อแรก ทำปัญญาให้ถอยหลัง คือ โง่ตลอดกาล[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญหาทางโลก ไม่มีใครแก้ได้หมดหรอก คิดให้ลงตัวธรรมดาเข้าไว้ จิตจักได้เป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าตำหนิใครที่ยังติดอดีตชาติ เพราะบางขณะ บางอารมณ์ บางคน ติดแล้วเขารู้สึกเป็นกันเองกับเรา สร้างศรัทธาให้เขาร่วมทำบุญ ทำทาน และร่วมปฏิบัติธรรมได้[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าหวังผลงานก่อนที่จักลงมือทำ เพราะอนาคตไม่เที่ยง จัดว่าเป็นอารมณ์ประมาทในธรรมทั้งหมด (๘๔,๐๐๐ บท)[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าสนใจอารมณ์จิตของผู้อื่น ซึ่งแก้ไขไม่ได้ ให้สนใจแต่อารมณ์จิตของเรา ซึ่งแก้ไขได้ด้วยกรรมฐาน แก้จริต ๖[/FONT]
[FONT=&quot] จง พยายามอย่าสรรเสริญ หรือนินทาใคร โดยไม่จำเป็น เพราะดี - เลวของปุถุชนคนทั่วไปยังไม่ทรงตัว ยกเว้นแต่พระอริยเจ้าเท่านั้นที่ทรงตัวแล้ว ยิ่งท่านดีเท่าไหร่ ท่านยิ่งไม่สนใจในคำสรรเสริญและนินทาเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ที่ยังอึดอัด เพราะไม่ยอมรับกฎธรรมดาของโลก โลกเขาอยู่กันด้วยสังคม ยิ่งหนียิ่งทุกข์ ต้องใช้ปัญญาพ้นจากโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ ด้วยอริยสัจ เป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหา[/FONT]
[FONT=&quot] ธรรมะเขาเจริญกันที่จิต มิใช่เลือกเวลาและสถานที่ ให้เอาการกระทบกระทั่งกับหน้าที่การงานนั่นแหละมาเป็นกรรมฐาน สอบได้หรือสอบตกก็รู้กันตรงนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ให้เอาอายตนะ ๑๒ นอก ๖ ใน ๖ ซึ่งต้องกระทบกันอยู่เป็นธรรมดานั้น มาเป็นกรรมฐานได้อย่างดี ผู้มีปัญญาจะเห็นธรรมที่เกิดขึ้น แยกเป็น ๓ พวก คือ กุศล อกุศล และอัพยากฤต เกิดดับๆ อยู่เป็นปกติ เห็นเป็นสันตติภายนอก และสันตติภายในเกิดดับๆ ติดต่อกันอยู่อย่างนั้น จุดนี้จิตต้องละเอียดจึงจะเห็นได้[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ยอมรับว่า กาย เวทนา จิต ธรรม นี้หาใช่เรา หาใช่ของเราไม่ เราคือจิตเป็นผู้รู้อาการเกิดดับๆ ของธรรม ๔ ตัวนี้อยู่เป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] การมุ่งหวังชนะความชั่วของผู้อื่นเป็นอธรรมภายนอก ให้มุ่งหวังชนะความชั่วของตนเอง ซึ่งเป็นอธรรมภายใน[/FONT]
[FONT=&quot] จงจำเอาไว้เสมอว่า ร่างกายจักตายในขณะจิตนี้แล้ว จักมาเกาะยึดอันใดกับงานภายนอกเล่า คิดให้จิตมันยอมรับว่าติดอันใดอันหนึ่ง ย่อมไปถึงพระนิพพานไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] จงพยายามอย่าเกาะติดอะไรทั้งหมด ยกเว้นอารมณ์เกาะติดพระนิพพานจุดเดียว[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามดูอารมณ์จิตของตนไว้เสมอ อย่าปล่อยให้จิตฟุ้งซ่าน และพยายามขจัดความเศร้าหมองของจิตออกไปให้เร็วที่สุด รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน รู้เพียงแค่นี้ จิตก็เข้าสู่พระนิพพานได้แบบง่ายๆ[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าฝืนกฎธรรมดา ดูแต่ความเลวของตนเอง เพราะจะละความชั่วได้ ต้องเห็นความชั่วที่ตัวเราเองก่อนเสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าอยู่คนเดียว อย่าไปไหนคนเดียว ให้อยู่กับพระ เพราะคุณของพระทั้ง ๓ คือ พระรัตนตรัย นั้นหาประมาณมิได้[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 8

[FONT=&quot] ธรรมของตถาคตปฏิบัติเพื่อเข้าหาของจริง ทุกสิ่งจึงเป็นอริยสัจ คือ จริงที่จิตของผู้ปฏิบัติยอมรับกฎของกรรมนั่นแหละ จึงจักเข้าถึงตัวธรรมแท้ ๆ ที่ไม่มีการปรุงแต่ง[/FONT] [FONT=&quot] อารมณ์เบื่อคนเมื่ออยู่กับคน เป็นอารมณ์หนีปัญหา ไม่ใช้ปัญญาคืออริยสัจแก้ปัญหา ซึ่งสามารถแก้ได้หมดทุกชนิด ทางที่ถูกพึงเบื่อกำลังใจของตนเอง ที่เลวไม่ยอมรับกฎของธรรมดานั้น จิตที่ชอบฝืนความจริงนี่ซิน่าเบื่อ[/FONT]
[FONT=&quot] คนไม่ประมาทก็ต้องมีสติ สติจะมิได้ก็ต้องกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก เมื่อมีสติก็มีสัมปชัญญะ กำหนดรู้ทั่วถึงกรรมที่จะเกิดขึ้นทางกาย วาจา ใจ และต้องรู้อยู่ตลอดเวลาว่า สิ่งใดเป็นคุณ สิ่งใดเป็นโทษ เป็นบุญหรือบาป ควรพูดหรือไม่ควรพูด ตรงกับบาลีที่ว่า นิสัมมะกรณังเสยโย[/FONT]
[FONT=&quot] จำไว้ ตัวรู้ไม่ใช่ตัวปฏิบัติ ตัวปฏิบัติให้มรรคผลเกิดจึงตามตัวรู้นั่นแหละ จึงจักเป็นของจริง (ปัจจุบันมีผู้รู้มาก คือรู้ปริยัติ แต่ไม่ยอมปฏิบัติให้เกิดมรรคผล ทั้งสมมุติสงฆ์และฆราวาส)[/FONT]
[FONT=&quot] ฆราวาสตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ จงอย่าคิดว่าตนเองดีเป็นอันขาด เพราะสังโยชน์ ๑๐ ยังไม่หมด[/FONT]
[FONT=&quot] ให้มองกายในกายอยู่เนื่องๆ คือแยกกายเป็นอาการ ๓๒ ไม่เที่ยง สกปรก มองให้คล่อง จักเกิดความเบื่อหน่ายในกายตนและผู้อื่น คลายความกังวลในกายตนและผู้อื่น มีแต่ทางนี้สายเดียวเท่านั้นที่จักหลุดพ้นได้[/FONT]
[FONT=&quot] อิทธิพลของสัญญา หรือความจำ ชอบจำแต่ของเลว ของดีไม่ยอมจำ บางครั้งจิตเกาะติดกรรมชั่ว จนเอาไปฝัน สร้างอารมณ์มาทำร้ายตนเองก็มี เหตุเพราะพรหมวิหาร ๔ ด้วยเมตตา ต้องรักตนเอง (จิต) ไม่เบียดเบียนตนเองให้ได้ก่อนอื่น และต้องใช้พรหมวิหาร ๔ ต้องใช้ครบ โดยเฉพาะอุเบกขา[/FONT]
[FONT=&quot] ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ไม่มีบทใดเลยที่ไม่แสดงเรื่องกฎของกรรม เพราะกฎของกรรมคืออริยสัจ คือของจริงที่พระอริยเจ้า ทั้งหลายยอมรับ[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามเอากายทำงานทางโลก แต่เอาจิตทำงานทางธรรม หรือเอางานที่ทำนั่นแหละมาเป็นกรรมฐาน ทำแบบเบาๆ จึงจักเห็นผลของความสุขในการปฏิบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] กรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ อะไรจักเกิดขึ้นก็ต้องหาสาเหตุให้พบ พบแล้วระงับได้ก็ให้ระงับ ตัดได้ก็ให้ตัด พิจารณาด้วยเหตุด้วยผล โดยยึดหลักอริยสัจเป็นสำคัญ เพื่อตัดอารมณ์ที่ทำให้เกิดทุกข์นั้นทิ้งไป[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ไม่มีโรคทางใจ หรือผู้ที่ไม่มีสังโยชน์ ๑๐ ร้อยรัดใจ ก็คือพระอรหันต์เท่านั้น ท่านจึงเป็นผู้มีลาภอันประเสริฐ เพราะพ้นภัยตนองแล้ว หมดความเบียดเบียนตนเองแล้ว หรืออโรคยา[/FONT]
[FONT=&quot] การทำงานที่ถูกต้องทั้งงานทางโลกและทางธรรม ให้ถือเอาอารมณ์สันโดษเป็นหลัก ทำได้แค่ไหนให้พอใจแค่นั้น เอาความสบายใจเป็นหลักสำคัญ เพราะงานทางโลกทำเท่าไหร่ก็ไม่จบ ต้องพร้อมที่จักปล่อยวางได้ในทุกขณะจิต หรือในปัจจุบันธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] ตั้งคำถามให้เกิดขึ้นกับจิตแล้วให้จิตหาคำตอบ ถามตอบ ๆ อยู่ในนั้นเป็นปกติ จักทำให้เกิดปัญญา สามารถรู้เห็นตามเหตุตามผลนั้น (รู้เห็นอริยสัจ) แล้วจิตจักเป็นสุขในธรรมได้มากขึ้นตามลำดับ[/FONT]
[FONT=&quot] เวลา ที่ผ่านไปแล้วก็คือกรรมอดีต แก้ไขอะไรไม่ได้ เวลาที่ยังมาไม่ถึงก็เป็นอนาคต จะไปยุ่งกับมันทำไม เวลาที่อยู่กับจิตเราในขณะนี้จริงๆ ก็คือ กรรมปัจจุบันให้ทำตัวนี้ให้ดีๆ[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ดูบารมี ๑๐ ไว้ให้ตั้งมั่น จุดนั้นเป็นหลักใหญ่ของการปฏิบัติ เพราะหากบกพร่องในบารมี ๑๐ ทุกอย่างก็บกพร่องหมด[/FONT]
[FONT=&quot] พวกเราได้พบขุมทรัพย์ใน มรณานุสสติแล้ว ถ้าไม่ฉลาดตักตวงก็สุดแล้วแต่อัธยาศัยเถิด ถ้าขยันเก็บสะสมไว้ให้จิตทรงตัวที่จุดนี้ จิตก็จักไม่ประมาทในชีวิต การตัดกิเลสก็จักเป็นของง่ายยิ่งขึ้น อย่าละความพยายามก็แล้วกัน[/FONT]
[FONT=&quot] ความตั้งใจจริงนั่นแหละ คือ บารมีเต็ม และอย่าพึงไปเห็นสิ่งอื่นใดสำคัญกว่าจิต[/FONT]
[FONT=&quot] โรงเรียนของเราก็อยู่ที่อายตนะ ๖ ภายใน ๖ ภายนอก ๖ กระทบกันก็เป็นนิโรธทั้งนั้น ถ้ามีปัญญาเรียนได้ทุกวัน[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลใดจักให้จิตเป็นสุข ก็จงพิจารณาร่างกายอันยังมีลมหายใจอยู่นี้ ให้มีความรู้สึกเหมือนซากศพอยู่ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] ลาภสักการะย่อมเป็นเครื่องฆ่าคนโง่ ให้เห็นตามความเป็นจริงว่า ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นเครื่องมอมเมาจิตให้คนหลงอยู่ ต้องไปสู่ทุคติ มีอบายภูมิ ๔ เป็นต้น[/FONT]
[FONT=&quot] ที่จริงแล้วคำสอนของพระพุทธเจ้าอยู่ที่กายเรา จิตเราทั้งสิ้น ใครมีสติสัมปชัญญะมั่นคง นึกถึงกาย เวทนา จิต ธรรม ซึ่งมีอยู่ที่ตัวเราทุกคน กำหนดรู้และปฏิบัติได้ติดต่อกันแล้ว ก็ได้มรรคผลเหมือนกันหมด[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ปฏิบัติจะพ้นได้ต้องสำรวมตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของตนอย่าให้ยินดียินร้ายและมั่นคงในศีล ๕ และกรรมบถ ๑๐[/FONT]
[FONT=&quot] การรักษาพระธรรมวินัยคือ มีสติเที่ยวไปโดยความไม่ประมาทนั่นแหละคือปฏิบัติบูชา ดังนั้นคนอยากมีลาภ ได้ลาภ ก็ต้องทำทาน รักษาศีลและเจริญภาวนา[/FONT]
[FONT=&quot] หากผู้ใดไม่เข้าใจเรื่องพุทธนิมิต ธรรมนิมิต สังฆนิมิตได้เป็นปกติที่เห็นชัดที่สุดคือทรงแสดงยมกปาฏิหาริย์ในวันออกพรรษา เสด็จลงจากดาวดึงส์ แสดงเพียงครั้งเดียวในทุกๆ พุทธันดร[/FONT]
[FONT=&quot] เรื่องคนไม่มีทุกข์ ไม่มีในโลก ให้ทบทวนคำสอนเรื่องมีร่างกายเหมือนมีลูกอ่อนที่ต้องเลี้ยงมันตลอดเวลา และเรื่องมีร่างกายเหมือนต้องติดคุกตลอดชีวิต แล้วจักเข้าใจดีขึ้น หากยังไม่เห็นทุกข์จริงก็ไม่มีทางพ้นทุกข์ได้[/FONT]
[FONT=&quot] การกำหนดรู้อารมณ์ของจิตต้องมีอยู่ตลอดเวลา สงบรู้ ไม่สงบก็รู้ จัดเป็นการปฏิบัติกรรมฐานโดยตรง รู้อารมณ์ของตนเองก็รู้จริต ๖ และรู้กรรมฐานแก้จริตไปในตัว คือการปฏิบัติกรรมฐานตลอดเวลาไปในตัว ต้องทำให้ชินจนจิตเป็นฌาน จิตจักเป็นอัตโนมัติกำหนดรู้อารมณ์ของมันเอง[/FONT]
[FONT=&quot] คนประมาทชอบท่องเที่ยว นี่ก็เป็นปกติวิสัยของบุคคลที่ยังไม่เห็นทุกข์ อย่าลืมอยากรู้เรื่องนอกตัวเป็นการเพิ่มทุกข์ เพิ่มกิเลส อยากรู้เรื่องตัวเองเป็นการเห็นทุกข์ เห็นอริยสัจ เห็นพระธรรม เห็นพระพุทธเจ้าเข้าสู่พระนิพพานง่าย[/FONT]
[FONT=&quot] ติดคุกทางโลกยังมีวันหมดอายุความ แต่ติดคุกในการเกิดมีร่างกายต้องติดตลอดชีวิต จึงต้องเพียรเอาจิตให้พ้นจากกิเลสให้ได้ก่อนตาย ด้วยศีล สมาธิ ปัญญา โดยเอาสังโยชน์ ๑๐ ประการ เป็นเครื่องวัดผลของการปฏิบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] กฎของกรรมหรืออริยสัจหรือกฎธรรมดา ล้วนเป็นธรรมอันเดียวกัน พระพุทธเจ้าและพระสาวกท่านใช้กรรมทั้งหลาย มาแต่เหตุเป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหาทั้งทางโลกและทางธรรมทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] พระพุทธศาสนาเป็นของจริง ผู้ใดไม่เรียนรู้อย่างจริงจัง ก็รู้จริงไม่ได้ คนทำจริงเท่านั้นที่จักรู้จริง เห็นจริงในอริยสัจ คือเห็นทุกข์อันเกิดจากการเบียดเบียน[/FONT]
[FONT=&quot] การคิดถึงความตายไม่ใช่ของง่าย เพราะความตายที่เป็นจริงอยู่ในธรรมปัจจุบัน คือความตายในขณะจิตเดียว จึงต้องนึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก ตายเดี๋ยวนี้ไว้เสมอ รู้ลม รู้ตาย รู้นิพพาน สติเตือนใจอยู่มิได้ขาด นี่ซิของจริง[/FONT]
[FONT=&quot] พวกเจ้าได้พบขุมทรัพย์ใน มรณรานุสสติแล้ว ถ้าไม่ฉลาดตักตวงก็สุดแล้วแต่อัธยาศัยเถิด[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้าขยันเก็บสะสมไว้ให้จิตทรงตัวที่จุดนี้ จิตก็จักไม่ประมาทในชีวิต การตัดกิเลสก็จักเป็นของง่ายยิ่งขึ้น อย่าละความพยายามก็แล้วกัน[/FONT]
[FONT=&quot] ตัวธรรมล้วนๆ ไม่มีการปรุงแต่ง มันเกิด เสื่อม ดับ อยู่เป็นปกติตามหลักของมหาสติปัฎฐาน ๔ คือ มีสติกำหนดรู้อยู่เสมอว่า กาย เวทนา จิต ธรรม ล้วนเกิดดับๆ อยู่เป็นปกติธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] จิตของเราเป็นผู้ไปรู้ธรรมนั้น ผู้ใดไปยึดไปฝืนกฎธรรมดาเข้าก็เป็นทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] การคิดหนีปัญหา หนีทุกข์ หนีอุปสรรค์ หนีอารมณ์ที่ถูกกระทบโดยอายตนะสัมผัส หนีนิวรณ์ ล้วนหนีไม้พ้น พระองค์ไม่เคยสอนให้หนีปัญหา แต่สอนให้เอาปัญหานั้นมาเป็นกรรมฐาน โดยพิจารณาเข้าหาอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] กรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ เป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหา[/FONT]
[FONT=&quot] จิตติดท่องเที่ยว หากเกิดตายขณะนั้น จิตก็เกาะติดสถานที่ จิตตนติดใจอยู่ หากตายก่อนอายุขัยก็เป็นสัมภเวสี จิตเกาะบุญ ก็เป็นเทวดานางฟ้าเฝ้าสถานที่นั้น หากจิตเศร้าหมองเป็น อารมณ์หลงก็เป็นสัตว์เดรัจฉานเฝ้าสถานที่นั้นๆ มีอุบัติเหตุหรือทะเลาะกันตายตอนนั้นก็ลงนรก[/FONT]
[FONT=&quot] ความกลัวทุกอย่างล้วนเป็น สักกายทิฏฐิ กลัวหิวกระหาย หนาว ร้อน ป่วย เป็นเรื่องของกายทั้งสิ้น เหตุเพราะจิตเกาะติดกาย รู้สึกกายเป็นเรา เป็นของเรา เมื่อกายเป็นอะไรก็ทนไม่ไหว การมีขันธ์ ๕ อยู่จึงเป็นทุกข์ เพราะมันไม่เที่ยง ฝืนบังคับมันก็ไม่ได้ดังใจนึก[/FONT]
[FONT=&quot] การกำหนดรู้ว่านี่เป็นทุกข์ เป็นอริยสัจ ผู้กำหนดรู้จึงจักพ้นทุกข์ไปได้ เช่น โลกทั้งโลกนี้ ล้วนเต็มไปด้วยความทุกข์ (ทั้งโลกภายนอกและโลกภายในคือร่างกาย) แล้วยอมรับความจริงว่าเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าปล่อยให้ทุกข์มันผ่านไปเฉยๆ โดยไม่รับรู้ เพราะขาดสติสัมปชัญญะก็ใช้ไม่ได้ ของจริงในพุทธศาสนาจักต้องถูกกระทบก่อน นักปฏิบัติเขาวัดอารมณ์กันที่จุดนี้ เพราะอยู่สงบๆ โดยไม่ถูกกระทบ ก็หลงคิดว่าตนเองแน่แล้ว จึงถูกกิเลสหลอกอยู่ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] แม้ธรรมารมณ์ซึ่งจิตเราเป็นผู้สร้างขึ้น หากส่งออกนอกกาย นอกจิตก็เสมือนจิตท่องเที่ยวเช่นกัน หากคิดดีๆ ก็เข้าสู่พระนิพพานได้ไม่ยาก หากคิดไม่ดีก็มีสิทธิ์ลงอเวจีได้ทุกราย ก็เพราะความประมาทนี่แหละ[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่ากลัวอารมณ์กระทบ เช่น โลกธรรม กามคุณ ๕ ให้เอามาเป็นครู พิจารณาให้ลงตัวธรรมดา ทุกอย่างเกิดขึ้นตั้งอยู่ และดับไป ตามสภาวะของธรรม ซึ่งมีความไม่เที่ยงเป็นปกติ[/FONT]
[FONT=&quot] การทำบุญในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา (วันมาฆบูชา, วันวิสาขบชา) เป็นบุญใหญ่มาก เพราะเท่ากับทำบุญโดยตรง กับพระพุทธเจ้ากับพระอรหันต์สาวกทั้งหมด คนฉลาดเอากายทำบุญทางโลก ใส่บาตร ถวายสังฆทาน เวียนเทียน แต่เอาจิตน้อมถึงพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ด้วย แม้ใช้ มโนมยิทธิไปทำบุญข้างบนก็สามารถทำได้[/FONT]
[FONT=&quot] คนเราพอเกิดมามีร่างกาย จิตก็ถูกจองจำเหมือนติดตารางตลอดชีวิต ยิ่งเกาะติดมากเท่าไหร่ทุกข์จากการติดตารางก็มากเท่านั้น (ติดตารางก็คือติดคุก)[/FONT]
[FONT=&quot] หมั่นสอบอารมณ์ รู้อารมณ์ตนเอง จึงเป็นการปฏิบัติกรรมฐานโดยตรง เพราะกรรมฐานต้องทำที่จิต โดยไม่ติดบุคคล ไม่ติดสถานที่ ไม่ติดกาลเวลา ทำได้ทุกอิริยาบถ ไม่ติดสมบัติทุกอย่างในโลก ให้ติดแต่พระธรรมซึ่งเที่ยงแล้ว ไม่เกิดไม่ดับอีก (คนฉลาดเขาปฏิบัติกันอย่างนี้ เขาไม่ประมาทในธรรม ในความตาย จิตยึดนิพพานเป็นอารมณ์ รู้ลม รู้ตาย รู้นิพพาน ซ้อมตายและพร้อมที่จะตายไว้เสมอ)[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ใดตัดสังโยชน์ ๓ ข้อแรกได้เป็นพระโสดาบันปัตติผลแล้ว จิตคิดท่องเที่ยวจักเบาบาง หรือแม้จักยังมีอยู่ก็มีอย่างผู้ไม่ประมาทในความตาย รู้ลม รู้ตาย รู้นิพพาน เพราะผู้ที่ไม่ติดอะไร ๆ ทุกย่างในโลกมีแต่พระอรหันต์เท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] เรียนรู้แค่ธาตุลม หรืออานาปาตัวเดียว เรียนเท่าไหร่ก็ไม่จบ เรียนจบก็คือร่างกายมันตายนั่นแหละ ดังนั้น ผู้รู้ลมอยู่เสมอคือผู้ไม่ประมาทในความตาย รู้ลม รู้ตาย รู้นิพพานอยู่เป็นปกติ[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 9

[FONT=&quot] จงหยุดตระเวนหาพระดีๆ เพื่อหาที่สงบๆ เพื่อปฏิบัติธรรม เพราะความสงบอยู่ที่ใจ หากไม่หยุดอารมณ์ฟุ้งซ่าน หยุดอารมณ์พอใจกับไม่พอใจ ไม่สำรวมอายตนะหกที่ใจของตนให้ได้ ก็ยังโง่เหมือนเดิม เพราะนิวรณ์ ๕ ยังครองจิตอยู่[/FONT] [FONT=&quot] ตราบใดที่ยังไม่ถึงซึ่งนิพพาน อย่าให้จิตทิ้งบุญ เพราะปกติจิตของเรามักจะไหลลงสู่เบื้องต่ำ คือใฝ่หาบาป ชอบทำจิตตนเองให้เศร้าหมองอยู่เสมอ แต่จิตของคนเกาะบุญไม่เหมือนกัน เพราะเขาได้ทำตามความพอใจของเขา แล้วจิตเขาเป็นสุข จงอย่าไปขัด ให้รับได้หมดทุกประเภท[/FONT]
[FONT=&quot] พระอริยเจ้าเบื้องสูง ท่านมุ่งดูอารมณ์จิตของตน รักษาจิตของตนไม่ให้ยุ่งกับจริยาของผู้อื่นเป็นสำคัญ การพูด-การคุยกับผู้อื่น จิตท่านไม่หวั่นไหวกับกรรมของผู้อื่น ไม่ปรุงแต่งธรรม อยู่กับธรรมภายในเป็นปกติ[/FONT]
[FONT=&quot] ความทุกข์ - ความกังวล - ความวุ่นวายในโลก มีเหตุเกิดจากยึดติดในอุปาทานขันธ์ ๕ ว่าเป็นเราเป็นของเราทั้งสิ้น หากวางมันได้แม้ชั่วคราวก็ยังดี ทำบ่อยๆ จิตจักชินเป็นฌานใน มรณา บวกอุปสมานัสสติ เป็นอัตโนมัติ จิตเรารู้จริงด้วยตนเองครั้งเดียว ดีกว่าผู้อื่นมาบอกให้รู้ ๑,๐๐๐ ครั้ง เพราะรู้ด้วยปัญญาตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] เราคือจิตดวงเดียว ที่มาอาศัยร่างกายอยู่ชั่วคราวเท่านั้น เราอยู่เพื่อชดใช้กรรมเพื่อคอยวันตายเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ประสาททั้ง ๕ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย เป็นผู้ปรุงแต่งสุข - ทุกข์ ให้กับใจ คือกามคุณ ๕[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้จะถึงพระนิพพาน ต้องพ้นจากกุศลธรรมและอกุศลธรรม (พ้นดีพ้นชั่ว) หรืออัพยากฤตธรรม คือองค์พระนิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ตั้งอยู่ในศีล ๒๒๗ จึงจัดว่าบางจากกิเลสได้สูงสุด ฆราวาสต้องกราบไว้พระเพราะเหตุนี้[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ปฏิบัติอริยมรรคได้ถึงขั้น อธิศีล อธิจิต อธิปัญญาแล้ว หรือตัดสังโยชน์ ๑๐ ได้ครบแล้ว จึงจักวางใจได้เหมือนกับแผ่นดิน คือจบกิจเป็นพระอรหันต์[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ตั้งอยู่ในศีล ๑๐ คือมีจิตไม่ยินดีไม่ยินร้ายในเงินในทอง หรือของมีค่า เป็นอารมณ์ตัดชีวิต คือไม่กลัวตาย กลัวอด ไม่ติดในกามคุณ ๕ ในโลกธรรม ๘ อันเป็น โลกียสุข[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้มีความรู้ทางโลก จะฉลาดสักปานใด ไม่ควรถือตัวว่าเป็นผู้ยิ่งกว่าผู้มีศีล[/FONT]
[FONT=&quot] ศีลทำให้พ้นนรก พ้นเกิดพ้นตาย จนเข้าถึงพระนิพพานได้ คนฉลาดทางโลกยังไม่พ้น[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามปล่องวางอันเป็นการตัดกรรม แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร อดทนข่มใจให้มาก สร้างอภัยทานให้เกิดกับจิต อุทิศส่วนกุศลให้กับผู้สร้างปัญหาเหล่านี้ ทุกอย่างล้วนเป็นกฎของกรรม ซึ่งเที่ยงเสมอและให้ผลไม่ผิดตัวด้วย[/FONT]
[FONT=&quot] ยังไม่ใช่พระอรหันต์ย่อมสอบตกเป็นธรรมดา จงอย่าละคามเพียรเสียอย่างเดียว ย่อมถึงจุดหมายได้ทุกคน หลักสูตรในพุทธศาสนาย่อมมีข้อสอบอยู่เสมอ ไม่ว่าจักปฏิบัติในขั้นไหน[/FONT]
[FONT=&quot] หลวงพ่อฤๅษีท่านว่า สมบัติที่มีอยู่ก็คือขยะ ร่างกายท่านก็ถือว่าเป็นขยะ พวกนี้ชอบห่วงขยะของท่าน ซึ่งตรงกับสมเด็จองค์ปฐมทรงตรัสว่า ร่างกายที่เห็นอยู่นี้เป็นของใครก็ไม่รู้ มันเป็นสมบัติของโลก ไม่มีใครสามารถเอาไปได้ พิจารณาจุดนี้บ่อย ๆ อารมณ์ห่วงขยะก็จักน้อยลง[/FONT]
[FONT=&quot] เวลาในขณะจิตนี่แหละ คือ เวลาที่จำเป็นอย่างยิ่งที่จักปฏิบัติเพื่อมรรคผลนิพพาน เพราะความตายและอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ในขณะจิตเดียว รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน จึงต้องรู้ในขณะจิตเดียว[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปหาธรรมภายนอก ให้หาที่กายและจิตตนเอง ๘๔,๐๐๐ อุบายที่ตถาคตสอน ล้วนอยู่ที่กายกับจิตนี่แหละ ความจริงคืออริยสัจ การพิจารณาขันธ์ ๕ อยู่เสมอ จึงจักพบความจริง[/FONT]
[FONT=&quot] กฎของกรรมย่อมอยู่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด เพราะเที่ยงเสมอ และให้ผลไม่ผิดตัวด้วย แม้แต่กรรมเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังตามมาให้ผล[/FONT]
[FONT=&quot] ที่ศีลขั้น ๓ ยังไม่ดี เพราะไปยินดีในกรรมชั่วของผู้อื่น จิตขาดอุเบกขา ในพรหมวิหาร ๔ จุดนี้สำคัญมาก เพราะ สัมมาทิฎฐิ สัมมาสมาธิ เกิดได้ตรงศีลบริสุทธิ์ อันเป็นเหตุให้เกิดปัญญาบริสุทธิ์ด้วย[/FONT]
[FONT=&quot] พึงหาความพอดีให้พบระหว่างกายกับจิต ไม่ตึงไป ไม่หย่อนไป โดยใช้พรหมวิหาร ๔ เป็นเครื่องวัดอารมณ์ของจิต เป็นหลักสำคัญในการปฏิบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] ความเบื่อขันธ์ ๕ เป็นของดี เพราะทุกภพ - ทุกชาติพวกเจ้าไม่ค่อยเบื่อขันธ์ ๕ ต้องดูต้นเหตุให้ถึงที่สุดของความเบื่อ ว่าต้นเหตุเกิดจากภายนอก เช่น เศรษฐกิจไม่ดี หรือจากภายใน เห็นทุกข์ของการเกิดมีร่างกาย แล้วจักปลดอารมณ์ราคะและปฏิฆะได้[/FONT]
[FONT=&quot] กายป่วยก็ต้องรู้ว่ากายป่วย แต่สักเพียงแต่ว่ารู้ จิตไม่ทุกข์ไปกับกาย พิจารณาให้ลงกฎธรรมดาเข้าไว้ แล้วจิตจักสบาย ยอมรับกฎของธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] ความสุขสงบของจิตมี ๒ ประการ คือสุขจากสมถะภาวนาหรือฌาน กับสุขจากวิปัสสนาภาวนา ซึ่งเบากว่า ประเสริฐกว่ามาก ทำสลับกันเพื่อให้จิตทรงตัว[/FONT]
[FONT=&quot] การฟังธรรมแล้วลืม เพราะขาดสติไม่ตั้งใจฟัง ก็จำไม่ได้เป็นสัญญาหมด การฟังด้วยปัญญานั้น เขาฟังอย่างมีสติ - สมาธิ - ปัญญาก็เกิด จำได้ใคร่ครวญตามก็รู้เรื่อง เห็นอริยสัจตามธรรมนั้นก็เป็นปัญญา[/FONT]
[FONT=&quot] ค่าของเงินย่อมน้อยกว่าอารมณ์ผ่องใสของจิต ทำดีกว่าไม่ทำ (ชำระหนี้สงฆ์) หากเกิดสงสัยให้ยึดความผ่องใสของจิตเป็นสำคัญ เพราะโกรธนิด - โลภหน่อย ก็เป็นความเศร้าหมองของจิต[/FONT]
[FONT=&quot] ยังมีอะไรเสียดายอีกไหม เช่น เสียดาย กามคุณ ๕, โลกธรรม ๘, ขันธ์ ๕ สมบัติของโลก หากยังมีก็ตัดอาลัยในโลกไม่ได้ คามกังวลไม่หมด จิตก็ไม่สงบสุข[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าทิ้งการกำหนดรู้สภาวะธาตุ ๔ ที่ไม่ทรงตัวอยู่นี้ ให้เห็นประโยชน์ของการเจ็บป่วยให้ชัดเจน แล้วจักละขันธ์ ๕ ได้สนิทใจ[/FONT]
[FONT=&quot] พิจารณาให้เห็นทุกข์อันเกิดจากความไม่เที่ยง ให้เห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง แล้วจิตจักวางภาระของขันธ์ ๕ ลงได้ในที่สุด ให้วัดอารมณ์ตนเองไว้เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] กฎธรรมดาอันนี้จงพยายามกำหนดรู้ เตือนจิตตนเองไว้เสมอ จุดนี้ต้องใช้ปัญญาพิจารณาอยู่เสมอ เพื่อให้จิตทรงตัว และจงอย่าเอาจิตไปกังวลกับงานให้มากเกินไป[/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์ใดกระทบแล้วปลดไม่ได้ อารมณ์นั้นคือกิเลส จุดนี้รวมถึงอารมณ์เกาะขันธ์ ๕ ตนเอง เกาะขันธ์ ๕ ผู้อื่น เกาะงาน เกาะกังวลถึงความเป็นอยู่ของชีวิตด้วย ยิ่งกายเจ็บป่วยด้วยจักเป็นเครื่องวัดอารมณ์ปลดได้อย่างดี[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ากังวลใจไปล่วงหน้า (อย่าตีตนไปก่อนไข้) เพราะจักทำให้อุปาทานเกิด ให้เตรียมจิตพร้อมรับในปัจจุบันดีกว่า สติเท่านั้นจักทำให้ทันต่อเหตุการณ์ อย่าตกใจให้มากจนเกินไป[/FONT]
[FONT=&quot] กฎของกรรมเป็นของเที่ยง กรรมใครกรรมมัน ผู้ปฏิบัติธรรมย่อมมีอุปสรรคเข้ามาทดสอบกำลังใจอยู่เสมอ เช่น สัทธรรม ๕, โลกธรรม ๘, ปัญหาครอบครัว - เศรษฐกิจ ละวางได้แค่ไหนคือของจริงเป็นครูวัดผลของการปฏิบัติ ให้มีสติกำหนดรู้ อย่าท้อถอยกับครูหรือเหตุการณ์ที่เข้ามาทดสอบ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าลืมสติเป็นใหญ่ของการปฏิบัติธรรม ให้เข้าถึงมรรคผลนิพพาน เพราะสติ - สัมปชัญญะเป็นปัญญาที่แท้จริงในพุทธศาสนา เป็นตัวรู้จากจิตมีสติ - สัมปชัญญะ (สติ - สมาธิ - ปัญญา) เห็นธรรมในธรรม รู้กายกับจิต หรือรู้รูปกับนาม (รู้ขันธ์ ๕) ตามความเป็นจริง จนจิตหลุดจากธรรมสมมุติถึงธรรมวิมุติ เข้าสู่พระนิพพานได้อย่างแท้จริง[/FONT]
[FONT=&quot] สัญญากับปัญญาเกิดขึ้นกับผู้ใดในจิตแล้ว จักเห็นว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน เพราะสัญญานั้นจำได้ประเดี๋ยวก็ลืม แต่ปัญญาทางพุทธเกิดจากจิตมีสติ-สัมปชัญญะ พิจารณารู้กายกับจิต รู้รูปกับนาม (ขันธ์ ๕) ตามความเป็นจริง จนจิตยอมรับจุดนั้น จิตไม่มีคำว่าลืม[/FONT]
[FONT=&quot] การทำงานแม้จะทำได้พร้อมกัน แต่ควรใช้ปัญญาให้ความสำคัญ งานทางใจให้มาก ส่วนใหญ่มักให้ความสำคัญงานทางโลกหรือทางกาย เช่น หลงติดกามคุณ ๕ (รูป - รส - กลิ่น - เสียง - สัมผัส) ติดโลกธรรมต้องแยกแยะให้ออกด้วย[/FONT]
[FONT=&quot] การพิจารณาร่างกาย ให้พิจารณาจนเหลือสักแต่ว่ากาย อันเป็นธาตุ ๔ มีอาการ ๓๒ ไม่เที่ยง - มีอสุภะ เป็นที่ตั้ง ให้หาความจริงตามนี้ แล้วจักเบื่อกาย - เบื่อเกิดตามความเป็นจริง คือ อารมณ์นิพพิทาญาณกับสังขารุเบกขาญาณ[/FONT]
[FONT=&quot] การห่วงขันธ์ ๕ ตนเองและผู้อื่นมากเกินไป ก็เป็นโทษ เป็นภัยกลับมาทำร้ายจิตตนเอง ขาดพรหมวิหาร ๔ พระอรหันต์เท่านั้นที่ไม่ห่วงขันธ์ ๕ ตนเอง และผู้อื่นอย่างจริงใจ ท่านเห็นเป็นของธรรมดาหมด[/FONT]
[FONT=&quot] ให้มีสติกำหนดรู้อยู่เสมอว่า กาย - เวทนา - จิต - ธรรม ล้วนไม่เที่ยง เกิดดับๆ อยู่เสมอ มันหาใช่เรา ใช่ของเราไม่ เราคือจิตที่ไปรู้สภาวะธรรม ทั้ง ๔ นี้อยู่เป็นธรรมดาอยู่นั้น จิตจักสงบเป็นสุข เป็นผู้ไม่ประมาทในความตาย ไม่ประมาทในชีวิต และไม่ประมาทในกรรม (นี่คือสรุปของมหาสติปัฎฐาน ๔)[/FONT]
[FONT=&quot] ปุถุชนคิดว่ากายเป็นเรา เป็นของเรา ทุกครั้งที่เวทนาเกิด ก็ยึดไว้ไม่ยอมให้ดับ เวทนาเก่ายังอยู่ เวทนาใหม่ก็เพิ่มเข้ามา เป็นเวทนาซ้อนเวทนา เพราะไม่ยอมวางสัญญาเดิม ไม่ยอมลืมอดีต เพิ่มทุกข์กับจิตตนเองอย่างต่อเนื่อง เพราะหลงคิดว่ากาย-เวทนาเป็นเรา เป็นของเรา[/FONT]
[FONT=&quot] การหลงติดอยู่ในเงินตราหรือลาภสักการะ ฆ่าคนให้ต้องลงนรกมามากแล้ว จงอย่าประมาทในทุกกรณี อย่าลืมไม่มีใครเอาสมบัติของโลกไปได้[/FONT]
[FONT=&quot] อุบายในการละ-ปล่อย-วางขันธ์ ๕ หรือ สักกายทิฎฐิ มีอยู่มาก แต่ทุกอุบายหนีไม่พ้น กายคตานุสสติซึ่งเป็นมหาสมุทรแห่งธรรม เพราะ ๘๔,๐๐๐ อุบาย ก็สอนอยู่แค่กายกับจิต[/FONT]
[FONT=&quot] การเอาจิตอยู่กับตัว เป็นการหาทางพ้นทุกข์ได้อย่างประเสริฐสุด การเอาจิตออกนอกตัว เป็นการหาทุกข์เพิ่มทุกข์ให้กับจิต[/FONT]
[FONT=&quot] ชีวิตที่อยู่ในโลกนี้มีแต่ทุกข์ สุขจริงๆ ไม่มี ให้พิจารณาไปตามนี้ โดยเห็นเป็นปกติธรรม คิดให้ลงตัวธรรมดา จิตจักได้ไม่เศร้าหมอง อยู่กับโลกมีหน้าที่ก็สักแต่ว่าทำหน้าที่ในทางสายกลางเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ในปัจจุบันชาวโลกชอบย้ำให้เห็นแต่ข่าวร้ายเป็นส่วนใหญ่ เช่น อุบัติเหตุ, ข่าวผิดศีลทั้ง ๕ ข้อ และพยายามย้ำข่าว - ตีข่าว - กวนข่าว
ให้ละเอียดลงๆ จนผู้ดู - ผู้ฟังชิน กลายเป็นฌานในความชั่ว จิตชินกับความเลว ทำให้มีวิตกจริต ตีตนไปก่อนไข้ เกิดมงคลตื่นข่าว ได้อาหารที่เป็นพิษ บริโภคทางตาและทางหู ล้วนเป็นอกุศลกรรมทั้งสิ้น หากตายในขณะนั้นจิตก็เศร้าหมองไปสู่ทุคติทั้งนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] จำไว้ทุกอย่างไม่เที่ยง อย่าไปคิดล่วงหน้า จิตจักเป็นทุกข์ พึงพยายามปล่อยวางเข้าไว้อยู่ในปัจจุบัน ให้แก้ไขปัญหาในปัจจุบัน แล้วจิตจักไม่วุ่นวาย[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่มีใครเกิดมาแล้วจักไม่มีปัญหาทุกคนมีปัญหาเหมือนกันหมด เพียงแต่ต่างกรรม ต่างวาระ เท่านั้นเอง[/FONT]
[FONT=&quot] คนเงียบได้กำไร คนพูดมากขาดทุน หรือพูดให้น้อยพิจารณาให้มาก สติ-สัมปชัญญะจักทรงตัว จุดนี้แหละจักทำให้เลิกสนใจในจริตนิสัยของผู้อื่น[/FONT]
[FONT=&quot] หน้าที่เป็นธรรมภายนอก การปฏิบัติเป็นธรรมภายใน อย่าคิดว่าเวลาของชีวิตจักมีมาก ตั้งใจเว้นหรือพอในความโลภ - โกรธ - หลง เพื่อพระนิพพานจุดเดียวเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามละธรรมภายนอกหรือเป็นผู้มีธุระน้อย มาอยู่กับธรรมภายใน เห็นสังขารทั้งหลายไม่เที่ยง ยึดถืออันใดไม่ได้ หันมายึดถือ พระธรรมพระนิพพานซึ่งเที่ยงเข้าไว้ แต่อย่าทำจนเครียด ให้เดินสายกลาง[/FONT]
[FONT=&quot] ให้พิจารณาถาม - ตอบด้วยจิตของตนเอง จนจิตยอมรับความจริง อยู่กับธรรมภายใน ขันธ์ ๕ คือ ธาตุ ๔ มีอาการ ๓๒ สกปรก - ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ยึดถืออันใดไม่ได้ เหมือนติดคุก เหมือนเลี้ยงลูกอ่อนตลอดชีวิต จิตเราถูกบังคับให้ต้องดูแลมันตั้งแต่วันเกิดจนกระทั่งวันตาย[/FONT]
[FONT=&quot] นำความจริงของร่างกายมาพิจารณา ให้จิตยอมรับ จักได้ไม่ทุกข์ ไม่ยึดร่างกายว่าเป็นเรา เป็นของเรา ยอมรับเรื่องเกิด - แก่ - เจ็บ - ตาย เป็นของธรรมดา หากจิตละเอียดเห็นว่าชีวิตกับความตายใกล้กันนิดเดียว จิตปลดร่างกายได้มากแค่ไหน ก็เท่ากับไม่ประมาทในความตายได้มากแค่นั้น[/FONT]
[FONT=&quot] อุบัติเหตุ คือ เหตุที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันโดยไม่ได้คาดคิดมาก่อน จุดนี้หากจิตไม่มีพระนิพพานมั่นคงแล้ว อย่างไรก็เตรียมจิตไม่ทันแน่ ฉะนั้น พึงซ้อมจิตเตรียมรับอุบัติเหตุทุกรูปแบบเข้าไว้ให้ดี[/FONT]
[FONT=&quot] พระธรรมในพุทธศาสนามุ่งสอนคนให้พ้นทุกข์ ต้องการเอาจิตยอมรับสภาพตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่ามองทุกอย่างว่าเป็นโทษ ให้มองมุมกลับจักเป็นคุณ แม้การเจ็บป่วงของกายก็เป็นคุณ จักได้ไม่ประมาทในความตาย
เห็นทุกข์ เห็นอริยสัจ - เห็นธรรม - เห็นกฎของกรรม จิตจักคลายความยึดมั่นถือมั่นในร่างกาย เข้าสู่พระนิพพานได้ง่าย (รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน)[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 10

[FONT=&quot] ติดอยู่จุดไหนให้พิจารณาจุดนั้นให้ถึงที่สุด แล้วจักพบความสุข ที่มั่นคงของจิต โดยไม่ต้องไปแสวงหาที่ภายนอก ทุกอย่าง อยู่ที่กายกับจิตเราเองทั้งสิ้น (ติดตรงไหนให้ตัดตรงนั้น)[/FONT]
[FONT=&quot] จงทำจิตที่อาศัยกายที่ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ อยู่อย่างมีความสุขได้ ด้วยการเดินสายกลาง โดยไม่เบียดเบียนกายและจิตตนเอง (ไม่สร้างกิเลส คือ ติดในรสของอาหารมากจนเกินไป เป็นต้น)[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกคนที่ปรารถนาจักไปพระนิพพาน จักต้องมีข้อทดสอบทยอย เข้ามากระทบอยู่เนืองๆ ให้พิจารณาเข้าหาทุกข์ อันเป็นอริยสัจ เป็นหลักสำคัญ หรือสัทธรรม ๕ ซึ่งทุกคนจักต้องพบ[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายที่ประกอบด้วยกายกับจิต คือ ตู้พระไตรปิฎก แสดงธรรมอยู่ตลอดเวลา พวกมีปัญญาก็เห็น ไม่มีปัญญาก็ไม่เห็น[/FONT]
[FONT=&quot] ปกิณกะธรรมที่ให้ไว้มากมายหลายวิธี ล้วนเป็นอุบายในการพิจารณา เพื่อละ ปล่อย วาง ร่างกายหรือขันธ์ ๕ ว่ามันหาใช่เรา หาใช่ของเราไม่[/FONT]
[FONT=&quot] จิตเราชอบอุบายใดก็ให้เร่งรัดปฏิบัติตามอุบายนั้น ๆ โดยมีสังโยชน์ ๑๐ เป็นเครื่องวัด มีบารมี ๑๐ เป็นเครื่องช่วย และมีอานาปานัสสติเพื่อระงับนิวรณ์ทั้ง ๕ ทำจิตให้สงบเป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] พระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์สอนให้พ้นทุกข์ ด้วยการรู้จักตัวทุกข์ตามความเป็นจริง จึงจักพ้นทุกข์ มิใช่สอนให้หนีทุกข์ เพราะไม่รู้จักตัวทุกข์ก็พ้นทุกข์ไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปเอาวิชา ความรู้ ศักดิ์ศรี ฐานะ ตระกูล มาเป็นเครื่องตัดกิเลส เพราะนั้นเป็นเพียงสิ่งภายนอก มิใช่ตัวจิตแท้ๆ ถ้าไปยึดถือก็เป็นมานะกิเลส[/FONT]
[FONT=&quot] วิชาความรู้นั้นเกิดจากสัญญาซึ่งไม่เที่ยง แต่วิชชาในพุทธศาสนา เกิดจากกรรมภายในอันมีศีล สมาธิ ปัญญา หรือ ทาน ศีล ภาวนา ซึ่งเป็นปฏิบัติบูชา เป็นกรรมหรือการกระทำของกาย วาจา ใจของตนเอง ไม่เกี่ยวกับวิชาความรู้ ศักดิ์ศรี ฐานะ หรือ ตระกูลแม้แต่อันใด[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปแก้กรรมของใคร อย่าไปรับกรรมของใคร ให้ปล่อยวาง กรรมใครกรรมมัน เพราะทุกคนต่างก็มีกรรมหนักอยู่แล้ว ที่จักต้องเลี้ยงดูร่างกายตนเองและครอบครัวซึ่งหนักอยู่แล้ว[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเศร้าใจ อย่าเสียใจ เมื่อถูกกระทบด้วยอายตนะสัมผัส ให้เห็นทุกอย่างเป็นครู หรือบทเรียนสอนใจ ปักจิตให้เห็นธรรมดาในเรื่องของทุกเรื่องไป ให้เอามาเป็นพระกรรมฐานทั้งหมด[/FONT]
[FONT=&quot] หากคิดให้ดีๆ ร่างกายนี้ไม่มีเวลาสุขจริงเลย มีแต่ทุกข์มากกับทุกข์น้อย แสดงธรรมที่ไม่เที่ยงอยู่ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปแก้กรรมของใคร อย่าไปรับกรรมของใคร ให้ปล่อยวางกรรมใครกรรมมัน เพราะทุกคนต่างก็มีกรรมหนักอยู่แล้ว ที่จักต้องเลี้ยงดูร่างกายตนเองและครอบครัวซึ่งหนักอยู่แล้ว[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเศร้าใจ อย่าเสียใจเมื่อถูกกระทบด้วยอายตนะสัมผัส ให้เห็นทุกอย่างเป็นครู หรือบทเรียนสอนใจ ปรับจิตให้เห็นธรรมดาในเรื่องของทุกเรื่องไป ให้เอามาเป็นพระกรรมฐานทั้งหมด[/FONT]
[FONT=&quot] เกาะสุขก็เป็นทุกข์ เพราะสุขทางโลกก็ไม่เที่ยง หากไม่เข้าใจจุดนี้ จิตก็จักมีอุปาทาน หลงแสวงหาสุขที่ไม่เที่ยงนั้นๆ ซึ่งต่างกับสภาวะจิตที่เข้าถึงพระนิพพาน ไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่เกิด ไม่ดับ เป็นธรรมว่างอย่างยิ่ง[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายไม่ดี ย่อมพาจิตให้ไม่ดีไปด้วย มีแต่พระอรหันต์เท่านั้นที่ร่างกายไม่ดี จิตใจไม่เกี่ยวเกาะร่างกาย จิตของท่านดีอยู่เสมอ ดังนั้นผู้ที่ยังไม่ใช่พระอรหันต์ จึงยังมีอารมณ์ไหลขึ้นไหลลง ดีบ้างไม่ดีบ้าง ยิ่งวันไหนร่างแย่ จักเห็นอารมณ์ของจิตแย่ตามชัด ก็นับว่าเป็นปกติธรรมอยู่[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายนี้เป็นสมบัติของโลก ไม่มีใครเอาไปได้ ไม่ชาเรา ไม่ใช่ของเรา จึงบังคับมันให้ทรงตัวไม่ได้ มันจักเป็นอย่างไรเป็นเรื่องธรรมดา ให้ใช้จิตพิจารณาคำว่าธรรมดาเข้าไว้ ดูแลมันตามหน้าที่ตามทางสายกลาง แล้วความสุขจักเกิดขึ้นกับจิต[/FONT]
[FONT=&quot] กายไม่เที่ยง อารมณ์จิตก็ไม่เที่ยง ใครไม่รู้ยึดเข้าก็เป็นทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] ต้นเหตุแห่งทุกข์ คือ ความทะยานอยากของจิต (สมุทัย หรือ ตัณหา) ให้ดับด้วยปัญญาอันเกิดจากสมาธิ ซึ่งตั้งมั่นอยู่บนศีลบริสุทธิ์เท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] จักวางทุกข์ได้ต้องอาศัยปัญญาพิจารณาประกอบ มิฉะนั้นเห็นทุกข์ก็จักเกาะทุกข์ ก็ยิ่งทุกข์ใหญ่[/FONT]
[FONT=&quot] โลภ โกรธ หลง และสังโยชน์ทุกข้อ ล้วนมีต้นเหตุเกิดจากการมีร่างกายทั้งสิ้น การไม่เกิดจึงเป็นยอดของความสุข (พระนิพพาน)[/FONT]
[FONT=&quot] ทำจิตให้เหมือนดูหนัง ดูละครผ่านไปแล้วก็ผ่านเลย หรือทำจิตให้เหมือนกระจกเงา อะไรผ่านเข้ามาก็เห็นหมด แต่เมื่อเลยไปแล้วกระจกเงาก็มิได้ยึดภาพเหล่านั้นไว้เลย[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ยอมรับนับถือกฎของกรรม อย่าไปตำหนิใครว่าเลวหรือชั่ว นั่นเป็นเพราะอกุศลเข้าครอบงำจิต จึงทำไปตามอำนาจของกรรมที่เป็นอกุศล[/FONT]
[FONT=&quot] อย่า ลืม คนดีเขาไม่ด่าคน ไม่เสียดสีคน ไม่นินทาคน จิตเราไม่ดีเองที่ไปเก็บเอาคำสรรเสริญคำนินทา หรือกรรมของผู้อื่นมายึดถือว่าเป็นเราเป็นของเรา[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายเป็นเครื่องผูกสัตว์ให้หลงยึดเป็นอัตตาตัวตน เป็นบ่วงล่อให้จิตของสัตว์โลกหลงติดอยู่ในรูปในนามนี้ แม้กระทั่งหลงอยู่ในกายพรหม เทวดา นางฟ้า ก็ยังเป็นอุปาทานขันธ์๕ อยู่ดี[/FONT]
[FONT=&quot] ให้ดูอารมณ์ที่เกิด - ดับ จักทุกข์ก็ดี จักสุขก็ดี มันไม่มีอะไรเที่ยง[/FONT]
[FONT=&quot] จำไว้โลกแก้ไม่ได้ ให้แก้ที่จิตของตนเอง เพื่อให้พ้นไปเสียจากโลก[/FONT]
[FONT=&quot] จิตมีสภาพเกาะติด จึงต้องใช้ปัญญาหาต้นเหตุให้พบ จึงจักแก้ได้(ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค)[/FONT]
[FONT=&quot] พิจารณาธรรมทั้งหลายที่เข้ามากระทบ คือ อายตนะทั้ง ๖ ทุกเรื่องล้วนทำให้เกิดทุกข์ หากเอามาเป็นกรรมฐาน จักได้ประโยชน์จากการกระทบนั้นอย่างมหาศาล[/FONT]
[FONT=&quot] การกระทบทุกครั้งจากอายตนะหก ล้วนเป็นพระธรรม สอบได้สอบตกก็อยู่ที่จุดนี้ นี่คือจริตหก[/FONT]
[FONT=&quot] การตำหนิ การนินทา เป็นความไม่ดี จงอย่าให้เกิดขึ้นแก่จิต เพราะผิดกรรมบถสิบ[/FONT]
[FONT=&quot] หากคิดให้ดีๆ ร่างกายนี้ไม่มีเวลาสุขจริงเลย มีแต่ทุกข์มากกับทุกข์น้อย แสดงธรรมที่ไม่เที่ยงอยู่ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] เกาะสุขก็เป็นทุกข์ เพราะสุขทางโลกก็ไม่เที่ยง หากไม่เข้าใจจุดนี้ จิตก็จักมีอุปาทานหลงแสวงหาสุขที่ไม่เที่ยงนั้นๆ ซึ่งต่างกับสภาวะจิตที่เข้าถึงพระนิพพาน ไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่เกิด ไม่ดับ เป็นธรรมว่างอย่างยิ่ง[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายไม่ดี ย่อมพาจิตให้ไม่ดีไปด้วย มีแต่พระอรหันต์เท่านั้นที่ร่างกายไม่ดี จิตใจไม่เกี่ยวเกาะร่างกาย จิตของท่านดีอยู่เสมอ ดังนั้นผู้ที่ยังไม่ใช่พระอรหันต์ จึงยังมีอารมณ์ไหลขึ้นไหลลง ดีบ้างไม่ดีบ้าง ยิ่งวันไหนร่างกายแย่ จักเห็นอารมณ์ของจิตแย่ตามชัด ก็นับว่าเป็นปกติธรรมอยู่[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายนี้เป็นสมบัติของโลก ไม่มีใครเอาไปได้ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา จึงบังคับมันให้ทรงตัวไม่ได้ มันจักเป็นอย่างยิ่ง ก็เป็นเรื่องธรรมดา ให้ใช้จิตพิจารณาคำว่า ธรรมดา เข้าไว้ดูแลมันตามหน้าที่ ตามทางสายกลาง แล้วความสุขจักเกิดขึ้นกับจิต[/FONT]
[FONT=&quot] เรื่องอะไรจักเกิด ก็ย่อมเกิดตามกรรมตามวาระ ทุกเรื่องเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาทั้งสิ้น เห็นทุกอย่างพังหมดเข้าไว้เสมอ แม้กระทั่งร่างกายของตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่มีใครเขาทิ้งพรหมวิหาร ๔ กัน เพราะเลี้ยงศีล สมาธิ ปัญญา เป็นกำลังใหญ่ให้เข้าถึงพระอรหัตผลได้ง่าย[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าสนใจกับจริยา หรือปัญหา หรือกรรมของผู้อื่น เพราะปัญหาของตนเองก็มากพอแล้ว ให้มองลงตรงกฎธรรมดา กรรมใครกรรมมัน[/FONT]
[FONT=&quot] ที่ยังเอาดีไม่ได้ เพราะยังมีความอาลัยอาวรณ์ในขันธ์ ๕ เป็นเหตุ กลัวทุกข์ กลัวลำบาก กลัวอด ห่วงกายมากกว่าห่วงจิต ตัดตัวนี้ไม่ได้ก็ยังเอาดีไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกๆ วันให้ตรวจสอบตนเองว่า มีอะไรดีขึ้นกว่าเก่าบ้างไหม ในการปฏิบัติธรรม จักเห็นว่าขันธ์ ๕ ทุกอย่างเสื่อมหมด ให้ถามจิต ให้จิตตอบ เพราะเหตุใด หากจิตยังไม่ยอมรับความจริงในสัทธรรม คือ ฝืนโลก ฝืนธรรม จัดเป็นวิภวตัณหา[/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติจักต้องไม่ฝืนความจริงของขันธ์ ๕ เพราะแม้ไม่ยึดตัวใดตัวหนึ่งในขันธ์ ๕ นี้ ก็สามารถจบกิจในพุทธศาสนาได้[/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ใดปรารถนาพระนิพพานเป็นที่ไป จักถูกขันธมาร และกิเลสมารเล่นงานหนัก จึงต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อม เพื่อยอมรับสภาพกฎของกรรมในรูปแบบต่างๆ อย่างมีสติสัมปชัญญะ[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกสิ่งในโลกไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปเป็นธรรมดา ทุกอย่างในโลกหนีกฎไตรลักษณญาณไปไม่พ้น จิตยอมรับกฎของธรรมดาก็จะมีความสุขมาก[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายที่ยังคงอยู่ก็เพราะอาศัยสันตติ คือ การสืบเนื่องไม่ขาดสายของธาตุ ทั้ง ๔ (ดิน น้ำ ลม ไฟ) ให้กำหนดรู้สภาพของร่างกายตามความเป็นจริง อยู่เสมอ จิตจักปลดร่างกายได้ในที่สุด[/FONT]
[FONT=&quot] ให้มองจิตตนเอง จนรู้อารมณ์จิตตนเองในแต่ละขณะจิต จักเห็นความหวั่นไหวไปตามอายตนะสัมผัสต่างๆ อยู่ตลอดเวลา ต้องใช้สติสัมปชัญญะ กำหนดรู้เป็นอย่างยิ่งและใจเย็นด้วย จึงจักได้ผล[/FONT]
[FONT=&quot] ขอให้อดทนต่ออุปสรรคทั้งปวง จักไปพระนิพพาน กฎของกรรมจักต้องทยอยเข้ามาเล่นงานอย่างหนัก ต้องฝึกจิตให้เข้มแข็ง บารมี ๑๐ อย่าทิ้ง อย่าลืมวางขันธ์ ๕ ได้อย่างเดียว ก็วางทุกสิ่งทุกอย่างได้หมด[/FONT]
[FONT=&quot] การนอนให้นอนอย่างนักปฏิบัติ คือ หลับในฌานหรือวิปัสสนาญาณ อย่านอนทิ้งนอนขว้าง จักตายเสียเปล่า[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าทิ้งการพิจารณาทุกอย่างเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา โดยเฉพาะมุ่งตัดขันธ์ ๕ ของตนเองเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] สภาพของจิตมีอารมณ์ชอบยึด ชอบเกาะ จึงต้องรู้สภาวะจิต ซึ่งยึดทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามากระทบจิต[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าฝืนร่างกาย ให้อนุโลมตามเหตุตามผลของความเป็นจริง ฝืนเท่าไหร่ทุกข์มากเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ศีลและธรรมเท่านั้นที่จักชำระจิต ให้หลุดพ้นจากการถูกรบกวนด้วยอารมณ์ทั้งปวง[/FONT]
[FONT=&quot] ตั้งสัจจะอธิษฐานเข้าไว้ จิตของเราจักไม่ตั้งตนเป็นศัตรูกับใคร ทำให้ได้จริงๆ แล้ว จิตจักไม่สนใจจริยาของผู้อื่น จิตเป็นสุขสงบ[/FONT]
[FONT=&quot] ตัดกังวลภายในจิตลงให้ได้มากที่สุด ด้วยการใช้ปัญญาถามจิต ให้จิตตอบว่าจักกังวลกับชีวิตไปเพื่อประโยชน์อันใดกัน[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายที่จิตเราอาศัยอยู่ชั่วคราวนี้ มันประกอบด้วยธาตุ ๔ มีอาการ ๓๒ ให้หมั่นกำหนดรู้พิจารณาว่ามันไม่ใช่เรา มันไม่มีในเราอยู่เสมอๆ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าทิ้งกรรมฐาน ๕ คือ พิจารณา ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ให้เป็นสมถะและวิปัสสนาอยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่างทิ้งการพิจารณาอายตนะ ๖ จักเห็นเด่นชัดว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นั้นไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลใดเห็นทุกข์จากการเกิดมามีขันธ์หรือร่างกายแล้ว จักเป็นผู้มีธุระน้อยทางโลกลงได้ตามลำดับ ความไม่ประมาทในชีวิตและความตาย จักมีมากขึ้นเพียงนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] เห็นความไม่เที่ยงของร่างกายอยู่ตลอดเวลา จักเป็นเหตุให้จิตคลายความเกาะติดในร่างกายและเบื่อหน่ายในการมีร่างกายลงได้[/FONT]
[FONT=&quot] วิปัสสนาญาณ ๙ จงอย่าทิ้ง เพราะเป็นตัวปัญญาแท้ที่ใช้ตัดขันธ์ ๕ โดยตรง (ให้เห็นร่างกายเป็นไตรลักษณ์ แล้วเดินไปสู่ความพังอย่างเดียว เต็มไปด้วยความทุกข์จึงน่ากลัวจากความไม่เที่ยง เห็นโทษและภัยจากกฎของกรรมตามมาให้ผล มีอารมณ์เบื่อกาย - เบื่อเกิดเป็นผล พิจารณาให้จิตหลุดพ้นด้วยบารมี ๑๐ และสังโยชน์ ๑๐ พิจารณาให้จิตหลุดพ้นด้วยจริตหก ยอมรับความจริง ๗ ข้อแรกแล้ววางได้ เกิดสังขารุเบกขาญาณ ทบทวนธรรมทั้ง ๘ ข้อ กลับไปกลับมาให้ชำนาญ)[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่มีใครมีร่างกายแล้วหนีการเจ็บป่วย ความแก่ ความตาย ไปได้ ผู้ใดไม่คิดถึงจุดนี้ ผู้นั้นประมาทอย่างยิ่ง[/FONT]
[FONT=&quot] ให้พิจารณาขันธ์ ๕ ให้จงหนัก จิตจึงจักตัดราคะกับปฏิฆะได้ ให้พิจารณาขันธ์ ๕ ปล่อยวางขันธ์ ๕ ให้เห็นทุกอย่างเป็นของธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] ให้หมั่นพิจารณาร่างกายโดยอเนกปริยาย รวมไปถึงการกระทบ กับอารมณ์ที่ชอบใจและไม่ชอบใจ โดยอาศัยร่างกายนี้เป็นต้นเหตุ หากวางร่างกายได้ก็จบกิจ[/FONT]
[FONT=&quot] ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา จุดนี้ต้องย้ำและพิจารณาให้หนัก จักได้ไม่หวั่นไหวเมื่อมรณะภัยมาถึง[/FONT]
[FONT=&quot] คนเรียนมาก รู้มาก มิใช่ว่าจักตัดกิเลสได้มาก แค่เรียนรู้ยังเป็นสัญญา หรือความจำ ยังไม่ใช่ปัญญา การคิดพิจารณาเรื่องของร่างกายตามความเป็นจริง แล้วละปล่อยวางได้จึงจักเป็นปัญญาแท้ในพุทธศาสนา[/FONT]
[FONT=&quot] การมีร่างกายอยู่นี้เป็นการอยู่กับความตายทุกๆ ขณะจิต เพราะชีวิตเป็นของไม่เที่ยง ความตายเป็นของเที่ยง และความตายไม่มีนิมิตเครื่องหมาย[/FONT]
[FONT=&quot] การจักปฏิบัติแก้กิเลสจุดไหน ให้ระวังกิเลสจุดนี้จักเล่นงานอย่างหนัก บารมี ๑๐ จึงทิ้งไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] อดทนให้มากกับภัยจากภายนอกที่เข้ามากระทบจิตใจ (มีอินทรีย์สังวรหรือสำรวจอายตนะ) หากหลีกไม่พ้น ให้ถือว่าเป็นกฎของกรรม อย่าต่อกรรม อย่าไปแก้ปัญหาที่ผู้อื่น ให้แก้ที่ตนเองเสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่มีใครเอาสมบัติของโลกไปได้ก็จริงอยู่ แต่ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ปัจจัย ๔ ก็เป็นสิ่งจำเป็นของชีวิต แต่จิตพร้อมที่จักละวางในสมบัติของโลกได้ทันที[/FONT]
[FONT=&quot] กายไม่เที่ยง อารมณ์จิตไม่เที่ยง ใครไม่รู้ ยึดเข้าก็เป็นทุกข์ ต้นเหตุแห่งทุกข์ คือความทะยานอยากของจิต (สมุทัย หรือตัณหา) ให้ดับด้วยปัญญาอันเกิดจากสมาธิ ซึ่งตั้งมั่นอยู่บนศีลบริสุทธิ์เท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] จักวางทุกข์ได้ต้องอาศัยปัญญาพิจารณาประกอบ มิฉะนั้น เห็นทุกข์ก็จักเกาะทุกข์ ก็ยิ่งทุกข์ใหญ่[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 11

[FONT=&quot] การปฏิบัติจักต้องย้อนหน้า - ถอยหลัง เนื่องจากจิตติดกับกิเลสตัวเก่าคือโกรธ - โลภ - หลง ไม่รู้จักพอ ยุให้จิตยึดเกาะขันธ์ ๕ เป็นของเรา เพราะสติ - สัมปชัญญะไม่ต่อเนื่อง ให้มีสติกำหนดรู้ไว้เสมอว่า ร่างกายนี้เป็นเพียงที่อาศัยชั่วคราว มันพังเมื่อไหร่ก็พร้อมที่จักไปพระนิพพานเมื่อนั้น[/FONT] [FONT=&quot] อย่าเห็นปัญหาอื่นใด สำคัญไปยิ่งกว่าการรักษาจิตใจของตนเอง ปล่อยวางทุกสิ่งเพื่อความสบายใจของตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] รับฟังเรื่องราวเหตุการณ์ใดมา ก็ให้ถือว่าเป็นธรรมดาของโลก ฟังแล้วก็พึงกำหนดรู้ สภาวะธรรม เหล่านั้นได้ดับไปแล้ว เป็นอดีตไปแล้ว ให้ปล่อยวางทันที ถือว่าเป็นเรื่องไร้สาระ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าพึงเข้าใจไตรลักษณ์แล้ว ให้พิจารณาจนเกิดอารมณ์ชิน ไม่เผลอยึดสิ่งที่ไม่เที่ยง จนจิตทรงตัว โดยอาศัยอานาปานัสสติเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นไปตามกฎของกรรม จิตจักสบายไม่ดิ้นรนไปด้วยประการใด ๆ ทั้งปวง โดยอาศัยพรหมวิหาร ๔ เป็นหลักสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามรักษาอารมณ์ยอมรับกฎของธรรมดาของร่างกายเข้าไว้ แยกกาย-เวทนา-จิต-ธรรม จิตอยู่ในอารมณ์สักเพียงแต่ว่ารู้ สักเพียงแต่ว่าอาศัยอยู่เท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ชีวิตเกิดขึ้นมาแล้ว ก็มีแก่ - มีเจ็บ - มีตาย เป็นธรรมดา เมื่อยังไม่ตาย ก็มีความปรารถนาไม่สมหวัง มีการพลัดพรากจากของรัก ของชอบใจเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเพลินอยู่กับสุข อย่าเศร้าหมองอยู่กับทุกข์ ให้เดินสายกลางคืออัพยากฤต[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าทำตนเป็นเก่ง แก้ไขไปเสียทุกอย่าง อุเบกขาหรือปล่อยวางเสียบ้าง สนใจแต่ปัญหาของตนล้วนๆ จิตจักได้ไม่วุ่นวาย[/FONT]
[FONT=&quot] มองทุกข์จากการเกิด แล้วเพียรปล่อยวาง ให้เห็นเป็นของธรรมดา อย่าเห็นทุกข์แล้วเกาะทุกข์ จิตจักยึดทุกข์ของขันธ์ ๕ ว่าเป็นเรา เป็นของเราตลอดกาล[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกครั้งที่แพ้กิเลสเพราะขาดสติ เห็นผิดเป็นชอบ จึงต้องไม่ทิ้งอานาปานัสสติ ซึ่งเป็นตัวทำให้มีสติสัมปชัญญะตลอดชีวิต[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้เป็นเพียงแค่เข้าใจเท่านั้น ของจริงอยู่ที่ผลของการปฏิบัติ การรู้คือมรรค การปฏิบัติเพื่อตัดโกรธ - โลภ - หลงคือผล[/FONT]
[FONT=&quot] จิตฟุ้งอยู่ในสัญญา เพราะมัวไปยุ่งกับเรื่องของผู้อื่น จิตชอบจำแต่ความเลวของผู้อื่น อันเป็นภัยที่กลับมาทำร้ายจิตตนเองให้เศร้าหมอง ขาดเมตตากับกรุณาจิตตนเอง ชอบจุดไฟเผาตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ฟุ้งเลว ให้แก้ด้วยฟุ้งดี จำเลวแก้ด้วยจำดี ฟุ้งออกนอกตัวเป็นกิเลส ฟุ้งอยู่กับกายตัว เป็นพระธรรม หากฟุ้งเข้าหาอริยสัจเข้าหาพระธรรม เป็น ธัมมวิจัย ไม่ใช่นิวรณ์[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ากังวลใจ ให้พยายามลงกฎของธรรมดาให้ได้หมดทุกเรื่อง จิตใจจึงจักสงบได้[/FONT]
[FONT=&quot] ฟุ้งเรื่องอะไร ให้พยายามแก้เรื่องนั้น โดยใช้อริยสัจเป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหา หากแก้ไม่ไหว จงใช้อานาปานัสสติเข้าระงับจิตให้สงบ แล้วจึงใช้อริยสัจ ธรรมของตถาคตต้องหยุดอารมณ์จิตให้สงบก่อน จึงจักเห็นการเคลื่อนไหวของกิเลสได้ตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] จิตของผู้มีปัญญา จักเป็นจิตที่รู้เท่าทันความจริงในอริยสัจอยู่เสมอ พระอรหันต์ท่านทรงอธิปัญญาก็อยู่ที่ตรงนี้[/FONT]
[FONT=&quot] การวางอารมณ์ราคะและปฏิฆะไม่ได้อย่างสนิทใจ เพราะบกพร่องใน กายคตานุสสติและพรหมวิหาร ๔ ( กายคตาตัดราคะ พรหมวิหาร ๔ ตัดปฏิฆะ)[/FONT]
[FONT=&quot] มองทุกอย่างให้เป็นธรรมดาเสียอย่างเดียว อารมณ์ปล่อยวางก็จักเกิดขึ้นได้โดยง่าย หากจิตฝืดให้ฟังเทป หรืออ่านหนังสือธรรมะ ช่วยแก้ไขจิตได้[/FONT]
[FONT=&quot] การรับทานหรือการให้ทาน พึงดูบารมี ๑๐ ควบคู่ไปด้วยเสมอ จักทำให้การปฏิบัติเป็นการเจริญพระกรรมฐานไปในตัว อารมณ์พอใจกับไม่พอใจ จักไม่เกิดในขณะนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ศีล ๓ ระดับ ขั้น ๑ เอาศีลคุมกายให้เรียบร้อย ขั้น ๒ เอาศีลคุมวาจาให้เรียบร้อย ขั้น ๓ เอาศีลคุมใจให้เรียบร้อย ก็คือกรรมบถ ๑๐ นั่นเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญญาในพุทธศาสนา คือ การรู้แจ้งเห็นจริงในอริยสัจ หรือการรู้เท่าทันในกองสังขารแห่งกายและจิต[/FONT]
[FONT=&quot] พิจารณาร่างกายของใคร ก็ไม่สำคัญเท่ากับพิจารณาร่างกายตนเอง เนื่องด้วยความโกรธ - โลภ - หลง ก็ดี มาจากร่างกายเป็นเหตุทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] การพิจารณาทุกข์ทุกครั้ง ให้ลงตรงขันธ์ ๕ เป็นตัวรับทุกข์ แต่ก็ไม่ควรลืมต้นเหตุแห่งทุกข์ คือกามตัณหา - ภวตัณหา - วิภวตัณหา ซึ่งทำให้เกิดมีขันธ์ ๕ ด้วย[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้อารมณ์ตนเองอยู่เสมอทำให้พ้นทุกข์ได้ จงอย่าไปสนใจจริยาของผู้อื่น อันเป็นกิเลสเพิ่มทุกข์ให้กับใจตนเอง ทำปัจจัยให้เป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] การพิจารณาศีล - สมาธิ - ปัญญา โดยเอาสังโยชน์ ๑๐ เป็นเครื่องวัดอารมณ์จิตอยู่เสมอ บวกกับบารมี๑๐ เป็นเครื่องช่วยพิจารณา จักเป็นทางเข้าถึงพระนิพพานได้ง่ายขึ้น[/FONT]
[FONT=&quot] ใช้ปัญญาพิจารณาขันธ์ ๕ เป็นสำคัญ จึงจักวางเรื่องที่เข้ามากระทบทางกาย - วาจา - ใจ ได้[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าหนีความโกรธ เพราะเป็นกิเลสที่ต้องละด้วยสมถะ และวิปัสสนา (กสิณ ๔ และพรหมวิหาร ๔) ให้คิดว่าคือครู ทดสอบอารมณ์จิต จึงต้องแก้ที่จิตตน อย่าไปแก้ที่บุคคลอื่น[/FONT]
[FONT=&quot] พุทธานุสสติอย่าทิ้งไปจากจิต เมื่อรู้ตัวว่าอารมณ์ โทสะจริต ยังเด่นอยู่ จงอย่าทิ้งพระ อย่าไปไหนคนเดียว อย่าอยู่คนเดียวให้อยู่กับพระ พระอรหันต์ทุกองค์ท่านยังไม่ทิ้งพระ แล้วเราเป็นใคร[/FONT]
[FONT=&quot] คำว่ารัก มิใช่เพียงแต่หนุ่มสาว ให้ดูอารมณ์เกาะติดในรูป - รส - กลิ่น - เสียง - สัมผัส - ธรรมารมณ์ด้วย คือให้สำรวมอายตนะทั้ง๖ ประตูทั้ง ๖ ด้วย จึงจักวางอารมณ์เกาะติดลงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ที่ยุ่งยากกาย - ใจ อยู่ทุกวันนี้ เนื่องด้วยอุปาทานขันธ์๕ เป็นต้นเหตุทั้งสิ้น การพิจารณาร่างกายอยู่เสมอ เป็นอุบายไม่ให้จิตส่งออกนอกกาย เป็นวิปัสสนาที่ถูกต้องของพระพุทธศาสนาเป็นอริยสัจ ให้ดูอาการของจิตที่เกาะติดร่างกายนี้ว่าเป็นเรา เป็นของเรานี้แหละเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าทิ้งอานาปานัสสติ ยิ่งกำหนดรู้ลมมากเท่าไหร่ จิตยิ่งทรงสติได้มากขึ้นเท่านั้น ช่วยเตือนใจว่าชีวิตนี้มันไม่เที่ยง อาจตายได้ตลอดเวลา มีมรณาควบอุปสมานัสสติอยู่เสมอ ความไม่ประมาทก็ยิ่งน้อยลง ก็ยิ่งใกล้พระนิพพานเพียงนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] จิตจักเจริญได้ต้องอาศัยความเพียร ในการปฏิบัติจริง ๆ แล้ว ให้ตัดสังโยชน์ ๓ ให้ได้ก่อน ให้รวบรัดตัดอวิชชาข้อ๑๐ เลย รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] อุบายที่ทรงเมตตาแนะวิธีเข้าพระนิพพานแบบง่ายๆ สำหรับผู้ที่มีพื้นฐานได้สังโยชน์๓ ข้อแรกแล้ว ก็คือ รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] กาม - กิน - นอน ๓ ตัวนี้ยังติดกันมาก ซึ่งล้วนเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดร่างกาย หรือรูป - นาม (ขันธ์๕) ทั้งสิ้น อันเป็นโทษของการเกาะติด หากละวางได้ก็เป็นคุณ ซึ่งมีอยู่ในศีล ๘ ทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] อธิศีล มีศีล ๕ รองรับ ก็พ้นอบายภูมิ ๔ ได้ถาวร อธิจิต ไม่ติดในกาม - กิน - นอน มีศีล ๘ รองรับ ก็พ้นเกิดพ้นตาย อธิปัญญา จิตไม่ยินดี - ยินร้ายในสมมุติของโลกและ ขันธโลก ในสมมุติบัญญัติ๖ คือหมดอุปาทาน มีศีล๑๐ และศีล ๒๒๗ รองรับ จิตวางสมมุติได้ จิตก็วิมุติทั้งกาย - วาจา - ใจ[/FONT]
[FONT=&quot] ให้พิจารณาโทษของการติด รูป - รส - กลิ่น - เสียง - สัมผัส - ธรรมารมณ์ให้มาก และพิจารณาโทษของการติดกาม - กินและนอนให้มากด้วย แล้วจักทำให้จิตหลุดจากกามคุณ ๕ ได้หากโชคดีก็จบกิจเลย[/FONT]
[FONT=&quot] งานใดที่ทำอยู่พึงคิดว่างานนั้นเป็นกรรมฐาน เห็นธรรมภายนอกก็น้อมเข้ามาเป็นธรรมภายใน ให้เห็นไตรลักษณ์ เห็นทุกข์ในงานนั้นๆ พิจารณาเข้าหาอริยสัจ อันเป็นตัวปัญญาสูงสุดในพุทธศาสนา[/FONT]
[FONT=&quot] ให้สังเกตอายตนะสัมผัสกระทบให้มาก แล้วดูอารมณ์จิตที่ไหวไปตามอายตนะนั้นด้วยปัญญา คือรู้เท่าทันกองสังขารแห่งกายและจิต ชื่อว่าปัญญา จงอย่าเผลอในธรรมสัมผัสที่เกิดจากทวารทั้งหก หมั่นพิจารณา กายคตานัสสติกับอสุภกรรมฐานเข้าไว้ เพื่อเตือนสติให้รู้เท่าทันสภาวะร่างกายของตน จักได้คลายอารมณ์เกาะติดรูปในยามที่ถูกกระทบ จุดนี้สำคัญ จักต้องใช้ปัญญาพิจารณาจริงจัง จึงจักวางได้[/FONT]
[FONT=&quot] จิตที่เย็นสนิท คือจิตที่พิจารณากฎของกรรม แล้วยอมรับความเป็นจริงของขันธ์ ๕ โดยไม่ดิ้นรน[/FONT]
[FONT=&quot] บุคคลใดที่ต้องการจักไปพระนิพพานในชาตินี้ บรรดาเจ้าหนี้เก่า ๆ ก็จักตามทวงตามเล่นงานอย่างไม่ลดละ หากทนไม่ได้ก็ไปไม่ได้ ต้องวางอารมณ์ยอมรับกฎของกรรมให้เป็นธรรมดาให้ได้ การพ่ายแพ้เป็นของธรรมดา แต่จงอย่าถอย จิตก็จักไม่ดิ้นรนมาก ไม่ช้าไม่นานกฎของกรรมก็จักคลายตัวไปเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกอย่างที่ทำให้จิตมีอารมณ์กังวลอยู่ ล้วนแต่เกี่ยวเนื่องด้วยการเกาะติดขันธ์ ๕ ทั้งสิ้น เช่นเศรษฐกิจไม่ดี,การเจ็บป่วย ต้นเหตุเพราะจิตไม่ยอมรับนับถือกฎของกรรม ใช้ทุกขเวทนาให้เป็นประโยชน์ เอาทุกข์นั่นแหละสอนจิต ให้ยอมรับความไม่เที่ยงของโลก และ ขันธโลก (ร่างกาย)[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกขสัจหรือทุกข์กายต้องกำหนดรู้จึงจักรู้ว่าเป็นทุกข์ แล้วลงตัวธรรมดาว่ามันก็เป็นของมันอยู่อย่างนี้เอง ไม่มีใครฝืนได้ การเจ็บป่วยจึงเป็นของดี จักได้ไม่ประมาทในความตาย เพราะไม่มีใครเอาสมบัติของโลกไปได้ รู้ลม - รู้ตาย - รู้นิพพาน เป็นทางลัดเข้าสู่พระนิพพานได้ง่ายๆ ไม่ช้าไม่นานกฎของกรรมก็จักคลายตัวไปเอง[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าสงสัยในธรรมทั้งปวง การไม่ปรุงแต่งธรรม คือธรรมที่แท้จริง เป็นธรรมล้วนเนื่องด้วยความโกรธ - โลภ - หลง ก็ดี มาจากร่างกายเป็นเหตุทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] ทั้งๆ ที่รู้ว่าร่างกายไม่มีแก่นสาร ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา แต่จิตยังห่วง - หวงรักร่างกายตนเองอย่างยิ่ง หากยังมีสังโยชน์ค้างอยู่มากเท่าไหร่ ก็ยังห่วง - หวงมากเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ที่ยุ่งยากกาย - ใจ อยู่ทุกวันนี้ เนื่องด้วยอุปาทานขันธ์ ๕ เป็นเหตุทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] การฟังธรรมหรือปฏิบัติธรรมจิตต้องมีสมาธิเป็นหนึ่ง ( เอกัตคตารมณ์) เท่านั้น จึงจักตัดกิเลสได้[/FONT]
[FONT=&quot] จิตต้องพร้อมละทุกอย่าง เพื่อพระนิพพาน คือละความโลภ - โกรธ - หลง จากจิตเราเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] คนเราเกิดมาเพื่อตาย ใครจักตายไม่สำคัญเท่ากับกายที่จิตเราอาศัยอยู่มันตาย จิตต้องพร้อมที่จักไปพระนิพพานอยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] ใครคิดว่าตนรู้จักร่างกายของตนดีแล้ว แสดงว่าตกเป็นทาสของกิเลส เพราะหากรู้จริงความเกาะในร่างกายนี้จักไม่มี[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าปรุงแต่งธรรม ใครไปอย่างไร ใครมาอย่างไร ให้ปล่อยไปตามนั้น ให้เกิด - ดับไปเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] ความเบื่อหน่ายจริง จักต้องเบื่อธรรมภายใน คือรูป - นาม (ขันธ์ ๕) ตนเอง ซึ่งหาความเที่ยงไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] การพิจารณาจักต้องทำให้สม่ำเสมอ จิตจักสามารถเห็นร่างกายตามความเป็นจริงได ที่ยังแพ้ต่อกิเลส เพราะสติและบารมี ๑๐ ยังไม่เข้มแข็งพอ[/FONT]
[FONT=&quot] กิเลสทั้งหลายจักเกิดขึ้นมาไม่ได้ ก็อาศัยขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้แหละเป็นเหตุ อายตนะทั้งหมด ภายนอก ๖ ภายใน ๖ ล้วนเป็นบ่อเกิดของความเกิดทั้งสิ้น หากยังวางมันไม่ได้[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 12

[FONT=&quot] ผู้ไม่ปฏิบัติธรรมให้เกิดผล ยิ่งเรียนยิ่งถูกกิเลสจูงไปข้างหน้า ไม่มีโอกาสย้อนดูผลความจริงข้างหลัง[/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติธรรมต้องทำเอง ทำแทนกันไม่ได้ เหมือนทำ ทำนบกั้นน้ำพระธรรม ไว้ดับไฟโลภ โกรธ หลง[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าลืม ธรรมของตถาคตเป็นสัจธรรม ไม่มีเก่าไม่ล้าสมัย เป็นอริยสัจ คือความจริงที่อยู่กับโลกทุกกาลสมัย[/FONT]
[FONT=&quot] นักปฏิบัติต้องวางสมมุติทางโลก ให้หมดจากใจจึงจะวิมุติ[/FONT]
[FONT=&quot] ชนะตนเองไม่กระเทือนผู้อื่น
ชนะโลก ชนะผู้อื่นกระเทือนแน่[/FONT]
[FONT=&quot] คนเกิดมาแล้วมาแย่งชิงกัน เอาโลกธรรม ๘ ซึ่งพระพุทธเจ้าสอนให้ละ[/FONT]
[FONT=&quot] จิตจริงๆ เป็นกลาง ไม่คิด ไม่ปรุง อยู่กับปัจจุบันเป็นอัตโนมัติ[/FONT]
[FONT=&quot] การเคารพที่ดี ต้องถือเอาเจตนาของใจเป็นหลักใหญ่[/FONT]
[FONT=&quot] ธรรมทานชนะทานทุกอย่าง (การให้ธรรมเป็นทานชนะการให้ทั้งปวง) รสพระธรรมชนะรสทุกอย่าง ความยินดีในธรรมชนะความยินดีทุกอย่าง ความสิ้นตัณหา ชนะทุกข์ทุกอย่าง (เพราะไม่เกิดอีกแล้ว) [/FONT]
[FONT=&quot] กาเลนะ ธัมมสากัจฉา เท่ากับการสนทนาธรรมตามกาลตามสมัย เป็นมงคลที่ ๓๐ ทรงสอนจากง่ายไปหายากในมงคล ๓๘[/FONT]
[FONT=&quot] การยอมรับนับถือกฎธรรมได้ตัวเดียว เท่ากับยอมรับกฎของกรรม คือ อารมณ์พระนิพพานของพระอรหันต์ ท่านตัดอารมณ์ทั้ง ๓ ได้หมด [/FONT]
[FONT=&quot] หมดความหวั่นไหวในโลกธรรม ๘ เท่ากับหมดอคติ ๔[/FONT]
[FONT=&quot] ความโศกเศร้าเสียใจเกิดจากความรัก ภัยอันตรายเกิดจากความรัก เท่ากับปิยะโต ชายะเตโสโก และปิยะโต ชายะเตภะยัง [/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ใดใคร่ครวญสัทธรรมอยู่เป็นปกติ ผู้นั้นจะไม่มีวันเสื่อมจากสัทธรรม เท่ากับธัมมวิจัย ทำให้เกิดปัญญา เท่ากับปุจฉา วิสัชนา [/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าหนีทุกข์ จงอย่าเบื่อทุกข์ ให้เห็นเป็นของธรรมดาของผู้เกิดมามีร่างกาย ทุกข์นี้จะหมดไปพร้อมกับความตาย [/FONT]
[FONT=&quot] หวงขี้ ๓ กอง เพราะใจโง่ ละขี้ ๓ กองได้ก็เป็นพระอนาคามี[/FONT]
[FONT=&quot] การพยายามฝืนทุกข์ของกาย เหมือนกับพยายามต้อนช้างให้ลงรูปู (เพราะหาตัวธรรมดาไม่ได้) [/FONT]
[FONT=&quot] คิดดีก็เป็นทุกข์ เท่ากับเป็นความเลวที่แฝงมากับความดี เท่ากับผู้ร้ายที่แฝงมากับผู้ดี [/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าเป็นทุกข์กับสิ่งที่มีทุกข์อยู่แล้ว เช่นทุกข์กายเท่ากับทุกขสัจ [/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติจักได้ผล สมาธิต้องทรงตัว โดยมีสติกำหนดรู้ตลอด (เท่ากับทรงอานาปาตลอดในยามว่าง) [/FONT]
[FONT=&quot] ทุกข์กายห้ามฝืน ทุกใจต้องฝืนด้วยอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] ธรรมปัจจุบันอยู่ที่ลมหายใจ[/FONT]
[FONT=&quot] หาปกติธรรมให้พบ แล้ววางจิตจักเบา[/FONT]
[FONT=&quot] หาธรรมดาให้พบ แล้ววางจิตจักเบา[/FONT]
[FONT=&quot] มองทุกสิ่งในโลกเป็นไตรลักษณ์ เท่ากับมองเห็นกฎธรรมดาของโลก เท่ากับใดๆ ในโลกล้วนอนิจจัง เท่ากับไตรลักษณ์เป็นอาวุธฆ่ากิเลสได้ทุกชนิด [/FONT]
[FONT=&quot] สุข - ทุกข์เกิดจากอายตนะทั้ง ๖ ต้องอยู่ในอัพยากฤตตลอด เพราะอัพยากฤตไม่มีปรุงแต่ง หรือไม่มีอุปาทาน เท่ากับทรงอัพยากฤตตลอด [/FONT]
[FONT=&quot] ไม่ประมาทในความตาย คือ นิพพานสมบัติ ไม่ประมาทในความตายขั้นต้น ก็เป็นพระโสดาบันได้ [/FONT]
[FONT=&quot] ตำหนิกรรม (ผู้อื่น) คือ ตำหนิพระธรรม เท่ากับตำหนิพระรัตนตรัย ทรงสอนให้ตำหนิตนเอง แก้ไขตนเองอยู่เสมอ [/FONT]
[FONT=&quot] อย่าหาพระไตรปิฏกนอกตัว เท่ากับอย่าหาพระธรรมหรือความจริงนอกตัว [/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปเที่ยวบ้านคนอื่น จงดูแลบ้านตนให้ดีก่อน เท่ากับอย่าสนใจกายและจิตคนอื่น ให้สนใจแต่กายและจิตตนเอง [/FONT]
[FONT=&quot] จงละ - เว้น - ปล่อย - วาง และหยุด[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้าเห็นกาย เวทนาและจิต ธรรม เกิดดับๆ ก็เป็นวิปัสสนา เท่ากับเห็นสันตติภายนอกและภายใน (เห็นกาย เวทนา จิต ธรรม เกิด - ดับๆ) [/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติธรรมให้ตัดโกรธก่อน เท่ากับปิดนรกได้ (วิธีปฏิบัติคืออย่าทิ้งพระ)[/FONT]
[FONT=&quot] แจกเงินทองย่อมหมดได้ แจกธรรมะไม่มีหมดมีแต่เพิ่ม[/FONT]
[FONT=&quot] จิตที่มิได้ฝึก เหมือนจิตผู้แทน เที่ยวรับกรรมของผู้อื่น[/FONT]
[FONT=&quot] อุปาทานเหมือนผู้แทน เท่ากับหมดอุปาทานก็หมดผู้แทน เท่ากับก็เป็นพระอรหันต์ [/FONT]
[FONT=&quot] หวงขี้ ๓ กอง เพราะใจโง่[/FONT]
[FONT=&quot] การพยายามฝืนทุกข์ของกาย เหมือนกับพยายามต้อนช้างให้ลงรูปู (เพราะหาตัวธรรมดาไม่ได้)[/FONT]
[FONT=&quot] ติดดีก็เป็นทุกข์ เท่ากับเป็นความเลวที่แฝงมากับความดี เท่ากับผู้ร้ายที่แฝงมากับผู้ดี [/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่าเป็นทุกข์กับสิ่งที่มีทุกข์อยู่แล้ว เช่น ทุกข์กายเท่ากับทุกขสัจ [/FONT]
[FONT=&quot] โลกพร่องอยู่เป็นนิจ เพราะตกเป็นทาสของตัณหา[/FONT]
[FONT=&quot] หาตัวธรรมดาให้พบแล้วยอมรับ จิตจักเป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] บาป - บุญ, สุข - ทุกข์, ดี - ชั่ว ล้านเกิดจากความคิดของเราเองทั้งสิ้น [/FONT]
[FONT=&quot] ถ้าจิตของเธออยู่กับตถาคต จิตของตถาคตก็อยู่กับเธอ[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้จักประมาณตนเองเป็นของประเสริฐ คือรู้มัชฌิมาปฏิปทานั่นเอง [/FONT]
[FONT=&quot] อารมณ์จิตที่เป็นสุขที่สุด คืออารมณ์รักพระนิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าใช้อารมณ์ปรุงแต่งมาเป็นเครื่องตัดสินใจปัญหา เพราะเป็นอุปาทานของจิต[/FONT]
[FONT=&quot] หลับมากก็ประมาทมาก ปฏิบัติธรรมได้น้อย (เท่ากับอย่าติดการนอน) ซึ่งเป็นอารมณ์หลง[/FONT]
[FONT=&quot] ที่ยังแพ้ต่อกิเลส เพราะสติและบารมี ๑๐ ยังไม่เข้มแข็งพอ[/FONT]
[FONT=&quot] กิเลสทั้งหลายจักเกิดขึ้นมาได้ ก็อาศัยขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้แหละเป็นเหตุ[/FONT]
[FONT=&quot] อายตนะทั้งหมด ภายนอก ๖ ภายใน ๖ ล้วนเป็นบ่อเกิดของความเกิดทั้งสิ้น หากยังวางมันไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] ความสันโดษ เป็นบรมทรัพย์ หรือทรัพย์ชั้นยอด[/FONT]
[FONT=&quot] ความสันโดษ คือพอใจอย่างเหมาะสม หรือทางสายกลางนั่นเอง[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญญาแปลว่า รู้ออก (จากกามคุณ ๕, วัฏฏะ, ทุกข์, กิเลส, อารมณ์ ๓, สังโยชน์)[/FONT]
[FONT=&quot] ความไม่ประมาทเป็นทางไม่ตาย คนประมาทเหมือนคนตายแล้ว[/FONT]
[FONT=&quot] มัชชปานา จะสัญญโม เท่ากับการไม่ดื่มของมึนเมา จัดเป็นอุดมมงคล (การงดเว้น ก็คือการสำรวมนั่นเอง)[/FONT]
[FONT=&quot] ดีเมื่อไหร่ตายวันนั้น จงอย่าหลงคิดว่าตนดีเป็นอันขาด ตราบใดที่ชีวิตร่างกายยังอยู่[/FONT]
[FONT=&quot] คนมีธรรมอยู่กับใจ เหมือนมียากิน มีหมอรักษา เท่ากับธรรมโอสถ เท่ากับหมอคือพระ[/FONT]
[FONT=&quot] ซ้อมตายและพร้อมตายอยู่เสมอ คือความไม่ประมาท หรือคือนิพพานสมบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] ศีล สมาธิ ปัญญา หรือทาน ศีล ภาวนา เป็นหนทางสายตรงเข้าสู่พระนิพพาน [/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 13

[FONT=&quot] การบรรลุ เขาบรรลุกันในขณะจิตเดียว[/FONT] [FONT=&quot] หากยอมรับกฏของกรรมเพียงตัวเดียว เท่ากับยอมรับอริยสัจด้วย[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามชำระจิต อย่าให้ติดอยู่กับโลกทั้งหมด[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่อยากมีขันธ์ ๕ พึงพิจารณาอริยสัจให้มาก[/FONT]
[FONT=&quot] จิตเห็นจิตเป็นมรรค จิตส่งออกเป็นทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] จิตอยู่กับกายเป็นธัมโม (สัมมาทิฏฐิ) จิตออกนอกกายเป็นธัมเมา (มิจฉาทิฏฐิ)[/FONT]
[FONT=&quot] จงชนะตนเองด้วยการพิจารณาด้วยเหตุ-ผล[/FONT]
[FONT=&quot] คนรู้ตนเองย่อมไม่สาย[/FONT]
[FONT=&quot] เรื่องของเวลาในแต่ละมิติแตกต่างกันมาก[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญหาหรืออุปสรรคทุกอย่าง มีเหตุเพราะหลงยึดขันธ์ ๕ ทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าคิดไปชนะผู้อื่น ให้รู้จักชนะใจตนเอง [/FONT]
[FONT=&quot] จงวางเฉยในกฎของกรรมลงเสียบ้าง แล้วจิตจักเป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ากังวลใจ อะไรจักเกิดขึ้น ให้พิจารณาว่าเป็นกฎของกรรมทั้งหมด[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ามองคนในแง่ดีหรือแง่ร้าย ให้มองเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] จงวางใจให้เป็นกลาง ไม่คิดทั้งแง่ดีและแง่ร้าย[/FONT]
[FONT=&quot] จักมีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าความไม่กลัว เพราะรู้และยอมรับนับถือกฎของธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] ใคร่ครวญเสียก่อนจึงค่อยทำ มิใช่สักเพียงแต่ว่าทำ[/FONT]
[FONT=&quot] จิตตกไม่มีกำลัง เพราะยังเกาะขันธ์ ๕ อยู่มาก[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเบื่อร่างกาย ให้เบื่อหน่ายในทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] จิตชินกับอะไรก็จักไปตามนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] พระอรหันต์ไม่ฝืนกฎของธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] เราคือจิต เมื่อเป็นอมตะแล้ว ย่อมไม่กลัวความตาย[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเบื่อกาย ให้เบื่อทุกข์ เพราะกายเป็นโลก ทุกข์เป็นอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] การปฏิบัติให้ดูอารมณ์จิตเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] รู้มัชฌิมาเข้าไว้ จักทำให้กาย-วาจา-ใจสงบเย็นได้ตามลำดับ[/FONT]
[FONT=&quot] การนึกสงสัยเป็นของดี ดีกว่าฟุ้งส่งเดชโดยไม่คิด[/FONT]
[FONT=&quot] จิตทรงตัวหรือไม่ ให้ใช้สังโยชน์เป็นเครื่องวัด[/FONT]
[FONT=&quot] วิปัสสนาคือ การรู้กายตามความเป็นจริงจนวางกายได้[/FONT]
[FONT=&quot] วิปัสสนาญาญ คืออุบายทุกชนิดในการตัดอุปาทานขันธ์[/FONT]
[FONT=&quot] รักษาจิตให้ผ่องใสอยู่เสมอ คือหน้าที่แท้จริงของจิต[/FONT]
[FONT=&quot] คนห่วงกายมากกว่าจิต เพราะหลงกายว่าเป็นเรา เป็นของเรา[/FONT]
[FONT=&quot] ให้เห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง แล้วปล่อยวางสมมติทั้งปวง[/FONT]
[FONT=&quot] ไม่ต้องกังวลใจกับอะไรทั้งปวง อะไรจักเกิดมันต้องเกิด[/FONT]
[FONT=&quot] อะไรๆก็ไม่เที่ยง มีแต่ธรรมะนี้แหละคือตัวเที่ยง[/FONT]
[FONT=&quot] ตั้งอะไรเอาไว้ทั้งหมดให้เห็นเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] การไม่หวังผลตอบแทน จักทำให้จิตเป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกคนต่างมีเหตุผลของตนเองเป็นใหญ่ ยิ่งถือมากก็ยิ่งมากไปด้วยสักกายทิฏฐิ[/FONT]
[FONT=&quot] ให้เห็นธรรมดาด้วยปัญญา มิใช่เหมาเอาว่าทุกอย่างเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] จิตใจที่เห็นโลกตามความเป็นจริง ย่อมไม่มีการปรุงแต่งธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] คติประจำใจพระอรหันต์คือ ช่างมันๆๆ[/FONT]
[FONT=&quot] คนดีในพระพุทธศาสนา จักจับผิดตนเองว่ายังไม่ดีอยู่เสมอ[/FONT]
[FONT=&quot] ฆราวาสคิดว่าดีเมื่อไหร่ เลวเมื่อนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ขันธ์ ๕ จักทุกข์ ให้ทุกข์ไป แต่จิตใจไม่ทุกข์ด้วย[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปแก้ไขใคร ให้แก้ไขใจตนเองเป็นสำคัญ[/FONT]
[FONT=&quot] พิจารณาธรรมดา แล้วจิตจักเป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] ตัณหามาจากความปรารถนาไม่สมหวัง อยากให้สมหวัง เหตุใหญ่มาจากขันธ์ ๕ ทั้งสิ้น[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกคนต่างรักษาผลประโยชน์ของตน ตามอุปาทานของเขา (ตามทิฏฐิของเขา)[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเข้าข้างตนเอง อย่าสนใจเรื่องใคร ให้ดูแต่จิตตนหาธรรมดาให้พบ[/FONT]
[FONT=&quot] ความกังวลเป็นต้นเหตุให้เกิดทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] ฝึกจิตให้เป็นธรรม อย่าปล่อยจิตให้เป็นโลก[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าหวังพึ่งกายของใคร แม้กายตนเองก็พึ่งไม่ได้ ที่สุดก็อนัตตา[/FONT]
[FONT=&quot] จิตชินกับอะไร ก็จักไปตามนั้น ให้หมั่นเกาะพระนิพพานให้จิตชิน[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ามองคนในแง่ดีหรือร้าย ให้มองเป็นธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปชนะผู้อื่น ให้ชนะความโกรธของตนเองเสียก่อน[/FONT]
[FONT=&quot] เฉย-อุเบกขารมณ์คือ เฉยด้วยยอมรับกฏของธรรมดาตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] ปฏิบัติธรรมให้ได้ผล จิตต้องอยู่ในปัจจุบัน-ไม่ยุ่งอดีต-ไม่สร้างอนาคต[/FONT]
[FONT=&quot] ทำปัจจุบันให้ดีไว้ แล้วทุกอย่างจะดีหมด[/FONT]
[FONT=&quot] การยอมรับธรรมดาจัดเป็นขั้นๆ ไป[/FONT]
[FONT=&quot] จิตเห็นจิตเป็นมรรค จิตส่งออกเป็นทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot] เห็นธรรมดาเสียอย่างเดียว จักรู้แจ้งในทุกข์หมดทุกอย่าง[/FONT]
[FONT=&quot] เมื่อรู้ทุกข์-รู้ธรรมดา จิตก็จักไม่เกาะทุกข์ ไม่เกาะธรรมดานั้นๆ[/FONT]
[FONT=&quot] ให้เอากายเป็นครูสอนจิต เห็นธรรมดาของกายต้องเป็นอย่างนี้[/FONT]
[FONT=&quot] ดูแลกายตามหน้าที่ จิตพร้อมวางกายได้ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามต่อสู้กับจิตที่ชอบฝืนความจริงของกาย[/FONT]
[FONT=&quot] ขุ่นมัวเพราะเหตุใด ถามจิตตนเองให้เห็นตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกข์เกิด เพราะอารมณ์ใจเป็นเหตุ ไม่เห็นตัวธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] มองธรรมดาให้พบ แล้วพิจารณาให้จิตยอมรับ[/FONT]
[FONT=&quot] รักษากำลังใจเข้าไว้ ทำดีต้องอาศัยกำลังใจเป็นหลักคือบารมี ๑๐[/FONT]
[FONT=&quot] ทำงานทุกอย่างด้วยใจเย็น อย่าทำด้วยอารมณ์[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าจำเลว ให้จำแต่สิ่งที่ดี[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามอยู่กับพระให้มาก รู้ลม-รู้ตาย-รู้นิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot] สติ-สัมปชัญญะเป็นตัวกำหนด จิตเป็นผู้รู้จักเห็นจิตวิ่งเข้าหานิวรณ์[/FONT]
[FONT=&quot] จิตว่างจากกิเลส ไม่ใช่กิเลสว่างจากจิต เพราะกิเลสหายไปเฉยๆ นั้นไม่มี[/FONT]
[FONT=&quot] คนเป็นมีปกติต้องคิด คนตายเท่านั้นที่ไม่คิด[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าโกหกตนเอง คือความซื่อตรงของนักปฏิบัติ[/FONT]
[FONT=&quot] การดูกาย ดูจิต ให้ดูตรงที่อารมณ์เกาะเกี่ยวร่างกายตรงไหนบ้าง[/FONT]
[FONT=&quot] การพิจารณาขันธ์ ๕ อยู่เสมอ จึงเป็นสิ่งประเสริฐ[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามทรงอารมณ์สักแต่ว่าอยู่เสมอ ๆ[/FONT]
[FONT=&quot] จงอย่ายึดธรรมปรุงแต่งมาเป็นอารมณ์[/FONT]
[FONT=&quot] จิตผ่องใส คือจิตที่มีศีล-สมาธิ-ปัญญา[/FONT]
[FONT=&quot] ไปเก็บเลวของเขา ก็เลวไปตามเขา[/FONT]
[FONT=&quot] ยังติดอายตนะเท่าใด ก็ติดร่างกายมากเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้าอกุศลเกิด ให้ตัดด้วยอานาปา และไตรลักษณ์[/FONT]
[FONT=&quot] หมั่นถามตนเองอยู่เสมอว่า หากตายขณะนี้จักไปไหน[/FONT]
[FONT=&quot] อย่ากลัวทุกข์ เพราะทุกข์เป็นของจริง มีคู่มากับการเกิด[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกข์กายหรือทุกขสัจ จึงเป็นสิ่งที่ต้องกำหนดรู้ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องละ[/FONT]
[FONT=&quot] มรณานุสสติเป็นอารมณ์ตัดโกรธ-โลภ-หลงชั้นเลิศ[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าห่วงอนาคต ทำทุกอย่างให้ดีในปัจจุบัน[/FONT]
[FONT=&quot] ปกติจิตมนุษย์ มักจักฝืนสัทธรรม[/FONT]
[FONT=&quot] ให้พิจารณาธรรมดาทุก ๆ ขณะจิตที่ยังตื่นอยู่[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนเป็นธรรมดาหมด[/FONT]
[FONT=&quot] จิตฉลาดจักไม่เห็นกายเป็นมาร-เป็นศัตรู แต่เห็นเป็นครูใหญ่ที่สอนจิต[/FONT]
[FONT=&quot] กายสอนความจริงให้กับจิต จนจิตไม่ฝืนปกติธรรมของกาย[/FONT]
[FONT=&quot] การไม่หวังผลตอบแทน จักทำให้จิตเป็นสุข[/FONT]
[FONT=&quot] ยิ่งถือ-ยิ่งยึดมากเท่าใด สักกายทิฎฐิก็มากเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] โลกทั้งโลกไม่มีอะไรแปลก ถ้าเข้าถึงตัวธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] จิตไม่มีกำลัง เพราะเกาะขันธ์ ๕ มากเกินไป[/FONT]
[FONT=&quot] เห็นธรรมดาเสียอย่างเดียว จักรู้แจ้งในทุกข์หมดทุกอย่าง[/FONT]
[FONT=&quot] เมื่อรู้ทุกข์-รู้ธรรมดา จิตก็จักไม่เกาะทุกข์ ไม่เกาะธรรมดานั้น ๆ [/FONT]
[FONT=&quot] ให้เอากายเป็นครูสอนจิต เห็นธรรมดาของกายต้องเป็นอย่างนี้[/FONT]
[FONT=&quot] ดูแลกายตามหน้าที่ จิตพร้อมวางกายได้ตลอดเวลา[/FONT]
[FONT=&quot] พยายามต่อสู้กับจิตที่ชอบฝืนความจริงของกาย[/FONT]
[FONT=&quot] ขุ่นมัวเพราะเหตุใด ถามจิตตนเองให้เห็นตามความเป็นจริง[/FONT]
[FONT=&quot] ทุกข์เกิด เพราะอารมณ์ใจเป็นเหตุ ไม่เห็นด้วยธรรมดา[/FONT]
[FONT=&quot] จงเอาร่างกายเป็นครูสอนจิต[/FONT]
[FONT=&quot] เห็นทุกข์ของกายเห็นยาก เห็นทุกข์ของใจเห็นง่าย[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญหามีไว้ให้แก้ มิใช่มีไว้ให้ยึด ให้แก้ด้วยอริยสัจ[/FONT]
[FONT=&quot] ขันธ์ ๕ เป็นครูสอนที่ซื่อสัตย์มากที่สุด[/FONT]
[FONT=&quot] ขันธ์ ๕ เป็นรังของโรค หาตัวธรรมดาให้พบ[/FONT]

 

ปกิณกะธรรม เล่มที่ 14

[FONT=&quot] ธรรมพรตปรามาสจงอย่าให้เกิด ธรรมของตถาคตต้องหยุด จึงจักเห็นความเคลื่อนไหวทั้งปวงของกิเลสได้ แล้วหมั่นละด้วยความสงบ [/FONT] [FONT=&quot] หมั่นขอขมาพระรัตนตรัยมาก ๆ เพราะอดีตเคยปรามาสมาบ่อย จึงขวางมรรคผล [/FONT]
[FONT=&quot] พยายามให้จิตอยู่กับพระกรรมฐานให้มากที่สุด อย่าฝืนความต้องการของจิตว่าจะพักหรือเพียร ระวังไว้อันเดียว คือตอนจิตเฉย มันไม่จับอะไรเลย แต่สภาวะอย่างนั้นอยู่ไม่นาน ก็จะเดินเครื่องใหม่ [/FONT]
[FONT=&quot] จำไว้อย่าทำแบบเครียด ๆ ต้องรู้เสมอว่าจิตเราอยู่ในอารมณ์ใด ในกรรมฐานบทไหน [/FONT]
[FONT=&quot] จำไว้ อย่าให้พระกรรมฐานหลุดไปจากจิต ตายเป็นตาย[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้าหลับมากก็ประมาทมาก ปฏิบัติธรรมได้น้อย[/FONT]
[FONT=&quot] จงเอาจริง อย่ากลัวตายในขณะปฏิบัติธรรมนั้น ๆ ต้องเพียรเพื่อพิสูจน์ธรรม [/FONT]
[FONT=&quot] ธรรมะเป็นปัจจัตตัง ทำแทนกันไม่ได้ (รู้-เห็นได้เฉพาะตน) จงอย่าเอามาเปรียบเทียบกัน กรรมใคร กรรมมัน กรรมเที่ยงเสมอ แต่เที่ยงไม่เท่ากัน [/FONT]
[FONT=&quot] โลกนี้มีแต่ขี้ทั้งนั้น ขี้เป็นกรรมอะไร (กรรมชั่ว)[/FONT]
[FONT=&quot] กิจในพุทธศาสนาจบลงได้ที่กายตน และจิตของตนเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าเที่ยวไปสอนผู้อื่น สอนตนเองให้ได้เสียก่อน[/FONT]
[FONT=&quot] อย่าไปยุ่งกับกรรมของใคร[/FONT]
[FONT=&quot] สิ่งที่ให้วางเฉย คือ กิเลสที่มากระทบอายตนะ ๖ แล้วตา-หู-จมูก-ลิ้น-กาย-ใจ มันทำหน้าที่ของมัน จิตไม่ปรุงแต่งธรรม มันก็อยู่-รู้อยู่แต่ปัจจุบัน จิตก็สงบไม่มีเรื่อง [/FONT]
[FONT=&quot] คุมอายตนะจิตตัวเดียว การปรุงแต่งธรรมในอดีต กับอนาคตก็ไม่มี [/FONT]
[FONT=&quot] คนชอบเอาลมปากมาเผากัน เผาตนเอง เป็นปกติโลกียชน ชอบจุดไฟ ๓ กองเผาตัวเอง แล้วยังพาลจ่อไฟเผาผู้อื่น หรือเอาไปใกล้ผู้อื่นทำให้ผู้อื่นร้อนด้วย พระอริยเจ้าท่านไม่ร้อนแล้ว ระวังอย่าเอาไฟไปใกล้ท่าน [/FONT]
[FONT=&quot] หมั่นดับไฟในอายตนะจิตตัวเดียวพอ[/FONT]
[FONT=&quot] จิตอยากคิด ก็ให้คิด จิตอยากพักก็ให้พัก อย่าฝืนเวทนาของจิต หากฝืนเวทนา มรรคผลเกิดได้ยาก [/FONT]
[FONT=&quot] ให้กำหนดจิตตามรู้เวทนานั้นด้วยสติ-สัมปชัญญะ ใช้เวทนานั้นให้เป็นประโยชน์[/FONT]
[FONT=&quot] การรู้เท่าทันสภาวะของจิตนั้นเป็นการศึกษาธรรมที่เข้ามากระทบอารมณ์อย่างแท้จริง[/FONT]
[FONT=&quot] จะทำอะไรก็ให้เป็นกรรมฐานหมด ถ้าไม่รู้ลมและภาวนา ก็หมั่นใช้ปัญญาพิจารณาว่าเราอาจตายได้ทุกๆ ขณะที่ทำงาน [/FONT]
[FONT=&quot] ให้แยกจิตออกจากการงานของกาย ให้รู้ว่าการทำงานเพื่อกาย ในขณะนี้อาจเป็นครั้งสุดท้าย ให้เห็นทุกข์ของการเกิดมีกาย หากตายเมื่อใด จิตก็ขอให้ไปนิพพานให้ได้จุดเดียว จิตวางทุกข์-วางสุขของกายที่ได้รับ เป็นสังขารุเบกขาญาณ[/FONT]
[FONT=&quot] ประคองจิตให้อยู่ในอารมณ์พระกรรมฐานตลอด เพื่อให้จิตพ้นทุกข์-พ้นสุข เพื่อมรรค ผล นิพพาน [/FONT]
[FONT=&quot] สำรวมกาย-วาจา-ใจ ให้มากๆ สงบมากเท่าใด ความดีก็มีมากเท่านั้น [/FONT]
[FONT=&quot] อย่าติกรรมผู้ถวายอาหาร เพราเขาจะถวายตามอุปาทานที่เขาติด คือ ติดในกามคุณ ๕ อยู่เกี่ยวกับอาหาร เราติเขา เขาได้บุญ แต่เราได้บาปในวจีกรรม [/FONT]
[FONT=&quot] คนโกรธก็รู้ว่าโกรธไม่ดี แต่ก็ยังโกรธ เพราะมีอุปาทานคิดว่าโกรธเป็นของดี [/FONT]
[FONT=&quot] เพราะจิตมีอุปาทาน ยังยึดดี-เลว ถูก-ผิดอยู่ เท่ากับยึดอุปาทานของผู้อื่นมาไว้กับใจตน เลยติดอุปาทานของผู้อื่นจนเพลิน เท่ากับมีอารมณ์ขี้เก็บ หรือเก็บขี้ เพราะคิดว่าดี [/FONT]
[FONT=&quot] ผู้ตำหนิกรรม เท่ากับเมาในอดีต-และอนาคต และปัจจุบันธรรม (ติดดี ติดผิด-ถูก เท่ากับติดสมมติ) [/FONT]
[FONT=&quot] กรรมที่ผูกพันกัน เช่น เปรตประเภท ๑๒ ที่โมทนาได้ ก็ต้องโมทนาจากญาติของตนเท่านั้น [/FONT]
[FONT=&quot] อย่าตำหนิอารมณ์ เท่ากับอารมณ์ปฏิฆะ เท่ากับเสียท่ากิเลส ๒ ต่อ ความจริงก็คือ ตำหนิกรรมของตนเอง



[/FONT][FONT=&quot]รวบรวมโดย พล.ต.ท. นพ. สมศักดิ์ สืบสงวน
www.tangnipparn.com


[/FONT]

 

*


เชิญแวะอ่านธรรมะของหลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง ที่ เฟสบุ๊ค ศูนย์พุทธศรัทธา
และร่วมกันแบ่งปันธรรมะของหลวงพ่อฯ ไปยังกระดานของท่าน

<IFRAME style="BORDER-BOTTOM: medium none; BORDER-LEFT: medium none; WIDTH: 600px; HEIGHT: 300px; OVERFLOW: hidden; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none" src="http://www.facebook.com/plugins/likebox.php?href=http%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fpages%2FBuddhaSattha%2F158726110822792&width=600&connections=20&stream=true&header=false&height=300" frameBorder=0 allowTransparency scrolling=no></IFRAME>
*<!-- google_ad_section_end -->
เว็บทางนิพพาน เว็บไซด์ เผยแพร่ ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น<O
ที่รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน<O
ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่
www.tangnipparn.com
<O>ขอเชิญแวะเยี่ยมชมและโมทนาบุญเว็บศูนย์พุทธศรัทธา

</O>

 

<table style="width: 870px; height: 64px;"><tbody><tr valign="top"></tr><tr valign="top"><td> กำหนดการรับสังฆทานบ้านวิริยบารมี ปี ๒๕๕๔ /ตารางเดินรถตู้บริการ
ปฎิทินพลังจิตธรรมสัญจร ๒๕๕๔
ทริปธรรมสัญจร (๖) เป่ายันต์เกราะเพชรวัดท่าขนุน-อุทยานประวัติศาสตร์สงคราม ๙ ทัพ-ย้อนรอยโรงถ่ายตำนานสมเด็จ "พระนเรศวร" ๗ พ.ค. </td></tr></tbody></table>