สอบถามอาการสมาธิ ไม่ทราบว่าหลงทางหรือเปล่า

ปัญญาตามหลักอานาปานสติสูตรที่เต็มขั้นนั้นจะรู้แจ้งแทงตลอดทั้งสิ้นอาสวะเลยครับ แต่ปัญญาผมตอนนี้เป็นเพียงทำตามสมถะและวิปัสนาธุระตามกิจที่ควรทำยังไม่เกิดปัญญารู้แจ้งเช่นนั้นที่จะตอบได้ครับ แต่นำวิธีปติบัติและพิจารณา มาเพื่อคนที่ต้องการทำสมถะและต่อยอดไปวิปัสนาตามหลักสติปัฐฐานครับ

 

และปัญผ

ปัญญาไม่เกิดไม่เห็นไตรลักษณ์ก็ได้แค่สมาธิจะเป็นอริยได้อย่างไร. ปัญญาต้องเกิดในระหว่าวพิจารณาลมหายใจแล้วครับ

 

ดั่งที่ว่ากายคตาสติหลงลืมชื่อว่าหลงลืมอมตะ

 

ใช่ครับตรงนี้สอนสมาธิและให้พิจารณาไปด้วยหากคนที่เกิดปัญญาก้จะได้ความเป็นอริยะไป แต่หากไม่ได้ปัญญาก้เป็นการทำสมถะและวิปัสนาภาวนาครับต่อยอดไปจากที่คุณเจ้าของกระทู้นั้นได้ฝึกสมถะมานานแล้วควรเข้าไปพิจารณาจิตด้วยไตรลักษณืครับ

 

กายหยาบๆยังไม่เห็นไตรลักษณ์จะไปเห็นในสิ่งที่ละเอียดได้เหรอครับ

 

ผู้ใดหลงลืมกายคตาสติชื่อว่าหลงลืมอมตะ

 

คุณเจ้าของกระทู้ก้จะได้แก้สงสัยเรื่องของที่ตนนั้นสงสัยอยู่ว่า สงสัยการบรรลุธรรมบ่อยๆ และอาการทางสมาธินั้นทำอย่างไรต่อไป และอาการปวดหัวที่เกิดขึ้น ท่าการทำสมาธิเป็นขั้นตอนและเฟ้นธรรมพิจารณาไปจะได้รู้ชัดเจนไงครับว่าตนนั้นบรรลุธรรมจริงหรือไม่กิเลศยังมีหรือไม่ ที่ปติบัติอยู่นั้น เป็นการบรรลุธรรมหรือเป็นจิตที่ไหลลงสู่อรูปครับ

 

ท่าน bigtoo การเขาไปหลงอรุปเป็นการบรรลุธรรมนั้นน่ากลัวก้จริงครับ จึงควรทำสติให้รู้ชัดในความยึดมั่นถือมั่นในตัวตนไม่ว่าจะเป็นรูปกาย หรือนามกาย บางท่านนั้นละรูปกายแล้วเข้าไปยึดไว้ที่นามกายอันเอาวิญญานบ้าง สังขารบ้างเป็นกายอยู่ในอรูปภพ แต่การเฟ้นธรรมด้วยอนิจจังทุขขังอนัตตานั้นด้วยสติด้วยธัมมวิจย ด้วยวิริยะ จะทำไห้การยึดนามรูปนั้นแตกสลายไป เห้นจริงตามไตรลักษณ์ สมาธิที่ตั้งมั่นนั้น พาจิตไปยังแดนเกิดใหม่ภพไหม่ที่เหล่าดาบสก่อนมีพระพุทะเจ้ามาตรัสรู้นั้นได้หลงไปเป้นอันมากแล้ว เมื่อจิตของผู้ทำสมถะหลงไปในอรูปภพ การใช้สติ ธัมวิย วิริยะ ในไตรลักษณ์จึงสำคัญมาก หากเค้ามองเพียงแค่ว่ารูปกายแตกดับแล้วบรรลุแล้ว ไม่รู้ความจริงที่ไปเกาะเกี่ยวจิตไว้ไม่แย่หรือครับ

 

สิ่งที่เป็นเครื่องชี้วัดก้คือ ตัวกิเลศที่ยังเหลือในจิต อันเป็นเครื่องร้อยรัดไว้กับภพ คือ สังโยชน์ ๑๐ การขัดเกลากิเลสนี้ บางทานนั้นกำจัดไปทีละส่วนๆ บางท่านใช้การวิปัสนาในจิต บางท่านใช้การทำสมถะในสมาธิ การขัดเกลาจึงแตกต่างกันไปตามอุปนิสัยอนุสัยกิเลศที่มีอยู่

 

ใครไม่แทงตลอดเรื่องกาย ที่ว่าเป็นอนัตตา. ไม่สามารถมีสัมมาทิฎฐิได้ตรงครับ. เพราะธรรมทั้งหลายไหลจากกายไปสู่เวทนา จิต ธรรม. ข้อแรกของสติปัฎฐานหมวดกายนั่นต้องแทงตลอดให้ตรงถึง คำว่า อนิจจังทุกขังอนัตตา

 

เมื่อเข้าถึงข้อแรก. ข้อต่อๆไปก็ไหลมาตามไปกัน. ทข้อแรกนั้นจะต้องอธิบายได้ตรงรู้ตรงก่อน. และอานาปานสตินั้น. สังเกตุได้ว่าจะต้องมีสติรู้ลมหายใจตลอดไปทั้งหมดของหมวดธรรม. ไม่มีการหลงกายได้เลย. พระองค์ถึงแสดงว่ากายคตาสติอันชนเหล่าใดหลงลืมชื่อว่าหลงลืมอมตะ

 

ท่าน bigtoo กายนั้นมีทั้งรูปกายและนามกาย ใครไปหลงยึดกายไหนก้ต้องไปรู้แจ้งในกายนั้นเช่นกัน กายที่ต่างสภาวะกันนั้นก้ไม่ได้แตกต่างใดๆเลย ขึ้นชื่อว่ากายนั้นก้ด้วยไปอาศัยตัวตน เข้าไปยึดมั่นเป็นตัวตน นักปติบัติจะยึดที่รูปกายหยาบนี้เป็นกาย หรือยึดเอาที่รูปกายระเอียดในจิตเป็นกายล้วนต้องพิจารณากายนี้ให้เห็นจริงตามไตรลักษณ์ทั้งสิ้นครับ ยังไงไม่ว่าจะเป็นท่านที่ทำวิปัสนาอย่างเดียวไม่ทำณานหรือท่านที่ทำณานสมาธิจนได้อรูปณานก้ตามล้วนต้องพิจารณาในกายตนนั้นไม่ว่าจะเป็นกายเนื้อหรือกายจิตให้เห็นจริงกันทั้งสิ้นจึงจะได้เข้าถึงธรรมครับ

 

ท่าน bigtoo อานาปานสตินั้นเมื่อเข้าสู่สมาธิจิตจะมีช่วงที่รู้กายรู้ลมในช่วงแรกแล้วเข้าสู่ฐานจิตคือย้ายจากการยึกกายเนื้อไปยึดที่จิต ครับ และในส่วนหลังนั้นจึงเป็นการเพิกถอนจากกายตรงนั้นคือใครที่อยู่ในกายใดก้ตามจะกายเนื้อกายจิตก้ต้องละกันที่ตรงจุดนั้นครับ หากท่านจะปติเสทว่าต้องละเแพาะกายเนื้อเท่านั้น ดังนั้นแล้วผู้ที่ละกายเนื้อไปด้วยกำลังณานเข้าไปยึดกายจิตก้จะคิดว่าตนนั้นบรรลุธรรมแล้วสิครับ แต่เพราะณานมีอยู่จริงเหล่าสัตว์จึงเข้าไปยึดทั้งกายรูปณานและกายอรูปณานครับ ดังนั้นในอานาปานสตินั้น ผู้ที่มีความรู้แจ้งในกายนั้นต้องรู้แจ้งในทุกๆกายครับ

 

ไม่มีใครข้ามขั้นตอนนี้ไปได้. ถ้าไม่เข้าใจกายคตาสติในหมวดลมหายใจข้อที่1. รับรองได้ครับเข้าวจคำว่าอนัตตาไม่ตรงแน่นอน. เพราะธรรมะมันอนู่ในกายทั้งหมด. มันเริ่มจากหยาบๆในกาย. เวทนา จิต ธรรม. มันก่อเกิดจากกายหยาบนี้ก่อนเท่านั้น

 

สัวเกตุถคนที่ฝึกอานาปานสติที่ แต่ได้สมาธิแค่ไม่เจ้าจม ไตรลักษ์ในหมวดบท. พอได้สมาธิถึงออกนอกแนวกันมากมาย. ได้แล้วจึงสงสัยนั้นนี่ความรัวเรเกิดตลอด. เพราะไม่เข้าใจว่า. จุดหมายคืออะไร. ไม่สามารถทำลายสังโยชน์ได้เลย.

 

ผู้มีสติ ทำสมถะ ย่อมได้ณาน ได้อรูปณานตามที่เป็นจริงเพราะเป็นโลกียะเป็นเรื่องเหมือนผู้ฝึกวาดรุปฝึกว่ายน้ำย่อมทำได้ การหลงในคุณธรรมใดๆก้ตามที่ปติบัติ ว่าเลิศนั้นหากยังไม่สามารถละกำจัดกิเลสออกไปได้ จะทำสมถะหรือไม่ทำก้ไม่ได้แตกต่างกันเลยจะเข้าถึงกายละเอียดหรือกายหยาบก้ไม่ได้แตกต่างใดๆเลย เมื่อมีความรู้ธรรมเฟ้นธรรมที่รู้อยู่ด้วยสติ จึงเป็นทางสายสู่นิพพาน แต่ทางเส้นนี้นั้นอยู่ที่วาสนาบารมีของแต่ละท่านว่าจะถึงพร้อมเมื่อใด

 

และคนเหล่านั้นจะไปรับเอาความเบาสบายการดับไปของกายนั้นเป็นอนัตตา. ซึ่งผิดหนักไปเลย. แบบพวกฤาษี ที่คิดว่าสภาวะนั้นเป็นนิพพาน

 

ของหยาบไม่เห็นก่อน. ตะเห็นละเอียดได้ตรงเหรอ. คนที่บอกตัวเองบรรลุในสมัยนั้นก็มีมากมาย. แต่ก็ไม่ใช่ไงครับ. พุทธเจ้าท่านจึงกล่าวไว้ชัดครับ. อันชรเหล่าใดไม่บริโภคกายคตาสติ. อันชนเหล่านั้นชื่อว่าไม่บริโภคอมตะ

 

ลมหายใจเข้าออก. บรรยายได้ทุกอย่าง. จบแค่ลมหายใจเดียว. ที่กายเวทนาจิตธรรม.

 

ใช่ครับ แต่เพราะ กรรม มีจริง ผลของกรรม มีจริง บุคคลมีหลากหลายประเภท จึงเลือกกระทำแตกต่างกันครับ ดังนั้นกรรมที่เค้าเหล่านั้นสะสมจึงไห้ผลต่างๆกันไปครับ ผุ้ที่เจริญสมถะและวิปัสนา พิจารราไตรลักษณืและอริยะสัจ เมื่อละดลกไปแล้วแม้ยังไม่ได้ความเป็นอริยะแต่ดำเนินอยุ่ในมรรคจิต เค้าก้จะไปดำเนินต่อในภพภุมิของเค้าตามกรรมตามวาระครับ เช่นผู้ที่หมั่นทำทานเมื่อเกิดภพใหม่ผลของทานก้มาส่งผลให้มีทรัพพร้อมในการทำกิจ ผุ้ที่หมั่นรักษาศิลหมั่นเจริยภาวนาจนระดับณานก้จะเกิดกุศลจิตเป็นบุญใหย่ส่งผลก่อนให้ไปเกิดในรุปพรหม ที่จะสามารถไปพิจารราต่อได้ครับ ละสามารถจะเลือกได้ด้วยที่จะไปเกิดยังภพใดๆ ดังนั้นการสะสมกุศลก่อนการบรรลุธรรมจึงมีผลเพื่อเป็นการไปต่อยอดในภพถัดๆไปก่อนที่จิตจะคลายตัว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องเป็นการตรึกละลึกด้วยสติลงในทางที่ถูกตามหลักสติปัฐฐานนะครับ