"สิ่งวิเศษ"

"สิ่งวิเศษ"

เราคือใจ คือผู้รู้ ผู้คิด ผู้ดูร่างกาย ก็ดูไป รู้ไป อย่าไปเป็นร่างกาย พอไปเป็นร่างกายเดี๋ยวร่างกายแก่ก็คิดว่าแก่ไปกับร่างกาย เวลาร่างกายเจ็บก็คิดว่าจะเจ็บไปกับร่างกาย เวลาตายก็คิดว่าตายไปกับร่างกาย แต่จิตไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตาย ร่างกายที่แก่ที่เจ็บที่ตายมันก็ไม่เดือดร้อน เวลาร่างกายแก่มันก็ไม่รู้ว่ามันแก่ เวลามันเจ็บมันก็ไม่รู้ว่ามันเจ็บ เวลามันตายมันก็ไม่รู้ว่ามันตาย มันไม่เดือดร้อน ร่างกายนี้ใครจะเอาไปทำอะไรมันไม่บ่นมันไม่ว่า สัปเหร่อจะเอาไปเผามันก็ไม่ว่าอะไร มันไม่รู้ว่ามันเป็นร่างกาย มันไม่มีความรู้ ผู้ที่รู้ก็คือใจ ก็คือพวกเรานี่แหละไปรู้ร่างกาย แต่ไปหลงคิดว่าเป็นร่างกาย พอร่างกายเป็นอะไรก็เลยคิดว่าจะเป็นอะไรไปกับร่างกายด้วย ก็เลยทุกข์ไปกับร่างกายด้วย แต่ถ้าเรานั่งสมาธิจนจิตสงบ แล้วแยกจนออกจากกันได้ เราจะเริ่มเห็นแล้วว่า อ๋อ ร่างกายกับใจนี้เป็นคนละอันกัน ทีนี้เราก็ปล่อยร่างกายได้ ปล่อยให้มันแก่ไป ปล่อยให้มันเจ็บไป ปล่อยให้มันตายไปได้ เพราะเราก็ห้ามมันไม่ได้ เวลามันเจ็บนี่ไปสั่งให้มันหายได้ไหม ถ้ามันยังไม่หายมันก็ไม่หาย เดี๋ยวถึงเวลามันหายมันก็หาย หายแล้วเดี๋ยวมันก็เจ็บใหม่ หายแล้วไปห้ามไม่ให้มันเจ็บได้ไหม มันก็ไม่ได้ ร่างกายนี้เราไปห้ามไปสั่งมันไม่ได้ ห้ามไม่ให้มันแก่ ห้ามไม่ให้มันเจ็บไข้ได้ป่วย ห้ามไม่ให้มันตายไม่ได้ ถ้าอยากให้มันไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตาย ก็จะเกิดความทุกข์ขึ้นมาในใจ ถ้าไม่ได้อยากให้มันไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตาย ใจก็จะไม่ทุกข์ ใจจะไม่เดือดร้อนกับความแก่ความเจ็บความตายของร่างกาย ใจจะดูร่างกายนี้เหมือนกับร่างกายของคนอื่น ร่างกายของคนอื่นเขาแก่เขาเจ็บเขาตายเราเดือดร้อนไหม เพราะเราไม่ได้ไปถือว่ามันเป็นของเราใช่ไหม แต่พอร่างกายนี้เรามาถือว่าเป็นของเรา เราก็เดือดร้อนขึ้นมาทันที

ฉะนั้น เราก็ต้องรู้ว่ามันก็เหมือนกับร่างกายของคนอื่น มันไม่ได้เป็นเรา ไม่ได้เป็นของเรา ปล่อยมันแก่ไป ปล่อยมันเจ็บไป ปล่อยมันตายไป รักษาได้ก็รักษาไป รักษาไม่ได้ก็ทำใจไป ทำใจเฉยๆ ไปแล้วจะไม่ทุกข์กับความแก่ ความเจ็บ ความตายของร่างกาย คนที่มีความสงบแล้วจะปล่อยได้ คนที่นั่งสมาธิเป็น ใจมีความสุขแล้วจะปล่อยร่างกายได้ จะเฉยๆได้ ร่างกายจะแก่ก็เฉยได้ ร่างกายจะเจ็บก็เฉยได้ ร่างกายจะตายก็เฉยได้ ไม่เดือดร้อน
นี่แหละคือสิ่งวิเศษที่พระพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบ เรียกว่า ตรัสรู้ ตรัสรู้ความจริง ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ความสงบ อยู่ที่การปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง.

สนทนาธรรมมะบนเขา

วันที่ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๖๐

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต