สอบถาม มโนมยิทธิ ครับ

คือ ผมสนใจการฝึกมโนมยิทธิ ก็เลย ไปดูวิธี ฝึก ในยูทูป มา ภาวนา จับลมหายใจ จับภาพพระ แต่เนื่องจาก เราเคย เห็นภาพ พระ หลายแบบ ภาพก็เปลี่ยน ไปบ้าง ก็เลยอธิษฐาน ขอดูสวรรค์ แล้วซักพัก ภาพก็เปลี่ยน ไปเป็นปราสาท มียอดแหลม ระยิบระยับ มีทางเดิน ทางเข้า เป็นบันไดสีแดง ๆ บางครั้งรู้สึกเหมือนว่า บันไดมันไหลไป บางครั้งเห็นผู้หญิงคนนึง ใส่สไบใส่ผ้่าถุงนั่งอยู่บนแท่น บางทีเห็นพระพุทธรูปแก้วนั่งอยู่ในโถงกว้างๆ ไม่รู้ว่าที่เห็นไปนี้ มันคือการอุปทานไปเองหรือเปล่า ครับ ไม่ค่อยแน่ใจ ว่าทำถูกหรือเปล่า

 

ที่ว่าเห็นสีแดงนิ เห็นจริงๆใช่ไหมครับ หรือคิดว่าเป็นสีแดง
แล้วสิ่งอื่นที่เห็นนิมีสีไหมครับ ผู้หญิงใส่สไบใส่ผ้าถุงนิ เห็นไหมครับว่า สไบสีอะไร ผ้าถุงสีอะไร

 

ทางเดินเป็นสีแดง ผู้หญิงใส่ชฎา สไบเป็นคล้ายๆ เลื่อม ระยิบระยับ ผ้าถุง ไม่ค่อยแน่ใจ ครับ

 

แล้วสีของ สไบ ผ้าถุงและอื่นๆล่ะครับ เห็นไหม...
คร่าวๆคือ ความคิดจะไม่มีสีนะครับ

 

อ๋อ หมายถึง ถ้าเป็นอุปทานจะไม่มีสี ใช่ไหมครับ

 

ถ้าเราเห็นสีครบถ้วน แสดงว่าใช้ได้ หรือเปล่า คับ

 

ผมไม่ได้ฝึกมโนมยิทธินะครับ ผมจึงไม่อาจจะตอบข้อนี้ได้เพราะผมก็ยังไม่เคยเห็นสวรรค์เหมือนกัน 555
แต่ถ้าเห็นสีครบถ้วนไม่ขาดตอนนิ ไม่ใช่อุปทานแน่นอน แต่คืออะไรนิผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
ต้องให้ท่านอื่นเข้ามาช่วยตอบแล้วครับ

 

ขอบคุณครับ ผมก็ฝึกไปเรื่อย ละครับ ถูกผิด ช่างมัน ขอสงบสบายๆ ก็พอแล้ว ถ้าเห็นก็เป็นของแถม

 

ความเข้าใจทางด้านนามธรรมต่างๆ
ขึ้นอยู่กับกำลังสติทางธรรม
ถ้าเห็นแล้วไม่ทราบเลย ณ เวลานั้น แสดงว่า
เราต้องมาฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวันเพิ่มครับ...
สติทางธรรมคล้ายๆตัวที่ทำให้เราคิดอะไรได้
ในแบบที่ไม่ได้ลืมตาปกตินั่นหละครับ
เข้าใจคำว่า นามธรรมนะครับ...


และตราบใดที่ยังเห็นเป็นสีได้ ไม่ว่าสีอะไร
แสดงว่า จิตยังมีการปรุงแต่งอยู่
เนื่องจากสัญญา เพื่อให้ทราบหรือเพื่อบอกอะไรก็ตาม
แต่ก็ยังเป็นการปรุงแต่ง เพราะฉนั้นเรื่องสี
อย่าไปสนใจไม่ว่าจะเห็นสีอะไรคับ..
และเห็นสีแล้ว รู้แล้วก็ให้วางไปเลยครับ...

ความชัดเจนในการเห็น ขึ้นอยู่กับว่า
จิตสามารถตัดขาดร่างกายได้มากน้อยแค่ไหน
ดังนั้น ถ้ายังมีสี ไม่ใส ก็ควรมาเน้นเรื่อง
วิปัสสนา เรื่องเดินปัญญาตัดกิเลสครับ
จริงๆเรื่องนี้คือประเด็นหลัก
เรื่อง เห็นโน้นนี่นั้น หรือเห็นแล้วคืออะไร
คือเรื่องรอง ไม่ใช่ประเด็นหลักของวิชานี้ครับ...

เพราะนามธรรมพิสูจน์ และรักษาให้คงอยู่
นำมาแสดงให้คงค้างไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่ควรเน้น
แต่ถ้าเห็นได้ รู้ได้ อะไรก็ตาม ให้ช่างมัน
เรื่องคนอื่นๆ เห็นได้ รู้ได้ ช่างเค้า
เอาของเราพอ

ท่านก็จะเป็นไปตาม ปฏิปทา ของท่าน
ผู้เผยแพร่วิชานี้เองครับ...

ปล. ความสามารถในการเห็นได้
แบบใช้งานได้ จะเกิดในเวลาปกติได้
ท่านต้องเข้าถึงสมาธิในระดับ
สูงให้ได้ก่อน และอฐิษฐานจิตในกำลังสมาธิ
ระดับสูงให้ได้ อย่างน้อย ๒ ถึง ๓ ครั้ง
ครั้งแรกจะยากสุด เพราะกำลังสมาธิจะตกลงมา
แต่จะกลับขึ้นมาเองของมันอัตโนมัติพร้อมกับ
แสดงสิ่งที่ท่านอฐิษฐานจิตได้ ส่วน ๒ หรือ ๓ ๔ ๕
จะมาเองตามลำดับ กำลังสมาธิไม่ตก
แต่ท่านต้องวางอารมย์เรื่อง ๒ ๓ ๔ ๕ ไว้ก่อน
ในระหว่างวัน ไม่งั้นถ้าไปนึกเอาตอนนั้นสดๆ
จะตกจากสมาธิกลับมาสู่ระดับลืมตาปกติทันที
ภายในเสี้ยววินาทีครับและ
ย้ำว่าระดับสูงนะครับ ไม่ใช่อุปจารสมาธิ
ที่นอนๆก็ทำได้ หรือแค่รู้สึกว่า ไม่ต้องนั่งสมาธิอะไรมาก
(หลักสังเกตุคือ ท่านจะไม่มีกำลังจิต ทำอะไรพิเศษได้
แม้ว่าท่านจะเห็นอะไรได้ก็ตามนั้นเอง)
ระดับสูงคือ ระดับปฏิภาคนิมิต ที่ภาพของนิมิต
มีความสว่างในตัวมันเองนะครับ

ปล.แค่เพียงแต่เล่าให้ฟัง

 

ขอบคุณครับ... อ่านแล้วสำหรับผมคงยังห่างไกล แต่ก็ภาวนาไปเรื่อย ผมชอบสวด อิติปิโส กับ จับภาพพระในใจ เวลาว่าง ก่อนนอน ตื่นนอน นั่งเล่น ส่วนการพิจารณาร่างกาย ก็พิจารณาไปเรื่อย ส่วนจะตัดได้ไม่ได้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ส่วนปฏิภาคนิมิต สมาธิขั้นสูง คงยังทำไม่ได้ครับ ขอบคุณมากครับ

 

อย่าไปสับสน

ปฏิภาคนิมิต สมาธิขั้นสูง ประเภทระลึกชาติย้อน
หน้า ย้อนหลังได้ สี่สิบอสงไขย คุณอาจจะทำ
ได้มาจนเบื่อแล้ว

ระลึกชาติหน้าหลังสี่สิยอสงไขย ก้ยังชื่อว่า
คนนอกศาสนา

ส่วนคนในศาสนา ระลึกภาพชัดใส่แจ๋วได้ไม่
ลำบาก ไม่ต้องเปนเรื่องราว จะทำเพียงอาสัย
ระลึก พละบางอย่าง การที่จิตมันสงัดจาก
อกุสลมูล จิตมันจึงเหนภาพชัดๆ แล้วก้ดับไป

เวลาจิตมันสงัดจากอกุสล จิตมันจะมีสภาพ
ควรแก่การงาน จิตมันรำพึงนิดเดียว เหมือน
ไม่ได้เจตนา ภาพปราสาท เทพนิกาย ก้ปรากฏ
แล้วก้ดับ

ความดับไปของภพที่เคยเปน เคยอยู่ พอมันเสพ
หรือเหน มันก้สำรอกออกทันที

สังเกตความนิ่ง ไม่คว้ามาคิดต่อ ไม่ค้นคว้าต่อ

เหมือนคนอิ่มข้าว จะไม่งงงวยว่า เสพอะไรไแ
พบเหนอะไรมา

สังเกตเหต ตรงจิตก่อนการน้อมไป จิตมีสภาพ
สงัดจากอกุสลยังไง จิตที่น้อมไปเหนปราสาท
เทพนิกาย ถอยกลับมา สภาพจิตหลังเหนกับ
ก่อนเหน ราบเรียบเสมอกันไหม

หรือมี กระเดิด ทยานอยาก กรุ้มรุม

ก้กำหนดรู้แบบนี้ ก้จะทราบเองว่า ชำนาญจริง
แค่ไหน และ เปนคนมีศาสนาแค่ไหน

 

ทีนี้ อย่าไปวาดภาพ จิต ที่คล่อง ตรงที่
จิตมีสภาพควรแก่การงาน น้อมไปในนิมิต
ได้ตลอด

จิตมันจะมีสภาพพร้อม คล่อง สลับกับ
ไม่พร้อม ไม่คล่อง

จิตที่เหนสภาพจิต เดี๋ยวคล่อง เดี๋ยวไม่คล่อง

มีอุเบกขาต่อการเหน สามัญลักษณะของจิต

ตรงนี้จะสำคัญกว่า การเหนภาพชัด หรือกระ
ทั่งว่า ตอนนี้ไม่สามารถรู้ชัด แล้วจิตไม่ดิ้นรน

เนี่ยะ ตรงเนี่ย คือ จิตมันคล่องต่อการเดิน
ปัญญา มีปิติ มีปัสสัทธิ มีธรรมวิจัยยะ มีอาการ
พ้นการเข้าหาภพ ตามๆกันไป เปนทางเดิน
คนเดียว เอ กายา มัคโค

 

ทีนี้ จิตที่อิ่มสำรอก กับ จิตที่ขี้เกียจปฏิบัติ ไม่ได้

มันจะต่างกัน

จิตที่อิ่มสำรอก มันจะมี รสรับรู้ที่จับต้องได้
ว่าเสพมา

ส่วนจิตขี้เกียจ ทำไม่ได้ มันจะมีรส ไม่เต็ม
ไม่อิ่ม แล้ว คว้าอะไรวับๆแวมๆ มาปะผุ ติต่าง
ว่า เหนภาพ เหนชัด เอ้อดับไป เอ้อสำรอก

ถ้ามันมีอาการ ธรรมปะผุ นิดเดียว ต้องฉลาด
มีปฏิภานที่จะ ไม่ไปเชือมัน กำหนดรู้มันมีในจิต
ไม่มีในจิต

ดังนั้น เหนจริง ทำได้จริง ก้ ยกการภาวนาได้

เหนไม่จริง รู้ไม่จริง ไร้ความสามารถ มีแต่อาการ
มารยา ก้ยกการภาวนาได้

ธรรมะของพระพุทธองค์ ไม่มีขอบเขตกางกั้น

สามารถฝึกได้ทุกรูปนาม อินทรียอย่างไร พละก้อย่างนั้น

เหนความเปนอินทรียแบบนี้ ลัดเข้าศาสนาเข้ามา
เลย ไม่มีพลัดวันประกันพรุ่ง อ้างความพร่อง

 

ขอบคุณมากครับ สำหรับคำแนะนำ ต่างๆ ขอบคุณครับ