หน้ามือเป็นหลังมือ

จากคนชอบแต่งตัวต้องเป้ะ กระเป๋าห้ามต่ำกว่าใบละหกเจ็ดพันเสื้อผ้าหน้าผมเครื่องเล็บต้องทาเครื่องสำอางต้องแบรนด์ไม่งั้นฉันไม่กล้าเฉิดฉายไปไหนแน่ กลับไม่แต่ง อะไรก็ได้ นอกจากไปงานสำคัญ จากคนชอบดูทีวี กลับไม่ดูนี่เข้าปีที่4 จากคนชอบช็อปปิ้งเห็นของชอบกลับไม่ซื้อ จากคนชอบเม้าส์กะจายกลับเงียบ จากคนชอบฟังเพลง กลับรำคาน จากคนชอบไปโน้นไปเน่กลับวันอ่านแต่ธรรมะสวดมนต์นั่งสมาธิ ทำบุญเข้าฌาน5555555555555จนเพื่อนเรียกนังถ้ำ เปลี่ยนไปมากมายเป็นคนกันเลยแต่ก็มีความสุขดี ไม่อยากยึดติด รู้สึกว่ามันยุ่งยากเห็นใครมากมายเฉิดฉายด้วยเครื่องทางโลกก็รู้สึกไม่ดี เพื่อไร? ก็เท่านึ้นเด่วก็หักเด่วก็พัง หลายขั้นตอน เพื่อนๆมาช่วยแบ่งปันกันนะว่าเป็นคล้ายกันป่าว

 

เป็นเหมือนกันค่ะ ละครไม่ดู อ่านหนังสือธรรมะ สวดมนต์ทุกวัน เสื้อผ้าไม่ซื้อ ชุดนอนใส่มากว่า 20 ปี ก็ไม่ซื้อ ขาดก็เย็บชุนใหม่ ยางยืดก็เปลี่ยนยางใหม่ ชอบทำบุญ พิมพ์หนังสือธรรมะเเจกคนทุกเดือน อยู่คนเดียวได้โดยไม่เบื่อ ไม่กินเนื้อสัตว์ทุกชนิด ไม่พูดด่าว่าให้คนเสียใจ สะเทือนใจ ถ้าคนอื่นทำไม่ถูก ก็พูดกันด้วยเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์
สุดท้าย ไม่อยากมาเกิดแล้วค่ะ เพราะสุขไม่เท่าทุกข์

 

เสื้อผ้าเราไม่ซื้อใหม่มาสามปีแล้ว นึกแต่ว่าจะทำบุญทำทาน อุปถัมภ์บุพการี,ถวายพระ (สะสมบุญไปกินชาติหน้า)
ความฝันเราเล็กลง แต่จับต้องได้ และมีความสุขในชีวิตมากขึ้น พวกกระเป๋า,รองเท้า เพิ่งเข้าใจว่า
ซื้อทำไมมากมาย เพราะใช้ได้ทีละอัน แต่อันนี้ไม่รู้เป็นเหมือนกันไหมคะ ตั้งแต่เราปฏิบัติธรรม เราคุยกะอื่นน้อยลงสันโดษมากขึ้น

 

อนุโมทนา กับ การปรับตัวเข้าสู่ธรรมะ สวดมนต์ นั่งสมาธิครับ

 

เห็นด้วยค่ะ
ความใฝ่ฝัน ต่างๆ นานา เป็นที่ปรารถนา ของคนทั่วไป
พอใด้มาแล้ว มันก็แค่นั้น
พอมีแล้วก็เลยวางได้
(แต่ยังไม่เคยมีกระเป๋าใบละ 5,6 พันค่ะ)

 

เป็นเหมือนกันค่ะ คิดว่าเมื่อหมดภาระเรื่องครอบครัวแล้ว จะหาที่ปฏิบัติธรรมแบบยาว ๆ หรืออาจจะบวชชีไปเลย เบื่อโลก ไม่อยากเกิดอีกแล้วจริง ๆ