สมุดภาพพุทธประวัติ สำหรับประชาชน

ภาพที่ 120
ธรรมะเปรียบเทียบเหมือนแพอาศัยข้ามฟาก​

​

พระองค์ทรงแนะนำภิกษุทั้งหลายให้เข้าใจว่า ธรรมะหรือศาสนานั้นเปรียบเสมือนพ่วงแพที่จะอาศัยข้ามฟาก ข้ามไปแล้ว ขึ้นไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่ต้องแบกแพ แบกไม้ไผ่กอนั้นขึ้นไปด้วย เราอาศัยเกาะปะทังไม่ให้เราจมน้ำตาย เราอาศัยศาสนาเพียงเกาะไม่ให้เราจมอยู่ในสังสารวัฎฎ์ เมื่อเราขึ้นพ้นไปแล้ว เราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาแบกให้หนักหน่วง บางคน นี่ถือศาสนาจนกลายเป็นสงครามศาสนา บางทีถ่อแพลงไปแล้วก็มัวมาแข่งกันว่า แพฉันดี แพแกผุ เหมือนกับแพพุทธ แพคริสต์ แพอิสลาม มัวแต่เถียงกัน แพแกดี แพฉันดี แพแกผุ เลยชักไม้ในแพออกมาตีกัน ก็จมตายไปหมดทั้งสามแพ อย่างนี้เรียกว่า ไม่ฉลาดในการข้ามน้ำด้วยอาศัยพ่วงแพหรือศาสนา

 

ภาพที่ 121
การเข้าไปอยู่บ้านสามี​

​

อุคคหเศรษฐีได้พาหลานสาวซึ่งแต่งงานจะไปอยู่บ้านตระกูลพ่อผัวแม่ผัวไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ขอให้พระองค์ทรงแนะวิธีการที่จะไปอยู่ในบ้านพ่อผัวแม่ผัวให้มีความผาสุก พระองค์ก็ทรงแสดงธรรมจับโดยใจความย่อ ๆ ว่า ขอให้เป็นผู้ที่ประพฤติตนนอนทีหลังแต่ให้ตื่นก่อน เพื่อปฏิบัติญาติของสามี หรือว่าตัวสามี ไม่เกียจค้านในการงาน พูดจาให้เป็นที่รัก ไม่นำทรัพย์ที่สามีแสวงหามาได้ไปผลาญ ไม่ดูถูกดูหมิ่นสามีผู้มีความเพียรเลี้ยงตนอยู่ทุกเมื่อ ไม่ทำให้สามีขุ่นเคืองด้วยความประพฤติหึงหวงสามี และย่อมบูชาผู้ที่เคารพทั้งปวงของสามี นารีใดย่อมประพฤติตามได้อย่างนี้ นารีนั้นยอมเข้าถึงความเป็นเทวดา

 

ภาพที่ 122
โปรดนางวิสาขา​

​

พระพุทธองค์สอนธรรมแก่นางวิสาขาผู้เศร้าโศกจาการสูญเสียหลานรักมาตายจาก โดยถามว่า วิสาขา คนในเมืองนี้มีตายกันมากไหม ทุกวันไหม นางตอบว่ามีมาก และมีทุกวัน ถ้าหากว่าคนทุกคนนี้มีเหมือนหลานของเธอที่เธอรัก ตายไปวันละมาก ๆ ไม่ต้องร้องไห้น้ำตาร่วงเป็นตุ่ม ๆ ไปหรือ? แล้วพระองค์ก็ทรงต่อว่า นี่ถ้าหากว่าจะให้มีหลานอีกเธอจะชอบไหมวิสาขาก็บอกว่าชอบ ถ้าหากต้องตายไปอีกอย่างนี้ แล้วเธอไม่ต้องคร่ำครวญร่ำไห้ไปอีกมากต่อมากหรือ? และสอนต่อไปว่า การสูญสิ้นครั้งนี้ควรจะเป็นข้อคิดเตือนใจว่าอาจจะสูญเสียของรักอื่นๆ ต่อไป จะได้ยั้งใจไว้อยู่ นางวิสาขาก็เริ่มเห็นตามความเป็นจริงที่พระองค์ทรงสอนจนจิตใจเริ่มสงบ

 

ภาพที่ 123
ตายแล้วไปไหน?​

​

ภาพนี้เป็นภาพพระภิกษุรูปหนึ่ง ที่เฝ้าตามถามพระพุทธเจ้าถึงเรื่องการเกิดการตายว่า เมื่อตายแล้วจะไปเกิดที่ไหน มาจากไหน ข้าพเจ้านี่ก่อนจะมาเป็นคนนี่มาจากไหน แล้วตายแล้วจะไปไหน ก็ถามแต่เรื่องตายเกิด หรือเรื่องอนาคต พระพุทธองค์ก็ทรงอุปมาว่า ถ้ามีคนสักคนหนึ่งถูกศรแทงที่ขา แล้วมีคนที่จะเข้ามาถอนศรให้ ปรากฏว่าคนที่ถูกศรแทงเข้าไปที่ขานั้นร้องห้ามว่าอย่าเพิ่งถอน ขอทราบก่อนว่าใครเป็นคนยิง แล้วมันยิงด้วยอะไร คนยิงชื่ออะไร ก็คงจะต้องตายเปล่า ควรจะรีบถอนศรเสียโดยฉับพลันทันที ไม่ควรจะถามว่าใครคนยิง มันยิงด้วยอะไร พ่อมันชื่ออะไรไอ้คนยิงนี้ มันก็ตายเปล่า ก็เหมือนกับคนที่มัวแต่ถามว่า ตายแล้วไปไหน อะไรเหล่านี้เป็นต้น

 

ภาพที่ 124
เยี่ยมพระวักกลิ
​

พระวักกลิป่วยหนัก พระพุทธเจ้าทรงมาเยี่ยม เมื่อมาถึงพระวักกลิจะลุกขึ้นมากราบพระองค์ก็บอกว่า อย่าได้ลุกให้ลำบากเลย ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นก็เห็นเรา
ที่พระองค์ตรัสเช่นนี้ก็เพราะว่า พระวักกลินี่บวชทีแรกก็บวชเพื่อจะดูพระรูปโฉมของพระพุทธเจ้าแต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งต่อมาเมื่อพระพุทธองค์ทรงบอกให้เข้าใจ พระวักกลิก็ได้เป็นพระอรหันต์ แล้วก็ได้บรรลุธรรมชั้นสูงในพุทธศาสนา พระองค์ทรงโปรดไม่ให้เพราะติดเนื้อติดตัวให้เข้าถึงธรรม พระองค์ผู้ทรงตรัสผู้หลงมัวเมาในรูปโฉม ให้เข้าถึงความหลุดพ้นเป็นจำนวนมาก พระองค์จึงมีพระคุณที่พวกเราควรระลึกถึงอยู่เนือง ๆ

 

ภาพที่ 125
ความเปลี่ยนแปลงไปของสังขาร​

​

ตอนนี้พระพุทธเจ้าเริ่มมีพระวรกายร่วงโรย โดยพุทธสรีระ พุทธสภาวะ อาจจะต่างกัน พุทธสภาวะนั้นเป็นที่สุดใส แวดวาวตลอดเวลา แต่พุทธสรีระย่อมเหี่ยวแห้งไปตามกฎของธรรมชาติ ตอนนี้พระพุทธองค์แก่ลงไปตามกฎของธรรมชาติ แต่ความยืดถือในความแก่ไม่มี พระอานนท์ได้กล่าวว่า ปีนี้พระองค์ทรงชราคร่ำคร่าลงไปมาก พระองค์ก็เลยบอกว่า อานนท์เอ๋ย ความตายมันแทรกมาแล้วมาในความเกิด ความแก่มันก็แทรกมาแล้วในความตาย ความมีโรคมันก็แทรกมาในความไม่มีโรค เรานี่มันได้แก่มานานแล้ว โดยสรีระร่างกายน่ะมันแก่มาตั้งแต่เกิด พอเกิดมันก็เริ่มมีผิวพรรณอันแก่กล้าไปตามลำดับ เพราะฉะนั้นเต่งตึงตรงไหนมันก็เหี่ยวตรงนั้น ผมเราดำตรงไหนมันก็ขาวในนั้น

 

ภาพที่ 126
ทอดพระเนตรเมืองเวสาลีเป็นครั้งสุดท้าย​

​

ภาพนี้เป็นตอนหลังจากที่พระพุทธองค์กลับจากบิณฑบาตร่วมกับหมู่ภิกษุ แล้วก็ผินพระพักตร์ทอดพระเนตรมองดูเวสาลีเป็นครั้งสุดท้าย เพราะนับตั้งแต่บัดนี้ พระองค์จะไม่มีโอกาสได้กลับมาเห็นเมืองเวสาลีแห่งนี้อีกแล้ว

 

ภาพที่ 127
ประทับใต้ต้นสาละ​

​

หลังจากที่พระพุทธองค์ได้ฉันภัตตาหารมื้อสุดท้าย และมุ่งหน้ามายังเมืองกุสินารา โดยมีพระอานนท์มาด้วยพร้อมกับหมู่พระสงฆ์ เมื่อมาถึงได้จัดเตียงนอนอาสนะที่บรรทมเหล่าดอกสาละก็ได้เบ่งบานและร่วงลงมา ประดุจเสมือนเป็นการสักการะพระองค์เป็นครั้งสุดท้าย ในภาพมีสุภัททะปริพาชกเดินทางเข้ามา จะขอฟังธรรมกับพระองค์ พระอานนท์จึงร้องห้ามไว้ เพราะพระผู้มีพระภาคทรงประชวรหนักแล้ว แต่สุภัททะก็ไม่ยอมฟัง จะเข้าไปให้ได้ส่งเสียงดัง พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ยินเข้าจึงได้สั่งพระอานนท์ว่า อานนท์เอ๋ย หลีกทางให้เขาเข้ามาเถอะ ประโยชน์ใดที่เขาจะได้จากเรา แม้กระทั่งลูกหายใจเฮือกสุดท้าย เราก็จะมอบให้เขา อย่าได้ขวางทางหรือประโยชน์ที่เขาจะพึงได้จากเราเลย อานนท์เอ๋ย

 

ภาพที่ 128
ปัจฉิมโอวาท​

​

ในที่สุดพระอานนท์ต้องปล่อยให้สุภัททะปริพาชกเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า และเมื่อสุภัททะได้เข้าฟังธรรมจากพระองค์ จนมีความเลื่อมใสศรัทธาและขอบวชแล้ว พระองค์ก็ได้ปิดพระโอษฐ์ลงด้วยประโยคสั้น ๆ ว่า ภิกษุทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา เธอทั้งหลายจงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด พระพุทธองค์ทรงปิดประโอษฐ์ลงด้วยมรดกธรรมชิ้นสุดท้าย ซึ่งมอบไว้ให้กับสาวกของพระองค์และเหล่าพุทธบริษัท พระองค์จากไปแต่สรีระ พุทธภาวะ ธรรมภาวะ ยังมีอยู่ในหัวใจของพระองค์อย่างมิได้จางหายไป

 

ภาพที่ 129
พระพุทธกิจ​

​

พุทธประวัติชุดนี้จึงได้จบลงด้วยพุทธกิจที่พระพุทธองค์ทรงกระทำและบำเพ็ญมาในอดีต ยามเช้าออกบิณฑบาต ยามสายทรงแสดงธรรมแก่หมู่คฤหัสถ์ โปรดเทวดา สอนภิกษุ บัดนี้ก็จะเหลือแต่ภาพมโนสำนึกที่เราจะนึกถึงพระองค์ว่าเป็นผู้บำเพ็ญกิจโดยไม่ได้คิดค่าตอบแทน หวังเพียงทำหน้าที่ของพุทธกิจที่พระองค์มีจิตสงสารชาวโลก ฉะนั้นพุทธประวัติชุดนี้หากจะเกิดขึ้นเป็นกุศลแล้ว ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนกุศลให้ตั้งแต่ผู้ค้นคว้าจากพระไตรปิฎก ผู้อุทิศเงินทองเป็นค่าจ้างกับผู้วาด และขออุทิศคุณงามความดีนี้ให้กับผู้ตั้งใจวาด มีความผิดพลาดประการใด ข้าพระพุทธเจ้า พระพยอม ขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว ขอความสุข ความเจริญ และพุทธานุภาพ จงรักษาท่านทั้งหลายตลอดไปชั่วกาลนาน เทอญ

 

เด๋วะทยอยนำมาลงเพิ่มนะครับ