วิชชา ธรรมกาย ไม่ได้มาจาก วัดพระธรรมกาย

นี่เขียนอธิบายง่ายที่สุด เพราะเป็นภาษาปริยัติ ถ้าเราเขียนเป็นภาษาปริยัติก็เขียนได้เช่นนี้ แต่ที่ยกมาแล้วถกเถียงกันอยู่นั้นเป็นเรื่องภาษาปฏิบัติ จะนำพามาหาเหตุทะเลาะกันก็เท่านั้น เพราะมันไม่สามารถยุติได้ในภาคของปัญญาสามัญ มันเป็ฯเรื่องของรู้ญาณทัสนสนะ



ผมขอตัวสักครู่ มีธุระ ถ้าว่างๆ ตอนหัวค่ำจะเข้ามาใหม่ ขออภัยด้วยข้อมูลเรื่องปฏิจจสมุปบาทนี้ผมเขียนเสร็จเมื่อวันเสาร์แล้วแต่ยังไม่ได้นำมาลงเพราะติดธุระสำคัญ เอาล่ะตอนนี้ขอพักสักครู่นะครับ

 

แล้วตรงไหนหละครับ ใบไม้2 ที่กล่าวว่า เมล็ดเท่าเมล็ดโพธิ์ ถ้าจริงและเป็นธรรมแล้วมีหรือ พระพุทธองค์จะตกหล่น

 

ภาษาปริยัติหาอ่านที่ไหนก็ได้ครับ
ภาษาปฏิบัตินี่สิ ที่น่าสนใจ ว่าผลของการปฏิบัติสายสติปัฏฐานและสายธรรมกายนั้น ตรงกันหรือไม่
ถ้าไม่ตรงกัน เพราะเหตุใด และไม่ตรงกันทั้งหมดเลยหรือ มันก็น่าแปลกอยู่นะ
เพราะการปฏิบัติธรรมที่ถูกต้องนั้น มรรค ผล ที่ได้รับ ต้องเหมือนกัน
หากไม่เช่นนั้นแล้ว มรรค ผล นั้น จะเป็นโลกุตตรธรรมไปได้อย่างไร

 

ก็ยังน่าสงสารอยู่ดี^-^

 

คุณ ต้องเข้าใจ คำแต่ละคำในปฏิจสมุปบาทให้ชัดเจน

เช่นคำว่า เวทนา นั้นหมายความว่า อารมณ์หรือความรุ้สึกที่จิตกำลัง เสวยหรือรับผลนั้น ว่าทุกข์ หรือ สุข หรือ ไม่ทุกข์ไม่สุข ตรงนี้การเห็นคือ การเอาสติเข้าไปจ่อให้รู้ว่า มีนามธรรม อันนี้เกิดขึ้นจริง และ ดับไปจริงในใจเรา ไม่ใช่ไปมองรูป ว่า เวทนารูปร่างเท่าเม็ดถั่วเขียวบ้าง เม็ดโพธิ์บ้าง แต่ไอ้ที่เกิดขึ้นในใจ นั้นไม่ได้สังเกตุเห็น มัวแต่ไปเห็นภาพสร้างภาพ แบบนี้ เรียกว่า เห็นภาพ ไม่ใช่เห็น เวทนาเกิดดับ
พยายามอ่านให้เข้าใจหน่อย

 

เพิ่งรู้นะเนี่ยว่า ทุกข์ สมุทัย เค้าเห็นกันได้เป็นดวงๆ เลย
สุดยอดแห่งการปรุงแต่งจริงๆ
ว่าแต่ แล้วดวงนิพพานนี่มีไหมอะ ท่านสมถะกรรมฐาน...

 

เรื่องของการเห็น จิต เช่นว่า พระอนุรุทธะ เห็นจิตพระพุทธองค์ ว่าดำเนินไปแบบใด อันนี้ก็น่าตั้งคำถาม ว่าจะเห็นเป็นดวง เป็นภาพหรือไม่ เพราะใจเราก็ไม่ใช่ตาทิพย์แบบพระอนุรุทธะั
ก็ เป็นการเห็นรูป

แต่ก็มีข้อสังเกตุอย่างหนึ่ง คือ หลวงตามหาบัวท่านว่า ครั้งที่ท่านพ่อลี เสกน้ำมนต์ รดให้ฆราวาสนั้น ท่านสาดน้ำมนต์ไป หลวงตาท่านว่าเป็น พลังจิต สาดไป ชัดๆ เลย

แบบนี้ ก็คนตาดีก็อาจจะเห็นได้ ในเรื่องของจิต แต่ว่า หาใช่ปรมัตถ์ธรรมไม่ เป็นเรื่องของการเห็น รูป

ทีนี้ รูปอันเป็นพลังงาน ก็มีอยู่จริง แต่ไม่ใช่ เรื่องของเวทนา ตัณหาซึ่งเป็นนาม แต่เป็นเรื่องของรูป เช่นว่า แสงเป็นรูป เสียงเป็นรูป รูปเหล่านี้ เราอาจจะดูได้ เช่นว่า เมื่อดูทางคอมพิวเตอร์ แล้วเสียงนี้มันจะเป็นคลื่น เลย แบบนั้นเรียกว่า รูป

 

ตรงพระสูตรที่ตรัสกับพระอานนท์(โสดาบัน) นั้น เพื่อปรามการไปกำหนดว่า
หลักปจิฏสมุบปบาทนั้นเป็นของทำความเข้าใจได้ง่าย

ที่ตรัสห้ามก็เพราะเกรงว่าปุถุชนได้ยินเข้า จะเผลอคิดว่าถ้ามาอ่านแล้วเข้าใจ
ปุถุชนคนนั้นจะเผลอถือว่าเห็นธรรม

พระพุทธองค์ตรัสรับรองว่า ธรรมที่พระพุทธองค์แสดงเกี่ยวกับปจิฏสมุปบาท
นั้น แสดงออกมาด้วยการจงใจให้เข้าใจได้ง่ายๆ แต่ไม่ใช่ให้อาศัยแค่เข้าใจ
เพราะว่าปุถุชนจะเห็นธรรมนี้ได้ตามความเป็นจริงนั้นไม่ง่าย

ซึ่งก็มีความหมายจะกำชับพระอานนท์แค่นี้

ส่วนการแสดงแบบปฏิโลมและอนุโลม ก็เป็นการแสดงอรรถกถาแบบตั้งต้นด้วย
อวิชชาลงไป หรือ จะเดินจากย้อนขึ้นมาที่อวิชชา ซึ่งเป็นการแสดงคำอธิบายกำกับ
ไว้ เพื่อประโยชน์ในการนำปฏิเวธมาเทียบปริยัติที่แสดงไว้สมบูรณ์ครอบคลุมแล้ว

ไม่ได้แสดงไว้เพื่อให้ไปปฏิบัติแบบปฏิโลมดู หรืออนุโลมดู แต่อย่างใด

เพราะคนที่จะเห็นปจิฏสมปุบาทได้ครบถ้วนจริงๆ มีแต่พระพุทธเจ้าเท่านั้น

และที่สำคัญ คือตรัสรับรองถึงความพอเพียงในความสมบูรณ์ อะไรที่
มากไปกว่านี้ เป็นเรื่องพ้นความจำเป็น

 

แล้วเหตุใดถึงแสดงแบบปฏิโลม และ อนุโลม

เพราะทัศนะตอนปฏิบัติภาวนา คนๆหนึ่งจะเห็นเพียงส่วนเดียวเป็นหลัก
คือ เห็นตอนที่นามรูปเกิดเท่านั้น ไม่เห็นการดับไป บางคนก็เห็นการดับ
ไป ไม่เห็นตอนมันเกิด

จึงกรุณาแสดงไว้ทั้งสองทาง ทั้งตอนเกิด และ ตอนดับ เพื่อประโยชน์
แก่ผู้ปฏิบัติ

เมื่อปฏิบัติจนวิปัสสานญาณมั่นคงดีแล้ว ก็จะเห็นได้ทั้งเกิด และดับเอง

 

การจะเห็นปฏิจสมุปบาท นี้ ต้อง เจริญ อนุโลม และ ปฏิโลม ให้แคล่วคล่องมานี้แหละ ถูกต้อง
แต่ อนุโลม และ ปฏิโลม ในวิปัสสนาญาณ คือ กำหนดรูปนามเป็นต้น แล้วให้ญาณเกิด คือ เห็นมันเกิด มันดับลงไป ทำบ่อยๆ ให้มาก
ทีนี้พอจิตพ้นจากความคลุมเครือแล้ว จะเห็นต้นสายที่ ลึกขึ้นไป เรียกว่า ทวนกระแส

ดูไปจนถึงว่า จิตนี้พอปล่อยไหลไป ก็เห็นจิตแตกออกไปในเรื่องต่างๆ พอจิตกำหนดสติดูนี้เรื่องนั้นดับลง เอาให้ลึกไปจนถึง ธาตุรู้ ธาตุสัมผัส เลยว่า มันแตกออกจริงๆ ก็จะทวนเข้าสู่อายตนะที่ละเอียดได้

ก็เรียกว่า ขั้นมหาสติ มหาปัญญา การละสังขารที่เรียกว่า สังขารุเบกขาญาณ ก็ให้ละ สังขารที่ปรุง ให้เห็นเป็นของว่าง ไม่มีตัวตน

 

คนตาบอด อธิบายความเป็นพระอาทิตย์ เถียงกันจนตายก็ไม่รู้จักพระอาทิตย์

รู้แต่ว่าแสงอาทิตย์ร้อน แต่ไม่รู้ว่า พระอาทิตย์ กับกองไฟ ต่างกันอย่างไร

เพราะมองไม่เห็น

 

สำหรับผม ผมไม่มีความเห็นว่าตรงหรือไม่ตรง เพราะสติปัฏฐานเป็นเรื่องที่ผู้ฝึกวิชชาธรรมกายต้องปฏิบัติอยู่แล้ว ปฏิบัติให้เกิดมรรผลตามพุทธประสงค์ ที่คุณเห็นว่าตรงหรือไม่ตรงคือความเห็นของคุณเองนะครับ ความจริงแล้วคุณยังไม่เข้าใจการฝึกภาวนาวิชชาธรรมกายต่างหากครับ


อย่าไปติดที่ตัวอักษร ธรรมขั้นปฏิบัติเขาให้พิจารณาสภาวธรรมแลผลของการเข้าถึงคือ กำจัดทุกข์ กำจัดภัย กำจัดโรค กำจัดอวิชชาได้จริงนั่นแล...

 

ครับผมก็สงสารคุณมากๆ ครับ สงสารที่คิดว่าคนอื่นเขาแย่กว่าตน คุณแสดงความสงสารคนอื่นด้วยความบริสุทธิ์ใจนะดีแล้ว แต่ถ้าสงสารมากๆ เข้า อาจไม่ใช่เจตนาดีในการสงสารแต่เป็นการสงสารเพื่อเห็นว่าคนอื่นด้อยกว่าตนกระมัง ดังนั้นคุณต้องสงสารตนเองด้วย สงสารตรงที่ เราผู้เวไนยสัตว์ก็ยังหลงวนอยู่ในกระแสของวัฏฏสงสารอันเป็นทุกข์ดุจเดียวกัน สงสารคนอื่นอย่าลืมสงสารตนเองผู้ไม่แตกต่างกับคนที่เราสงสาสารเขาด้วยนะครับ


ด้วยความปรารถนาดีครับ...

 

สวัสดี ตอนเย็น ใบไม้2 ไม่เห็น มีธรรมมาแย้งเลย มีแต่อะไรก็ไม่รู้ครับ

อย่าเถียงต่อไปเลย ยอมรับเถอะว่า ธรรมกายนั้นไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย

และสิ่งที่คุณแย้งมา มันก็ไ่ม่ได้มีอะไรกระจ่างขึ้น มีแต่ถูไถครับ

 

คุณขันธ์ครับ คุณนี่จอมสรุปมั่วอีกแล้ว อย่าเอาความไม่รู้จริงของคุณไปเหมารวมสิ่งที่คุณคิดเองเออเองอย่างนั้นซีครับ สภาวธรรมที่เรียกว่าอารมณ์ของอายตนะรับกระทบนี่เห็นง่ายเข้าใจง่ายกว่าที่มีผู้ยกสภาวะธรรม(ภาคปฏิบัติ)ของผู้ฝึกธรรมกายยกมาอธิบายเรื่องปฏิจจสมุปบาทเยอะเลยครับ ปฏิจจสมุปบาทที่คุณขันธ์ยกเรื่องเวทนาขึ้นมานั้น เขาไม่เรียกว่าพิจารณาปฏิจจสมุปบาทอันเป็นธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสเตือนพระอานนท์ว่า ปฏิจจสมุปบาทเป็นธรรมที่ลุ่มลึก ละเอียด ประณีต รู้ได้ยากเห็นตามได้ยาก แต่ที่คุณขันธ์แสดงนั้นเป็นเพียงธรรมชั้นตัวหนังสือที่ใครๆ ก็พอนำมาพิจารณาอารมณ์ของตนเองได้ แต่มันดับทุกข์ได้จริงในระดับใด มันเพียงแค่การสังเกตุอารมณ์ในอายตนะรับกระทบ ซึ่งฝึกปฏิบัติสายไหนๆ เขาก็พิจารณาได้ครับ


แต่สำหรับการเห็นสภาวะธรรมอันเป็นเรื่องในส่วนละเอียดที่จะปรากฏในรู้ญาณทัสสนะส่วนละเอียดที่จะรู้เห็นได้เท่านั้น แต่เห็นไหมครับ การเอาเรื่องที่เป็นรูปนามส่วนละเอียนมาเล่าให้คนปัญญาสามัญฟังก็จะตีความไปเป็นเรื่องสามัญตามระดับจินตมยปัญญาแลสุตมยปัญญาไปเสียหมด


ผมถามคุณขันธ์บ้าง ถ้าคุณพอมีความรู้จริงอยู่บ้าง คุณคงเคยได้ยินว่า พระพุทธเจ้าเดินจงกรมในเมล็ดพันธุ์ผักกาด เมล็ดพันธุ์ผักกาดนั้นก็มิได้ใหญ่ขึ้น พระพุทธองค์ก็มิได้ย่อพระวรกายให้เล็กลง แต่ทำไมพระองค์จึงทรงเดินจงกรมในเมล็ดพันธุ์ผักกาดได้เล่า โปรดแจ้งแถลงไขด้วย...


ถ้าตอบได้ผมกับคุณจึงจะคุยกันรู้เรื่อง ตอนนี้คุณเพียงแค่คิดว่าตนเองรู้ไปเสียหมด แต่ผมกลับเห็นว่าคุณไม่รู้จริงสักอย่างนะครับคุณขันธุ์

 

ผมไม่เคยได้ยินครับ กรุณาแจ้งที่มาด้วย ถ้าหากว่าอยู่ในพระไตรปิฎกผมก็จะไปอ่านและ เอามาตอบให้คุณได้ว่า อยู่ในบทใด พระสูตรใด เพื่อที่ว่าผมจะได้หยั่งลงถึงธรรมบทนั้น ก่อนจะเอามาตอบให้คุณได้ทราบถึง นัยยะที่แท้จริง

 

ถ้าไม่รู้จริงก็งดเว้นไว้ซีครับ อย่าอวดความไม่รู้ แล้วคิดว่าตนเองรู้ไปเสียหมด ตีความไม่ต่างๆ นานา ตามประสาคนชอบดำน้ำเช่นนี้ เห็นดำผุดดำว่ายแบบนี้มาหลายเรื่องแล้ว คุณขันธ์นี่ฟุ้งไปเรื่องอื่นได้เรื่อยๆ ไม่หยุดเลย ถ้ายังมารูปแบบนี้ ก็คงอตัมมยตากันละกระมัง คุณจะเอาปัญญาขมองอิ่มของคุณไปพิจารณาธรรมที่ไม่ได้มาจากการนึกคิดจากขมองได้ยังไงล่ะครับ แค่คิดก็ผิดฝาผิดตัวแล้วล่ะ...ขอรับ โปรดยั้งคิดด้วยนะ...ขอรับ

 

ถ้าไม่เคยได้ยินก็จบกัน แปลว่ารู้แค่จำแค่อ่านมาได้เท่านี้ปฏบัติก็เฉพาะตนเท่านั้น ไม่ต้องถามกลับให้ผมชี้ว่ารูอยู่ตรงนั้น ช่องอยู่ตรงนี้กระมังครับ เดี๋ยวคุณก็พาขมองอิ่มของคุณไปตีความมั่วๆ ตามแบบของคุณอีก แค่นี้ผมก็ทราบความชัดเจนแล้วว่า คุณมีความรู้เพียงนี้ หมายความว่า เรื่องรู้ญาณทัสสนะจัดเป็นเรื่องอจิณไตยก็ว่าได้ เพียงแต่เป็นอจินไตยของผู้ไม่เคยมีประสบการณ์แลเป็นวิสัยของภาวนามยปัญญา มิใช่วิสัยของจินตมยปัญญา แลสุตตมยปัญญา จะให้ผมนั่งแนะนำนั่งชี้นำไปทำไม โลกของคุณได้เท่านี้ รู้มากกว่านี้ก็ฟุ้งเพราะเครื่องมือในการรู้เห็นของคุณมีแค่นี้ มากกว่าไม่รู้ แต่ก็อวดตีความรู้ที่เกินสามัญปัญญาตนว่าตนรู้ได้ แต่ผู้ประเมินวิสัยแห่งความรู้ของคุณไม่จำเป็นต้องเป็นผมดอก หลายๆ คนที่ติดตามอ่านข้อมูลของคุณเขาก็รู้ว่าคุณราคาคุย แถมคุยฟุ้งเสียด้วยนะ...ขอรับ


ผมขอแนะนำว่า เมื่อไม่รู้ก็วางอุเบกขาเถิด แล้วไม่ต้องตั้งความสงสัยไปทั่วเพื่อแย้งสร้างประเด็นทะเลาะกับชาวบ้านเขาไปทั่ว อย่าทำตัวเป็นคนไม่ยอมแพ้ใคร แพ้ไม่เป็น หยุดไม่ได้ ก็แปลว่าเอาดีไม่ได้ ก็แปลว่าฝึกตนไม่ได้ เอาเป็นว่าผมเป็นเพื่อนคุณคนนึงที่ปรารถนาดีต่อคุณ คุณนะหยุดเถิดครับ เพราะมันฟุ้งมากแล้วเฟ้อมากแล้วเฝือมากแล้ว ชวนคนอื่นทะเลาะน่ะก่อบาปก่อเวรมาสู่ตนนะครับ

 

555 ประโยคคลาสสิค ผมจะพิจารณาธรรมที่ไม่ได้มาจากการนึกคิดได้อย่างไร

นี่คุณใบไม้2 คุณแยกแยะหน่อยระหว่าง ตาทิพย์ อันเป็นอภิญญา กับ การสางอาสวะ และ รู้เท่าทันทุกข์ คุณต้องไปอ่านให้มากกว่านี้นะครับ ทุกข์ สมุัทัย นะครับ ไม่ใช่เรื่องของ นิมิต

 

เดี๋ยวผมมา ใบไม้2 คุณไปแย้งเรื่องก่อนๆ ที่ผมตั้งคำถามไว้ให้ได้ก่อน ไม่ต้องมาตั้งประเด็นใหม่ หรือ เบนความสนใจว่า ผมเป็นคนที่ ไม่รู้เรื่อง อย่าใช้แต่คำพูดกล่าวหาโดยไม่ได้ ยกความมา ว่าเพราะอะไร เพราะนั่นมันทำด้วย ความรู้สึก มันไม่ใช่ปัญญาหรือธรรม