สติกับจิต

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="98%" align=center border=0><TBODY><TR align=right><TD>โดย : สลัดบาร์ ถามเมื่อวันที่ 20 พ.ค. 2547 </TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=1 cellPadding=0 width="95%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>สติกับจิต


จากที่เคยได้เรียนถามหลวงตาไปครั้งที่แล้ว จึงมีการพิจารณาตามที่หลวงตาแนะนำอยู่เสมอๆ ในครั้งนี้จึงขอรบกวนคุณเวปมาสเตอร์กราบเรียนถามอีกครั้งดังนี้ค่ะ

เมื่อรู้ว่าจิตส่งออกไปจิตหลงออกไป เมื่อความรู้สึกตัวมากขึ้น จิตไม่หลงออกไปอย่างเช่นเคย เมื่อจิตอยู่ที่จิตแล้ว บางครั้งปรากฏเป็นจุดที่ท่ามกลางมีลักษณะเกิดดับๆอยู่ที่จุดเดียวนั้น ตรงนี้ลูกจะสังเกตุได้ว่าจุดนี้มีความดึงดูให้จิตหลงเข้าไปอยู่จมกับจุดๆนี้มากที่สุด ลูกจึงถอยออกมาทวนออกมารู้เอาสติตั้งมั่นอยู่กับภาวะที่ดู ความรู้สึกในจุดรู้ที่ท่ามกลา
งนี้ก็หายไป แล้วก็เกิดดับๆอยู่อย่างนี้
กราบเรียนถามท่านหลวงตาว่า
1.ภาวะผู้รู้ที่เป็นกลางไม่มีต่อมไม่มีจุดนี้ลูกควรเอาสติตั่งมั่นอยู่ที่นี้จะว่าอยู่ที่ภายในก็ไม่เชิงภายนอกก็ไม่ใช่ แต่เป็นภาวะที่ทวนกระแสออกมาจากความหลง่งออกไปนอกกายนอกจิตใช่หรือไม่เจ้าคะ?
2.จุดที่ท่ามกลางนี้คืออะไร ทำไมเวลาภาวนาสงบว่างเป็นกลางเขาจึงปรากฏขึ้นมา เหมือนเป็นนิมิตหมายว่าจิตสงบตัวเป็นกลางดี แต่ลูกเห็นความทุกข์ที่ยึดอยูกับจุดผู้รู้นี้ ลูกเข้าใจว่าเลิกสนใจกับทุกๆอาการที่เกิด แต่จะเอาสิ่งที่เกิดทุกๆชนิดที่จิตนั้นรู้เพื่อให้เห็นว่ายังมีอีกภาวะที่ดูอยู่เห็นอยู่สิ่งที่ยังเห็นได้รู้สึกได้นั้นไม่จริงใช่ไหมเจ้าค่ะ แต่สิ่งที่ดับหมดไม่เหลือว่างให้เอาสติอยู่ตั่งมั่นสบาย เบา เป็นกลาง ไม่หลง อย่างนี้ถูกผิดอย่างไรเจ้าค่ะ?

</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="98%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>คำตอบ</TD></TR><TR><TD bgColor=#339900></TD></TR><TR align=right><TD>เมื่อวันที่ 26 พ.ค. 2547 </TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=1 cellPadding=0 width="95%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>เรียนคุณผู้ถาม

หลวงตาเมตตาแสดงธรรมตอบปัญหาให้คุณ
เมื่อวันที่ ๒๕ พฤษภาคม ๒๕๔๗ ณ วัดป่าบ้านตาด ดังนี้

โยม : เมื่อรู้ว่าจิตส่งออกไป จิตหลงออกไป เมื่อความรู้สึกตัวมากขึ้นจิตไม่หลงออกไปอย่างเช่นเคย เมื่อจิตอยู่ที่จิตแล้ว บางครั้งปรากฏเป็นจุดที่ท่ามกลาง มีลักษณะเกิดดับๆ อยู่ที่จุดเดียวนั้น ตรงนี้ลูกจะสังเกตได้ว่าจุดนี้มีความดึงดูด ให้จิตหลงเข้าไปจมกับจุดนี้มากที่สุด ลูกจึงถอยออกมา ทวนออกมารู้ เอาสติตั้งมั่นอยู่กับภาวะที่ดู ความรู้สึกในจุดรู้ที่ท่ามกลางนี้ก็หายไป แล้วก็เกิดดับๆ อยู่อย่างนี้ กราบเรียนถามท่านหลวงตาว่า
๑.ภาวะผู้รู้ที่เป็นกลางไม่มีต่อมไม่มีจุดนี้ ลูกควรเอาสติตั้งมั่นอยู่ที่นี้ จะว่าอยู่ที่ภายในก็ไม่เชิง ภายนอกก็ไม่ใช่ แต่เป็นภาวะที่ทวนกระแสออกมาจากความหลงออกไปนอกกาย นอกจิต ใช่หรือไม่เจ้าคะ

หลวงตา : ขอให้มีสติในวงอันนี้ถูกทั้งนั้นแหละ ที่รู้ที่เห็นต่างๆ นี่ ให้รู้เห็นด้วยสติ รู้ด้วยสติ มันจะเปลี่ยนแปลงอะไร สติจะรู้ชัดๆๆ มันจะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยจะเป็นไปเอง สติเป็นสำคัญ อยู่ในจุดนี้ไม่ผิดแหละ ว่างั้นนะ

โยม : ๒.จุดที่ท่ามกลางนี้คืออะไร ทำไมเวลาภาวนาสงบว่างเป็นกลางเขาจึงปรากฏขึ้นมา เหมือนเป็นนิมิตหมายว่าจิตสงบตัวเป็นกลางดี แต่ลูกเห็นความทุกข์ที่ยึดอยู่กับจุดผู้รู้นี้ ลูกเข้าใจว่าเลิกสนใจกับทุกๆ อาการที่เกิด แต่จะเอาสิ่งที่เกิดทุกๆ ชนิดที่จิตนั้นรู้ เพื่อให้เห็นว่ายังมีอีกภาวะที่ดูอยู่ เห็นอยู่ สิ่งที่ยังเห็นได้รู้สึกได้นั้นไม่จริงใช่ไหมเจ้าคะ แต่สิ่งที่ดับหมดไม่เหลือว่าง ให้เอาสติอยู่ตั้งมั่นสบายเบา เป็นกลาง ไม่หลง อย่างนี้ถูกผิดอย่างไรเจ้าคะ (จาก สลัดบาร์)

หลวงตา : ก็เหมือนข้อข้างต้นนั้นแหละ สติเป็นสำคัญ จะเป็นที่ตรงกลางตรงไหนก็ตาม ให้สติจับอยู่ตรงนั้น มันจะขยายตัวไปยังไงก็คืออาการของจิตนั่นแหละ เอ้า ว่าไป

__________



</TD></TR></TBODY></TABLE>